Route naar het donker

Als je vanaf Nederland, in de zomer, naar het noorden reist, blijft het steeds langer licht.

Boven de poolcirkel zelfs de hele nacht. Hoe hoger je komt, hoe hoger de zon ’s nachts boven de horizon blijft staan.  Ook om 12 uur ’s nachts is het nog steeds dag! Ze hebben daar dan dus ook geen nachtleven.

Een heel speciale beleving. Niet alleen is je besef van tijd volledig van slag; je gaat steeds later naar bed. Ook je emotionele huishouden verandert; al dat licht is opwekkend en maakt het leven een stuk aangenamer. Een soort van lichttherapie!

Maar het onvermijdelijke komt natuurlijk ook. Eens ga je weer naar beneden. En dat betekent niet alleen richting huis en alledaagse zaken maar veel erger je gaat ook naar het donker.

Het is een voordeel dat we niet zo snel afzakken met de camper. We kunnen geleidelijk aan wennen aan de veranderingen van het licht. De zon is er in het begin ’s nachts nog wel maar niet meer zo hoog. De volgende fase is het nog wel licht, maar is de zon onder de horizon gezakt. Dat zien we in Jokkmokk, nog net boven de poolcirkel.

 

Als een soort afscheidscadeautje krijgen we daar een schitterende zonsondergang te zien.

Maar na Jokkmokk is het echt gedaan met de middernachtzon. De eerstvolgende nacht is het direct raak. Het regent en er is zware bewolking. We moeten weer voor het eerst sinds ‘mensenheugenis’ het licht aan doen. Nog weer wat zuidelijker, de volgende nacht, is het helder. Maar wel weer wat donkerder (schemerlicht).

Ook hier krijgen we een cadeautje te zien; de zon en de maan schijnen beiden volop!

De nachten zijn nog niet echt donker, het blijft nog wat schemer.

Je kunt nog zien waar de zon onder de horizon zit. En als vanzelf komt onze behoefte om weer wat vroeger naar bed te gaan terug. Ons bioritme wordt weer een beetje Zutphens.

Nog even en er is alleen nog maar een herinnering aan licht en middernachtzon. Maar zoals een reclame al eens zo mooi verwoordde; gelukkig hebben we de foto’s (en de filmpjes) nog!