Rondje Baltische Staten en Polen 2015

Motto?

Tot nu toe hadden onze reizen altijd wel een motto. Dit keer heb ik er echt over moeten nadenken. Komt waarschijnlijk ook omdat de landen waar we nu naar toe gaan een specifieke wens van Jos is. Niet dat ik met tegenzin richting de Baltische Staten rij hoor…. Tenslotte is elke reis met de camper al een feest op zich.

Zo’n 23 jaar geleden ben ik in Tallinn, de hoofdstad van Estland geweest. Samen met heel veel gemeentebestuurders, andere raadsleden, ambtenaren en ‘gewone’ burgers (smile). In dat jaar werden de Hanzedagen door Tallinn georganiseerd. Estland, Letland en Litouwen hadden zich toen net van de Sovjet-Unie afgescheiden. Een heikele onderneming maar tot nu toe lukt het ze om onafhankelijk te blijven. Alhoewel er weer steeds meer grote woorden en dreigingen uit Rusland komen. Voorlopig is het nog rustig maar door de grote Russische gemeenschappen in de drie staten kan het zomaar omslaan. Zie maar hoe het vuur in  Oekraïne is aangewakkerd en wat een ellende dat nog steeds veroorzaakt. Maar goed in 1991 vertrok half gemeentebestuurlijk Nederland gezamenlijk in een vliegtuig naar Tallinn. De grappen over ongelukken waren niet van de lucht want mocht er wat gebeuren dan had er een ware doorstroming van burgemeesters plaatsgevonden. Maar zo’n doorstroming moet je natuurlijk niet willen. Omdat Zutphen een stedenband met Tartu, een stad in Estland, heeft ging er een vrij grote delegatie vanuit Zutphen mee. Een deel als officiële afvaardiging, met daaraan gekoppeld allerlei vergaderingen en andere formaliteiten en een deel kon meedoen aan een nevenprogramma en had alle tijd om de stad en de Hanzefestiviteiten te bezoeken.  Bij dat laatste deel hoorde ik. Zutphen stond ook met een stand op de Hanzemarkt, naast kralen, spiegeltjes en andere spielerei was er koffie van de Pelikaan en gevulde koeken van Kreijenbroek. Het was er dus stervensdruk, dus een paar extra handen waren zeer welkom. En ik heb me dan ook, samen met andere raadsleden, nuttig gemaakt in het aan de man brengen van de geneugten van Zutphen. Daarnaast uiteraard de stad verkent, al dan niet samen met collega raadsleden. En aan het eind van de dag was er bij iemand op de kamer een evaluatie (haha), onder genot van drank, spijs en rookwaar werd de dag doorgenomen en werd er hogere politiek bedreven. Ach je houdt er in ieder geval maatjes aan over……. Ennnn een motto voor deze reis want ook Estland kent zijn middernachtzon. Daar wordt het fenomeen van niet echt donker worden de ‘lange witte nacht’ genoemd. Wij gaan dus deze reis op zoek naar de lange witte nacht en hopen weer mooie luchten, landschappen en steden te zien. Maar vooral 3 landen die hopelijk nog lang onafhankelijk zullen blijven en hun eigen keuzes kunnen blijven maken.

Wat trouwens nog wel een aardigheidje uit die tijd is, is dat toen wij er waren Estland nog de roebel had, vlak na ons vertrek werd een eigen munt ingevoerd. Alle delegatieleden kregen alvast een voorproefje hiervan. Nu hebben ze al geen eigen munt meer maar hebben net als Nederland de euro. Zo snel kan het gaan. En hoe onafhankelijk ben je als klein staatje in de eurogroep (maar vraag dat maar aan de Grieken).

 

Zaterdag 4 juli

Met, wat Jos betreft, één dag vertraging zijn we op één van de heetste dagen sinds er gemeten wordt, vertrokken richting Noord-Duitsland. We gaan eerst nog even langs mijn moeder, die wordt tijdelijk verzorgd in een verzorgingshuis. Gelukkig is het daar na allerlei opstartproblemen nu goed geregeld en neemt mijn zus mijn mantelzorgtaken over. Dus kan ik met een redelijk gerust hart op reis.

Zaterdagmiddag rond 4 uur vertrekken we. We willen proberen tot Minden te komen. Daar is een grote, gratis camperplaats en altijd wel plek.

Het is bloedheet in de auto, de temperatuurmeter van de motor laat zien dat de motor het ook zwaar heeft, constant tegen de 100 graden. We nemen wat extra tussenstops om zowel zelf als de motor te laten ‘afkoelen’ . Echt koelen lukt niet want het is gewoon bloedheet. En voor de meelevers onder ons, het rode lampje van de accu begint steeds vaker te knipperen en op te lichten. Ach we hadden nog niet genoeg reparaties en vervangingen in het voorjaar dus dit kan er ook nog wel bij. We zullen het nog even aanzien…..

 

20150704_205429-2.jpg

 

Rond half acht ’s avonds zijn we in Minden. En zoals al gedacht er is nog genoeg ruimte, ook al staan er al heel veel campers. Het is een mix-parking met deels voorzieningen voor campers. De elektriciteitspalen zijn allemaal al bezet. Maar dat is dit keer niet zo’n probleem want we hebben sinds kort 2 huishoudaccu’s en een nieuwe omvormer dus een prima test om te kijken of het ook in de praktijk goed functioneert.

Voorlopig wil je niet in een stilstaande camper zitten dus hebben we ook geen elektriciteit nodig. De koelkast doet het normaal gesproken prima op gas, maar met deze hitte kan ie het niet aan. Dat wordt  een slechte test voor een lauw wit wijntje van een onbekend merk. Want zo smaakt ie in ieder geval niet.

 

In de stad is ergens een dance-festival. We worden de hele avond,  nacht en een deel van de ochtend getrakteerd op een heerlijke achtergrond dreun. Het is gelukkig net ver genoeg weg.

Het blijft vannacht ook nog bloedheet dus alle ramen blijven open en het wordt boven de dekens slapen. Lang geleden maar het is zo redelijk goed uit te houden.

 

Zondag 5 juli

De lucht is betrokken als we wakker worden, en er staat een fris briesje. Het koudefront heeft ingezet. Gelukkig valt dat nog mee want het is nog steeds 25 graden, alleen door de hitte van de afgelopen dagen voelt dat fris aan.

We gaan op weg naar het noordoosten. We proberen zo te rijden dat we geen last hebben van de drukte rondom Hamburg en die rondom Hannover. Dat wordt een beetje laveren want in dat tussenstuk heb je met de Luneburgerheide te maken  en daar moet je sowieso omheen rijden. Maar we hebben een aardige route uitgestippeld en kunnen via binnendoor wegen richting Ludwigslust.

Omdat we het knipperende lampje niet echt vertrouwen hebben we (zelfs op zondag) Freddy onze monteur een appje gestuurd of we hem op maandagmorgen kunnen bellen (wat notabene zijn vrije dag is). Hij vindt het prima. Maar zoals eigenlijk te verwachten hebben we al eerder contact met hem want als we onderweg na het stoppen voor de lunch in Walsrode weer weg willen rijden doet de camper helemaal niets. Geen greintje prut in de accu. Dat wordt de ANWB bellen, en contact leggen met Freddy over wat het kan zijn. Zowel hij als Jos denken dat het de V-snaar zou kunnen zijn. Misschien dat die door het vervangen van de dynamo toch te los is komen te zitten. Maar volgens het adac-mannetje dat na ruim een half uur komt is het de dynamo. Hoe kan dat nou???? Omdat hij ons naar een werkstation langs de snelweg wil brengen (waar ze op zondag ook werken!), wil hij niet dat we (na provisorisch opladen van de accu) zelf rijden. Dat wordt dus weer een sleeppartij. Ach  2weken geleden ook al, dus de Grand Old lady raakt er aan gewend. DE communicatie tussen beide adac-collega’s is op z’n zachts gezegd niet je van het. Eerst komt de sleper met een te kleine sleepwagen, hem was doorgegeven dat we een Peugeot 207 hebben, maar het is een Mercedes 207. Een iets andere categorie. Dus moeten we nog weer een half uur wachten.

Jammer genoeg mag ik dit keer de camper niet zelf op de vrachtwagen rijden, al sta ik met jeukende handen toe te kijken want hij rijdt hem bijna van de oprijstroken.

 

20150705_170007-2.jpg

Als we eenmaal rijden blijkt dat we helemaal niet naar het werkstation bij de snelweg worden gebracht maar naar de Mercedesdealer in het dorp. Dus met even de accu opladen hadden we er zelf naartoe kunnen rijden. Had een hoop  gedoe gescheeld. En we balen als een stekker omdat er vandaag niets  meer aan de camper gedaan wordt. Iets wat hij wel beloofd had maar nu telefonisch glashard ontkend uiteraard.

Maar goed we worden pontificaal voor de deur van de Mercedesgarage neergezet en omdat we altijd spullen in de camper hebben om ook zonder boodschappen te doen wat te kunnen eten, eten we heerlijk pannenkoeken. Wel zonder spek want die ligt nog in de koelkast in Zutphen.

 Het weer is nu echt omgeslagen, we krijgen fikse regenbuien en onweer over ons heen. Maar gelukkig is de Lady daar nog wel tegen bestand. En het slaapt een stuk prettiger. Wel de wekker gezet want de garage gaat om half 8 open en dan willen we wel gelijk op de stoep staan.

 

Maandag 6 juli

Als we om 7 uur opstaan zijn de eerste werklui al aanwezig maar bij navraag horen we dat de leute van de lkw-afdeling pas om 8 uur beginnen. We kunnen dus rustig aan doen en alles weer rijklaar vastzetten en opbergen.

De monteur geeft ons als tip om vlakbij, bij een supermarkt, te gaan ontbijten. Prima ontbijtje en nog Wi-Fi ook.

20150706_082936-1.jpg

Als we weer terugkomen bij de garage blijkt een soort relais dat tussen de dynamo en de verschillende accu’s zit, kapot te zijn. Een simpel apparaatje alleen kunnen ze dat in deze garage niet vervangen. Het enige dat ie kan doen is de dynamo met de start-accu verbinden. Kunnen we in ieder geval rijden. De huishoudaccu’s kunnen dan alleen via 220 volt worden opgeladen. Dat is niet zo’n groot probleem nu we er 2 hebben en we toch regelmatig op camperplekken met elektriciteit staan. Ondertussen kunnen we onderweg op zoek naar een campergarage die het wel kan repareren.

Behalve dat twee uurtjes werk in een Mercedesgarage goudgeld kost, valt het dus alles mee. We rijden weer en gaan vrolijk op weg naar noordoost Duitsland.

Onze eerste echte tussenstop wordt Uelzen. Een leuk stadje met een oude kern. Maar het mooiste van het stadje is dat het oude treinstation is opgeknapt door Hundertwasser. Overal waar je kijkt zie je zijn grappige, vrolijke, kleurige toevoegingen. Even genieten na al het gedoe.

20150706_124347-2.jpg

20150706_124527-1.jpg20150706_124857.jpg20150706_123803-1.jpg

20150706_124046.jpg

En de alleraardigste mevrouw van het infocentrum informeert bij een plaatselijke camperreparateur of wij daar terecht kunnen. En ja hoor dat kan.

Als we teruglopen naar de camper kunnen we nog even genieten van een lint van grote keien die beschilderd zijn door een Duits-Zweedse kunstenares, Dagmar Glemmes. Elke steen met een eigen thema.

 

 

20150706_130215-8.jpg20150706_130314.jpg20150706_131200.jpg

En dan is het op naar de garage, maar wat blijkt hij repareert wel campers maar niet het elektrische deel. Wat een afknapper.

We willen vandaag in ieder geval nog in Ludwigslust zien te komen. Daar is een camperplek op het parkeerterrein van een oude Burcht. Onderweg worden we gebeld door iemand van het callcenter van de ANWB. Hij vraagt hoe het nu gaat en als hij hoort dat er toch nog wat geregeld moet worden, biedt hij aan een en ander uit te zoeken en ons morgenochtend te berichten waar wij terecht kunnen. We geven aan dat we morgen in de buurt van Neubrandenburg willen zijn. Dus dat wordt zijn zoekgebied. Fantastisch wat een service. Omdat van waar we nu zijn het nog bijna 200 km is naar Neubrandenburg en we graag over kronkelende binnenweggetjes willen rijden, rijden we nu alvast wat extra kilometers. We komen uiteindelijk in Parchim terecht. Klein oud stadje met camperplekken bij de jachthaven, randje binnenstad. Het is op een mix-parking met elektra en eventueel douches, water etc. Er zijn speciale camperplekken aangewezen maar die zijn voor de meeste campers te kort, dus iedereen staat overdwars en neemt dus eigenlijk te veel ruimte in. Maar zelfs die van ons, 6 meter, kan niet in de lengte staan.

Na het eten maken we nog een wandelingetje langs de haven en daarna door de binnenstad. Alles is uitgestorven maar het is leuk om even doorheen te wandelen. Er staan een paar mooie oude panden uit de tijd van de baksteengotiek. En al die huizen waarvan de muren geschilderd zijn in pasteltinten heeft toch ook altijd wel wat. Dus geen onaardige plek om te staan.

 

 20150706_212824.jpg20150706_213040.jpg

 

Dinsdag 7 juli

Vanmorgen rond 10 uur vertrokken. We hebben al twee keer in dit deel van Duitsland rondgereden maar ik blijf het heel mooi vinden, rustig, lommerrijk, afwisselend. We rijden bijna de hele tijd vlak langs beschermd natuurgebied en komen langzaamaan in het deel waar de meren liggen. Soms is de weg er dwars doorheen aangelegd. We passeren wat kleine stadjes maar niet zo bijzonder dat we er uit gaan om rond te kijken. Als we aan de rand van Waren rijden, zien we nog net dat aan de overkant van de straat een camperreparatiebedrijf is. Gelukkig is er op de hoek een rotonde dus kunnen we direct omdraaien en er naar toe rijden. En wat een mazzel, die man snapt wat we nodig hebben. Hij heeft het alleen niet op voorraad maar het kan er morgen al zijn en dan wil hij het er morgenmiddag gelijk inzetten. Wat wil een mens nog meer?! Helemaal happy. We sturen een sms’je naar de ANWB maar krijgen later van hen toch nog een adres in de buurt van Neubrandenburg door. We proberen nog even de stad in te komen maar zo midden op de middag is het hartstikke druk en lukt het niet een plekje voor de camper te bemachtigen. Ik ben te moe om te ver te lopen, dus een parkeerplaats aan de rand van de stad is geen optie. Het is een erg toeristische streek, dus goedkope simpele camperplekken zijn er niet. Als we dan toch geld moeten uitgeven dan maar een plek met Wi-Fi enz. Er is plek op een camping, voor de poort. We kunnen gebruikmaken van alle faciliteiten. En er is een meertje waar we in de loop van de middag heerlijk gaan zwemmen. Jos heeft ondertussen een wasje ‘gedraaid’ dus we zijn weer helemaal fris en fruitig.

Trouwens op deze camperplek hebben ze ook een burgemeester. Zonder een woord te zeggen, of op z’n minst een knikje te geven, komt hij zeer argwanend aanlopen en kijkt of ik de camper wel goed boven de vuilwaterafvoer manoeuvreer. Volgens mij baalt hij als een stekker dat hij geen opmerking kan maken.

Na het zwemmen gaan we met de website en de foto’s bezig. En nou had ik een tijd geleden thuis geoefend met de nieuwe opzet van Jouwweb maar nu blijkt dat nog niet goed genoeg te zijn geweest (of ik ben het alweer vergeten). Ik had sowieso thuis de opzet voor deze reis al klaar willen maken maar daar is niets van gekomen. Maar nu lukt het mij ook nog niet om nieuwe teksten makkelijk op te slaan. Ik doe vast iets fout maar kan niet ontdekken wat. Uiteindelijk heb ik het via een omweg voor elkaar. Maar als ik ook bijna alle foto’s er bij heb geplaatst gaat het echt fout en ben ik alles kwijt. Gelukkig staat de tekst nog in Word maar ik baal als een stekker. Volgende Wi-Fi-ronde weer verder. Nu is het tijd voor een filmpje.

 

 

20150708_114505.jpg

 

Woensdag 8 juli

We kunnen pas na twaalven terecht bij de garage, dus gaan we eerst Waren in. Het stadje ligt aan een groot meer dat weer onderdeel is van een groot merengebied (Mecklenburger Seenplatte). Het heeft een aardig haventje en een leuk centrum. Het is alleen hartstikke toeristisch. We beginnen droog aan de wandeling maar er zit me een bui aan te komen. Precies op een stuk waar we niet kunnen schuilen barst ie los. De rest van de dag is het af en toe droog en af en toe fikse buien. Wat kan een mens snel vergeten dat ie naar regen heeft gehunkerd….. 

 

20150708_112725.jpg20150708_112756.jpg

 

Bij de garage ontspint zich een klucht. Zodra het nieuwe apparaat is aangesloten en ik de motor start, gaat het lampje van de accu branden. Shit, hoe kan dat nou. Dus na heel veel puzzelen, en al dan niet nuttige suggesties van andere monteurs, worden de draadjes anders aangesloten. Maar nu gaat het acculampje zelfs branden als de sleutel uit het contact is. Nog dikkere shit. Want dan loopt ie zelfs leeg als we niets doen. Ze komen er niet uit en een bevriend garage heeft geen tijd een en ander door te meten. De monteur adviseert ons naar een Bosch-garage te gaan. Die hebben meer verstand van het elektrische gedeelte. Er zit niets anders op dan dat maar te gaan doen. Het oude relais wordt er weer ingebouwd en we hoeven niets te betalen voor hun werk. Mogen eventueel wat in de fooienpot stoppen. Dus dat doet Jos uiteraard. Als we wegrijden gaat na een paar tellen het acculampje uit. Shit, natuurlijk dat doet ie altijd, hij brandt altijd even bij het starten en als je dan gas hebt gegeven gaat ie uit. Wat stom!!!! Jos weer terug naar de monteur en legt uit wat waarschijnlijk het ‘probleem’ is en dat ze wat ons betreft het apparaat er alsnog in kunnen zetten. In een vloek en een zucht is dat nu gebeurd en doet alles het. Gelukkig maar, wij kunnen eindelijk op weg richting Poolse grens.

 

 

In Blankensee, vlakbij de Poolse grens, is een kleine camperplek bij een echtpaar op het erf. De vrouw des huizes spreekt ons in uitstekend Nederlands aan. Hun huis ligt er schitterend en tegen de tijd dat wij er zijn is de regen opgehouden. Na het eten maken we een heerlijke wandeling over een tractorpad. Aan de ene kant bos en aan de andere kant graan.

 

20150708_195107.jpg

Onderweg komen we een paar keer langs de grenspalen van Polen en Duitsland. Nog niet zo lang geleden mocht je hier helemaal niet in de buurt komen. Als je nu zou willen kun je gewoon het bos doorsteken en ben je in Polen. En doordat het ooit streng bewaakt grensgebied was, is er een schitterende ‘kale’ strook landschap ontstaan. Was wel zo makkelijk voor de grensbewaking. Nu zijn die stukken niemandsland schitterende natuurgebieden geworden. Je kunt die stroken ook nog makkelijk herkennen tussen voormalig oost- en west Duitsland.

 

20150708_195132-1.jpg

 

Op de camperplek staat nog één andere camper en als we terugkomen van onze wandeling maken we een gezellig praatje met het Duitse echtpaar. Zij gaan al jaren, vanuit Beieren, naar de Duitse en Poolse Oostzeekust. En als echte pensionado’s nemen ze daar minstens 3 maanden voor. Heerlijk rustig rondrijdend over ’s Heren-wegen. Ze geven ook nog wat tips van mooie camperplaatsen.

 

Donderdag 9 juli

Een paar jaar geleden zijn we ook in deze grensstreek geweest en hebben toen op een camping in Szczecin (Stettin) gestaan. Ooit Duits, nu Pools. Het was toen zulk slecht weer dat we de stad niet zijn in geweest (wel per zeilboot het omliggende natuurgebied). We willen de oude Hanzestad nu wel gaan bekijken, dus dat wordt onze eerste stop in Polen. Eigenlijk hebben de vorige keer niet veel gemist. Er is niet veel meer over van de oude glorie, alles is tijdens de oorlog weggebombardeerd en na de oorlog had Polen geen geld om het weer op te bouwen. Hier en daar staat nog wat ouds en verder is het grijsgrauwe Oost-Europese lelijkheid. Maar langzaamaan zijn ze de stad aan het opknappen en valt de moderne concertzaal al van verre op.

20150709_114844-1.jpg

Ons reisdoel voor vandaag is de Poolse Oostzeekust.  En omdat we niet via de snelweg willen, slingeren we eerst een hele tijd om Szczecin heen om vervolgens kilometers door het bos te rijden. Soms een klein dorpje en soms een roofvogel, verder niets te zien. Als we weer op een wat grotere weg terechtkomen zie je de verkopers ook weer langs de kant van de weg zitten. Nu alleen nog met bosbessen maar over een paar weken ook met cantharellen. Het is trouwens een behoorlijk gevaarlijke aangelegenheid want ze zitten op de vluchtstrook die ook dienstdoet als een halve derde rijstrook. Het is dus af en toe behoorlijk passen en meten en oppassen geblazen. En omdat er ook nog mensen zijn die hun waar willen kopen, en pas op het laatste moment hun verkoper zien staan, moet je af en toe diep in de remmen omdat er iemand voor je zomaar midden op die vluchtstrook stopt en even wat bosbessen koopt.

 Hoe dichter we bij de kust komen, hoe harder het gaat waaien. Het kost moeite om de camper een beetje recht op de weg te houden. En zelfs op de smalle wegen probeert alles en iedereen je in te halen, zelfs bussen. Dus het is nu echt strak rijden geblazen.

In Polen mag je niet vrij kamperen en aangezien ze nauwelijks camperplekken hebben, zijn we vooral aangewezen op campings. In het stadje Trzesacz vinden we een camping direct aan zee. Hier zijn de duinen het hoogst van heel Polen. Dus als we ons gesetteld hebben gaan we even uitwaaien en genieten van het uitzicht. Maar het stormt zo hard en er valt een ijskoude regen dus de pret is maar van korte duur. Na nog een klein ommetje door het (toeristische stadje) gaan we weer snel naar de camper. Het is bijna tijd om de kachel aan te steken maar een portje / borrel doet ook wonderen.

20150709_181332.jpg20150709_181603.jpg20150709_181628-1.jpg

 

Vrijdag 10 juli

Het stormt, regent en het is nog steeds koud. Volgens de berichten blijft het aan de kust nog even zo dus besluiten we om naar ons volgende grotere doel te rijden; Gdansk. Het is een behoorlijke trip, zo’n 325 kilometer en dat over niet al te beste wegen. Dat wordt een dagje rijden. En een dagje rijden wordt het. Het zijn niet alleen slechte wegen, maar ze worden ook nog eens als racebaan gebruikt. En dat kan makkelijk als je een tweebaansweg met behulp van de te smalle vluchtstroken gebruikt als een vierbaansweg. De Polen vinden het heel normaal om voor elkaar uit te wijken maar als je er niet aan gewend bent, ben je na een tijdje kapot van het gefocust blijven rijden. Wat een waanzin af en toe. Zo’n 60 kilometer voor Gdansk moet iedereen wel rustig aan doen, dan beginnen de files. Het blijkt dat die hele hoek in Polen één grote randstad is. En net als in Nederland staat het vol op vrijdagmiddag.

Rond 6 uur zijn we eindelijk in Gdansk, behoorlijk afgemat. We staan middenin de stad, op de parkeerplaats van het conservatorium.

20150710_201338.jpg

 

Na een hapje eten besluiten we nog even een wandelingetje te gaan maken. Zodra we de hoek om zijn, hebben we zicht op de oude stad. Wat een mooi panorama. En als we de oude straten in lopen vergapen we ons aan de schitterende oude huizen, ooit ontworpen door Hollanders, Vlamingen en Duitsers. Het belangrijkste verschil met Nederlandse panden uit die tijd is dat hier alle huizen een kleurtje hebben en de meesten zelfs daar overheen een beschildering. Wat een pracht en praal. Schitterend, en de conservatoriumstudenten zorgen voor een mooi achtergrondmuziekje. Door de hele stad wordt er muziek gemaakt en wordt er gezongen. Wat een sfeer. De vermoeidheid van de vervelende rit naar Gdansk glijdt van ons af. Gdansk is wel één van de mooiste (Hanze)steden die we tot nu hebben gezien. Je zou bijna vergeten dat er na de oorlog bijna niets meer van overeind stond, want alles wat we zien is herbouwd. De hele stad lag in 1945 plat. Maar blijkbaar was deze stad rijker, of van meer belang, dan Szczecin want hier is alles herbouwd. En zelfs de nieuwbouw in de oude stad is aangepast zonder dat het een Anton Pieckplaatje wordt.20150710_202516.jpg20150710_212646.jpg20150710_213327.jpg

 

 

Dus al met al een mooie afsluiting van de dag, morgen gaan we de stad wat uitgebreider verkennen.

 

Zaterdag 11 juli

 

20150711_101754.jpg

We zijn al redelijk vroeg in de stad, rond 10 uur. Het is nog niet zo druk en we kunnen nu met wat beter licht nog een paar foto’s  van het plein maken.

20150711_102642.jpg20150711_102658.jpg20150711_103155-1.jpg

 

Daarna dwalen we door de stad, slaan links en rechts wat straatjes in en blijven ons verbazen over de vele prachtige panden. Niet één maar vele straatjes staan vol met schitterende panden.

 

 

20150711_104625.jpg

We komen op onze tocht door de stad ook de markt  tegen. In het overdekte gedeelte is de kleding-, vlees- en zuivelafdeling. Buiten staan de groente- en fruitkramen. En langs het trottoir zitten een aantal vrouwen fruit en bloemetjes uit eigen tuin te verkopen.

 

20150711_113423.jpg20150711_113935.jpg

Altijd leuk om overheen te lopen.

Vervolgens lopen we richting de oude haven.

20150711_130119.jpg

 

En dan hebben we wel weer genoeg stad gezien. In de loop van de middag vertrekken we uit Gdansk en rijden weer wat verder naar het (zuid)oosten.

20150711_174807.jpg

We komen terecht op een camperplek vlakbij een scheepslift (Paslek). Speciaal voor de kijkers naar dit bijzondere spektakel is een picknickplaats aangelegd met een gratis campingvoorziening (incl stroom en water). Alles is nieuw en mooi aangelegd. Er is zelfs een soort beheerder. Alleen wat die nu precies doet is onduidelijk want als Jos aangeeft dat niet alle stroomkastjes het doen, haalt ze haar schouders op. Ook de scheepslift is helemaal vernieuwd met mooie wandelpaden ernaast. Dit alles met geld van de EU. Helaas heeft er niemand aan gedacht om ook aan PR te doen, er is geen hond en ook de lift wordt slechts af en toe gebruikt. Jammer want hier had een schitterende toeristische attractie van gemaakt kunnen worden.

 

20150711_175745.jpg20150711_175052.jpg

 

Niet dat al het EU-geld over de balk wordt gegooid, want we danken onze jongens en meisjes in Brussel regelmatig als we weer eens een stukje over een weg zonder gaten en hobbels rijden. Wat zijn de wegen over het algemeen slecht en wat knalt ook dan iedereen er overheen. In Noord-Scandinavië kom je ook veel slechte wegen tegen maar daar zie je wel aan af dat ze die proberen elke zomer weer op te knappen. Hier in Polen liggen ze er al jaren slecht bij. Iets anders dat ons opvalt is dat het een behoorlijk bewoond gebied is. We rijden slechts zelden alleen maar door het bos of door landbouwgebied. Na 10 minuten rijden, kom je wel weer door een dorpje en zo af en toe door echte stadjes. Dat maakt zo’n slechte weg extra lastig, je moet constant alert zijn op tegenliggers of inhalers.

 

Zondag 12 juli

Afgelopen nacht had ik het ijskoud, zelfs een extra deken en pyjama hielpen niet echt. Ik word dan ook niet al te fris en fruitig wakker. Maar de karavaan trekt voort, we willen tenslotte ook nog een keer in Tallinn terecht komen. We rijden nu redelijk pal naar het oosten. En ook hier zijn de wegen weer heel slecht. Over een stuk van 150 kilometer doen we zo’n 4 à 5 uur.

Ons doel is een camperplaats bij Hitler’s  voormalige Oostelijke commandocentrum, Wolfsschanze. Het ligt vlakbij het stadje Ketrzyn.  Het was een stad op zichzelf met hotels, kantoren, barakken en bunkers. Met in totaal 80 gebouwen.

Hier heeft von Stauffenberg in juli 1944 een (mislukte) aanslag op Hitler gepleegd. In november 1944 vertrok Hitler in verband met de dreiging van het Rode Leger en twee maanden daarna werd het hele complex opgeblazen. Nu lijkt het wel een attractiepark. Tussen de opgeblazen bunkers en resten van andere gebouwen wordt verstoppertje gespeeld en zetten de toeristen elkaar op de foto. Alleen aan de aanslag wordt specifiek aandacht besteed in het park verder is er geen informatie tijdens de wandeling te vinden. Een eindje verderop is ook nog een pretpark geheel in militaristische stijl. Af en toe komt een motor met zijspan over de camperplek, kindjes en bestuurder in kekke militaire pakjes. Ik vind het allemaal ietwat bizar.

Maar de camperplek ligt er mooi bij, dus blijven we hier staan voor de nacht. We hopen morgen Litouwen te halen. Of het lukt is de vraag, hangt vooral af van de kwaliteit van de wegen.

 

 

20150712_160345.jpg20150712_155655.jpg20150712_155413-1.jpg20150712_155059.jpg

 

Maandag 13 juli

We rijden nu over betere wegen en schieten dus ook wat meer op. We maken een tussenstop in Suwalki. Hier blijkt jaarlijks een groot bluesfestival te zijn waar ook voor ons bekende grootheden komen optreden. Als aandenken wordt er voor elk jaar een bronzen plaquette in de straat ingemetseld. Het festival was afgelopen weekend……

Nu is het stadje uitgestorven. We gaan lunchen in een klein Pools eethuisje. We wijzen wat aan in de pan en hopen maar dat het lekker is.

Het blijken kippenlevertjes te zijn, ze smaken heerlijk.

 

Maar aan kleine porties doen ze niet, zelfs als ik vraag mij maar een kleine portie te geven, krijg ik me een berg eten. Dat wordt heel veel weggooien want ook Jos krijgt zijn portie niet op.

 

Het kost nog wat moeite Polen uit te komen, we krijgen zelfs te maken met een omleiding op een omleiding. En je snapt natuurlijk wel dat die wegen niet berekend zijn op verkeer. Zo slecht hebben we het nog niet gehad. Wat een gaten met hier en daar nog een stukje asfalt.

Aan het eind van de middag zijn we in Litouwen en als bij een godswonder zijn de wegen een stuk beter. Dat rijdt toch heel wat aangenamer. Opvallend is ook dat de supermarkten beter voorzien zijn. En net als in Scandinavië hebben ze hier een hele wand met schepsnoep. We gaan gelijk op zoek naar karamel want die van Ine zijn op.

Niet dat we wat met dictators hebben maar ook vannacht staan we weer op een gekke camperplek; de parking  van het Grutas Park waar een Litouwse zakenman zijn verzameling beelden uit de Sovjettijd tentoonstelt. Voor 6 euro kunnen we daar overnachten maar dat is dan wel inclusief een nachtwaker…. Het park ligt vlakbij Druskininkai.

 

20150713_191651.jpg20150713_191728.jpg

 

Dinsdag 14 juli

We staan aan de rand van Nationaal Park Dzukija. Op weg naar Vilnius willen we daar vandaag een stuk doorheen rijden. En misschien ook nog wel wat gaan rondlopen. Dat laatste lukt niet echt want de startplek van de route die in de reisgids wordt beschreven is nergens te vinden. Dus lopen we een ommetje in het dorpje.

20150714_121640.jpg

Maar er doorheen rijden is al mooi, voornamelijk dennenbos maar regelmatig afgewisseld met meertjes en moerasachtig gebied. En de wegen zijn goed, dus kan ik ook in het rond kijken.

We rijden op de doorgaande weg een tijdje achter een vrachtwagen en horen een steentje wegketsen. Gelukkig niet op de voorruit terechtgekomen. Onderweg knippert er af en toe een auto naar ons, we stoppen een keer om te kijken maar zien niets bijzonders. Als we in de buurt van Vilnius bij de supermarkt weg willen rijden ziet Jos opeens dat het glas van de rechterkoplamp kapot is. Shit, wat balen.

Ons plan is om op een camping vlakbij de stad te gaan staan dus daar rijden we nu eerst naar toe. Daarna zien we wel weer verder. De campingbeheerder is zeer behulpzaam en gaat op zoek naar een sloperij waar ze eventueel een tweedehands koplamp hebben. Hij komt er met één terug maar die blijkt toch niet te passen. Jammer…. Jos maakt er een plastic ‘raampje’ voor en we kijken onderweg wel of we een sloperij of Mercedesdealer tegenkomen.

Het is een heel simpele camping maar wel  van alle gemakken voorzien. Al die gemakken zitten in containers. De camping kan met een paar simpele handelingen ontmanteld worden.

Maar voor ons betekent het kleding wassen, onszelf weer een keer douchen en internetten. Zoals deze website bijhouden. Alleen blijft het mij een raadsel waarom ik de foto’s niet goed geplaatst krijg.

 

Woensdag 15 juli

Het is een prima camping maar we gaan toch liever op de camperplek midden in de stad staan. Vanaf de camping moet je eerst een kilometer lopen naar de bushalte en dan zo’n 20 minuten in de bus, dan ben ik al geradbraakt voordat ik ook maar iets van de stad gezien heb. En omdat er regen wordt voorspeld is het handiger om dichtbij de camper te zijn als je terug moet lopen. De camperplek is een mix-parking vlakbij de Gediminastoren. Deze toren staat bovenop een heuvel en vanaf daar heb je een schitterend uitzicht over de stad. Een hele beklimming maar er bij blijkt een funicular te zijn. We willen daar aan het eind van de middag naar toe dan staat de zon achter ons, zie je de stad beter.

Met een paar minuten zijn we midden in de stad. We lopen een tijdje door de hoofdstraat en bewonderen mooie panden en leuke doorkijkjes. Na zo’n 2-3 uur lopen heb ik het wel gehad en ga terug naar de camper. Jos gaat nog even verder dwalen en mooie foto’s maken.

 

20150715_124744.jpg

 

De voorspelde regen blijft trouwens aardig uit de buurt al zie je wel steeds donkere wolken langs komen met af en toe een donderslag.

We moeten voor half 5 bij het ticketloket zijn voor de lift anders moeten we alsnog lopend die berg op en dat zie ik mijzelf niet doen. Het is niet alleen een steile klim het zijn ook nog eens van die grote keien waar je overheen moet lopen. Dus dat wordt hem niet.

Bij het loket blijkt dat Jos oudemannen-korting krijgt en ik mag helemaal gratis met mijn gehandicaptenkaart. Zo kunnen we voor een euro de berg op en neer.

 

20150715_162257.jpg

20150715_162754.jpg

20150715_163338.jpg

 

En het is het waard want je hebt een schitterend uitzicht over zowel de oude als de nieuwe stad. En dan ook nog eens die dreigende wolken……

’s Avonds gaat het nog wel regenen maar we zitten droog en kijken ondertussen naar het gedoe tussen een bus en een volvo. Ze hebben elkaar ergens geraakt maar hoe en wat is onduidelijk en de politie komt zelfs twee keer langs om een en ander te onderzoeken. Dan kijken ze weer eens naar de bumper van de bus dan weer naar die van de volvo, dan wordt het meetlint er bij gehaald maar zelfs dan is het nog niet duidelijk en wordt er heel wat afgepraat voordat iedereen zijns weegs gaat. Leuke TV….

 

Donderdag 16 juli

Na 1,5 dag stad is het weer tijd om te genieten van de natuur. Aangezien je niet mag wildkamperen in nationale parken moet je of naar een camping of een zeldzame camperplek zien te vinden. Er moet een mooi plekje zijn in Paluse. Dat ligt in Noordoost Litouwen, tegen de Wit-Russische grens aan, in Nationaal Park Aukstaitije. Het is een dag rijden door schitterende natuur. Als we in Paluse aankomen stuurt de Garmin ons naar een camping. Los van dat we geen zin hebben om alweer op een camping te staan, ligt het ook niet aan het meertje en dat is wat we juist graag wilden. Pal aan het water staan. Dus de hoofdweg een aantal keren op en neer gereden en kon het maar één plek zijn die er bedoeld moest worden. Alleen stond er niets aangegeven en dat moest wel volgens de gids. Uiteindelijk naar het infocentrum van het nationaal park gegaan, en ja hoor die mooie plek, daar mag je gratis staan. Wat een luxe!

 

 

20150716_161453.jpg

Voordat we terug gaan, rijden we naar een nabij gelegen stadje/dorpje om boodschappen te doen. Je kunt goed merken dat je in de buurt van de Russische grens bent. Alles is grijzer en grauwer, zelfs de mensen. Laat staan de supermarkt, nauwelijks iets te koop en het lijkt wel of alles zo in de schappen is gegooid. Nou vind ik de Aldi al erg maar dat is een luxe winkel vergeleken bij wat je hier aantreft. Maar goed we zullen het er mee moeten doen. 

Daarna terug naar die mooie plek en ons geïnstalleerd. Er staat een koud windje maar de zon schijnt volop. Dus laag bij de grond, uit de wind in de zon zitten met uitzicht over het meer! Het leven is weer genieten.

 

20150716_161545.jpg20150716_193919.jpg20150716_195018.jpg

20150716_213254.jpg

Jos gaat op ontdekkingsreis in het dorp en komt er niet alleen achter dat ze daar ook een supermarktje hebben maar ook een restaurantje. Die laatste heeft een uithangbord waar op staat dat je er vis uit het meer kunt eten. Dat lijkt ons wel wat dus ’s avonds gaan we buiten de deur eten. Maar geen vis hoor, dat verkopen ze al jaren niet meer. Tja dat bord…… moet misschien maar een keer weggehaald worden. Maar niet getreurd want we hebben heerlijk gegeten. Jos iets wat ze karbonade noemen maar een schnitzel blijkt te zijn en ik aardappelpannenkoekjes met zure room. Het smaakt heerlijk.

Vrijdag 17 juli

Het weer is niet zo mooi als gisteren maar wel prima om een wandeling te maken. Vanaf de plek waar we staan is er een route uitgezet door het bos. Het is zo’n 4 kilometer dus dat moet te doen zijn. Het begint met een klimmetje, nou zeg maar gerust een klim! Mijn hemel voordat ik boven ben, ben ik al kapot en dan moeten de echte kilometers nog beginnen. Het is niet alleen hoog maar ook erg stijl dus op sommige stukken kom ik met behulp van twee soorten bomen (Jos en nog vastgegroeide) omhoog, idem als we omlaag gaan. Nu maar hopen dat het venijn niet in de staart zit want dan staat ons nog wat te wachten.

20150717_140747.jpg

 

 

20150717_141016.jpg

De wandeling is schitterend, dwars door het bos waar soms opeens een meertje tevoorschijn piept. Het zonnetje doet ook z’n best. Als we na een uur op de kaart kijken blijkt dat we nog een aardige wandeling voor de boeg hebben. Maar er is een zijpad en die lijkt rechtstreeks naar de camperplek te gaan. Haha, we lopen op deze manier alleen maar een extra lus. Na ruim 2uur lopen zijn we weer terug bij de camper, een beetje kapot maar het was een mooie tocht.

Wat ons trouwens opvalt is dat er constant wel een paar Litouwers een duik in het water nemen, weer of geen weer. Even een stukje zwemmen en dan weer weg. Af en toe komen er ook zonnebaders maar die zijn in de minderheid.

 

Zaterdag 18 juli

We rijden vandaag naar Letland. Onderweg komen we langs Visaginas (Litouwen). Een stad die speciaal door de Russen is gebouwd voor voornamelijk Russische werknemers voor de vier kerncentrales die ze daar wilden bouwen. Uiteindelijk is één centrale in bedrijf gekomen maar ondertussen ook al weer stil gelegd. Er is een belofte gedaan dat er een nieuwe energiecentrale zal worden gebouwd.

Het volgende stadje dat we passeren is Zarasai (Litouwen). De stad ligt aan een groot meer en probeert toeristen aan te trekken. Bij het meer ziet het er mooi uit maar veel toeristen komen er nog niet in dit gebied. Ze zullen nog heel wat aan promotie moeten doen. Maar wij kunnen al wel genieten van een soort uitkijkpunt boven het water. Het is echt schitterend aangelegd en door rond te lopen kom je of steeds hoger of steeds lager boven het water.

 

20150718_112333.jpg

De eerste grotere stad die we tegen komen in Letland is Daugavpils. De oude stad is na de oorlog door de Russen plat gegooid om vervolgens geheel in Russische stijl te worden herbouwd, inclusief het leveren van nieuwe bevolking. Russen die al dan niet vrijwillig gedwongen zijn hier te gaan wonen. Het stratenpatroon lijkt op een dambord en de flats zijn blokkendozen, grijs en grauw. Hier is nog niet veel veranderd sinds de onafhankelijkheid. Dat komt vooral omdat hier in meerderheid (voormalige?) Russen wonen. In het kader van eigen volk eerst, worden eerst de steden opgeknapt waar vooral Letten wonen. Ook wordt tot nu toe weinig aan werkgelegenheid gedaan in deze streek. De oude Russische industrie is ingestort en er is niets nieuws voor in de plaats gekomen. Het oogt dus allemaal nogal armzalig. Als we op zoek zijn naar zoiets als een centrum zien we een marktje. In de buurt kunnen we de camper kwijt en dan is het toch wel genieten.

20150718_122500.jpg20150718_123400.jpg

Al die kleine kraampjes waar, over het algemeen vrouwen, hun eigen gekweekte producten verkopen, het blijft een lust voor het oog. En oh zaligheid, één heeft er al, zelf geplukte, cantharellen. We kopen de hele voorraad op, ongeveer 1 kilo voor 3 euro.

In het overdekte gedeelte is de vleesafdeling, daar kopen we wat verschillende soorten worst.

20150718_124625.jpg

En last but not least bij een imker een pot boshoning voor mijn moeder.

 

20150718_123316.jpg

Ik nestel mij vervolgens op een Oost-Europees terras en Jos gaat nog een wandeling maken en kijken of de stad nog meer te bieden heeft. Er is verder niets noemenswaardig te zien in de stad dus we vertrekken weer en gaan nog een stuk rijden.

We vinden uiteindelijk iets buiten Kraslava een schitterend plekje aan een meertje. Het is duidelijk het Bussloo van de stad want er staan picknicktafels en allerhande speeltoestellen waar ook druk gebruik van wordt gemaakt. Na een late lunch aan de picknicktafel nemen we een duik in het meertje. Het water is nog behoorlijk koud maar wel even heerlijk om in te zwemmen.

20150719_094712-1.jpg

Vanwege die late lunch vinden we het zonde om ’s avonds de cantharellen te eten, dan kan ik er te weinig van genieten, dus die bewaren we voor morgen.

 

Zondag 19 juli

Niet alleen wij vinden het een mooi plekje. Ook de nachtbrakers onder ons maken er gebruik van. Drie verschillende groepen jongeren houden er (jammer genoeg voor ons) op verschillende tijden een feestje. De eerste beginnen zo rond 10 uur met een bbq-feestje. De volgende zijn er rond 3 uur ’s nachts en dan komen er nog een heel stel om 6 uur eten, drinken en feesten. Tussendoor rijden auto’s af en aan om even stil te staan en dan weer weg te rijden. Kortom een rommelig nachtje met niet zo heel veel slapen. En we zijn weer helemaal op de hoogte van de hedendaagse housemuziek…. Tegen de tijd dat wij willen ontbijten is er niemand en in alle stilte kunnen we nog even genieten van het uitzicht over het meer.

We rijden weer verder naar het noorden, met eerst de Wit-Russische grens en later de Russische grens op een paar kilometer afstand.

In Rezekne raken we verzeild in een parade van allemaal folkloristische groepen. Het blijkt de afsluiting van een week durend festival te zijn dat zich voornamelijk in Riga afspeelde maar ook een aantal optredens had in Rezekne en waar ook de eindparade plaats vindt. Het is een vrolijke boel met veel gezang.

 

20150719_122627.jpg

De groepen komen uit de drie Baltische Staten (Estland, Letland en Litouwen), daarnaast worden een aantal andere landen uitgenodigd. Dit keer onder andere (Wit-)Rusland, Georgië, Noorwegen en Spanje. Het is leuk om een tijdje te kijken naar al die vrolijke mensen. De stoet lijkt onuitputtelijk. Vlakbij is een oude Burchtheuvel die we beklimmen maar het is niet echt hoog genoeg om een mooi beeld te krijgen van de rest van het stadje.

20150719_124443.jpg

Aan het eind van de dag zoeken we een plekje en komen uiteindelijk op een soort pleintje vlakbij een Russisch Orthodoxe kerk uit. Het is een mooi plekje met zelfs een winkeltje voor de deur. Hopelijk hebben ze morgen vers brood.

20150719_165001.jpg

 

Maar vanavond wordt het eerst genieten van de cantharellen. Wat een feest. Ze hoeven niet of nauwelijks schoongemaakt, dat scheelt heel veel werk. Het is alleen passen en meten met de pannetjes om alles te bakken en ook nog samen in de saus te krijgen. Maar het lukt en ze smaken fantastisch. Verser kun je ze niet krijgen (op 1 dag na dan maar dat is eigen schuld). Goddelijk eten op een ‘goddelijk’ plekje.

We zijn trouwens onderweg ook al langs heel wat begraafplaatsen gekomen. Elk land en streek heeft zo z’n eigen gewoontes. Rode draad is wel dat van Polen tot Letland (Estland weet ik nog niet) enorm veel bloemen op de graven worden gelegd. In Polen vooral snijbloemen en hier in Estland vooral vaste, bloeiende planten. Bij de wat grotere begraafplaatsen in Polen staan dan ook heel veel bloemenstalletjes. In de omgeving waar we nu zitten zie je bij heel veel stenen een bankje staan. Ik vind het een mooi gebaar, een soort mijmerbankje bij je geliefden.

 

20150719_162527.jpg

 

Maandag 20 juli

Wat betreft het ontbijt, dat is gewoon knäckebröd eten. Want het verse fabrieksbrood is niet echt een feestje. In de ene blijken ze uien te hebben meegebakken (jammie op de nuchtere maag) en met de andere kunnen we elkaars hersens inslaan.

Dit is weer eens een echte doorrij dag. Het is weer is niet al te best, om niet te zeggen dat het zeikregent. We proberen onderweg een picknickplek met wc te vinden, die van ons moet geleegd. Maar in de streek waar we nu rijden zie je ze nergens. We zitten ondertussen in Estland en besluiten door te rijden naar Tartu. Maar we kunnen echt niet meer vrij staan want dan loopt de boel over. Voor het gemak zoeken we een camping vlakbij Tartu zodat we morgenochtend al in de buurt zijn en de stad kunnen verkennen. Gelukkig hoeft dat vandaag niet want de regen komt ook hier met bakken uit de hemel. Morgen zou het droog zijn dus daar hopen we maar op.

We komen op een camping zo’n 10 km buiten Tartu. Het is niet echt een camping maar een guesthouse met sauna waar een aantal parkeerplekken voor campers zijn gereserveerd. Het is duur en je krijgt weinig waar voor je geld maar de wc kan geleegd dus het moet maar. Ze hebben ook wifi, een pluspunt. We krijgen het wachtwoord maar waar we het ook proberen, verbinding krijgen we niet. Al met al geen plek om over naar huis te schrijven (doe ik dus toch) en het regent nog steeds.

 

Dinsdag 21 juli

Wie niet gelogen hebben zijn de weergoden. Het is droog en zelfs het zonnetje komt er door. Zo komen we op een heel andere manier Tartu binnen, oogde het gisteren nog grijs nu ziet het er uit zoals ik het herinner uit 1992. Het is een fleurige provincie-, studentenstad. Met mooie gekleurde stenen en houten huizen.

We kunnen weer eens ‘voor de deur’ parkeren. Je kunt veel last hebben van het slechte lopen maar dit is dan wel weer een voordeel; gratis middenin de stad parkeren.

Als we op het Raadhuisplein aankomen, herken ik gelijk een aantal gebouwen. Het wordt een beetje een memory lane wandeling vandaag. Ik ben er in ’92 maar 1 dag geweest maar het was toen een vol programma waarin we veel hebben gezien. Te veel georganiseerd dus toen het uiteindelijk lukte ben ik er met een toenmalig wethouder tussenuit gepiept en hebben we Tartu op onze eigen wijze bekeken. In een Russisch orthodoxe kerk vielen we met de neus in de boter; er vond een huwelijk plaats. Heel bijzonder want er zijn geen stoelen of banken in de kerk, iedereen staat en loopt al zingend rondjes. Maar goed dat is al bijna 25 jaar geleden. Nu genieten van deze mooie dag.

20150721_122246.jpg

 

We bekijken eerst het Raadhuisplein met zijn prachtige gebouwen. Het is dé plek om koffie te drinken en dat weten de uitbaters ook. Een stukje taart kost 6 euro! We slingeren door de straatjes er om heen en komen uiteindelijk aan de rand van het grote park dat een kant van het centrum omzoomd.

20150721_111124.jpg20150721_111536.jpg

Er blijkt een Kruitkelder in het park te liggen, en met de Zutphense Kruittoren in het achterhoofd vind ik het wel leuk om daar naar toe te wandelen. Deels over de straat aan de rand van het centrum en deels door het park komen we op een plek waar je de kelder van bovenaf ziet. Hé maar dat ken ik, daar is in ’92 onze tocht door de stad begonnen. In de kelder zit een restaurant.

 

 

20150721_120849.jpg

Daar kan Zutphen nog eens een puntje aan zuigen waar al 11 jaar moeite wordt gedaan door Marco Mout om waterleiding in de toren te krijgen. We lopen weer naar het centrum en maken nog een grote boog de andere kant op. Na een halve dag heb je de binnenstad van Tartu wel gezien. En dus is het weer starten en op weg naar een volgend plekje.

Ons doel is het Peipsimeer. Een imposant meer dat een groot deel van de grens vormt tussen Estland en Rusland. Er moet een mooie camperplek zijn bij een hotel, aan het water. We kijken ook naar vrije camperplekken maar nergens kom je bij het water, allemaal particulier bezit. Dus toetsen we het hotel in in de Garmin, alleen stuurt die ons naar een heel ander adres, niet aan het meer. We besluiten om verder te rijden en zelf te zoeken. Maar dan komen we een reclamebord van het hotel (Aarde villa)  tegen, de Garmin had het fout. Het is een idyllisch plekje pal aan het meer. We kunnen op een grasveldje staan, haha nooit meer doen natuurlijk want dat is veel te zacht voor onze zware bak. We zitten vast in de modder. En na een uur hard werken, met de eigenaresse, haar personeel en 2 Finnen zijn we eindelijk los en gaan op een stevigere ondergrond staan. Wel gras maar droog en hard.

20150721_163016.jpg

 

We proberen te zwemmen in het meer maar dat is zo ondiep en de ondergrond is zo modderig en zuigend dat ik het al na een paar meter opgeef. Bij elke stap zit ik vast en val bijna om. Jos loopt nog een heel stuk verder maar het water komt nog steeds niet tot z’n knieën dus dat wordt geen zwemmen. Jammer want het water is heerlijk warm.

Later ga ik nog even met Arvo Part in mijn oren en een wijntje in mijn hand genieten van het mooie uitzicht over het meer. Het zonlicht zorgt ervoor dat de kleur van het water steeds veranderd. Schitterend.

20150721_211646.jpg

’s Avonds eten we in het hotel. Voor 4,50 een heerlijke vismaaltijd. Maar weer geen vis uit het meer. Vreemd hoor want de volgende dag komen we kraam na kraam tegen met allemaal gerookte vis van vis uit het meer.

 

Woensdag 22 juli

We hebben nog even zitten dubben of we nog een dagje zouden blijven staan maar aangezien er slecht weer wordt voorspeld en we toch nog steeds op gras staan, lijkt het ons verstandig een andere ondergrond op te zoeken. Niet nog een keer vastzitten.

We rijden naar Narva, ons meest noordoostelijke doel van deze reis. Verder kunnen we niet. Hier begint Rusland.

20150722_133252.jpg

Daar mag je alleen met een, in Nederland, aangeschaft visum in. Dat is niet alleen duur (circa 100,- pp) maar geeft ook veel gedoe met de camper. Er moet een inventarislijst worden gemaakt die bij heen- en terugreis wordt gecontroleerd. Daar hebben we geen zin in, niet om ‘even’ Rusland te zien. Dat is meer iets voor als we echt door Rusland zouden willen reizen. De grens met Rusland ligt middenin de stad. En omdat er nog steeds spanningen zijn tussen de Esten en de Russen en Estland zelfs bang is dat de Russen hier hetzelfde zullen doen als in Oekraïne is het een zwaarbewaakte grenspost. Grote, zware hekken gaan telkens alleen maar open voor één auto. Daarna sluit alles en begint het ritueel opnieuw. 

 

Omdat ik ergens heb gelezen dat je wel dagtochten naar Petersburg kunt maken, en dat er dan een soort dagvisum zou zijn, gaan we in Narva op zoek naar inlichtingen. De dame van het toeristenbureau stuurt ons naar een reisbureau. Daar stikt het van in Narva. Waarom is niet duidelijk, misschien kunnen Russen vanuit hier makkelijker op reis dan vanuit Rusland zelf? Maar goed wij naar een bureau… en dan kom je in een echte Russische film. In een oude torenflat met conciërge bij de deur, krijgen we op een papiertje het etage- en kamernummer. Godzijdank is de lift nieuw want dat kun je van de rest van het gebouw niet zeggen. 

 

We wanen ons in het oude Rusland. Op de negende verdieping, in een klein kamertje zit een mevrouw achter een bureau. Zij spreekt Ests en Russisch, wij Engels en Duits. Dat communiceert niet echt lekker. En bij alle volgende bureautjes maken we eigenlijk hetzelfde mee, ze snappen niet wat we bedoelen en we komen geen stap verder. We stoppen er maar mee. 

 

We hebben ondertussen ook genoeg van Narva gezien, een echte Russische stad die ook nu nog voor een groot deel door Russen wordt bewoond. Dat is aan alles te merken. De mensen zijn veel stugger, nors en net zo grijs en grauw als de straten.

20150722_134238.jpg

 

Dat was voorlopig ons laatste zicht op Rusland. Vanaf nu rijden we naar het zuidwesten – westen. Om het even kort door de bocht te zeggen; vanaf nu zijn we op de terugreis.........

Trouwens niet alleen Narva is Russisch, nog een heel stuk richting Tallinn merk je aan alles dat hier veel Russen wonen. Van de supermarkten word je dan ook niet vrolijk.

Het vervelende van rondreizen door de Baltische staten is dat je wel overal mag gaan staan met de camper maar dat alleen campings voorzieningen hebben. En dan nog niet altijd alle voorzieningen want bij die in Tartu maar ook die van afgelopen nacht konden we geen water tappen en dat moet langzaam aan ook weer. Misschien moeten we toch maar eens op zoek naar een gieter met een lange tuit kunnen we eventueel bij een gewone kraan water halen.

Maar goed het betekent dat het toch wel handig is om voordat we naar Tallinn gaan te tappen en te lozen. En eigenlijk willen we ook wel weer een keer goeie wifi. Zodat ik met de website bezig kan en Jos met het foto’s zetten op Panoramio. En de waszak zit ook wel weer vol…..

We komen op een camping aan de Golf van Finland terecht. Die voldoet aan al onze wensen. Alleen geen droger, maar volgens de mevrouw achter de balie is dat ook helemaal niet nodig want de waslijnen zijn zodanig geplaatst dat de was heerlijk in de wind (die stevig waait) kan drogen. Wij gokken het er maar op want op zoek naar nog een andere plek willen we ook niet. De dame krijgt gelijk, de volgende morgen is de was heerlijk droog. Als ze trouwens hoort waar we vandaan komen, hoeven we zelf niets te zeggen over grijs en grauw dat doet zij al voor ons. En dat de Russen nog steeds niet geliefd zijn moge duidelijk zijn.

Het is aan de ene kant een simpele camping maar alle voorzieningen zijn er. Het is er schoon en de douche heeft echt heet water en de wifi doet het zoals afgesproken.

20150723_192701.jpg

Waar je als reiziger al niet blij mee kunt zijn.

20150722_215743.jpg

 

Donderdag 23 juli

We blijven vandaag nog op deze plek staan. En omdat we eindelijk de website en zo bij kunnen werken en omdat voor vandaag in Tallinn regen wordt voorspeld en morgen droog en zon. En een dagje rust is ook niet verkeerd. Dus doen we lekker rustig aan en maken een wandelingetje naar het dichtstbijzijnde dorp.

 

 

20150723_135236.jpg

We zijn in een zeer toeristische omgeving en dat is te merken. Er zijn zelfs een paar horecagelegenheden (de meesten dicht) en er is een supermarktje. Maar die stemt ons weer niet vrolijk. Geen vers brood, nauwelijks vlees en groente. En de trek in lekkers moet ook nog even wachten op bevrediging. Want om nou om het zoet of zout maar iets te nemen wat je eigenlijk niet wil is ook een beetje raar. We gaan er van uit dat we in Tallinn wel weer wat betere winkels tegenkomen.

 

Vrijdag 24 juli20150724_120454.jpg

Op naar Tallinn. In 1992 in het kader van de Hanzedagen daar geweest. Het wordt een dagje met een beetje memory lane, een beetje van Tallinn en een beetje van mezelf. Benieuwd wat ik er nog van herken en of ik het nog steeds een mooie stad vind. Er is veel veranderd in de oude stad. Het eerste dat opvalt zijn de nieuwe winkels, toen nog erg Oost-Europees, Russisch, nu alleen nog maar Westers. Al hoewel je nog wel winkels ziet die gericht zijn op Russen, maar dan de nieuwe rijken die met een buidel geld zwaaien. Toen maar weinig horecagelegenheden nu volop aanwezig. Toen weinig toeristen, nu struikel je erover. Voor de Esten een goeie ontwikkeling maar iets minder zou wat ons betreft wel mogen. Maar dat neemt niet weg dat het nog steeds een schitterende stad is. Met een mooi Raadhuisplein en heel veel gezellige, smalle straatjes met mooie doorkijkjes. En vanaf de stadsmuur een mooi uitzicht over het nieuwe Tallinn. We lopen heerlijk een paar uur rond door de oude Binnenstad, drinken koffie met overheerlijke taart en genieten van al het moois. 

 

20150724_115558.jpg20150724_130519.jpg

20150724_135412.jpg

Een speciale vermelding verdient de Russisch Orthodoxe kerk, het staat deels in de steigers, en ook binnen zijn ze de beschilderingen aan het renoveren, maar wat een schitterende iconen en een prachtig lijnenspel van bogen en beschilderingen.

 

20150724_132725-1.jpg

In de loop van de middag hebben we weer genoeg stadse indrukken opgedaan en gaan weer verder. Eerst op zoek naar een goed bevoorraadde supermarkt en dan op zoek naar een camperplek niet al te ver van Tallinn.

20150724_185307.jpg

 

Uiteindelijk komen we in de buurt van Paldiski in de punt van het schiereiland een mooi plekje aan zee tegen. Het waait erg hard, dus de camper schudt er vrolijk op los maar het uitzicht maakt veel goed.

20150724_220103.jpg

Dit wordt hem voor vannacht want zee, wind en zon blijft toch wel aan ons trekken. En vanuit de camper zien we de veerboot naar Stockholm langs varen…. Weemoed.

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 25 juli

Waarom zijn onze camperplekjes nou ook zo gewild bij feestvierende jongeren. Vannacht weer gezellig bezoek gehad van houseliefhebbers. Gelukkig daarna nog weer goed geslapen.

Na de veerboot van gisteravond vandaag een lookalike van een Zweeds stadje bezocht: Haapsalu.

20150725_124440.jpg

Niet alleen dit stadje, maar de hele westelijke kust, werd vanaf de 13de eeuw tot de Tweede Wereldoorlog bevolkt door een grote Zweedse minderheid. En dat is in Haapsalu goed te zien. De architectuur van de houten huizen, de kleuren en nog steeds de eethuisjes, alles ademt naar Zweden.

 

20150725_134337.jpg

Het is een heerlijk stadje om doorheen te wandelen, te genieten van de smalle straatjes en daarnaast van het uitzicht over het water. Het stadje is ook een belangrijk kuuroord en dat is vooral aan de waterkant, met de mooie Kuurzaal, goed te zien.

 

20150725_122532.jpg

 

Naast Tartu en Tallinn één van de weinige steden die we tot nu toe in Estland zijn tegengekomen met zoveel sfeer.

We willen op een camperplek middenin de stad Parnu gaan staan. Als we daar aankomen, blijkt er een kermis op de parkeerplaats te zijn. Los van het lawaai lopen we dan in ieder geval vannacht weer het risico van bezoek van feestende jongeren dus gaan we op zoek naar een ander plekje. Op de kaart prikken we een dorpje ten zuiden van Parnu. Vanaf daar proberen we aan zee te komen en te kijken of we ergens kunnen overnachten. Via een, verharde, zandweg komen we vlak aan het water en ook nog eens bij een inham waar we prima kunnen staan. Heerlijk na een dagje rijden en stadjes bekijken, uitwaaien aan zee.

20150725_171622.jpg

 

 

20150725_192213.jpg

 

Het water is hier heel ondiep en vanaf ons plekje komen regelmatig mensen even naar het water pootje baden. In de loop van de avond komen er twee gezinnen met kinderen die bij ons in de buurt hun tentjes opzetten. Dit keer dus geen feestende jongeren maar spelende kinderen.

Zondag 26 juli

Blijkt er toch nog ergens een feestje in de buurt te zijn. Tot ver in de nacht horen we, gelukkig in de verte, muziek uit luidsprekers. Ben je in de middle of nowhere is dat zelfs geen garantie voor stilte. We rijden vandaag naar Riga, zo’n 160 km rijden. Op de Estse wegen is dat prima te doen, zelfs het stuk op B-weg, wat dichter langs de kust, is goed onderhouden. Maar zodra we in Letland zijn gaat de gemiddelde snelheid rigoureus omlaag. Of er wordt aan de weg gewerkt, of er moet heel nodig aan de weg gewerkt maar gewoon doorrijden is er niet bij. Letland heeft echt achteraan gestaan bij het uitdelen van EU-gelden voor de wegenbouw in de Baltische Staten. Maar wie hier volgend jaar rijdt zoeft over brede, gladde wegen. Wij hebben er ongeveer een uur langer over gedaan dan gepland.

In Riga zijn twee stadscampings, vlakbij elkaar, aan de andere kant van de Daugava ligt  het centrum.

20150726_152924.jpg

Wij kiezen voor de Riversidecamping, vanaf daar heb je uitzicht over de oude stad. En, volgens hun website, een bootverbinding met de overkant. Nou dat laatste was weer een leuk lokkertje want die boot is er niet! Maar goed er is wel een busverbinding dus daar zullen we het mee moeten doen. De bus stopt echt vlakbij, maar gaat maar een aantal keren per dag, dus is het wel goed plannen geblazen.

We gaan rond 4 uur de stad nog in. Even rondwandelen en een eerste indruk opdoen. Het is een mooie oude binnenstad met smalle straatjes, pleintjes en mooie inkijkjes. Heerlijk om doorheen te wandelen.

 

20150726_161639.jpg20150726_161733.jpg

 

 

 

We zijn te laat voor de laatste bus, dus nemen we een taxi terug, deze is maar iets duurder dan de bus. In de stad alleen geen supermarkt gezien dus wordt het eten wat er nog aan voorraad is. Al met al smaakt de pasta weer prima.

 

 

 

 

 

Maandag 27 juli

Als we nog rustig aan het ontbijt zitten, zien we opeens dat de laatste bus ’s morgens niet om 12 uur vertrekt maar al om half 11. Na ampel (wat een mooi woord) overleg. Laten we de boel de boel, doen snel de wandelkleren en schoenen aan en lopen naar de bushalte. Daar kunnen we nog even 10 minuten uitblazen voordat de chauffeur de deur voor ons open doet. Tja, tijd is tijd.

We gaan eerst naar een wijk in Riga waar heel veel Jugendstil/Art Nouveau panden staan. Die zijn er sowieso al veel in Riga (800 in totaal) maar in deze wijk staan ze pand aan pand. Het is echt de moeite waard om doorheen te lopen, wat een weelde, pracht en praal. Schitterend. Als je denkt dat het niet mooier kan kom je nog weer meer tegen.

 

 

 

 

 

 

In de loop van de middag lopen we via de oude stad naar de markthallen.

20150727_153316.jpg

 

Er staan 5 overdekte hallen en daarom heen is nog een openluchtmarkt. Er is een vlees-, vis-, melk-, groente en fruithal. De gastronomiehal hebben we om een onverklaarbare reden gemist.

 

 

Maar voor de rest hebben we ons vergaapt aan het vele dat te koop is. Voor vanavond hebben we er vers geplukte bosbessen, verse zure room en zalm gekocht. Elke dag trekt de markt zo’n 80 tot 100000 bezoekers.

Na al dat geloop is het wel weer mooi geweest en nemen we een taxi naar de camper (de bushalte is eerst weer helemaal terug lopen door de oude stad en dat trekken mijn benen niet meer).

Vlakbij de camping is een grote garage annex sloopbedrijf. Jos gaat er met foto’s op zak, en de autopapieren naar toe om te kijken of zij misschien een glas voor de koplamp hebben. Hij komt terug met een nieuwe, die ze speciaal bij een ander bedrijf hebben opgehaald. Deze zou volgens de computer het goede model moeten zijn. Helaas, op één of andere manier hebben wij toch nog weer een ander type. Ze kijken zelfs dat nummer nog weer na maar het is niet te vinden. Dan maar weer verder met onze houtje-touwtje oplossing. Dat gaat tot nu toe gelukkig goed.

 

Dinsdag 28 juli

In een stad als Riga valt nog genoeg te ontdekken maar na twee dagen stad willen wij wel weer verder. Wie weet komen we nog eens deze kant op, dan kunnen we nog meer ontdekken van Riga (en ook Gdansk, Tallinn en Vilnius).

We gaan op weg naar Kolka, dat ligt ten noordwesten van Riga precies op het punt waar de Golf van Riga en de Baltische Golf samen komen. Het is een dunbevolkt gebied dus wordt aangeraden om vooraf te tanken, onderweg kom je niet veel tegen. Omdat we nog niet weten of we ergens langer blijven staan, doen we ook voor twee dagen boodschappen. In heel veel supermarkten worden broodjes, snoep en koekjes los verkocht en net als bij de meeste AH’s bij ons, hoef je niet meer zelf af te wegen. Dat doen ze bij de kassa. Moet de kassière natuurlijk wel weten en herkennen welk broodje, koekje of snoepje je in de zak hebt zitten. De dame die we vanmorgen hebben heeft het allemaal niet zo paraat. Het kost heel wat zoekwerk om tussen alle plaatjes om de goede broodjes en koekjes te herkennen. Zelfs collega’s komen er aan te pas om de goede codes te achterhalen. Maar uiteindelijk hebben we weer genoeg voorraad en kunnen we op weg.

 De weg gaat dicht langs de kust omhoog. Maar jammer genoeg niet zo dicht dan je de zee ook goed kunt zien. Af en toe vangen we een glimp op maar meestal rijden we door dennenbos. Ook mooi maar ik wil wat meer zee zien. Voor de lunch gaan we van de hoofdweg af en proberen zo dicht mogelijk bij het water te komen. Dat lukt, in Mersrags is een picknickplek aan zee.

 

20150728_135818-2.jpg

Daar ontmoeten we Jannis, hij is helemaal gek van onze camper en wil daar alles over weten. Daarna vertelt hij alles over de streek waar we rijden. Hij geeft ons tips van mooie plekjes maar als we die allemaal willen zien, hebben we al een hele vakantie alleen in deze streek van Letland….. Hij komt oorspronkelijk uit Liepaja maar reist nu over de wereld en woont voornamelijk in Riga. Hij is nu op weg naar familie.

Al zijn tips worden op de kaart gezet en wij zullen zien welke we onderweg tegenkomen.

We komen aan het eind van de middag in Kolka aan. Er is een parkeerplaats bij Kolkarags, en blijkbaar zo toeristisch (voor hier) dat ze zelfs parkeergeld kunnen vragen. Het is hier toegestaan om te overnachten. Dat doen we maar want we zitten weer middenin een Nationaal Park en daar mag je verder niet vrij staan.

We gaan gelijk kijken bij de punt waar beide zeeën samen komen. De eerste aanblik vind ik teleurstellend. Niet alleen is het water vrij rustig, je kunt het ook alleen maar bekijken vanaf het strand.

20150728_165347.jpg

Ik had het mij voorgesteld dat we het vanaf een klif zouden kunnen aanschouwen. Maar als we eenmaal bij de punt zijn is het toch een bijzonder schouwspel, golven die in tegengestelde richting tegen elkaar aanbotsen. 

 

Als we teruglopen naar de camper zien we op het duin een soort grote tonnen staan.

20150728_170430.jpg

 

We lopen naar boven, de eerste zit dicht maar bij een tweede staat de deur open. Hierin zit een Lets stel en die laten ons trots hun ‘hotelkamer’ zien. Het is echt leuk, voorin een klein zitje en achterin een bed over de volle breedte van de ton. Wat vanaf het strand eruit ziet als een dichte plaat blijkt een oneway-screen te zijn. Vanuit bed heb je een riant uitzicht over de zee. ’t Is dat we een camper hebben maar anders had ik er graag een nachtje in geslapen.

We maken ’s avonds een nog wat uitgebreidere wandeling over het strand en door het bos terug. Op een parkeerplek in het bos staat een camper en even komen we in de verleiding om de camper te halen en hier ook te gaan staan. Maar als we eenmaal terug zijn vinden we dat toch een beetje onzinnig, we staan prima. Even later komt diezelfde camper naar onze parkeerplaats maar ze rijden ook weer weg. Als we de volgende morgen door het natuurpark rijden, komen we op een aantal plaatsen boswachters tegen, blijkbaar wordt er behoorlijk gecontroleerd op wildkamperen.

Woensdag 29 juli

In dit deel van Letland vestigden zich zo’n 3000 jaar geleden de Lijflanders, lang voor de Baltische volken. In de loop der eeuwen slonk het aantal mensen dat het Lijflands beheerst. Met financiële en materiële hulp van Esten, Finnen en Hongaren (die dezelfde taalwortels hebben) werd in de jaren ’30 het Huis van het Lijflandse Volk geopend. Maar met de intocht van de Russische  en Duitse troepen tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam hieraan een eind. En tijdens de Russische overheersing na de oorlog moesten ze zelfs hun woongebied verlaten. De kust lag te dicht bij het Westen daar wilden de Russen een goede controle op hebben.

20150729_125955.jpg

 

De vissersdorpjes bestaan nog steeds. Je kunt ze bereiken door vanaf de doorgaande weg van Kolka naar Ventspils de onverharde zijwegen in te slaan. We hebben een paar plaatsjes geprobeerd te bekijken. Maar uiteindelijk is er niet veel van over. Bij Saunags hebben we geprobeerd aan zee te komen maar daar reden we ons bijna vast in het zand. Gelukkig lukte het nog om er uit te komen. Maar dat betekent wel weer even extra opletten hoe de weg eruit ziet. Bij Mazirbe is de weg redelijk goed en kunnen we tot aan het strand komen. Maar het idee dat er een haven zou zijn, klopt niet. Waarschijnlijk gingen de schepen voor de kust voor anker. Of werden het strand20150729_130054.jpg opgetrokken.

Vlak voor Ventspils gaan we nog een keer richting zee, hier moet een mooie Glintkust zijn (d.w.z. dat het land hoog voor zee ophoudt en dat je de verschillende geologische lagen mooi kunt zien). Bij Staldzene kunnen we weer tot aan de kust rijden. En hier zijn inderdaad die geologische lagen mooi te zien.

 

Ventspils is dankzij de haven waar ruwe olie en kalizout wordt verscheept een welvarende stad. Dat is goed te zien. De huizen, wegen en plantsoenen zien er allemaal prima uit. Opvallend is zelfs het grote aantal speeltuinen. Het, kleine, oude centrum is ook voor een belangrijk deel opgeknapt. Met weer van die mooie, in pasteltinten, geschilderde houten huizen.

20150729_133749.jpg

20150729_133917.jpg20150729_140946.jpg

Alleen dat al zorgt voor sfeer. Al rondlopend komen we nog net op tijd bij een marktje en kopen daar weer bosbessen en zure room. Die vers geplukte bessen zijn zoveel lekkerder dan die gekweekte blauwe bessen, dus zolang het nog kan willen we die wel als toetje.

 

 

Hier is trouwens goed te zien dat het cantharellenseizoen ook is aangebroken, ze zijn nu volop te koop. Maar we hebben nog eten in voorraad dus de paddenstoelen moeten nog even wachten.

Nou had Jannis het niet zo op Ventspils, veel te gelikt. Wat hem betreft moeten we in ieder geval naar Pavilosta. Een klein havenstadje ten zuiden van Ventspils. Hij geeft ook nog advies over de koffietent waar we dan heen zouden moeten. Als we in Pavilosta aankomen is het geen koffietijd meer maar tijd om een camperplek te zoeken. We staan eerst midden in het dorp bij het haventje maar vanaf daar kun je niet lopend bij de zee komen en het is niet echt een leuke plek. Als we op Maps.me kijken (een aanrader trouwens, met deze app kun je offline tot in detail een kaart bekijken!) zien we dat we dichter bij zee moeten kunnen komen. In de buurt van een camping moet een parkeerplaats zijn. Als we bij de plek aankomen blijkt dat er geen camping is maar dat er vrij gekampeerd mag worden. Daarnaast is er een mooie, met steenslag, verharde parkeerplaats.

20150729_175604.jpg

Tussen de bomen door en via een pad zien we de zee. Dit wordt hem voor vannacht. Er staat verscholen tussen de bomen nog een tent van een Letse familie met een paar kinderen. Verder stopt er af en toe een auto van mensen die even naar de zee willen. Als we een tijdje bij de zee zitten heb ik toch wel erg veel zin om een ‘duik’ te nemen. Dus terug naar de camper, omkleden en hup naar het water.

20150729_180022.jpg20150729_223226.jpg

De golven zijn hier, in tegenstelling tot Kolka, erg hoog. Of het ligt aan de plek of er is ander weer op komst. We gaan zover de zee in dat we nog kunnen staan, ik wil niet kopje onder en dan geen grip meer hebben op de bodem. Maar wat is het heerlijk, het water is helemaal niet koud en de golven beuken even heerlijk tegen ons aan. Playtime…..

20150729_222408.jpg

In de loop van de avond maken we nog een wandeling langs het strand, het begint dan al hard te waaien.

 

Donderdag 30 juli

We worden wakker door harde regen, hagel en onweer. Het is beestenweer. Arme kampeerders, die waaien bijna weg.

20150730_094416-1.jpg

Na een overheerlijk ontbijtje van zure room met bosbessen gaan we op weg naar Liepaja. Niet over de onverharde weg direct langs zee maar over de doorgaande, grotere weg. Met dit weer is het niet echt aangenaam om over een slechte weg te rijden en niet te kunnen zien waar de gaten zitten en hoe diep ze zijn. Dus helaas niet de mooiere route. Maar ook deze weg is prima om over te rijden. Het weer wordt steeds beter en als we in Liepaja zijn, schijnt de zon. Het is de op twee na grootste stad van Letland met veel industrie en de enige staalfabriek van de Baltische Staten. Na de Tweede Wereldoorlog was de stad 45 jaar lang van de buitenwereld afgesloten en alleen met een speciale vergunning toegankelijk.

20150730_115857.jpg

Aan het oude centrum is niet echt te merken dat het een grote stad is. Twee kleine straten met een aantal oude winkelpanden. De markt is wel groot, een hal waar vlees, vis, zuivel en brood wordt verkocht en buiten is een groot aantal kramen met fruit, groente, bloemen en kleding.

20150730_125953.jpg

 

Bij een klein kraampje met bosbessen en cantharellen komen we weer iets tegen (dat we ook al eerder hebben gezien, zie foto bij Ventspils) maar wat we niet thuis kunnen brengen. Met heel veel handen en voetenwerk komen we er achter dat het een soort paddenstoel is. Maar hoe je het moet klaarmaken blijft een raadsel. Volgens de man achter de kraam moet je het inkerven en er dan wodka op gieten. Krijg je spierballen van!

20150730_120616.jpg

We drinken en eten wat in een klein Lets eethuis. Komen in een winkel aan de praat met een Letse die ons het Letse woord voor zure room kan geven, zodat we dat ook zelf kunnen zoeken. Al met al een leuke ochtend. We moeten alleen vanaf de markt rennen naar de camper want het weer is weer omgeslagen, het hoost.

Onderweg naar Klaipeda is het gelukkig droog. Gelukkig omdat we van wegopbreking naar wegopbreking rijden. Elke keer stoppen voor een stoplicht en wachten tot de tegenliggers er langs zijn en dan op de smalle rijweg langzaam rijden om de gaten aan de ene kant en de wegafzetting aan de andere kant zoveel mogelijk te omzeilen. Daar wil je niet ook nog hoosbuien bij hebben. Er is nog heel wat werk te verzetten door de Letse wegenbouwers voordat alle doorgaande wegen voldoen aan de Europese normen, laat staan de binnenwegen.

Gelukkig zijn ze in Litouwen al wat verder, zodra we de grens over zijn, zijn de wegen goed begaanbaar en aan het eind van de middag komen we in Klaipeda aan. Niet de stad zelf is ons doel want we willen eigenlijk naar de Koerse Schoorwal. Een landtong die Klaipeda verbindt met Kaliningrad (een Russische enclave tussen Polen en Litouwen). Of we er naar toe gaan, laten we afhangen van het weer want als het erg slecht is, valt er weinig meer te doen dan alleen maar heen en terug rijden over één en dezelfde weg op de landtong. Het is vooral een plek om naar toe te gaan om te wandelen. En dan moet het weer toch wel een beetje aangenaam zijn. Tot nu toe zijn de voorspellingen niet goed (het hoost ondertussen!). Er is een (gratis) camperplek in Klaipeda. Daar willen we morgen besluiten wat we gaan doen.

 

20150730_163706.jpg

Na de oude stad bekeken te hebben rijden we op de Garmin naar de camperplek. Alleen komen we uit bij tolpoortjes. Het blijkt dat de camperplek al op de landtong ligt, en je moet daar met een veerboot naar toe. De overtocht, en de toegang tot de Koerse Schoorwal kost ruim 30 euro. En dat terwijl we nog niet weten of we er wel naar toe willen. We besluiten om te draaien. Haha, zie je het voor je met de camper achteruit steken, omdraaien en dan op de verkeerde weghelft staan. Dus ook nog eens via de middenberm oversteken, gelukkig zit daar geen vangrail, ‘alleen maar’ een stoepje. Maar het lukt en op een parkeerplaats besluiten we dat we dat we meer landinwaarts gaan. Daar moet het minder regenen.

We prikken op de kaart een stadje dat zo’n 80 kilometer ten zuidoosten van Klaipeda ligt, Silalè. Volgens de weerapp moet het die kant op wat eerder beter weer worden. Nou dat zal wel, alleen nog niet vandaag. Wat een hoosbuien met windstoten en dan over een snelweg die al heerlijk uitgesleten sporen heeft. Ik ben blij als we in het stadje zijn. Het is maar klein en niets bijzonders maar goed om te overnachten heb je niet veel nodig. We rijden een beetje rond en komen op een parkeerplaats tussen de begraafplaats en een parkje. Prima plek voor vannacht. Als we ons geïnstalleerd hebben komen de onvermijdelijke auto’s met jongeren en housemuziek. Het zal ook eens niet zo zijn. Na een tijdje valt op dat er telkens andere auto’s even stoppen, een kort praatje maken en dan weer weggaan. Blijkbaar zijn we in de plaatselijke koffieshop beland. En aangezien een dealer ook niet zonder eten kan wordt er later op de avond zelfs pizza bezorgd. Ondanks de drukte blijven we staan, het is mooi geweest voor vandaag en we hebben geen zin om in het donker nog een nieuwe plek te zoeken. Tegen twaalven gaat het weer even goed hard regenen en dan is het snel stil rondom de camper.

Vrijdag 31 juli

Het weer wordt wat beter maar echt blij worden we er niet van. We maken er een dagje rijden van. Eerst naar Marijampolè, zo’n 150 km ten zuidoosten van Silalè. Dit is een grote stad. Maar van het oude centrum is niet veel meer over. We lopen eerst naar de markt, zo slecht hebben we het nog niet gezien.

20150731_124141.jpg

De houten kraampjes staan op instorten, het ziet er niet uit. Maar het blijft een markt en dat blijft ons trekken. Na de markt komen we bij een megalomaan ingericht plein. Groots en meeslepend maar volstrekt sfeerloos en in groot contrast met de omliggende straten.

 

20150731_125918.jpg

Bij de plaatselijke Maxima doen we onze laatste boodschappen in Litouwen. Deze keten heeft winkels in verschillende groottes en hier is een grote die goed voorzien is van eten en drinken. In Polen is het even afwachten wat we tegenkomen.

We gaan nu rechtstreeks naar de grens maar gelukkig komen we via een andere route Polen binnen dan de heenweg. Deze weg is goed begaanbaar, alleen hartstikke druk. We rijden door Suwalki waar we de heenweg al de oude stad hebben bekeken. En gaan op weg naar Augustow. Ik weet gelijk weer waarom ik een hekel heb aan het rijden in Polen. Het is niet alleen druk, je komt ook vooral chauffeurs met zelfmoordneigingen tegen. We rijden nu vooral op tweebaanswegen zonder vluchtstrook maar ook die worden als vierbaansweg gebruikt. Wat een idioten. In Augustow  heb ik het wel gehad na ruim 300 kilometer van alleen maar rijden en niets zien van de omgeving is het mooi geweest. We lopen even door de binnenstad en gaan dan op zoek naar een camping. We zijn in Polen dus vrij staan mag jammer genoeg niet meer. Er is een camping vlakbij de stad, schamele voorzieningen maar that’s it. We hebben een slaapplaats.

 

Zaterdag 1 augustus

Ons volgende grote doel is Warschau, of we daar vandaag al naar toe gaan weten we nog niet. Kijken wat we onderweg tegenkomen. We rijden eerst naar Bialystock zo’n 100 kilometer ten zuiden van Augustow. Van de oude stad is maar weinig overgebleven, of herbouwd. Maar het centrum heeft wel een aangename sfeer met veel terrassen.

 

20150801_132055.jpg

 

Het is een echt grote stad, met aan de rand zelfs een Auchan (Franse supermarktketen). Op de heenreis zijn we daar in Polen ook al een keer naar toe geweest. Daar heb je voor Poolse begrippen echt veel keus dus dat willen we nu ook wel. In ieder geval kijken of we een beetje lekker brood kunnen scoren want dat is de afgelopen weken flink tegengevallen. Je komt geen bakker tegen, hoogstens een zoetebroodjes-bakker. Heel af en toe zijn er supermarkten met een afbakafdeling maar meestal is het alleen fabrieksbrood. We slaan allerlei lekkers in en zorgen weer voor voorraad als we ergens langer willen blijven staan.

 

 

Daarna is de blik weer op asfalt en aanstormende auto’s gericht. Als we al onderweg ergens zouden willen overnachten, moeten we plompverloren op zoek naar een camping. Reclame wordt er niet voor gemaakt. Dus besluiten we door te rijden naar Warschau, om kwart over 6 staan we op de camperplek; een bewaakte parkeerplaats op 100 meter van de oude stad. Alleen wel 100 klimmende meters maar dat mag de pret niet drukken.

20150801_181635.jpg20150801_204427.jpg

Het is ontzettend druk, zaterdag en de eerste mooie dag dus iedereen geniet van het terassenweer. Na het bijkomen van het kilometersvreten en na wat gegeten te hebben, gaan we de oude stad verkennen. Wat een verrassing, nooit geweten dat Warschau zo’n mooie stad is met zoveel sfeer. Ik heb er altijd een idee bij van alleen maar grijs en grauw, volkomen onterecht. Net als in Gdansk lopen we ons in het avondlicht te vergapen aan de mooie panden. Warschau is alleen nog grootser opgezet. We maken nog net de laatste noten mee van een jazzband op het marktplein. Het is ontzettend druk in de stad.

20150801_205242.jpg

 

Het grootse komt ook door het paleis met voorplein dat midden in de stad staat.  Maar er hangt een aangename sfeer.

Na een heerlijke wandeling zakken we weer af naar de camper. Morgen willen we vroeg opstaan in de hoop dat het wat rustiger is en we de gevels van de gebouwen wat beter kunnen bekijken.20150801_211351.jpg

 

Zondag 2 augustus

Het vroege opstaan lukt redelijk en dus zijn we mooi op tijd in de stad. En het klopt, het is er voor Warschause begrippen rustig.

20150802_095652.jpg

 

20150802_095724.jpg20150802_101314-1.jpg20150802_101331-1.jpg

 

 

Na het marktplein lopen we naar de nieuwe stad. Nou ja nieuw, net zo nieuw als de Nieuwstad in Zutphen. Al oud dus alleen nieuwer dan de oude stad.

 

Daar eten we op een terras een heerlijk chocoladetaartje......20150802_110256.jpg

 

We willen vandaag in ieder geval naar het Joodse Ghetto, althans naar de buurt waar de Joodse wijk tot 1943 was. Want er is van de hele wijk niets meer over. Voordat we het Ghetto echt betreden komen we eerst langs het Hooggerechtshof, een vrij nieuw gebouw met schitterende, maar ook symbolische steunpilaren. De architect vindt dat het recht gesteund moet worden door het volk anders is het niets waard. Hij heeft hiervoor drie vrouwenfiguren gekozen (met de gezichten van zijn vrouw en 2 dochters). Wat ik wel grappig vind is dat het volk gesymboliseerd wordt door vrouwen……..

20150802_114637.jpg

 

Om het gerechtshof heen staan grote vierkante pilaren die onderdeel vormen van het monument ter nagedachtenis aan de opstand van Warschau in 1944.

20150802_115145.jpg

In de stad zie je een heleboel kleine herdenkingsstenen waarop aangegeven wordt dat daar is gevochten in ’44. Bij al die stenen staan kaarsjes en liggen bloemen. Ook bij dit monument is dat het geval.

20150802_115436.jpg

De Polen blijven hun oud-strijders eren en gedenken. Wat je ook ziet zijn jongeren in (semi-?)militair uniform. Het positieve zou kunnen zijn dat het hun manier is om de geschiedenis levend te houden. 

 

20150802_120126.jpg

Maar het geeft ons toch eerder het gevoel dat we met rechts-radicale jongeren te maken hebben. Het ziet er behoorlijk fascistoïde uit. We hebben er geprobeerd achter te komen maar niemand sprak Engels.

 

 

20150802_114352.jpg

 

Als we verder lopen bekruipen mij, zonder directe aanleiding, de rillingen. Ik kan wel janken. Op een één of andere manier ben ik erg gevoelig voor plekken waar veel leed is geleden. We zijn niets vermoedend het ghetto in  gelopen. En zoals Armando het zo mooi verwoord en geschilderd heeft, is ook hier sprake van een ‘Schuldig landschap’. 

Het enige dat dit landschap nog markeert is één straat die nog dezelfde loop heeft als voor de oorlog, één gebouw dat niet verwoest is (het arsenaal) en hier en daar bronzen strepen op straat die de grens van het ghetto aangeeft.

 

In de verte zien we een giga glazen torenflat die is gebouwd op de plek van de grote Synagoge. Verder herinnert er niets aan het Joodse leven van voor de oorlog. En toch voel ik aan alle kanten de beklemming.

In het ghetto, dat volledig ommuurd werd, werden in totaal zo’n 500000 Joden uit heel Polen samengedreven tijdens de oorlog. Naast de doden die daar al stierven, werden er in 1942 zo’n 300000 naar Treblinka gedeporteerd. De toenmalige Joodse leiders kwamen in eerste instantie niet in actie omdat ze dachten dat de Joden naar werkkampen werden vervoerd. De opstand begon toen hen duidelijk werd dat ze naar vernietigingskampen werden gedeporteerd. De opstand duurde van januari tot mei 1943. Toen werd de wijk door de Duitsers met de grond gelijk gemaakt. Op de ruïnes werd een concentratiekamp en een gevangenis gebouwd. In totaal  zijn tijdens deze opstand zo’n 50000 Joden gesneuveld.

In augustus 1944 begint de opstand van Warschau deze wordt gevoerd door het Poolse verzetsleger en was onderdeel van een landelijke opstand tegen de Duitsers. De Polen wilden uiteraard Hitler verdrijven maar ze wilden ook voorkomen dat de Russen hun zouden bevrijden, zij wilden de Russen in een vrij Polen, als medestrijders, ontvangen. Dat is uiteindelijk niet gelukt. Net als dat de Polen niet of nauwelijks hulp boden aan de Joden tijdens hun verzet, bleef Rusland op een afstandje toekijken hoe de strijd door de Polen werd verloren. Aan Poolse kant kwamen alleen al in Warschau 18000 opstandelingen en 150000 burgers om. Tijdens en na deze opstand werd in totaal zo’n 85% van de stad verwoest. Oftewel aan het eind van de oorlog stond er geen één steen meer op de ander.

Wij lopen over de grond van de voormalig Joodse wijk naar het Joods museum. Een schitterend gebouw dat mede dankzij allerlei fondsen en giften tot stand is gekomen en in stand wordt gehouden. Alleen al architectonisch de moeite waard. 

 

Daar staat het monument ter nagedachtenis aan de opstand van 1943.

 

 

 

In de buurt van het museum kom je hier en daar nog markeringspunten tegen die daar aan herinneren. Verder is het een groot opgezette nieuwbouwwijk met brede straten en ruime parken.

 

20150802_133335.jpg

 

Door een tweet van Robert Gesink (wielrenner) kwam ik er achter dat vandaag de Ronde van Polen begint. Waar was daaruit niet duidelijk maar als we verder lopen komen we dranghekken tegen, en horen we een helikopter boven ons hoofd. De ronde begint in Warschau. Grappig, nog grappiger is als we eenmaal bij de camper terug zijn aan het eind van de middag, dat ze zo ongeveer langs ons raam fietsen.

20150802_164739.jpg

We lijken wel echte wielrencampertoeristen…..

We wandelen weer naar het oude gedeelte van Warschau en zoeken een terras in de schaduw want ondertussen is het dus echt zomer geworden.

 

 

Om nog maar eens te klagen over het weer, het is bloedheet! We hebben al met al zo’n 5 uur door de stad gelopen en willen wel even met de beentjes omhoog. Ook al is het heet in de camper, het is lekker om even te liggen.

In de avond gaan we nog een keer naar de stad en eten wat op een terras, lopen nog een klein stukje maar dan is het wel genoeg geweest.

 

Maandag 3 augustus

Jos wil graag naar Lublin, de enige grote stad in Polen die niet is platgewalst tijdens de oorlog. Een soort vergelijkend warenonderzoek dus. Zien we het verschil tussen een herbouwd monumentaal gebouw en een origineel monumentaal gebouw.

Maar ik doe vandaag niet helemaal mee. Ik rij nog wel naar Lublin, zo’n 150 kilometer over redelijke tot zeer goede wegen. Maar in Lublin zoek ik een terras en wil alleen nog maar zitten.

20150803_135022.jpg

Jos gaat rondkijken. Bij het informatiecentrum weten ze maar 1 camping in de buurt dus daar rijden we vervolgens naar toe. Ik ben ondertussen aan de diarree dus doe helemaal niet meer mee. Ga lekker liggen en af en toe lekker buiten in de schaduw zitten. Het is een soort op de plaats rust. Gelukkig leent deze camping zich daarvoor.

 20150804_194831.jpg

 

Dinsdag 4 augustus

Mijn buik is nog steeds niet in orde dus het wordt een lekker loom dagje. Alleen de website bijwerken verder lekker buiten in de schaduw zitten.

 

Woensdag 5 augustus

Mijn buik is weer redelijk in orde en om volgende week niet opeens als een gek te moeten rijden is het handig vandaag al een stuk richting Krakau te gaan.  Het is ruim 200 km en Ik heb geen zin omdat nu in 1 keer te doen. Maar het is wel puzzelen hoe we zullen rijden en hoever want het is al niet leuk dat we op campings moeten staan maar als die dan ook nog eens zo dun gezaaid zijn is het helemaal lastig. Vanmorgen nog eens uitgebreid op internet gezocht maar ook daar kom je er niet meer tegen dan die we al op de kaart hebben staan. En ook onderweg, ook op de binnenwegen, zie je geen borden voor campings. Daar ligt nog een aardig gat in de markt.

Op zo’n 100 km van Lublin ligt het stadje Sandomierz daar is in ieder geval een camping. Dat wordt ons doel voor vandaag. Je kunt er deels via de snelweg komen maar dan maak je meer kilometers en aangezien we toch niet zo hard kunnen nemen we de binnenwegen. Die zijn ook op dit stuk soms van goeie en soms van slechte kwaliteit. Het went al zal het nooit mijn favoriete land worden. Maar omdat de drukte meevalt kan ik ook wat meer van me afkijken, het is een mooie streek waar we doorheen rijden. Heuvelachtig met mooie vergezichten, bos, weiland, akkerbouw. En als we in de buurt van een rivierengebied komen zie je veel groentekwekerijen maar ook tabaksplanten. Ze staan op dit moment in bloei.

De Garmin zorgt onderweg nog voor een verrassing. We moeten met een veerboot. De Tomtom meldde dit altijd van tevoren maar bij de Garmin kom je er pas achter als je er bijna bent. Zo ook nu. We worden over een steeds smallere, en op het laatst bijna Romeinse weg naar de rivier geleid. En daar is de volgende verrassing, niet alleen de weg is uit de oudheid de veerboot ook. Jos  stapt eerst eens uit om te kijken of het überhaupt haalbaar is om er met de camper op te komen. Moet volgens de mannen op de boot lukken. En ja hoor het past, maar daar heb je dan ook alles mee gezegd.20150805_133248-1.jpg

 

Met een pruttelende dieselmotor varen we naar de overkant, daar houdt de ‘kapitein’ het touw strak gespannen zodat er geen ruimte komt tussen de wal en het schip. Nu ik het opschrijf bedenk ik me wat er was gebeurd als hij het niet had kunnen houden. Hij schreeuwde dan ook dat ik op moest schieten, maar ik wilde eerst zeker weten dat ik niet met een knal op de wal zou belanden. Maar ik kan het navertellen dus alles is weer goed gegaan.

In de loop van de middag komen we op de camping in Sandomierz aan. De camping ziet er prima uit, heeft zelfs een wasmachine en droger dus kan het beddengoed ook gewassen. Jos heeft gisteren al het kleine spul met de hand gedaan. Ruiken we zo straks weer fris en fruitig. Het is nog steeds zo’n 36 graden dus verder doen we niets dan in de schaduw zitten en zorgen dat we genoeg drinken en eten.

Sandomierz blijkt een oud stadje te zijn. En als het ’s avonds wat is afgekoeld maken we een wandeling door de oude stad. Vanaf de camping is dat weer even een klimmetje maar er is een mooie trap aangelegd dus is het al met al redelijk te doen. Het is het in ieder geval waard want als we eenmaal boven zijn en de hoek omgaan hebben we gelijk zicht op een schitterend plein met in het midden het stadhuis.

20150805_204223.jpg

Rondom het plein staan weer mooie huizen. Opvallend is het aantal restaurantjes dat we zien. Het moet hier dus aardig druk zijn met toeristen, maar het plein heeft  ondanks dat een rustige uitstraling. Het lijkt meer een dorpsplein waar ook de plaatselijke bevolking nog steeds komt. Er spelen ook kinderen en er staan ook overal bankjes. Dat laatste kom je niet zoveel meer tegen als er ook restaurantjes zijn, die hebben hun klanten liever op het terras. Naast het bijzondere stadhuis heeft de stad ook nog één van de oudste, nog bestaande, stadspoorten van Polen. Al met al een onverwacht juweeltje op een warme zomeravond.

 

(En dan gebeurt er, op het laatste stuk in Polen, eindelijk wat we de eerste keer dat we naar Noorwegen gingen veel vaker deden; Jos rijden en ik ondertussen schrijven. Dat heeft als voordeel dat ik ’s avonds als ik moe ben, niet meer het hele verhaal hoef te bedenken maar alleen maar hoef over te tikken (en handschrift te ontcijferen).)

 

Donderdag 6 augustus

We rijden via de Poolse Betuwe naar Krakau en zijn daar rond 1 uur. Het is alleen wel behoorlijk zoeken naar een parkeerplek dichtbij het centrum waar ook nog de camper op past. Als we de moed al hebben opgegeven en naar een camping in de buurt willen rijden (vanwaar je met een bus naar de stad kunt) maak ik nog één rondje vlak langs de oude stad. Daar zien we een 24/7 parkeerplaats op een braakliggend stuk grond. Bij navraag door Jos blijkt dat we ook mogen overnachten voor maar 12 euro. Heerlijk, geen gesjouw en gedoe. Gewoon op de rem en de stad in. Het is echt weer om de hoek. Na wat drinken en onszelf gewassen te hebben (we stinken als een otter door het zweten) gaan we de stad in.

Maar of het nou komt door de gewekte verwachtingen, de drukte, de hitte, de opdringerige verkopers van mooie praatjes of omdat we al zoveel moois gezien hebben; Krakau valt ons tegen. Je kunt geen stap verzetten of je wordt aangeklampt voor een tochtje met koets, elektrisch  karretje of met een bus. Mocht je dat niet willen dan hebben ze ook nog Auschwitz of de zoutmijnen in de aanbieding. En ‘nee’ vatten ze niet echt op als ‘nee’.

 

20150806_142802.jpg

Het centrale marktplein is mooi om te zien. En als ik later de foto’s bekijk, zie je midden op het plein geen mens. Dus hoezo druk. Nou het was zo warm dat niemand zich daar durfde te begeven, iedereen liep langs de randen in de schaduw. Na een korte wandeling en een drankje op het terras gaat Jos de stad verder bekijken, ik loop langzaam richting camper. Er ligt een groenstrook bijna helemaal rond de oude binnenstad. Daar loop ik naar toe en kan zo in de koelte van de bomen richting camper lopen en af en toe op een bankje zitten en water drinken. Tegen de tijd dat ik bij de goeie afslag ben, is Jos er ook. Hij heeft alleen de ronde de andere kant op gemaakt. Het is niet te doen bij deze hitte (38 graden) om lang in de stad te zijn. We gaan naar de camper en brengen ons zoutgehalte met wat chips op peil, drinken water en doen een dutje.

In de loop van de avond gaan we een hapje eten in een restaurant in het park.

20150806_200930.jpg

Daar is het nog een beetje koel en het is er cool……

 

Vrijdag 7 augustus

We hebben Krakau wel gezien, misschien meer iets om onder koelere en rustigere omstandigheden nog eens te bekijken.

Dan gaan we naar het circus dat Auschwitz heet. Want een circus is het. Bussen rijden af en aan, poepen een lading vol toeristen uit, die vervolgens met gids met paraplu in gepaste snelheid door het voormalig concentratiekamp lopen. Er staan lange, lange rijen wachtenden die voetje voor voetje schuifelen langs de ellende. Voor enige bezinning is nauwelijks ruimte. Buiten het terrein zitten mensen onder de bomen te picknicken.

Via de website had ik begrepen dat je vanaf drie uur zonder gids naar binnen mag. Ik hoef niet zo nodig een gids die mij uitlegt wat er gebeurt is en welke steen van de gaskamer is en welke van een barak. Ik wil graag in mijn eigen tempo mijn eigen indrukken opdoen. Maar wat ik niet had begrepen is dat je ook moet reserveren als je zonder gids naar binnen wil. In verband met de drukte mogen wij pas om vier uur naar binnen. Het is nu net één uur. Gelukkig doet de man ons wel de suggestie om dan eerst naar Birkenau te gaan. Daar kun je zo in en er gaan vanaf kamp Auschwitz shuttlebussen naar toe. Die bussen rijden af en aan, soms tot de nok volgeladen soms ruimte om te zitten. Dus dat gaan we maar eerst doen. We hebben mazzel, er is genoeg plek. Het is zo’n 10 minuten rijden. Als we daar aankomen zien we ook daar drommen mensen vanaf de parkeerplaats naar de ingang lopen. Wat een drukte.

 

20150807_134711.jpg

Maar Birkenau is nog stil vergeleken met Auschwitz dus we gaan wel naar binnen. Met heel veel moeite kunnen we de grote groepen een beetje ontwijken.

20150807_134702.jpg

 

Op een gegeven moment zijn we in een barak met een groep Joden. Het is doodstil, alleen hun begeleidster leest een verhaal in het Hebreeuws voor, af en toe stokt haar stem. Ik kan het niet

20150807_133019.jpg

 

verstaan maar dit is wel het meest indrukwekkende dat ik hier meemaak.

20150807_134341.jpg

 

20150807_132451-1.jpg

 

We hebben het wel gezien. We gaan terug naar de camper en besluiten niet te blijven. Op zo’n manier een concentratiekamp bekijken is niet ons ding. Herdenken en bezinnen doen we wel op een andere manier. (Bij het maken van het reisverslag kom ik er achter dat ik zelfs geen foto's van kamp Auschwitz heb gemaakt. Alleen van kamp Birkenau. Totaal overdonderd)

We rijden via binnendoor wegen naar een camping met zwembad in Bakow. Het is een echte familiecamping. Allemaal straatjes met stacaravans maar voor één nacht is het prima en helemaal dankzij het heerlijke zwembad dat aan het eind van de dag voor de broodnodige afkoeling zorgt.

 

Zaterdag 8 augustus

De laatste dag in Polen. Het is weer bloedheet dus moeten we af en toe maar 70 km per uur rijden anders wordt de motor te heet. We rijden deels over binnenwegen en deels over de snelweg naar een stellplatz in Löbau (voormalig Oost-Duitsland). Volgens de beschrijving moet je de sleutel van de elektriciteitskas bij het zwembad ophalen dus zal het zwembad toch wel in de buurt zijn….. Het is even zoeken naar de camperplek vooral omdat we geen zwembad in de buurt zien. Bij het rondjes rijden zien we bij toeval een bordje voor het bad dus daar heen en het blijkt dat wat wij aanzagen voor de camperplek dat dat klopt. Na het boodschappen doen en even kijken of de plek goed is gaan we zwemmen. Het water begint bijna te sissen als we er in gaan. Wat een hitte weer vandaag, volgens het bord in het zwembad zelfs 42 graden.

 

Zondag 9 augustus

Tja ik wil niet klagen over het weer hoor want het is natuurlijk fijn dat het zonnetje schijnt en de temperaturen wat hoger zijn maar zoveel hoger had nou ook weer niet gehoeven. Vandaag begint de dag wat bewolkt maar als we eenmaal rijden gaat het zonnetje weer volop schijnen. Bij toeval rijden we via de Sächsische Schweiz. In 2012 begaven in dit bergachtig gebied de remmen het en kon ik de camper met heel veel moeite en gezweet op een camping krijgen. Dus vandaag doen we het nog eens dunnetjes over en rijden nu met goedwerkende remmen bergje op en bergje af. Goeie therapie moet je maar denken. Onze planning is om vanaf hier in een redelijk rechte lijn richting naar het westen te rijden. We komen dan via Dresden, Chemnitz, Gera, Jena, Weimar, Erfurt en Gotha bij Kassel in de buurt uit. Als we een goed plekje tegenkomen waar we fijn kunnen staan en waar een zwembad is dan willen we daar twee of drie dagen blijven staan en dan naar huis rijden.

We worden dwars door Dresden gestuurd. Niet onze favoriete Oost-Duitse stad maar toch wel een mooie plek om even koffie te drinken. Nou de ober werkt niet mee om Dresden wat op te plussen, hij is ronduit onbeschoft. Na een kleine wandeling door de oude stad rijden we weer verder. Het kost even wat moeite om de stad uit te komen, er is een fietswedstrijd en allerlei uitgaande wegen zijn afgesloten. We verzeilen uiteindelijk in Freiburg en zien op de Garmin dat daar een camperplek bij een zwembad moet zijn. Het lijkt onze camperreis met de kinderen in Amerika wel, alleen een plek met zwembad wordt goedgekeurd. Het is weer heerlijk om in het water af te koelen.

 

Maandag 10 augustus

De plek zelf is niet iets om langer te blijven staan. Dus rijden we weer over mooie binnenweggetjes met mooie vergezichten. Het voormalige Oost-Duitsland blijft trekken. Via Chemnitz rijden we uiteindelijk naar Jena. Daar is een camping bij een zwembad. Als we gaan kijken ziet het er allemaal heel relaxt uit. Er is een mooi plekje onder een boom beschikbaar dus dat wordt in ieder geval 2 nachten hier blijven.  

 

Donderdag 13 augustus, vrijdag 14 augustus 

De afgelopen dagen alleen maar geluierd op de camping. Af en toe een duik in het water maar verder niets gedaan. Jos heeft nog één keer boodschappen gehaald maar verder hebben we het gedaan met wat we nog hadden. Prima afsluiting, even bijtanken voor de laatste kilometers naar huis. Vanaf Jena moeten we nog zo’n 700 kilometer. Dat willen we in 2 dagen doen. We hebben een camperplek iets voorbij Kassel uitgezocht om daar te overnachten.

Het is nog steeds bloedheet, we moeten langzaam rijden anders stijgt de motor tot over het kookpunt. Onderweg komen we nog in een dikke file, gelukkig kan de motor het aan om stil te staan en dan weer op te trekken, zelfs bergje op lukt. Na Kassel gaan we van de snelweg af en rijden via binnenwegen naar Buren (in de buurt van Paderborn). Onderweg komen we nog door Eisenach,

20150813_131123-1.jpg

daar hebben we 2 jaar geleden op de camperplek gestaan, op weg naar Tjechië.

 

Als we wat minder om hadden gereden hadden we nog kunnen zwemmen, zijn nu net te laat. Jammer.

20150814_095811.jpg

Na ons laatste ontbijtje rijden we vrijdag binnendoor naar Zutphen. We komen bij Winterswijk de grens over. Voor Jos wel bijzonder, maandag hoeft ie daar niet weer te beginnen. De vakantie is niet voorbij, vanaf nu hoeft er niet meer gewerkt te worden.

 

En voor wie nog niet genoeg foto's van deze reis heeft gezien.... klik hier voor de website van Jos op Panoramio

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb