In 1985 zijn Jos en ik met een groepsreis van Ashraf naar Marokko geweest. Een zeer indrukwekkende reis. Voor het eerst met een groepsreis en voor het eerst naar een Afrikaans land. Het was de ene na de andere cultuurshock. Maar ook de ene na de andere wow-ervaring. Want werkelijk er was zoveel moois te zien: de mensen, de stadjes en de onvergetelijke natuur. Daar kwam ik tot de ontdekking dat ik helemaal overdonderd ben van de rauwe, woeste aarde. De kale, ruige woestijn. De bergen die bij elk straaltje zon van kleur verschieten. Daar ontdekte ik mijn liefde voor de woestijn, de stilte en de vergezichten. Daar ben ik altijd naar blijven verlangen. En dat kreeg ik nog eens bevestigd toen we in 2005 met de kinderen een camperreis door zuidwest Amerika hebben gemaakt. Ook daar waren voor mij de woestijnen mijn plek.

Heel toevallig zijn we in Noorwegen verzeild geraakt en daar kwam ik er achter dat die rauwe, ruwe aarde niet altijd een woestijn hoeft te zijn. Ook daar ben ik plekken tegengekomen die mij hetzelfde gevoel geven. Ik ben er nog niet achter wat dat is maar ik voel me aangetrokken tot ongerepte natuur. …..

Dit jaar keren we terug naar Marokko. Niet in de zomer maar in de winter/lente. Dan is de temperatuur nog zo dat ik ook nog wandelingen kan maken en niet alleen maar uitgeblust bij de camper kan zitten. Ik heb er heel veel zin in. Ben benieuwd of ik het nog steeds zo mooi vind (vast wel). Ben benieuwd hoe het ons bevalt om er met een camper rond te reizen. Marokko is, net als Scandinavië, een campervriendelijk land. Dus daar zal het niet aan liggen.

Wat ook nieuw is dat we drie maanden gaan reizen……. Dus we hebben de tijd maar moeten die tijd ook nemen! Geen kilometers vreten maar stil staan en rust nemen. Ook daar ben ik benieuwd naar.

De planning is dat we rond 15 januari vertrekken. Nog even geduld dus…… de voorbereidingen zijn in volle gang, het aftellen is begonnen!

15 januari Arlon

'Wie wil reizen moet geen strakke planning willen maken'

 20160115_074250.jpg

We wilden eigenlijk gisteravond vertrekken maar omdat onze Lady wat langer tijd nodig had bij Freddy (de monteur) en omdat het slecht weer was/sneeuwde in Limburg en België hebben we na uitvoerig beraad besloten om pas vrijdagmorgen te vertrekken. Grappig om te constateren trouwens is dat ik altijd de planningsneuroot schijn te zijn maar dat Jos baalde van dat uitstel! Alsof er überhaupt sprake zou kunnen zijn van afstel......

Vanmorgen rond 8 uur vertrokken. De één met de camper en de ander met de volvo. Die laatste gaat naar onze garage in Cuijk (Wheelerdealer) een beetje ver weg van Zutphen maar een echte volvoliefhebber! De auto wordt daar tijdens onze reis keuringsklaar gemaakt en ondertussen is ie geschorst. Dus dat scheeelt ook nog eens 150,- per maand. Kunnen we heel wat van doen in Marokko.

 

Ons motto van vandaag is trouwens ook opgeschreven in een alleraardigst boekje dat we hebben gekregen van één van onze overburen. Samen met hun begeleidende kaart was dit even een Fisherman's Friend-moment.

 

En dit motto slaat helaas niet alleen op gisteravond maar ook op vandaag. Tot Cuijk afzonderlijk en daarna tot iets voorbij Luik samen ging prima maar daarna begon de ellende. In Luik zien we af en toe een auto met een pak sneeuw op het dak, daarna wordt het steeds witter.

 

20160115_124035.jpg

Op zich natuurlijk schitterend, sneeuw in de Ardennen maar als de wegen er ook vol mee komen te liggen en we uiteindelijk over 43 km 9 uur doen is de lol van een witte 'kerst' er snel vanaf. De Garmin denkt ondertussen als oplossing ons via binnenwegen te kunnen sturen maar dat lijkt ons niet zo handig.... maagdelijk witte wegen door bergen en dalen met een camper zonder winterbanden is niet echt je van het.

20160115_173830.jpg

 

Betekent wel dat we uren vaststaan in een giga-file, het duurt uren voordat het de belgische rijkswaterstaat lukt om de wegen weer iets begaanbaar te maken. Leuk is anders want we hebben geen flauw idee waarom we stil staan, en wat ons te wachten staat. Jos baalt vooral van de vertraging ik maak me zorgen of we er überhaupt met de camper doorheen kunnen komen.

Als afleiding begin ik in ieder geval maar met het schrijven voor de website, een beetje nuttig en een beetje ontpannend en ondertussen met één oog kijken of we alweer een stukje verder kunnen rijden. En af en toe toch proberen te genieten van al het moois dat we uit het raam zien. 20160115_160839.jpg

Het is trouwens wel aardig om te bedenken dat we op de Route du Soleil, onderweg naar de zon, vast zitten in de sneeuw. Gelukkig hebben eten en drinken in de camper, en niet onbelangrijk ook een wc! Hoeven we tenminste niet tussen twee openstaande deuren op onze hurken te plassen en te poepen.... Zien we om ons heen regelmatig gebeuren, wat een ellende.

Na 9 uur stilstaan, af en toe een paar meter rijden en dan weer stoppen ligt de weg voor ons open. Niet echt schoon en dus wel heel voorzichtig rijden want af en toe zit je zomaar op de ijsbaan. Maar goed we rijden en willen het liefst zo snel mogelijk een camperplek zien te vinden. Probleem is dat je niet of nauwelijks op de parkeerplaatsen langs de snelweg kunt komen, daar liggen hopen sneeuw voor de toegangsweg, opgeworpen door de sneeuwschuivers. En als je er al op zou kunnen komen dan staat het vol met vrachtwagens die in verband met hun rusttijden ook moeten stoppen. We proberen het nog even in Bastenaken maar ook daar ligt het allemaal zo vol met pakken sneeuw dat we het niet aandurven om daar de camper in te zetten. Dus maar weer naar de snelweg. Iets na Arlon is de parkeerplaats langs de snelweg redelijk schoongemaakt en is er ook nog plek om staan. Eindelijk, om middernacht kan de camper op de rem en kunnen wij beginnen aan een lekker hapje en een lekker drankje. Nog even mijn moeder gebeld anders blijft ze zich misschien de hele nacht zorgen maken of wij wel ergens veilig staan en daarna nar bed. Veel uren achter het stuur maar weinig kilometers gemaakt. Het is niet anders.

 

16 januari, Vienne

'Reizen is ook stoppen'

Ondanks het lawaai van vrachtauto's prima geslapen. Dus uitgerust en wel rond 9 uur vertrokken richting Lyon. Al snel piepte de zon tussen de wolken door en gedurende de dag was het soms zelfs zonovergoten. Een heerlijke dag om te rijden. De route du soleil doet haar naam eer aan.... De weg is vanaf het begin goed berijdbaar. Het eerste stuk ligt er nog een pak sneeuw aan de kant en rijden we door een winters plaatje maar in Noord-Frankrijk wordt de sneeuw steeds minder. Vanaf Dijon is het wit er wel zo ongeveer af en met dat zonnetje lijkt het een beetje op onze ritten die we met de kinderen altijd in de meivakantie naar Frankrijk maakten. Alleen als we buiten komen voelen we wel een groot verschil, er staat een koude, gure wind. We nemen de Péage en dat schiet heerlijk op. Na 555 kilometer zijn we in Vienne, iets ten zuiden van Lyon, en zetten de Lady weer op de rem. Het is mooi voor vandaag, vanavond gaan we genieten van heerlijke garnalen die we net gekocht hebben.

20160117_125929.jpg

Het motto van vandaag staat trouwens met enige regelmaat op de lichtborden boven de Péage te lezen. Het paste eigenlijk meer bij gisteren maar voor vandaag hebben we ons er aangehouden door regelmatig te stoppen en wat te eten en te drinken.......

 

17 januari, Girona

 

'Sweet memories'

 

Vanmorgen was het bewolkt en toen we eenmaal Vienne uit waren begon het te sneeuwen. Een soort stuifsneeuw dat over de snelweg heen waaide. Gelukkig bleef het niet liggen. Na anderhalf uur, in de buurt van Montélimar begint de zon te schijnen. Het is voorjaar! Althans dat gevoel krijg ik erbij. En daarmee komen ook de sweet memories.... Eerst al bij Valence de stad waar we altijd de péage af moesten om in de meivakantie met de kinderen in onze blote body te genieten van de voorjaarszon op camping Val Drome Soleil. Daarna bij afslag Carpentras, waar we in de buurt op een camping stonden en Leon zo nodig uit een boom moest vallen. En waar Nina en Leon op een avond schreeuwend aan kwamen rennen want Pim Fortuyn was vermoord. Wij vol ongeloof naar Nederland bellen en het bleek waar. (Nu hoop ik af en toe stiekem, als rechtgeaarde geweldloze, dat er nog ergens een veganist met een wapen rondloopt en hem gebruikt tegen Pim's opvolger. (En voordat jullie hierover in discussie gaan, ik weet dat geweld niets oplost en ik weet dat het recht in eigen hand nemen geen oplossing is en ik weet dat het dan alleen maar van kwaad tot erger wordt en ik weet dat in een democratie iedereen gelijke rechten heeft maar mijn emotionele hart wil soms wat anders dan mijn rationele hoofd!)) Bij Montpellier moet ik altijd denken aan de pluim die Leon ving in de draaimolen en hij nog een keer gratis mocht. Of bij Serignan Plage waar Nina voor het eerst in zee kon spelen en spettteren. En La Grande-Motte waar Jos en ik ooit, in een heel grijs verleden, op de tandem doorheen kwamen en waar ik een 'ijsje' kreeg die zo groot was dat ik het sorbetglas naast me moest houden om überhaupt de lepel uit het glas te krijgen. Genoeg oude herinneringen, nu gaan we nieuwe maken! En die maken we...... Want het is heerlijk om met z'n tweeën door het Franse landschap te rijden. Het land van van Gogh en van Oepts met hun prachtige schilderijen die de kleuren van deze streek zo mooi weergeven.

Wij suizen verder, vergeten door de zon dat het buiten nog steeds koud is, waaien af en toe uit ons hemmetje als we uitstappen. Maar in de buurt van Perpignan merken we opeens dat het echt niet meer zo koud is en dat we in ons vestje buiten kunnen lopen zonder te rillen. Het wordt ander weer. We zijn op weg naar de zon.

Gisteravond las ik op de website van vrienden van ons, Thole en Everdien, dat ze 'vastzitten' in Girona omdat ze moeten wachten op een monteur om de satelietschotel te repareren. Mede dankzij hun aanstekelijke reisverslagen zijn wij nu op weg naar Marokko! Girona ligt op onze route en het is natuurlijk van de zotte om daar langs te rijden zonder contact te hebben, dus ons streefdoel voor vandaag is hun camperplek in Girona. Weer een rit van ongeveer 550 km. En met dit weertje, het soepele rijden van de Lady en de prima wegcondities is dat ook vandaag weer goed te halen. Om 6 uur staan we bij hun 'op de stoep' en met enige moeite zelfs achter het hek op de camperplaats.

20160117_190437.jpg

 

(Een selfie in de camper van Thole en Everdien ;) )

Na een heerlijk wijntje, hapje en het uitwisselen van onze reiservaringen gaan we terug naar onze camper en eten nog wat van de chili die Jos in Zutphen alvast heeft gemaakt. Morgen helpen we misschien Thole en Everdien met de schotel en dan bekijken we of we nog wat van Girona willen zien of dat we verder rijden...... Marokko lokt!

 

18 januari, ergens tussen Barcelona en Valencia. Uiteindelijk Utiel

 

Vannacht was het eindelijk wat minder koud en vanmorgen kwam het zonnetje al snel door. Thole en Everdien lukt het om de schotel plat op het dak te krijgen, nu kunnen ze zelf naar een camperreparateur in de buurt van Barcelona rijden. Daar hebben ze het kastje dat waarschijnlijk kapot is.

 

 

 20160118_085417.jpg

 

 

Wij maken ons ook gereed voor vertrek, we willen in ieder geval Valencia halen (zo'n 450 km). Daarna zien we wel of we nog verder rijden.

Het is stralend weer onderweg, de dikke kleren kunnen uit. En we komen zelfs een stop tegen met wifi...... wat wil een mens nog meer.

20160118_130151.jpg

Wat een mens nog meer wil is een Garmin die de coördinaten goed leest...... Vanmiddag besloten we in de buurt van Valencia dat we nog wel een stukje wilden doorrijden. Dus uitgezocht welke route we morgen ongeveer zouden rijden en toen een camperplek daarlangs geprikt. De plek had geen volledig adres dus heb ik de coördinaten ingevoerd. En met mijn stomme kop niet gecontroleerd of de Garmin het over dezelfde plek heeft als wij! We hebben veel van het binnenland gezien, althans Jos. Want ik kwam ogen en oren tekort op de weg dwars door de bergen met links en rechts vrachtwagens die wel tegen een berg op kunnen denderen (iets wat onze Lady niet kan, zij doet het rustig aan).

20160118_181138.jpg

Vervolgens verdween de zon achter de bergen en werd het donker. En op een gegeven moment zagen wij onze bestemming, Utiel, op de borden alleen met een heel andere afstand dan de Garmin aangaf, veel langer! Toen we eindelijk ergens konden gaan staan om het te controleren, bleek dat we letterlijk het bos in werden gestuurd maar niet naar Utiel. Na heel veel omzwervingen kwamen we vanavond om 10 uur eindelijk op de plaats van bestemming.

Het heeft me volgens Jos trouwens wel een klimdiploma opgeleverd, dat dan weer wel.......

 

Dus uiteindelijk heeft ook deze dag, ongewild, toch een motto meegekregen, altijd de coördinaten controleren!

Woensdag 20 januari, Tanger Med, Ksar Sghir

 

Gisteren weer een mega-rit gemaakt. Nu gelukkig wel over goede wegen maar het was weer heel veel klimmen en dalen. De Lady begint kuren te krijgen, begint te bonken en trekt slecht op in z'n 4 (voor de duidelijkheid, we hebben een halfautomaat). Naar mijn idee wordt het steeds slechter. Onderweg komen we langs een redelijk grote stad, Valdepena, en halen daar een voorraadje wijn (die we al bij Thole en Everdien hebben voorgeproefd) en zo nog het één en ander. Met name spullen waar in Marokko slecht aan te komen is. Als het donker wordt en we giga langzaam de berg op klimmen zet ik de alarmlichten aan, zien ze ons in ieder geval. Ik wil de bergen uit dus rijden we uiteindelijk 200 km verder dan gepland, geen Granada dus, om een camperplek aan de kust te bereiken. Dat in de ijdele hoop dat het daar wat vlakker is.

In La cala de Mijas (in de buurt van Marbella) is het zoeken naar de camperplek. We volgen bordjes naar de verkeerde golfbaan, en komen in de middle of knowhere uit. De weg is op een gegeven moment zo stijl dat de camper het in z'n 1 nauwelijks redt. Hij rijdt steeds slechter. Wat een ellende. Als we net hebben besloten verder richting Algeciras te rijden, zien we de camperplaats. We zijn er bij aankomst in het stadje vlak langs gereden. Dus blijven we alsnog hier, het is dan nog zo'n 100 km naar Algeciras. Dat moet morgen prima te doen zijn en dan hebben we tijd genoeg om over te varen naar Marokko.

Wat betreft de Lady ben ik er niet gerust op, slaat nu bij laag toerental ook af en bonkt dan als een gek.

Het is al laat dus is het alweer crackers met wat kaas en een wijntje. Dan naar bed, morgen vroeg op.

 

Vannacht is het gaan regenen. De camperplaats is één grote modderpoel. Dankzij de raad van Freddy, onze monteur, start de camper wel maar zodra we hem in de versnelling zetten, slaat ie af. Na heel veel proberen krijg ik hem aan de praat. Volgens Jos (en Freddy op afstand) moet het te doen zijn om in z'n 3 op te trekken. Maar ook dat gaat steeds moeizamer. Tot overmaat van ramp blijken er meerdere wegen Fragata te heten in Algeciras. En jullie snappen natuurlijk wel dat we precies de verkeerde hebben ingesteld op de Garmin. Het zal eens niet zo zijn, we belanden in een buurt met smalle, steile straatjes....... Een alleraardigste meneer van een reisbureau legt ons uitvoerig uit waar we moeten zijn voor de tickets. Het lukt ons om weg te komen en de Lady aan de praat te houden tot bij het goeie ticketbureau. Dit is onder Nederlandse camperaars een goeie bekende; Carlos. Carlos is een al oudere man die alle papierwerk voor je in orde maakt. Allervriendelijkst wijst hij ons er op dat we in de haven geen vreemdelingen in de camper moeten laten, laat staan meenemen, want het stikt er van de bandieten. Papieren moeten we alleen afgeven aan de officiële mannetjes en vrouwtjes. Verder gedraagt hij zich ook als een bezorgde vader. En zorgt ervoor dat we de papieren allemaal goed bij elkaar houden zodat we alles paraat hebben voor de boot, de douane en de politie. Bij het weggaan krijgen we een fles rode wijn en een chocoladecake mee.

Het is 12 uur en om 2 uur vertrekt de boot naar Tanger-Med. We wagen het er op en hopen dat de Lady Marokko haalt.

20160120_124132.jpg

Ondertussen appen we met Freddy en uiteindelijk komen we tot de conclusie dat het waarschijnlijk een kapotte koppeling is. Ik zie het zwaarder in dan Jos maar goed we gaan de boot op. Ook nog een heel spektakel want je moet dezelfde kant van de boot af als je er op bent gekomen. Dus alle vrachtwagens moeten achteruit inparkeren. Wat een klus, want de ruimte op de kade is ook maar minimaal. Sommige chauffeurs moeten lucht uit de achterbanden halen om te zorgen dat ze onder de onderdoorgang door kunnen. Wij kunnen in het ruim keren en zonder dat ie afslaat staan we op de goede plek.

Het is een heerlijke boottocht. Het is weer droog en af en toe piept het zonnetje door de wolken. We zien zelfs dolfijnen dartelen in het water.

20160120_144556.jpg

 

20160120_144219.jpg

 

Op de boot moeten we ons visum regelen, doe je dat niet dan heb je aan wal een groot probleem. In het restaurant gaat een agent achter een tafeltje zitten, die zet links en rechts wat stempels en geeft ons daarmee toestemming om Marokko in te gaan. Het trouwens nog bijna mis want ik moet zonodig een foto maken als Jos aan de beurt is.

 

20160120_143638.jpg

Dat blijkt niet te mogen..... Sorry!

 

Bij het wegrijden begint de ellende. Ik krijg de camper sowieso niet aan de praat want om weg te rijden moeten nu zowel het gas- als het rempedaal ingedrukt worden. Anders slaat de motor af. Mijn benen zijn daar niet lang genoeg voor. Dus sinds Cuijk zit Jos ook weer eens achter het stuur. Na heel veel afslaan en alles en iedereen voor laten gaan, lukt het om de camper aan de praat te houden tot de bureaucratie-gate. Hier moet de camper ingeklaard worden. Dat gaat in 2 instanties. En omdat Jos achter het stuur zit (en waarschijnlijk ook omdat hij van het mannelijk geslacht is) wil de douane-meneer Jos z'n paspoort en de autopapieren. Vervolgens moet Jos ook mee naar de politie om het paspoort te laten zien. Alle handelingen zijn na zo'n half uur verricht. Best snel als je de verhalen zoal hierover leest. Maar dan komen ze er achter dat de autopapieren op een andere naam staan. Haha, dat ben ik. Dus moet alles opnieuw gebeuren, ik naar de politie, de autopapieren weer opnieuw bekeken en dan kan het sein op groen. Moeten nog wel even zeggen dat dat we geen wapens en drugs bij ons hebben maar de camper zelf wordt er niet op doorzocht.

Jos krijgt de Lady weer aan de praat en het lukt ons om van het terrein af te komen. We stoppen maar even niet bij de pinautomaat.... weg is weg. Komen er dan ook achter dat Marokko niet in de Garmin zit (thuis uitgeprobeerd en toen lukte het om een route naar/in Marokko te berekenen), balen als een stekker.

We gaan op weg en hopen ondertussen een garage tegen te komen. Maar op een ongelukkig steil stukje weg, vlak buiten Tanger Med slaat de motor af. Het lukt nog net om de camper in de berm bij een klein eettentje neer te zetten.

20160120_164138.jpg

 

Daar vraag ik of ze een monteur kennen en eventueel zouden willen bellen. Maar het vervolg gaat op z'n marokkaans en is schitterend om te zien. Er wordt niet gebeld, er wordt links en rechts iemand aangesproken en uiteindelijk wordt er een scooter aangehouden die na enige tijd met een taxichauffeur terugkomt. Die informeert wat er aan de hand is en gaat naar een garage, komt terug en wil één van ons mee hebben. Jos gaat mee, maakt kennis met de marokkaanse rijstijl, en komt heelhuids terug met een monteur. Die kijkt eens wat, voelt eens wat, start de camper en wil dat die meegaat naar de werkplaats. Daar kan hij verder kijken. Hij achter het stuur, Jos ernaast en ik achterin.

Ik had vlak daarvoor nog tegen Jos gezegd dat ik nu wel zin zou hebben in een sigaretje (vlak voor onze vorige reis door Marokko in 1985 gestopt....) maar Jos wil niet dat er in de camper wordt gerookt dus ik zie er maar van af, haha. Nou, die monteur vraagt het niet eens, rookt de ene na de andere peuk achter het stuur. Maar wat kan hij rijden, weet precies op tijd te schakelen, gas te geven een voor te piepen in het verkeer zodat hij niet af hoeft te remmen. We komen uiteindelijk bij de werkplaats, en zijn weer vlakbij het havengebied. Met heel veel stuurmanskunst en aanwijzingen van zijn maat krijgt hij de camper achter het hek. Hoe het ook afloopt, hij heeft in ieder geval gevoel voor auto's.

 

20160120_174848.jpg20160120_174531.jpg

We kunnen in de camper blijven, die wordt aan de voorkant opgekrikt, er worden velgen onder de voorwielen gelegd en de mannen gaan aan het werk. Ze willen de hele avond doorwerken en hopen morgen één en ander te kunnen afronden. We zien wel, we staan veilig en hebben alles bij de hand. We staan aan de toevoerweg naar de haven en dat is te horen. Vrachtwagens rijden af en aan, auto's stoppen om nog bij één van de vele ticketbureaus een kaartje te kopen.

Aan het eind van de avond hebben de mannen, die heel primitief op hun rug op een kartonnetje onder de auto liggen, de versnellingsbak er uit. Die blijkt de geest te hebben gegeven. Maar volgens hem lukt het wel om aan een ander te komen. Laten we het hopen.

Wij duiken onder de wol en slapen door het lawaai heen.

Donderdag 21 januari, Tanger Med, Ksar Sghir

 

“Inshallah”

20160121_084909.jpg

 

20160121_084842.jpg

We staan om 7 uur op want de monteurs kunnen rond die tijd ook weer verschijnen. Maar ja, zoals dat wel vaker gebeurt, het kan ook later en dat is het dan ook. We halen eerst brood voor het ontbijt en gaan dan lopend naar de haven om geld te pinnen. Veel geld want die versnellingsbak moet betaald. Het is ongeveer een half uur heen en een half uur terug, en dat langs de drukke weg met niet of nauwelijks een berm om in te lopen. Ze zijn bezig om een groot hek om het hele havengebied nog verder te verstevigen. Zal wel veel geld van de Europese Unie in gaan zitten, want 'wij' willen maar wat graag dat die vluchtelingen niet onze kant op komen.

 

20160121_102813.jpg

Het kost nogal wat moeite om het geld bij elkaar te krijgen, gelukkig hebben we meerdere pasjes en rekeningen. Per pas krijgen we maximaal 2000 dirham. We moeten minimaal 8000 hebben, en het liefst wat meer, kunnen we ook nog booschappen doen. Tot overmaat van ramp ben ik opeens de pincode van één van de pasjes vergeten (hoezo stress ;( ), na 3 pogingen ben ik het pasje kwijt, lang leve de beveiliging. Onderweg terug naar de camper kan ik de code uiteraard zo weer opnoemen....

20160121_083115-1.jpg

 

De monteur is ondertussen vertrokken naar Tanger, op zoek naar een versnellingsbak. Wij gaan naar een restaurantje in de buurt. Daar is wifi, kunnen we tenminste weer even op internet. Maar wat we ook proberen, het lukt niet. Ik snap er niks van. Allerlei behulpzame jongens/mannen proberen te helpen maar niks werkt. Maar het blijkt dat we in één van de winkeltjes simkaartjes kunnen kopen, dan hebben we ons eigen internet. Kaartje gekocht, met hulp geactiveerd en opgewaardeerd maar nog in mijn telefoon nog via de dongel op de laptop lukt het. Alle instellingen nog weer eens nalopen, weer heel veel handjes aan de apparaten maar het lukt niet. Het hele dorp komt achterin het winkeltje om te helpen. Het duurt zelfs zolang dat Jos ongerust komt kijken wat er aan de hand is.

Ik kan er trouwens wel mee bellen, dus het is wel goed geregistreerd. Later in de camper, en na heel veel heen en weer smssen met Leon probeer ik het kaartje in de telefoon van Jos, en ja hoor daar doet ie het wel. Ik kan geen verschil in instellingen ontdekken maar heb ook geen zin meer om dat verder uit te zoeken. Voorlopig is Jos z'n mobiel de hotspot die zowel mijn mobiel als onze laptops met internet verbindt. En dat werkt voorlopig prima.

Ondertussen komt de monteur ook nog langs, hij heeft geen versnellingsbak in Tanger kunnen kopen. Maar misschien lukt er vanavond of anders morgen nog wel wat. Het is de bedoeling dat er nu een bak uit Casablanca komt. Op onze vraag of het echt wat wordt morgen....... Inshallah Onze leerschool voor Marokko begint wel echt goed!

 

 

 

Vrijdag 22 januari, Tanger Med, Ksar Sghir

 

Zit nu naar de monteurs te kijken die voorin in de cabine druk aan het werk zijn. Wat een veelbelovend gezicht. Vanmorgen had Jos er nog een hard hoofd in of het überhaupt nog wel goed zou komen.... Maar rond 9 uur vertrok de monteur met een chauffeur en de kapotte versnellingsbak om een andere versnellingsbak te halen.

Wij gaan een wandeling maken iets de berg op waar we een mooi uitzicht hebben over de baai.

20160122_110840-2.jpg

We komen weer langs de ticketbureautjes maar worden niet, zoals gisteren, aangesproken om kaartjes voor de boot te kopen. We horen al helemaal bij het dorpsmeubilair. Op de berg zijn een paar boeren bezig de grond te bewerken, alles met de hand. Eerst de grote stenen weghalen, dan hakken in de aarde en dan de boel een beetje omploegen. Wat een zwaar bestaan.

20160122_110418.jpg

We kopen op de terugweg extra internettegoed want ik wil met de Garmin aan de slag. Desnoods kopen we een nieuwe kaart. Als ik al met het mailtje naar Garmin bezig ben, om te vragen wat er fout zit, ga ik het toch nog een keer proberen. Volgens mij is het enige probleem dat de de Garmin denkt dat we nog op zee zitten. Hij wil ons eerst naar de pier hebben en begint dan pas aan de route. Want de route is wel te zien op de overzichtskaart. Resetten helpt niet, ook terugzetten naar fabrieksinstellingen niet. De GPS blijft het fout aangeven, we zitten nog steeds in een bootje op zee. Voorlopig lijkt mij de meest geëigende oplossing om te gaan rijden en te hopen dat de GPS het goede signaal oppikt en dan een herstart maakt. Zoniet dan kijken we dan wel weer verder.

Jos is ondertussen al naar het restaurant om de foto's te bewerken en op Panoramio te zetten. Ik ga er ook heen, de website uptodate maken.

We eten er ook een hapje, heerlijk warm brood met in eerste instantie alleen le vache qui rit maar na aanwijzen ook met marokkaanse kaas en heerlijke olijven. De kaas lijkt op feta maar is veel zoeter.

Eén van de hulpjes van de monteur komt naar ons toe, en vraagt om de sleutels, de versnellingsbak is er. Zou het dan toch.......

En nu zit ik dus te kijken naar hun werk. Maar het wil nog niet vlotten. Eerst denken ze dat de accu leeg is, of kapot maar dan blijkt er uiteindelijk een kabel los te zittten. Maar het starten wil niet echt lukken. Dus er wordt weer heel veel geprutst, gepraat, heen en weer gelopen maar uiteindelijk krijgt ie hem goed afgesteld en loopt alles weer als vanouds.

We gaan een Marokkaanse proefrit maken, Jos en ik achterin, de beide monteurs in de cabine. Eerst natuurlijk weer heel veel stuurmanskunst om van de werkplaats op de weg te komen. Maar ook nu lukt dat weer. We rijden zo'n half uur in de drukte en bergje op en bergje af. Onderweg wordt er heel veel af getoeterd en geroepen naar allerlei bekenden. De Lady loopt weer als een zonnetje. Bij terugkomst worden we buiten de poort geparkeerd en worden de laatste puntjes op de i gezet.

20160122_174446.jpg

Het is al over zessen dus we blijven vandaag voor de poort overnachten. Morgen nog een keer alleen een rondje 'voor de deur' en dan op naar Asilah. Daar willen we op een camping aan de Atlantische Oceaan een paar dagen staan. De was doen, onszelf uitgebreid wassen en even bijkomen van de reis en al het gedoe. De weersvooruitzichten zijn prima.

 

20160122_174407.jpg

Wat een muurtje scheelt in geluidsoverlast merken we vanavond, achter de muur hoorde je de vrachtwagens wel maar nu denderen ze door onze voortuin, wat een kabaal. Maar voor één nacht moet het maar. Ik wil morgen starten bij de garage zodat we bij eventuele problemen de monteur in de buurt hebben.

Vanavond bestellen we een feestmaal bij één van de restaurantjes, eten die heerlijk in de camper op met een glaasje wijn en de pootjes omhoog.

20160122_184504.jpg

En dan is mijn accu wel leeg. Morgen bijtanken in de zon!

 

Zondag 24 januari, Asilah

 

Gistermorgen vertrokken uit Tanger Med. Het starten moet nog steeds met beleid. Daar baal ik van ik wil gewoon de 'oude' Lady terug. In de weg voorlangs de garage zitten verderop een aantal rotondes, we gaan eerst een stukje naar het oosten en keren dan terug naar het dorp. Zo kunnen we in ieder geval een beetje aanvoelen of de camper weer goed rijdt. Zo op het eerste gezicht gaat het goed. We nemen nu de weg richting Tanger en Rabat. Asilah ligt iets voorbij Tanger aan de Atlantische Oceaan. Ik moet nog wel wennen aan schakelen met het voetpedaal. Volgens de Marokkaanse monteur is dat beter. Alleen heb ik niet voor niets een automaat..... Ik wil gewoon rijden in een auto die op het goeie moment zelf schakelt. Mijn irritatiedrempel is op dit moment erg laag en zakt tot diep onder het nulpunt als de camper na zo'n 30 kilometer weer begint te bonken bij een laag toerental. We rijden in één ruk naar Asilah, blijven op de tolweg, gaan niet over de kustweg. Even geen binnendoorwegen, ik heb het helemaal gehad, wil naar de camping en dan weer verder zien wat we doen. Ik heb zelfs niet genoten van al het moois onderweg. In Asilah rijden we in één keer goed naar de camping, moeten daarvoor dwars door de stad, maar het lukt om de camper rijdende te houden.

Op de camping knap ik volledig af en loop helemaal leeg. Wat een gezeik. De camper voor ik weet niet hoeveel geld laten repareren en het verhaal begint weer van voren af aan. Ik weet even niet meer wat we moeten doen. Nu is het Jos z'n beurt om de moed er in te houden. Hij ziet het allemaal niet zo zwaar in. Volgens hem valt het wel mee. We besluiten om in ieder geval 2 dagen op de camping te blijven en dan pas te besluiten wat we verder gaan doen. Eerst uitrusten en geen overhaaste beslissingen nemen.

En dus beginnen we aan het werk waarvoor we op een camping staan, wassen en andere klusjes doen. Vooral het wassen en douchen is een reden om op een camping te staan. Daarnaast hebben we wifi nodig omdat de verbinding via de dongel het nog niet doet. Als de rust weer een beetje is weergekeerd ga ik daar wel weer mee aan de slag. Nu eerst proberen mijn hoofd leeg te krijgen. We krijgen een tip van de broer van Jos om de Garmin even aan de netstroom te leggen, dat wil de storing ook wel eens verhelpen. En ja hoor het lijkt er op dat we niet meer dobberen op zee en ook de wegen zijn nu zichtbaar. Hopelijk kunnen we het snel rijdend uitproberen!

20160123_143016.jpg

 

In de loop van de middag gaan we naar het centrum. Dat bestaat uit de Medina aan de oceaankant van de muur en de Ville Nouvelle. De Medina is helemaal opgeknapt en wat betreft de winkeltjes vooral op toeristen gericht; sieraden, tassen en kunst. In het andere deel van het centrum zitten de winkels waar de lokale bevolking zijn boodschappen doet. Gespecialiseerde winkels maar ook winkels waar je naast kruiden ook vegers en vergieten kunt kopen (een soort winkels van Sinkel).

20160123_150805.jpg

Verder staan er overal, op de weg en op de stoep fruitkraampjes. En daartussendoor rijden auto's, fietsen en brommertjes met een bakje en lopen de mensen. Ondanks die drukte hangt er een aangename, ontspannen sfeer in de stad. We drinken onze eerste muntthee. Thuis hoef ik het niet en al helemaal niet met suiker, hier smaakt het weer lekker.

20160123_151826.jpg

 

Op weg naar de Medina komen we een patisserie tegen, de taartjes zien er heerlijk uit maar zijn wat lastig mee te nemen. Vooral omdat we nog verder rond willen lopen. Maar ze hebben ook lekkere koekjes dus dat wordt het voor vandaag.

Opvallend is trouwens de hoeveelheid kunst in de stad. Naast grote beelden zijn er in de Medina muurschilderingen.

20160123_160351.jpg

 

Onderweg terug naar de camping gaan we op zoek naar een supermarktje o.i.d. om wat te eten voor vanavond te halen (hadden we natuurlijk eerder moeten doen). Maar we komen nog een overdekte markt tegen waar ze groente, fruit en vlees verkopen. We nemen lamskoteletten mee bij een knul die familie in Amsterdam heeft. Hij helpt ons ook met het zoeken naar een winkeltje met olijven en kaas. Beiden zijn dicht dus dan maar wat minder uitgebreid eten.

Vlakbij de camping staat een christelijke kerk en omdat we er zo naar staan te kijken, vraagt iemand of we misschien willen bidden. Nee hoor, we keken alleen naar een vogeltje dat boven in de toren zit. Maar wel vriendelijk aangeboden......

De camping ligt trouwens pal aan de oceaan. Heerlijk om even uit te waaien en te genieten van de giga golven.

20160123_143322.jpg

 

Vanmorgen (zondag) hebben we uitgebreid gedoucht. Daar waren we wel aan toe. En omdat we al 10 dagen ons alleen maar in de camper hebben kunnen wassen en om de stress een beetje van ons af te spoelen. Nou moet je je niet teveel voorstellen bij die douches maar er kwam wel echt heet water uit de douchekop. en daar gaat het om tenslotte. 

20160124_112533.jpg

Daarna hebben we een heerlijke strandwandeling gemaakt. Geprobeerd om de hoge golven goed op de foto te krijgen maar dat lukte me niet. Het blijft een beetje te plat, niet dat spectaculaire dat je wel live ziet. Maar ook het lijnenspel in het zand is mooi, dus.....

20160124_120923.jpg

Het is heerlijk weer, de zon schijnt en het is zo'n 23 graden. Er zit vandaag wel meer vocht in de lucht dan gisteren, dat is goed te zien als we naar de stad kijken. Aan het begin van de wandeling is het nog rustig op het strand maar het wordt steeds drukker met gezinnetjes, stelletjes en wat dies meer zij. Op de terugweg is een grote groep begin 20ers (opvallend er was ook een vrouw bij) een soort honkbal met een frisbee aan het spelen. Er spelen 2 ploegen tegen elkaar met beiden een eigen veld. Volgens ons is het de bedoeling dat er zoveel mogelijk spelers over zoveel mogelijk honken komen (ze blijven als het ware rond draaien over het veld) elke keer als de frisbee wordt gevangen op het goede honk mag er een plaats worden opgeschoven.

20160124_125411.jpg

Als het strand teveel is omgeploegd verhuizen ze naar een vers stuk strand.

 

Na de middag lopen we nog weer naar de stad. Eerst weer naar de overdekte markthal om vlees en fruit te halen (we weten niet of de hal nog open is als we terugkomen).

20160124_160344.jpg20160124_160952.jpg

Daarna slingeren we weer door de Ville Nouvelle en kopen nog wat dadels en aardbeien bij kraampjes langs de weg.

20160124_164023.jpg

 

We komen nog een markthal tegen, die er wel heel wat vervallener uitziet dan de eerste. Deze verkoopt voornamelijk groente en fruit. Buiten op straat wordt vis verkocht. In alle winkelstraten zie je trouwens kraampjes, niet alleen met etenswaren maar ook met schoenen en kleding.

20160124_164955.jpg

 

20160124_165012.jpg

 

20160124_172959.jpg

Nu we geen slager meer nodig hebben zien we overal kleine slagerijtjes.... We drinken onderweg nog een verse sinaasappelsap en gaan dan weer richting camper.

 

Als we afgaan op muziek blijkt dat er op een pleintje een kickbokswedstrijd aan de gang is. Het is er stampvol met toeschouwers, echt een gezinsuitje. Jammer genoeg is de wedstrijd net afgelopen als wij er zijn.

Het wordt wat kil maar dat is maar relatief want voor de Marokkanen is het gewoon nog koud, die lopen nog steeds in hun winterkleding terwijl wij al onze zomerse kleding uit de kast hebben gehaald.

 

25 januari, Asilah

 

Gisteravond besloten om vandaag via de campingbeheerder contact te krijgen met een monteur. Zo weer gaan rijden is voor mij in ieder geval geen optie. Rond half 12 is de monteur er, met handen en voeten weer uitgelegd wat er aan de hand is. Hij start en ziet de uitlaatgassen, houdt zijn hand er voor en zegt dat het iets met de cilinder, zuiger of de verstuiver is. Jos appt ondertussen met Freddy, onze monteur in Nederland, of dit het probleem kan zijn en wat daar zoal bij komt kijken. Dat kan van heel erg veel ellende (kapotte cilinder tot iets simpels als alleen maar de verstuiver vervangen). Na wat onderzoek haalt hij zijn baas er bij. Die legt uit dat het hoogstwaarschijnlijk alleen de verstuiver is. Pfff . Maar zij zijn van een Renault-garage en halen er dus een monteur van de Mercedesgarage bij. Mooi hè, gewoon je concurrent er bij halen om mee te helpen. Na een tijdje komt de monteur terug met de Mercedesmonteur en een hulpje voor het 'sjouwwerk'. Rond half 2 zijn ze klaar en loopt de motor stationair weer zoals we vertrokken. Dat geeft de burger moed!

Vanmorgen via Twitter kwamen berichtjes binnen over een aardbeving in de Straat van Gibraltar. Deze beving met een sterkte van 6.2 op de schaal van Richter is zowel in Andalusië als in Marokko gevoeld. Op foto's uit Melilla (de Spaanse enclave in Marokko) is de schade goed te zien. Later komen ook berichten uit Marokkaanse steden meer naar het noordoosten, daar zouden gewonden zijn gevallen en waarschijnlijk 2 doden. 

 

We besluiten om niet meer te gaan rijden, morgen is er weer een dag en kunnen we rustig vertrekken. Na een simpele lunch gaan we de stad weer in. Nog wel even grappig om te vermelden is dat door alle commotie ik helemaal niet meer in de reisgids heb gekeken. Nu lees ik dat de stad bekend staat om zijn kunst en muurschilderingen. Gelukkig was ons dat al opgevallen.

20160125_160606.jpg

We slenteren weer heerlijk door de Ville Nouvelle. Lopen nu ook wat meer de achterafstraatjes in en komen zo in de woonbuurt terecht. Kinderen spelen op straat en vrouwen hangen uit het raam om met elkaar te praten.

20160125_144944.jpg20160125_145420.jpg

We Kopen kalkoenvlees, vijgen en Marokkaanse kaas. Dat laatste voor op een toastje het andere voor een stoofprutje met de dadels, banaan en peer.

Sommige kraamverkoopsters herkennen ons al en maken contact. Maar ze willen niet op de foto, de kraam mag wel.....

Blijkbaar is de handel voor de restaurants wat slechter vandaag want we worden heel wat vaker aan ons jasje getrokken of we niet wat willen eten. Helaas voor hun, wij hebben al wat lekkers in gedachten.

Vanavond gaan we kijken waar we morgen heen zullen rijden en hoe.....

 

Dinsdag 26 januari, Kenitra

 

En eindelijk voelt het alsof we op reis zijn door Marokko. De lady rijdt weer als vanouds, nou ja niet helemaal. Ik moet nog wel even wennen aan de nieuwe versnellingsbak. Moet meer mijn voeten gebruiken om te schakelen maar dat is de nieuwigheid moeten we maar denken. Blijkbaar was de oude al zo versleten dat het makkelijker ging of de nieuwe is toch een iets andere uitvoering. Maar verder rijdt ie prima. Ik weet niet wie ik daarvoor moet danken maar de …. zij gedankt!

Er is nog één klein probleempje, de Garmin doet het toch niet. Bij het plannen herkent ie wel de plaatsen en op het overzichtsscherm staat de route wel aangeven maar het navigeren gebeurt niet. Onderweg* een mailtje naar Garmin Nederland gestuurd; er blijkt geen kaart van Marokko in mijn model te zitten, hahaha. Kun je lang van alles uit proberen maar dat helpt geen snars. Gelukkig hebben we nog een zoon thuis die daar wel raad mee weet en vanavond op de camping in Kentira is het me na wat uitproberen en verder zoeken gelukt om de kaart van Marokko op de Garmin te krijgen. Dus morgen verloopt alles weer op rolletjes. En dat is ook wel nodig want het is al genoeg wennen, en de camper en de garmin en dan het belangrijkste; Marokko. De wegen, de rijstijl, de drukte, de verschillende soorten weggebuikers die allemaal door elkaar heen krioelen.... het is toch even een cultuurshock. Maar na 5 uur rijden vandaag begint dat al aardig te wennen.

 

We rijden van Asilah over de 'provinciale' weg naar Kenitra, zo'n 190 km. Het zou ook via de tolweg kunnen maar we willen nu eindelijk weleens Marokko 'live' zien. En dat lukt wel via de N1. Het is een redelijk goede weg, wordt hier en daar opgeknapt, en is hier en daar al opgeknapt. Maar over het algemeen prima te doen. We rijden door dorpjes, stadjes en door het grootste landbouwgebied van Marokko. We zien suikerplantages, veel groentekwekerijen, aanleg van rijstvelden en allerhande andere landbouwzaken. In de buurt van dorpjes staan grote kramen langs de kant van de weg die allerlei aardewerk verkopen zoals tajines. Soms staan er groente- en fruitkramen. Hier zien we ook granaatappels, gisteren in Asilah nog niet gezien. In Larache is een Marjane, een Marokkaanse supermarkt op Franse leest. Wel prettig boodschappen doen, hoef je niet de hele Medina af te zoeken.

20160126_123621.jpg

Ze zijn goed voorzien, alleen verkopen ze geen alcohol meer. Iets wat vorig jaar nog wel het geval was. Het schijnt dat sommige Marjanes en Carrefours dat nog wel verkopen. We zien wel, voorlopig hebben we nog een voorraadje en anders wordt het gewoon water en sapjes. Het is trouwens wel een feest van herkenning om de voorraad 'Le vache qui rit' (soort smeerkaasjes) te zien.

20160126_120718.jpg

Blijkbaar zijn de Marokkanen daar nog steeds gek op. We hebben nog kaas uit Nederland en hebben gisteren Marokkaanse kaas gekoch, dus voorlopig hoeven we dat nog niet te eten.

Zonder Garmin maar met Maps.me proberen we via de coördinaten een camperplek te vinden, nou we worden niet het bos maar wel een zandgebied ingestuurd. Komen uiteindelijk bij een dorpje uit en vragen met handen en voeten en google-translate of er ergens bij hun in de buurt een parkeerplaats is. Nou ze snappen er niets van, moeders komt er ook nog even bij maar ook die weet niet wat we bedoelen. Dus rijden we maar weer net zo hard (of eigenlijk heel langzaam) dezelfde weg terug. In Kenitra is ook een camping en die weet maps.me wel te vinden. Gelukkig maar want de rijdag heeft lang genoeg geduurd.

 

20160126_185852.jpg

 

 

 

* Eén van de geneugten van deze moderne tijd is dat je niet meer afhankelijk bent van de wifi in een restaurant of camping maar dat je met een (in dit geval) Marokkaans sim-kaartje en een dongel je eigen wifi-netwerk kunt creëren. De dongel in de laptop en vervolgens kunnen de smartphones hier ook op inloggen en hebben alle apparaten internet. Het gemak dient de mens en gelukkig maar want de wifi op de camping vanavond is knudde. 

20160126_211148.jpg

(onze mobiele hotspot.....)

 

Dinsdag 27 januari, El Jadida

 

Gisteravond hielden 2 concurrerende Moskeeën en het restaurant op de camping een wedstrijdje wie het meest geluid kon maken. Uitslag blijft ongewis, het was uiteindelijk alleen nog maar klere herrie. Gelukkig kunnen wij er ons redelijk voor afsluiten, zelfs langs de snelweg slapen gaat prima. Maar leuk is anders.

 

Vanmorgen eerst langs de Marjane, ontbijtje, lunch en avondeten gehaald. Daarna op weg naar El Jadida, zo'n 240 km. Vandaag de hele dag op de snelweg en de tolweg gereden. Prima test voor de Lady of alles weer ok is, en daar lijkt het nu toch wel echt op. Gelukkig!

 

En de Garmin doet het ook weer! Hij leidt ons prima door de stad en over de snelweg, wat een gemak en wat ben je daarmee verwend. Alleen met een kaart op schoot lukt echt niet meer......

 

Dus al met al een prima dagje. We staan nu op een camping, vlakbij de oceaan en randje stad. Als we de stad in willen 'moeten' we met een taxi. Doen we dat niet dan heb ik al teveel moeten lopen om er überhaupt te komen. We zijn eerst nog op zoek geweest naar een camperplek aan de andere kant van de stad maar die was niet (meer) te vinden. Het is druk op deze camping, staat zo goed als vol met campers uit allerlei landen met campers in allerlei maten. Hier zie je wat in Amerika heel normaal is, een auto achter de camper om dagtochten mee te maken. Ik heb toch liever een wat kleinere waarmee je overal kunt komen en lekker mee kunt rondtrekken.

We gaan vandaag niet meer de stad in. Ik vind het wel mooi geweest. Morgen is er weer een dag. En El Jadida is wel de moeite waard om te bekijken. Dus doen we dat morgen in een rustig tempo. Jos is nu in z'n eentje een wandeling aan het maken.

Donderdag 28 januari, El Jadida

 

Vóór onze reis naar Marokko ben ik bezig geweest om uit te zoeken op welke wijze ik het best/goedkoopst met mijn moeder kan bellen. Viber geeft de mogelijkheid om tot aan de landsgrens via internet te bellen en dan het laatste stukje voor lokaal tarief naar de vaste telefoon. Maar toen kwam er in Marokko dus een kink in de kabel want de meeste telefoonmaatschappijen hier hebben deze vorm van bellen (goedkoop via internet) de afgelopen weken geblokkeerd. Het is mij 1x gelukt daarna was het afgelopen.

Voor internet hebben we in Tanger Med een simkaart gekocht. Bij mijn weten was die ook geschikt om er mee te bellen. Maar gisteravond was ik mijn moeder aan het bellen via het Marokkaanse simkaartje van Inwi toen ik er uitgegooid werd. Via de receptie van de camping kwam ik er achter dat het beltegoed op zou zijn. Dus op zoek naar een winkeltje in de buurt die opwaardeerkaartjes verkoopt. Dat lukte allemaal alleen kon ik nog steeds niet bellen, wel internetten. Terug naar de receptie en met heel veel uitzoeken kwamen we er achter dat dat bellen een tijdelijke promotionele actie was geweest en dat ik nu alleen nog maar kan internetten op het kaartje. Wel balen want mijn moeder was middenin haar verhaal over de uitslagen van haar bloed en dat de dokter had geconstateerd dat zij een lichte vorm van hartfalen heeft. Niet leuk dus, zowel de uitslag niet als het niet verder kunnen bellen. (Met behulp van Whatsapp via mijn zus wel gezorgd voor een verder contact).

 

De eerste gang vanmorgen was dan ook naar een telefoonwinkel. Dit keer bij Telecom Maroc want volgens de mensen van de camping geeft die veel minder problemen. Het was er nogal druk en volstrekt onduidelijk voor welk loket wij een nummertje moesten trekken. Uiteindelijk bleek dat wij gewoon zonder nummertje, in een rij voor een balie moesten gaan staan. Dit keer moest er heel wat meer papierwerk worden verricht voordat we überhaupt een simkaartje konden kopen. Grappig was zelfs dat het geld aan de papieren wordt vastgeniet, bang dat het onderweg ergens blijft steken.....

Maar door die papierwinkel was de handeling voor het opwaarderen van de simkaart te laat. De lunchpauze was begonnen en de magazijnmeester die de kaartjes beheert was al weg. Of we om half drie maar weer terug wilden komen. Tuurlijk we hebben tenslotte drie maanden de tijd.........

20160128_115916.jpg

De mooiste route van de camping naar de stad is langs de oceaan. En omdat ik me vanmorgen fit genoeg voelde hebben we het hele stuk gelopen, en geen taxi genomen.

20160128_114552.jpg

Het was druk op de boulevard en op het strand, heel veel flanerende mensen maar ook veel sportende jongeren. Heerlijk om langsheen te wandelen.

20160128_120103.jpg

De binnenstad van El Jadida bestaat grofweg uit twee delen. Het meest belangwekkende deel, dat ook op de Werelderfgoedlijst staat, is de Portugese wijk. Deze ligt direct aan de oceaan. Aan de landskant wordt de wijk omsloten door de souk. Een wirwar aan straatjes met winkeltjes, eettentjes en straatventers. We zijn eerst de souk ingegaan. Het blijft fascinerend om hier rond te dwalen, alles en iedereen loopt, rijdt en roept door elkaar heen.

20160128_125113.jpg

Maar ook in deze stad hangt een aangename sfeer en zijn de mensen erg vriendelijk. Ze vinden het leuk als je belangstelling hebt voor hun producten maar ze zijn niet opdringerig met het verkopen ervan.

20160128_131230.jpg20160128_131304.jpg

20160128_132444.jpg

20160128_132825.jpg

 

 

We waren van plan om aan de haven vis te gaan eten maar belanden in de souk in een straatje met allemaal kleine eettentjes waar voor de deur het schaap langzaam wordt gaar gestoomd en waar dan vervolgens verschillende gerechten mee worden gemaakt.

20160128_140319-1.jpg20160128_133933.jpg

Het ziet er zo lekker uit dat we besluiten bij één van deze tentjes te gaan eten. We nemen allebei een Tajine, een Marokkaanse stoofschotel.

 

20160128_134141.jpg20160128_135629.jpg

Het smaakt heerlijk, ik eet zelfs heel veel van de groente. Alleen hadden we achteraf beter één schotel kunnen nemen want het is natuurlijk veel te veel.

Daarna lopen we al dolend en dwalend richting de Portugese wijk.

Dit was oorspronkelijk een Portugese nederzetting waarvan de eerste bebouwing dateert uit 1502. De stad werd in 1796 bij het verlaten door de Portugezen opgeblazen. Pas na 1821 ontstond er rondom de ruïne een nieuwe stad; El Jadida. Eén van de belangrijkste gebouwen is de Cisterne Portugaise, een ondergrondse wateropslagplaats. Deze willen we bekijken, maar het gebouw is nog gesloten als wij aankomen dus gaan we eerst de rest van de wijk bekijken.

20160128_144255.jpg20160128_144418.jpg

Het is een overzichtelijke, kleine wijk van zo'n 200 x 300 meter, helemaal omzoomd door dikke vestingmuren. Over die muren kun je wandelen en heb je aan alle kanten een mooi uitzicht of over de stad of over de oceaan.

20160128_141540.jpg

20160128_142157.jpg

Even na drieën is de Cisterne open (en gelukkig gaat de schoolklas die er ook rondloopt niet tegelijk met ons in ;)). Het is een schitterende gewelvenkelder van zo'n 1000 m2.

20160128_150337.jpg

Door het laagje water op de grond en het binnenvallend licht ontstaat een schitterend schouwspel. Er komen na enige tijd nog 2 mannen binnen maar ook die lopen in alle rust van het moois te genieten.

 20160128_150809.jpg

Ondertussen zijn we al zo'n 4 uur in de stad aan het rondlopen en hebben het wel een beetje gehad. Op weg terug naar de camping komen we weer langs de telefoonwinkel en waarderen daar de simkaart op. Dat moet in tweeën, een deel is voor het bellen en een deel is voor internet. Who cares, als ie het maar doet! Gelijk in de winkel uitgeprobeerd en alles werkt.

Het is ondertussen bijna 5 uur en te fris om nog buiten te gaan zitten. Maar mijn pootjes willen ook wel even omhoog en gestrekt op de bank. Genoeg gedaan voor vandaag. Vanavond alleen nog even mijn moeder bellen om het gesprek af te maken, een aantal mensen mijn nieuwe telefoonnummer geven en de website bijwerken. En uiteraard kijken waar we morgen heen rijden, ook wel handig om nog even te doen. Maar dan is de dag wel weer mooi geweest!

 

Vrijdag 29 januari, Ounagha (Ounara)

 

We willen vandaag via de kustweg afzakken naar het zuiden. Het is een soort provinciale weg, dus niet altijd even goed te berijden. Als we El Jadida uitrijden belanden we eerst in een soort Botlekgebied met voornamelijk petrochemische industrie. Daarna volgen de vergezichten over de oceaan. De golven slaan tegen de rotsen stuk. Een fotostop is er echter niet bij, daar waar er ruimte zou zijn om de camper even neer te zetten, is de boel afgesloten met stenen. Ze willen geen parkeerders. We rijden via Oualidia dat bekend staat om de oesterteelt. Er is daar een mooie, grote camperplaats. Maar wij vinden het nog te vroeg om al te stoppen. We rijden door in de richting van Safi. Onderweg vinden we een plekje om te lunchen met uitzicht op de oceaan.

20160129_122627.jpg

 

Safi is een grote stad (350000 inwoners) en heeft na Casablanca de grootste haven, waar vooral fosfaat verscheept wordt. Dat laatste merken we als we de stad via de kustweg uitrijden, we komen weer in een Botlekgebied maar dan met voornamelijk fosfaatindustrie. Ook zien we veel visverwerkingsbedrijven.

Maar eerst gaan we de stad in, het is wel weer eens tijd om de benen te strekken. Parkeren in een Marokkaanse stad is sowieso wel leuk, de parkeerwacht loopt, rent, vooruit (met een fluitje in zijn mond) en wijst je de plek waar je mag staan.

20160129_150727.jpg

Eigenlijk kun je nergens zomaar gaan staan, er is altijd wel zo'n wachter in de buurt. Bij vertrek betaal je voor het bewaken van je camper. De parkeerwachter vertelt ons dat als we de keramiekwijk willen bekijken, we op moeten schieten. Deze gaat zo dicht (althans de werkers houden er mee op).

20160129_144245.jpg

 

We lopen als argeloze toeristen het straatje in dat hij ons wijst, en worden gelijk opgevangen door een mannetje dat ons voorgaat in het doolhof. We worden in een rap tempo de hele wijk door gesleurd, kunnen hier en daar een kijkje nemen bij het fabriceren en krijgen in een sneltreinvaart uitleg over het fabricageproces.

20160129_143217.jpg20160129_143120.jpg

 

Mijn hemel, mijn tong hangt op mijn schoenen, ik ben kapot van trapje op, trapje af, steegje in weer eens klauteren en weer eens dalen. En dat allemaal in een tempo dat Jos zelfs snel vindt. Aan het einde wacht uiteraard de toeristenval. We worden afgeleverd bij een winkeltje.Maar we willen helemaal geen beschilderd aardewerk, is mooi hoor, maar niet ons ding. Probeer dat maar eens in je beste Frans uit te leggen. Dat lukt dus niet, en de verkoper is op z'n zachts gezegd not amused. Jammer dan maar om nou iets te kopen wat we zelf niet mooi vinden, is ook zo wat. Aan het eind geven we de gids wel geld voor zijn rondleiding, hopelijk vindt hij het genoeg.......

We lopen nog even de Medina in maar ook die is zo vreselijk toeristisch dat we na een kopje koffie er weer snel uit vluchten en naar de camper teruggaan.

20160129_150445.jpg

 

Tussen Safi en Essaouira (de eerstvolgende grote stad aan de kust) moet in Souira Kédima een camperplek direct aan het strand zijn. Een Fransman heeft daar een aantal parkeerplaatsen permanent betaald en voorzien van elektriciteit. Verder is er een restaurantje en was- en kapperservice. Het is zo'n 35 kilometer van Safi. De weg is trouwens slechter dan ten noorden van Safi maar nog steeds wel te doen. Als we op de plek aankomen, is er helemaal niets te vinden. Om niet gelijk de Garmin de schuld te geven ga ik informeren bij een cafeetje. Het blijkt dat de camperplek helemaal weg is en overnachten daar is nu ten strengste verboden. Balen want, los van de plek, hadden we ook wel genoeg gereden voor vandaag. Het is al 4 uur. Ons volgende doel wordt een camping in Ounagha, nog zo'n 90 kilometer rijden. En dat is op de wegen waar we nu op zitten niet echt dichtbij. Maar er is geen andere optie. Dus verder maar weer. Uiteindelijk zijn we tegen zevenen bij de camping. Wat een lange dag op deze manier. We hadden een Marokkaans stoofpotje in gedachten voor vanavond, maar het wordt buiten de deur eten. Te moe om nog zelf iets bijzonders te maken. En alleen crackertjes hebben we ook geen zin aan. We eten in het stadje bij een klein restaurantje, ik Tajine Köfte (gehaktballetjes), Jos gegrilde lamskoteletten.

 

20160129_202455.jpg

Vooraf krijgen we een linzengerechtje en dat smaakt al heerlijk. De beide hoofdgerechten ook.

 

 

Zaterdag 30 januari, Ounagha (Ounara)

 

Vandaag doen we even niets, tenminste geen echte klussen. We slapen een beetje uit. Verplaatsen de camper zodat we ook in de camper wifi hebben. Douchen ons, ik onder een hete Jos krijgt na 1 minuut de koude douche. Alles ziet er trouwens verzorgd en schoon uit op deze camping.

Daarna is het tijd voor een zonnebad, het is zo'n 22 graden en in de zon is het echt warm maar er staat ook een vervelende wind dus moet er met beleid een plekje worden gezocht.

 

Ounagha stelt niet veel voor. Het ligt op een kruispunt van 2 belangrijke wegen, Rabat – naar het zuiden, Kust naar Marrakesh. Aan die wegen liggen een paar verkooppunten van Arganolie. Dat is ook de belangrijkste reden dat we hier zijn. Ik wil graag wat van die olie kopen. De arganboom komt bijna alleen nog maar voor in dit deel van Marokko. De vruchten van de boom lijken op olijven, maar zijn niet te eten. In de vrucht zit een noot die weer zaden bevat. Van die zaden wordt de olie gemaakt. Omdat het zo zeldzaam is maar ook heilzaam en lekker kan de olie tot wel 100 euro per liter kosten (uiteraard afhankelijk van de kwaliteit).

Rond 3 uur maken we een wandeling door het dorp. Naast de 2 hoofdwegen zijn er een paar straatjes met gehavende winkeltjes (daar kopen een sinaasappelpers om zelf sap te maken), een paar restaurantjes en werkplaatsen van ambachtslieden. In het dorp zelf is één verkooppunt van arganolie, we kijken even binnen. We willen er nog een paar bezoeken de komende dagen.

20160130_151937.jpg

20160130_152934.jpg20160130_153443.jpg

We blijven in ieder geval nog tot en met morgen want dan is er in een naburig dorp één van de grootste markten van Marokko, er wordt ook vee verhandeld. Dat willen we niet missen en we hebben geen haast dus....

 

Het was gisteren de bedoeling om een soort zelfgefabriceerde Marokkaanse stoofschotel, tajine, te maken. Daar was het te laat voor dus ga ik vanmiddag rond 5 uur aan de slag, heeft het tijd om te pruttelen. Het wordt iets met kalkoenbout, aardappels, ui, wortel, boontjes, aubergine en uiteraard Marokkaanse specerijen. Het resultaat is heerlijk!

20160130_190816.jpg

En na heel veel geduld vanavond is het gelukt de website bij te werken en de foto's te plaatsen. Wat zijn we toch verwend dat we willen dat wifi altijd en overal op stel en sprong reageert.....

 

Zondag 31 januari, Ounagha

 

Van Thole en Everdien hadden we gehoord dat er op zondag in een nabij gelegen dorp een grote regionale markt is. Het is zo'n 5 km vanaf de camping. Niet echt iets om te lopen, dus nemen we een taxi. Een belevenis op zich..... Vlakbij de camping staan langs de doorgaande weg zo'n 10 taxi's klaar. Ze vertrekken zodra ze vol zijn. En vol betekent met 6 klanten in een mercedes, 2 voorin en 4 achterin. De achterdeur gaat op slot zodat je er niet uit kunt vallen. En dan is het racen op de racebaan die gewone weg heet. Alle mogelijke verkeer rijdt er, zoals fietsers, paard en wagen, ezels, auto's en vrachtwagens. Het lijkt een soort racespel op de computer alleen heb je hier maar één leven (geloof ik ;( ). Binnen no-time zijn we in Had Draa, daar is het al een drukte van belang.

 

We geven ons over aan de markt en lopen door allerlei straatjes gesorteerd op koopwaar of bezigheid. Je kunt er werkelijk van alles kopen maar ook van alles laten doen. Het is jammer dat Jos geen kapper nodig heeft want daar wordt in een hele straat in voorzien. De meeste kappers hebben een primitief zeil boven hun hoofd, sommigen niets en anderen hebben een heus gebouwtje.

2016-01-31174120.jpg

We lopen door de kledingbuurt, de slagerij, de eetbuurt, de fruitafdeling, de noten- en koekjesbuurt. Maar ook door de buurt voor bouwmaterialen en alles wat er zoal aan inrichting voor een huis nodig is. Tenslotte pikken we nog net een staartje van de veehandel mee. Daar hadden we veel vroeger voor moeten komen, het meeste is al verkocht en onderweg naar hun nieuwe thuis (of slachterij).

2016-01-31174253.jpg

Onderweg stoppen we ergens bij een koffietentje. Als we net zitten komt er een groepje Nederlanders, die we ook al op de camping hebben gezien, aan wandelen. Zij zijn op de fiets naar de markt gekomen. We drinken samen koffie en dompelen ons dan weer onder in het marktgedruis. Omdat de markt ten einde lijkt te lopen, kopen we eerst wat fruit en noten.

Daarna wil ik wel eten in één van de tentjes die we aan het begin hebben gezien. Het blijkt dat je eerst zelf bij de slager een lekker stukje vlees uitzoekt en dat aan de grillmeester in het 'restaurant' geeft. Dus op naar de slager, waar we schaapskoteletten laten afhakken en dan terug naar de grillmeester die het lekker kruidt en daarna grilt. We hadden eigenlijk ook nog ons eigen brood moeten scoren maar daar zorgt het hulpje nu voor. En dan is het smullen.

2016-01-31173116.jpg

Want het is me een portie heerlijk, vers vlees, vers van de gril met warm gebakken brood. En dat alles voor zo'n 3,50 euro.

 

Daarna is het weer op zoek naar een taxi naar Ounagha. Het blijkt dat elke richting z'n eigen standplaats heeft. Dus we lopen weer terug naar de plek waar we ook zijn uitgestapt en kunnen nog net in een gereedstaande taxi.

 

Weer genoeg gedaan voor vandaag. Alleen nog foto's en de website bijwerken en vanavond een pastasalade maken. Tussendoor in het zonnetje of de schaduw zitten en niets doen. Oh ja, we hebben ook nog even in de grotelijnen planning gekeken. In de eerste week van maart is het amandelfeest in Tafraoute. Daar zouden we graag naar toe willen maar het is de vraag of dat lukt. Het zou weleens zo kunnen zijn dat we dan of daarvoor of daarna heel veel kilometers op één dag moeten maken om ook de andere plekken te zien die we graag willen aandoen. We besluiten om onze hoofdlijnroute aan te houden en dan maar te zien wanneer we in het stadje zijn en eventueel het feest te missen.

 

1 februari, Taroudannt

 

Ik realiseer me dat ik nog niet veel geschreven heb over de vele politiecontroles. Bij het binnengaan van een stad of dorp, zo maar onderweg, overal ze je ze staan. Meestal moet je heel langzaam langs ze heenrijden en krijg je een seintje of je door mag. Over het algemeen zijn ze zeer vriendelijk en steken de hand op en kijken je lachend aan. Voor ons niets aan de hand dus. Soms zijn het verkeerscontroles..... En Marokko is nog erger dat de Rijksverkeersdienst in Nederland, om de paar meter verandert de snelheidslimiet. En waar je weer harder mag is volstrekt onduidelijk want als je denkt dat je nog steeds maar 60 mag kom je weer een nieuw bordje tegen die zegt dat je weer maar 60 mag (en het is geen herhalingsbord). Dus met een beetje pech overtreed je zomaar ongewild de regels. Maar vandaag heb ik een overtreding begaan die gewoon mijn eigen schuld was. We reden in de bergen en we gingen net even naar beneden om daarna scherp omhoog te moeten. Dus toen er een brommertje met aanhanger voor mij opdook was ik zo stom om hem in te halen. Ik twijfelde even maar hoopte daarmee snelheid te houden om de berg weer wat makkelijker op te kunnen. Tja en toen stond daar een politiecontrole..... Shit! Uiteraard stoppen en alle mogelijke papieren afgeven en te horen krijgen wat ik fout had gedaan. Ik beaamde dat ik stom was geweest en in m'n beste frans proberen uit te leggen waarom. We moesten even wachten tot z'n collega klaar was met een andere overtreder en toen kon ik bij het tafeltje komen voor de boete. Hij liet me zien dat het 700 dirham kost. Dus ik geld ophalen uit de camper. Toen ik het aan hem gaf, gaf hij me 300 terug en zei dat het zo goed was. Tja, die heeft een goeie dag en ik een iets slechtere. Dus helaas geen foto van een mooie Marokkaanse bekeuring. Slechts de mondelinge overlevering.....

Maar de controles hingen vandaag in de lucht want een tiental kilometers verderop was er weer een verkeerscontrole en weer moesten we stoppen. Maar ik had toch niet te snel gereden? Nee hoor, hij vroeg waarom we geen veiligheidsriem droegen.... doen we wel maar we hebben alleen een 2-puntsgordel en dat is van buitenaf niet te zien. Dus uitgelegd dat een 3-puntsgordel niet in een oude auto zit. (moeten ze in Marokko toch eigenlijk we weten.....) Gelukkig zonder problemen weer verder.

20160201_095657.jpg

We komen nu langzaamaan in dat deel van Marokko waar ik 30 jaar geleden verliefd op ben geworden. Vanmorgen vertrokken met uitzicht op olijfbomen, onderweg heel veel arganbomen (arganie) gezien en vanmiddag geëindigd tussen de kale rotsen. Toch blijft het opvallend dat we de hele reis langs allerlei groente- en fruitkwekerijen komen. Ook als het land steeds dorder wordt. Vanmiddag heel veel sinaasappelbomen gezien en op het stuk van Agadir naar Taroudannt heel veel kasbouw, niet onder glas maar onder plastic en/of netten. Eén keer vangen we een glimp op van bananenbomen of die in al die kassen gekweekt worden, kunnen we niet zien. Zou best kunnen want er zijn zeer veel bananen op de markt te koop.

 

In allerlei folders zie je altijd geiten in arganbomen klimmen, leuk gezicht maar hoe we ook kijken, geen geit te zien, laat staan in een boom. Blijkbaar een toeristendingetje dus. Maar dan opeens zie ik er één in een boom, precies op een plekje waar ik ook nog kan stoppen. Een fotoshootmomentje!

20160201_115243.jpg

Al snel komt de herder er ook bij en wil mij graag een klein geitje laten zien en legt ondertussen uit hoe een arganvrucht er uitziet. We zetten hem ook op de foto, geven hem een dirham en wat water en verder gaat de reis.

20160201_115325.jpg

 

In Agadir gaan we boodschappen doen bij de Marjane. Daar komen we Wobbie en Wim ook weer tegen. Zij stonden ook op de camping in Ounagha en Had Draa hebben we oa met hun koffie gedronken. Ze zijn aan de praat met een andere vrouw. Die herkent ons (?), het blijkt Marjorie te zijn die ook actief is op het camperforum en via de site van Thole en Everdien van ons bestaan (en website) op de hoogte is. Zo zie je maar wat zo'n forum teweeg brengt want Wobbie en Wim volgen Thole ook al. Nog even en tout Nederlandse camperaars is één grote familie.......

Vanuit Agadir gaan we weer landinwaarts. We willen naar Taroudannt, een stadje dat ook wel klein Marrakesh wordt genoemd; dezelfde sfeer maar wat rustiger.

 

We gaan op de camping staan want we hebben wel wat te wassen, en daar hebben ze een goeie wasmachine. De camping ligt zo'n 5 km van het centrum, dus dat wordt morgen een taxi naar de stad.

 

Naast een goeie wasmachine blijken ze ook een supergoeie wifi te hebben. Ik kan zelfs zonder horten of stoten programma gemist kijken..... een beetje contact houden met de Nederlandse tv.

 

Dinsdag 2 februari, Taroudannt

 

Na gisteravond voor het eerst de krekels te hebben gehoord kunnen we vanmorgen voor het eerst buiten ontbijten. Tot nu toe was het 's morgens te koud (zo'n 10 graden) om dat te doen. Nu heeft de zon al zoveel kracht dat het warm is.

20160202_094832.jpg

Na het ontbijt verkas ik zelfs naar de schaduw, even wennen aan de temperatuur.....

Jos gaat de was in de machine stoppen en verder genieten we van de zon en de warmte. Als de was klaar is kan het opgehangen worden. Ze hebben hier zelfs een hele hoek met waslijnen. De zon en een beetje wind zorgen ervoor dat rond 3 uur alle was schoon en droog is (tot zover de huishoudelijke mededelingen).

 

We vragen de campingeigenaar of hij een taxi kan bellen, en met zo'n 10 minuten staat er één voor de deur. Deze brengt ons tot hartje stad. Vandaaruit slenteren we kriskras door de buurt. We gaan naar de Place Assaragh. Dit is het plein dat doet denken aan het Jemaa El Fna in Marrakesh. Wel heel erg in de verte dan maar ook hier zie je slangenbezweerders, muzikanten, goochelaars en verkopers van alerhande artikelen. Op het plein drinken we koffie bij café Amsterdam onder een Heineken-parasol. Niet dat er een druppel alcohol te krijgen is maar toch leuk.

20160202_160254.jpg20160202_155402.jpg

Ik heb wat anzichtkaarten gekocht en als ik er postzegels bij wil kopen, vindt één van de mannen dat hij toch echt wel voor mag. Dat wordt hem zelfs door de verkoper niet in dank afgenomen. Ik merk sowieso dat de mannen hier wat brutaler naar mij toe reageren dan tot nu toe het geval was. Zal wel komen door de lichaamsvormen die ze bij mij kunnen zien. Ik las vandaag op internet dat een juf op een school in Amsterdam daar ook problemen mee had (althans een paar van haar leerlingen).

20160202_161031.jpg

 

20160202_162435.jpg

 

 

20160202_164900.jpg

Na eerst een tijdje door de gewone winkelstraten te hebben gelopen, gaan we de grote souk in. Bij één van de eerste winkeltjes hangen leren riemen en aangezien Jos die van hem vergeten is, gaat hij de onderhandeling met de verkoper aan. Die wil 200 dirham hebben. Jos houdt voet bij stuk dat hij er 75 voor wil geven. Er lopen een paar meiden langs die hartelijk moeten lachen om het onderhandelingsspel. 

20160202_171654.jpg

Maar na heel veel soebatten 'krijgt' Jos de riem voor die 75 dirham en volgens de verkoper is ie een echte berber (of een Hollander natuurlijk.....) die wil het ook altijd voor een koopje.

20160202_171712.jpg

In de souk worden we constant aangesproken of we geen sieraden, arganolie, sjaals of Babouche (Marokkaanse sloffen) willen kopen. Nee dat willen we niet maar na een tijdje hebben we genoeg van het telkens weer nee-zeggen en gaan de souk weer uit.

We lopen nog weer over het Assaraghplein, waar het nu veel drukker is met allerlei vermakelijkheden, drinken nog een verse jus en lopen dan richting taxistandplaats. We kopen nog wat taartjes voor vanavond. Het is rond 6 uur en het begint (nu het donker wordt) aardig af te koelen.

Vanaf de camperplek hebben we uitzicht op de Hoge Atlas.

20160202_175724.jpg

 

 

Woensdag 3 februari, Taroudannt

 

Het was de bedoeling dat we vandaag weer zouden gaan rijden, terug naar de Atlantische oceaan. Maar na het verbouwen van bed tot bank merkte ik dat ik het wel even had gehad. Dus op Jos z'n voorstel zijn we nog een dagje hier op de camping gebleven. Even wat rust. Nemen we ons ook elke keer voor maar dat lukt nog niet zo goed. We hebben tenslotte alle tijd én om Marokko te bekijken én om af en toe niks te doen.

Maar goed vandaag ging dat redelijk goed alhoewel ik uiteindelijk toch met Jos mee ben gegaan boodschappen doen. We zijn gaan lopen naar de grote weg, zo'n 1,5 km, in de hoop dat daar wat winkeltjes zouden zijn.

Onderweg loop je langs olijfboomgaarden en achter een muur zien we af en toe de mandarijnenbomen. Als je over het muurtje kijkt zie je in de verte de Hoge Atlas, met hier en daar een besneeuwde bergtop. (Het is door de nevel vandaag wat slecht te zien.....)

20160203_123509.jpg

Er loopt een sloot langs de kant van de weg, waarschijnlijk om water te hebben voor de boomgaarden.

20160203_124433.jpg

In en langs die sloot ligt weer een mooi voorraadje voor de plasticsoep, zoals we overal in Marokko tegenkomen. Iedereen laat alles uit z'n handen vallen en er is niemand die zich verantwoordelijk voelt om het op te ruimen.

Er groeit ook mimosa langs de kant van de weg. De bomen staan in bloei. 

20160203_124721.jpg20160203_124256.jpg

Gelukkig is er direct aan de overkant een koffietent dus daar zijn we eerst neergeploft. Want achteraf was het natuurlijk toch wel weer veel om op een dag dat ik uit wil rusten, en dat de zon hoog aan de hemel staat en de temperatuur boven de 25 graden is, dat stuk te lopen. Ik ben niet mee gaan zoeken naar de winkeltjes, die er gelukkig genoeg waren, maar we zijn wel weer lopend teruggegaan. Uiteindelijk moe maar voldaan. Hoofd onder de kraan, veel drinken en in de schaduw bij komen......

Jos heeft vanavond een Marokkaanse stoofpot gemaakt met rundvlees, het smaakte heerlijk. En dat waren zo ongeveer al onze bezigheden voor vandaag.

Oh ja, we hebben nog iets gedaan, geprobeerd een vogel te determineren, zijn er nog niet uit wat het is. Toen het vogeltje mij aankeek leek het alsof ie een grote zonnebril op had. Maar dat zal wel niet echt zo zijn. Ik kreeg hem niet goed op de foto, dus die zijn van Jos.....

 

DSC054711.jpg

 

DSC05477.jpg

Dankzij onze vriend John uit Warnsveld weten we welk vogeltje het is; een atlasvink oftewel een Afrikaanse vink. Niet bekend in de Nederlandse vogelboeken en de 3-delige encyclopedie maar met wat zoekwerk op internet toch door hem gevonden. 

 

Donderdag 4 februari, Tiznit

 

Jos heeft last van zijn darmen maar wil toch wel gaan rijden vandaag. Dus na een rustige opstart rijden we eerst via de Marjane in Agadir naar Tifnit. Een vissersdorpje aan de kust. Hier is, met uitzicht op zee, een gedoogplaats voor campers.

20160204_165332.jpg

20160204_165534.jpg

Althans hier was die gedoogplaats want we zijn er nog niet of er komt een visverkoper langs die zegt dat je hier niet mag overnachten. Er staat nog een Nederlander dus ga ik eens buurten of hij hier iets van weet. Volgens hem moet het nog steeds kunnen maar ook hij gaat eens links en rechts informeren en uiteindelijk horen we van verschillende mensen dat in de loop van de avond militairen langs komen en de camperaars wegsturen. Jammer zeg want het is er nu al zo mooi, laat staan vanavond.

20160204_165403.jpg

We zien de meeste campers al vertrekken en besluiten ook weg te gaan want ik heb geen zin om, als het al donker is, op zoek te moeten naar een andere plek. Het is dan al tegen vijven. We rijden naar Tiznit, een stad zo'n 80 km verderop. Hier gaan we op de parkeerplaats bij een Riad staan.

20160205_152717.jpg

Het is behoorlijk vol. En we hebben mazzel, er is vanavond een feest! Tot in de kleine uurtjes kunnen we daar van 'meegenieten'.

Jos eet wel een hapje maar uiteindelijk valt dat toch weer verkeerd. Dus dat wordt even een dagje water, brood en pilletjes.

Als het goed is zijn Thole en Everdien nu ook in Marokko maar als ik 's avonds hun website lees, blijkt het zo te stormen bij Algeciras dat hun eerste boot niet vertrekt. Dus is het nog even afwachten waar ze nu zijn.....

 

Vrijdag 5 februari, Tiznit

 

Vandaag een rustig dagje bij de 'tent'. Jos is nog steeds ziek, ligt het grootste deel van de dag te slapen op de bank.

Ik maak een ommetje om de camping, de stad vind ik net te ver weg om alleen naar toe te lopen. Vanaf de camping heb je uitzicht op de Anti-Atlas. Mooi om die bergen zo in de verte in de nevel te zien liggen.

20160205_151713.jpg

 

Verder kijk ik naar 'uitzending gemist'. Want dat is natuurlijk wel een voordeel als je overdag op de camping bent, je hebt de wifi helemaal voor jezelf. Alle programma's worden zonder stotteren vertoond. Ik ben helemaal bij met 'Per seconde wijzer' en 'Floortje naar het einde van de wereld'.

En speel nog even met de spiegeling in de laptop, heb ik gelijk weer een nieuwe avatar voor op Facebook......

 

Zaterdag 6 februari, Tiznit

 

We staan zo'n 2 kilometer buiten de stad. Er is wel een woonwijk in de buurt maar voor een vers broodje 's morgens niet echt dichtbij dus is het heerlijk dat tegen er achten op de deur wordt geklopt. De broodbezorger met vers stokbrood en ronde platte broden. Heerlijk zo'n service. Vandaag komt er trouwens ook nog een schilder langs, of we onze camper mooi beschilderd willen hebben. Best leuk natuurlijk maar we geven het geld toch liever ergens anders aan uit.....

 

Gisteren was het een groot deel van de dag bewolkt. Geen zon te zien, pas in de loop van de middag begint de zon er aarzelend door te komen. Niet dat het daardoor minder warm was want de temperatuur was tussen de 25 en 30 graden. Het was zelfs zo lekker warm dat we voor het eerst de ramen nog lang 's avonds open konden houden. Het koelt hier minder af.

 

Jos knapt vandaag zienderogen op. De darmen zijn nog niet helemaal in orde maar hij voelt zich een stuk beter. Zelfs zo goed dat we in de middag naar de stad zijn gelopen en daar heerlijk hebben rondgewandeld door de medina. Eerst even mijn telefoonkaartje voor Nederland opgewaardeerd zodat ik ongestoord met mijn moeder kan bellen. Zodra we de medina in komen, worden we aangesproken door mannen die ons de weg naar de oude medina wijzen. Niet alleen als service maar ook om te zorgen dat we daar naar de zilverwinkeltjes gaan en sierraden kopen. We zijn aan de vroege kant en de meeste winkeltjes zijn nog dicht. Niet dat we dat echt erg vinden want het betekent dat we ook niet zoveel worden lastig gevallen.

2016-02-06221044.jpg

We drinken ergens een theetje en worden weer naar de oude medina gewezen. Op mijn vraag waar de gewone markt is, stuurt hij ons naar de straten achter de nieuwe moskee, en daar is het gewone leven aan de gang. Allerlei winkeltjes en bedrijfjes, uiteraard gegroepeerd naar soort, komen we weer tegen. Jos wil naar de barbier om zich te laten scheren en ik wil naar de kapper. Herenkappers genoeg maar een dameskapper zien we niet dus spreek ik 2 meiden aan die ons niet de weg wijzen maar voorop gaan en ons tot de deur van een kappersschool brengen. Of dat ook goed is.

20160206_155712.jpg

Prima, ik kan daar met een uurtje geknipt worden. Zowel een ervaring voor mij als voor de meiden en jongens die daar rondlopen. Opvallend is trouwens dat er een aantal naast Frans ook Engels spreekt dus er valt zelfs nog goed te praten.

Jos is ondertussen geschoren. We lopen nog een stuk door de medina, waar het nu hartstikke druk is met winkelende Marokkanen. Het is op een gegeven moment zo druk dat het helemaal vaststaat. Sommigen vinden dat je door moet drukken dus dat laten ze je ook voelen maar om nou over een fiets of wandelwagen heen te kruipen gaat mij wat ver dus ik laat hun het doordrukwerk doen....

En om te bewijzen dat Jos niet alleen door Marokko rondloopt maar weer een keertje een foto van Jos waar ik op sta. Ook weleens leuk....

DSC055021.jpg

Tegen zessen lopen we weer richting camper. Het wordt dan al donker en dat is niet echt prettig lopen langs de weg.

 

Zondag 7 februari, Tiznit

 

Gisteravond plaatste ik een berichtje op Facebook over het wel of niet plannen van de reis en soms toch noodgedwongen een keuze maken welke kant we op gaan.

Screenshot_2016-02-07-20-31-15.png

Tja sommigen zullen zeggen 'dat is de goden verzoeken' anderen geloven weer iets anders of helemaal niets maar het feit is dat we toch nog weer een andere kant opgaan. Terug naar Agadir.

We vertrouwen de versnellingsbak niet, althans de pook doet het niet goed in z'n 4. Dat vond ik al vanaf het begin, maar gaf mijzelf de schuld dat ik moest wennen aan de nieuwe bak. Maar nu weigert ie af en toe dienst. Vanmorgen hebben we besloten er toch maar een mecanicien bij te laten komen. Maar die vertelde ons dat er in Tiznit geen deskundigheid is op het gebied van een automatische versnellingsbak. Hij stuurde ons door naar of Marrakesh of naar Agadir. En dus gaan we morgen terug naar Agadir. Want om nou in een onherbergzaam gebied stil te komen staan leek ons ook niet handig. Hopelijk kunnen ze daar wat aan de kwaal doen. Het blijft deze reis wel een beetje aanmodderen met onze Lady. Maar in een land waar nog zoveel van haar broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes rondrijden moet het toch op te lossen zijn. Dus vol verwachting klopt ons hart.......

 

Maar niet getreurd, we hebben vandaag weer genoten van het heerlijke weer, en de wandeling door Tiznit.

Eerst vanmorgen en het begin van de middag lekker buiten in de schaduw gezeten en gelezen. Tussendoor kwamen er een stel gillende parelhoenen langs, wat een feest. Het zijn trouwens echte kuddedieren, zodra er één de andere kant op rent, rent de hele kliek er achteraan. En nummertje laatst, die dat wat te laat in de gaten had, begint zelfs half te vliegen en over zijn eigen poten te struikelen om maar zo snel mogelijk weer bij de rest te zijn. Het vermaak op een zonnige zondagochtend. Op Facebook heb ik een filmpje gezet waar het gekrijs goed te horen is, hier alleen een foto.

20160207_135102.jpg

Normaal gesproken is het niet mogelijk om in het buitenland Nederlandse TV-programma's op internet te kijken. Dat heeft te maken met de uitzendrechten. Maar dankzij de app Hola kun je net doen alsof je vanuit Nederland naar de TV zit te kijken. Dat geldt voor programma Gemist maar ook voor live-uitzendingen. Dus kon ik Jos vanmiddag blij maken met het live kijken naar Ajax-Feyenoord.

20160207_114700.jpg

Niet dat ie aan het eind nog blij was maar dat was de schuld van Feyenoord! Sorry maar ik werd net gecorrigeerd, het was niet de schuld van Feyenoord maar van de scheidsrechter..... Tja

 

Rond 3 uur, half 4 zijn we weer naar de stad gewandeld. Het eerste stuk is maar niks maar eenmaal in de stad was het weer heerlijk om door de stad te dwalen. Eerst een verse sinaasappelsap gedronken in een koffiehuis. Daar stond de TV (keihard) aan. De tent zat vol met Marokkanen die naar Manchester United tegen Chelsea zaten te kijken. Dat is trouwens niets bijzonders, overal zie je Europees voetbal op TV. Vooral de Spaanse maar dus ook de Engelse competitie.

20160207_155851.jpg

 

En we hebben weer iets huishoudelijks gekocht, na de sinaasappelpers hebben we nu een plastic eierdoos gekocht. Wel handig want in de souk koop je alleen maar losse eieren en dat draagt toch wat lastig in de rugzak.....

2016-02-07202402.jpg

Op de terugweg genoten van een heerlijk kopje koffie met taart en voor Jos koekjes. Vonden ze wel vreemd hoor, een man die voor zichzelf koekjes uitzoekt en die niet meeneemt naar huis maar op het terras lekker zit op te eten.

 

Tegen de tijd dat we bij de camper komen is het al aardig afgekoeld. Buiten zitten is niet meer aangenaam, ramen open zelfs al niet meer.

 

Nog even bij de beheerder gevraagd of hij al het adres van de garage in Agadir al heeft maar dat wordt pas morgenochtend 10 uur. Inshallah zullen we maar zeggen. Maar ook dat went.

 

Maandag 8 februari, Tiznit

 

We zouden vanmorgen na 10 uur het adres van de garage in Agadir krijgen. Maar voordat wij richting receptie konden lopen was er al een monteur bij de camper. Hij heeft alles nog weer eens nagelopen, gevoeld, gekeken en onder de auto gekropen om uiteindelijk toch tot de conclusie te komen dat de versnellingsbak kapot is. Vervolgens kwam zijn baas, de man die gisteren bij de camper is geweest, en die legde uit dat ze de versnellingsbak eruit gingen halen en nakijken of ie nog te repareren is of dat ze op zoek moeten naar een ander. En voordat we überhaupt ja of nee konden zeggen waren ze al zeer voortvarend begonnen met het eruit halen van de bak. Gewoon met z'n tweeën onder de auto kruipen en dan een ding van zo'n 80 kg er onder vandaan tillen.

20160208_111829.jpg

En dat alles gewoon op de camping. Heel gewoon......

 

We beginnen ondertussen al aardig een Marokkaanse mentaliteit te krijgen en laten het maar over ons heen komen Insch Alah...... Veel keus is er niet of we moeten de ANWB bellen en de Lady naar huis verschepen. En dat vinden we tot nu ook nog geen optie. Dus toen de rust rond de camper weer was gekeerd hebben we voor de verandering maar een wijntje bij de lunch genomen en genoten van het zonnetje.

20160208_133317.jpg

 

En omdat er nu toch tijd voor was, heeft Jos ook maar een wasje gedraaid...... met de hand.

 

Vanmiddag weer naar de stad gewandeld en al slingerend nog2016-02-08223927.jpg weer op nieuwe plekjes terechtgekomen.

2016-02-08224211.jpg

Onder andere bij de blauwe bron. Het verhaal gaat dat rond deze bron de stad is ontstaan. Maar dat schijnt niet meer te achterhalen te zijn. De bron en een deel van de muur om de stad zijn nog niet zo lang geleden helemaal opgeknapt. We snappen nu ook wat ze in één van de hoofdstraten aan het doen zijn. Vanaf de bron loopt er een ondergrondse watervoorziening naar de rand van de stad. Deze waterloop zijn ze aan het opknappen. We vonden het al zo raar dat ze het riool niet door prefab buizen lieten lopen. Maar er gaat dus schoon water doorheen.

 

In één van de souks hebben we eten voor vandaag en morgen gekocht. Voor morgen ook al omdat ik een Tajine met schapenvlees wil maken en die heeft tijd nodig om te garen. Dan is het niet handig om pas tegen zessen te beginnen met het klaarmaken.

Zo'n souk is eigenlijk net een grote supermarkt, alles is onder één dak te koop, je moet het alleen bij verschillende kassa's afrekenen.

2016-02-08224429.jpg

 

We hebben voor het eerst niet teruggelopen maar een taxi genomen. Teveel en te zware boodschappen. Want naast het vlees en de groente en het fruit hadden we ook drinkwater nodig. En om nou van die 5literflessen te zeulen naar de camping leek ons niet zo'n goed plan. En ach, voor 1 euro word je netjes voor de poort afgezet.

 

Het is trouwens opvallend hoe snel het aan het einde van de middag afkoelt. Gisteren viel dat ook al op en ook vandaag werd het in de schaduw frisjes. Wat dat betreft is er een grote schommeling tussen de temperaturen midden op de dag en aan het begin en het einde van de dag.

Iets heel anders is dat ik het af en toe zo vervreemdend vind om hier al in zomerse temperaturen te leven en dan te lezen hoe het in Nederland gaat. Ik vergeet gewoon dat het daar nog winter is.

 

 

Dinsdag 9 februari, Tiznit

 

Vanmorgen rond 11 uur stonden de monteurs al weer voor de deur, met een andere versnellingsbak. Na zo'n 1,5 sleutelen kon er een proefrit worden gemaakt. En, voor wat het waard is om na een paar kilometer te concluderen, hij schakelt weer zoals onze eigen oude versnellingsbak deed. Als dat zo blijft zijn we heel gelukkig.

 

De rest van de dag niet veel gedaan, even naar een bank in de buurt gelopen om geld te tappen voor de monteur. Daarna met het eten begonnen, een tajine met schapenvlees.

 

Marokko heeft op dit moment te maken met ongelofelijke droogte. Zelfs zo erg dat begin januari de koning het volk opriep om tijdens speciale diensten in de moskee te bidden voor regen. Het heeft tot nu toe niet mogen baten, af en toe valt er in het noorden en aan de kust een buitje maar naar het zuiden toe wordt het land steeds droger. De impact is zeer groot, graan zal verloren gaan, mensen verliezen hun banen en er is niet genoeg voer voor het vee. In sommige gebieden deelt de overheid zelfs water uit aan de dorpelingen om te overleven. Naast deze droogte door regen rukt ook de Sahara steeds verder op. De gevolgen voor het land, waar de economie net een beetje opkrabbelt zijn enorm groot. Niet alleen qua inkomsten en werkgelegenheid maar ook voor de stabiliteit in het land. De groeiende economie was tot nu toe één van de redenen dat het in Marokko nog steeds rustig is, terwijl de regio in brand staat. Een economische crisis brengt die stabiliteit in gevaar.

Onderstaande foto kwam gisteren langs op Facebook en laat duidelijk het verschil in begroeiing in 2015 en in 2016 zien. (Bron; Sjoukje Rietbroek, correspondent voor o.a. NOS in Marokko)

marokkodroog.jpg

 

Nu komen wij juist naar Marokko voor het dorre en het droge en zitten we niet te wachten op regen maar voor de Marokkanen hoop ik dat het weer snel zal veranderen zodat de oogsten nog enigszins te redden zijn. Probleem in de afgelopen jaren is wel dat als het gaat regenen dit zo hard gaat dat delen van de infrastructuur, en de goeie grond wegspoelen.

 

Morgen trekken we verder zuidwaarts en komen we in de Westelijke Sahara. Een omstreden gebied dat in 1975 door Marokko is ingelijfd. Wordt vervolgd......

 

Woensdag 10 februari, El Ouatia (Tan-Tan Plage)

 

Vanmorgen verwachtingsvol vertrokken. Hoe houdt de Lady zich, want ja een proefrit van een paar kilometer is leuk maar zegt niet zoveel. Maar aan het eind van de dag kunnen we concluderen dat het er goed uitziet. De rit ging over de uitlopers van de Anti Atlas naar het zuiden en dat was soms heftig klimmen en soms heftig dalen maar ook doortrekken. En dat ging allemaal goed. Alleen is vals plat soms slecht te herkennen en dan denk je toch weer even 'waarom trekt ie niet beter door?' Nou dat weet je zodra het weer vlak wordt..... we waren geniepig aan het stijgen.

 

20160210_112349.jpg

 

Het was vandaag een schitterende rit met hele mooie vergezichten, met kale vlaktes, met hele stukken niemandsland en goed zichtbaar dat een buitje hier wel heel welkom is. De meeste rivierbeddingen staan droog. Maar wat vind ik dit een mooi landschap! Dit is waar ik 30 jaar geleden verliefd op werd en waar ik, naar nu blijkt, nog steeds verliefd op ben. Ruig, kaal, het harde werken van de aarde om te overleven. Of dat nu is vanwege hitte en droogte of vanwege extreme kou, ik vind dat 'woest aantrekkelijk'.

 

 

 

Het is alleen jammer dat de Marokkaanse overheid niet voorziet in fotostops..... Heel af en toe ontdekken we net op tijd een plekje om te stoppen. Want met gierende remmen de kant induiken is niet echt een optie met een berm met grote keien en gaten waar je dan in terecht komt. Dus dan maar af en toe een foto uit de rijdende auto. Die door de voorruit zijn genomen zien er niet uit want alles zit onder het stof en strepen. Soms lukt het een mooie te schieten door het zijraam.

 

We rijden van Tiznit eerst naar het Saharastadje Guelmim.

20160210_113003.jpg

Deze stad is zowel een belangrijk marktcentrum voor de Saharazone als een militair centrum. Sinds Marokko de Westelijke Sahara heeft ingelijfd is hier een grote militaire troepenmacht gestationeerd.

We stoppen in het stadje om wat te eten en te drinken. De ober spreekt zelfs een paar woorden Nederlands, begrijpt wat wij zeggen. En spreekt daarnaast prima Engels.

Het stadje zelf is niet echt bijzonder, een lange hoofdweg met winkeltjes en een paar zijstraatjes, maar aan alles is te merken dat je langzaamaan in een andere cultuur terecht komt. Na het ommetje gaan we op zoek naar de Marjane. Het is de zuidelijkste grote supermarkt die wij zullen tegenkomen. Dus voorlopig de laatste keer dat we alle boodschappen onder één dak kunnen doen. Vanaf nu zal het meer tijd kosten om eten in te slaan maar op zich niet erg want altijd leuk om de plaatstelijke souk in te duiken. En het dwingt ons om niet tot laat door te rijden maar op tijd eten en een plek te regelen. De Marjane is trouwens al veel minder voorzien dan die noordelijker.

20160210_161646.jpg

Daarna gaat het verder zuidwaarts. Tussen Taznit en Guelmim was de weg redelijk goed, nu krijgen we een echt goede weg. Wel 2baans maar breder, met zelfs een mooie gladde berm. De troepenmacht moet snel zuidwaarts verplaatst kunnen worden! De weg waar we overheen rijden is trouwens ook de doorgaande weg van Noordwest-Afrika naar landen als Mauretanië, Mali en Senegal. (Mijn voeten jeuken om hem helemaal af te rijden maar dat is voor ooit misschien.......)

Het is daarom ook een weg met veel vrachtverkeer. En na een tiental kilometers goede weg wordt het toch weer een smalle 2baans en is het dus oppassen geblazen bij grote tegenliggers dat je niet in de berm terecht komt.

Tussen Guelmim en Tan-Tan komen ons om de haverklap militaire konvooien en door politie begeleide konvooien tegemoet. Wat ze precies begeleiden is onduidelijk want soms zijn het vrachtwagens, allemaal eender, soms bussen maar ook een heel konvooi zwarte BMW's. Vrachtwagens worden soms aan de kant gedirigeerd om maar te zorgen dat het konvooi kan doorrijden. Dat je dan als vrachtwagen daarna nauwelijks meer de berg opkomt is dan jammer......

 20160210_161854.jpg

In Tan-Tan zelf is geen camperplek of camping. Er ligt een camperplek aan een weg die doodloopt bij de Atlantische oceaan en die je ook weer terug moet rijden om daarna verder zuidwaarts te gaan. Daar hebben we niet zoveel zin in dus rijden we naar wat ook wel Tan-Tan Plage wordt genoemd, het strand van Tan-Tan. Dat ligt zo'n 20 kilometer verderop en daar zijn een aantal campings. De eerstvolgende vrije plaats is nog weer verder en het is onzeker of je daar nog mag staan. Aangezien het ondertussen alweer tegen zessen loopt, vinden we dat niet zo'n goed idee.

We staan nu op een nieuwe camping, Ekinoks. Het ziet er allemaal goed uit en de eigenaren zijn hartstikke trots op wat ze hebben neergezet. Ze laten ons alles zien, zelfs hun appartementjes.

2016-02-11184954.jpg

Ze hebben ook een maaltijdservice. Aangezien we de lange, vermoeiende rit van vandaag (ruim 250 km) wel in ons lijf voelen vinden we dat wel een aantrekkelijk idee. Dus vanavond eten we voor het eerst kamelenvlees. Iets na achten wordt de tajine in de camper gesereveerd. Het smaakt heerlijk!

20160210_200457.jpg

 

 

Donderdag 11 februari, El Ouatia (Tan-Tan Plage)

 

Na een lekkere luie start heerlijk gedoucht, warm water en ook nog een behoorlijke straal. Rond enen via het strand naar het dorp gelopen. Het eerste stuk is een niet te hoge duinenrij, daarna komt het echte strand. En ook hier verzamelen ze alvast het plastic voor de plasticsoep, wat een zooi. Als tegenwicht toch maar wat 'natuurlijkers' op de foto gezet....

2016-02-11172950.jpg

 

Het is een echt vakantiedorp, vooral zomers zal het druk zijn, gezien alle hotelletjes en restaurantjes. En een paar verlaten strandtenten maar die wachten alleen nog maar op verder verval.

2016-02-11172859.jpg

Er zijn nu niet veel toeristen, wel veel militairen. Die zijn hier even losgelaten voor een koffiestop. Het is dolkomisch om te zien hoe ze weer (niet) vertrekken. Een schoolreisje is er niets bij. Na de koffie lopen we nog wat door het dorp, kopen een brood en gaan dan weer richting camper. Een echt luierdagje.....

20160211_133516.jpg

 

Na wat gepuzzel lukt het om het schaatsen live op tv te zien, alleen net te laat om Kramer te zien winnen..... Maar schaatsen in de woestijn is ook niet echt aantrekkelijk dus dat zetten we maar weer af. Er moet gewerkt worden aan de website.

Rond half zes staat Teun voor de deur. Hij zit in het hotel tegenover onze camping en had vanuit zijn raam ons nederlandse kenteken gezien. En hij heeft wel zin in een praatje. Teun is maakt met zijn Harley een rondreis door Marokko, Mauretanië, Mali, Burkina Faso, Ghana, Gambia, Senegal en dan weer terug naar Marokko en Nederland. Voor het rondje vanaf Mauretanië heeft hij 1 maand dus het is een echte kilometervreter, ach dat spreekt ons wel aan. Alhoewel we deze 3 maanden proberen dat wat minder te doen, hahaha.

 

Op het forum lees ik ondertussen het antwoord van Jan en Simone op mijn vraag of het echt de moeite waard is om nog zuidelijker dan Laayoune te gaan. Zij vinden het prachtig! En hebben al net zo'n bizarre voorkeur als wij voor eentonige, uitgestrekte desolate vlaktes. Met dan nu als bonus de woestijn die vanaf Boujdour in bloei staat!!!! Dat wordt nog weer eens heel goed nadenken want dit moet je toch niet laten schieten, toch?

 

Vrijdag 12 februari, Khnifiss-Lagune (25 km ten zuiden van Akhfennir)

 

Gisteravond bij het zoeken naar informatie over de Westelijke Sahara kwam ik een documentaire tegen uit de reeks 'De Muur' van Menno Bentveld. We hebben daar een tijdje naar zitten kijken tot de internetverbinding zo slecht werd dat het niet meer aan te zien was. Als ik weer een betere internetverbinding heb, zal ik mij wagen aan een stuk over de status van de Westelijke Sahara.

 

Het is vandaag bewolkt en het waait hard, om niet te zeggen dat het stormt langs de kust. De weg naar het zuiden loopt pal langs de kust dus is het beide handjes aan het stuur en opletten geblazen (anders word je van de weg geblazen hahaha......) Links van ons is het een dor, kaal landschap met in de verte nog een bergrug, rechts zien we bijna de hele tijd de oceaan. En verder is er eigenlijk niets.

Zo'n 30 km ten zuiden van Tan-Tan plage komen we langs een camperplek (Oued Chbeika) waarvan het gerucht gaat dat je er niet meer kunt staan. Thole en Everdien willen er misschien naar toe dus we gaan er even kijken. Al van verre zien we 2 campers bovenop een rif staan.

20160212_102314.jpg

Als we dichterbij komen zien we dat de slagboom in de berm ligt en dat er in de luwte van het rif zo'n 20tal campers staan. Bij het begin van de weg is een militaire post. Maar je kunt zo doorrijden. Dus voor de liefhebbers is het nog steeds mogelijk om daar te staan. Wij willen nog niet stoppen, zijn net op weg.

20160212_110229.jpg

 

We hebben vandaag zo'n 120 km gereden en zijn één keer een paar benzinepompen (die dan weer bij elkaar staan) tegengekomen en één keer een dorpje, Akhfennir. Bij de benzinepompen worden we aangehouden door de politie of militairen of door een kruising van beiden. In ieder geval wilden ze ons paspoort en hebben dat in hun wachthuisje gecontroleerd (of overgeschreven). Na ons nog een prettige reis te hebben gewenst mochten we weer door. Vlak voor Akhfennir stoppen we bij een klein natuurspektakel. De oceaan heeft ondergronds een stuk uit de rotsgrond weggesleten. Nu is van bovenaf het gat in de diepte te zien met een mooi doorkijkje naar de oceaan.

20160212_113153-1.jpg

Er staat een busje met allemaal Marokkaanse jongens. Het blijkt een voetbalelftal uit Laayoune te zijn. Ze moeten zondag tegen Agadir spelen. Vanuit deze uithoek moeten ze altijd ver reizen en maken er een mooi schoolreisje van. Ze zijn lekker aan het keten en vragen of ik ook op de foto wil.

20160212_113348.jpg

We zwaaien ze daarna uit en drinken er een kopje koffie. Niet wetende dat Akhfennir zo ongeveer om de hoek ligt.

Akhfennir is trouwens een belangrijk dorp want dit is de enige plek in de wijde omgeving waar winkeltjes, hotelletjes en restaurantjes zijn. Die laatste twee vooral voor de reizigers over de N1.

20160212_122920.jpg

We doen daar voor zover mogelijk onze inkopen. Eén ding lukt echt niet, meel. Dat is er in overvloed maar de kleinste hoeveelheid is 5kg. Waarschijnlijk zit er binnenkort niets anders op dan dat maar te kopen maar voorlopig hopen we nog kleinere zakken, of weer losse, tegen te komen. Verder wat eitjes, olie, brood en geitenvlees gekocht. We willen op een camperplek zo'n 20 km ten zuiden van dit dorp gaan staan. Het ligt aan een lagune en met een beetje mazzel zie je er flamingo's. De Garmin wil ons weer eens door het zand naar de CP sturen maar gelukkig hadden we in een boekje gelezen dat er een verharde weg naar de lagune gaat. Als we er aankomen staan er zo'n 7 campers. We zoeken een redelijk vlak stuk op en settelen ons daar. Jos gaat na de lunch en zijn middagdutje nog een wandeling maken. Ik ga even met mijn pootjes omhoog..... nietsdoen.

 20160212_131955.jpg

Rond zes uur komt de bewaker, voor 20 dirham waakt hij vannacht over ons.

 

 

Westelijke Sahara

In de jaren '70 kochten we in de Wereldwinkel regelmatig een agenda van Polisario, de onafhankelijkheidsbeweging van de Westelijke Sahara. Nu rijden we er doorheen. En dat is eigenlijk wel een vreemd idee. Want het gebied is nog steeds niet onafhankelijk. Dus kortweg kun je wel stellen dat we door bezet gebied rijden.

Al sinds 1975 probeert Polisario hier een onafhankelijke staat te vestigen maar toen de toenmalige kolonisator, Spanje, het gebied verliet claimde Marokko ook dit gebied. En niet alleen claimen, met een militaire ovemacht is het ze gelukt om het grootste deel van het gebied in handen te krijgen. Slechts eenvijfde is in handen van Polisario.

We rijden op dit moment door de Westelijke Sahara. Staatkundig gezien een omstreden gebied. Van eind 1800 tot 1975 was het een Spaanse kolonie. Toen Spanje vertrok werd het ingelijfd door Marokko. In 1975 heeft het Internationaal Hof in Den Haag uitgesproken dat het land onafhankelijk zou moeten worden. In 1976 werd dan ook de Arabische Democratische Republiek Sahara (ADRS) uitgeroepen als onafhankelijke staat. Maar het grootste deel van het gebied wordt tot nu toe bestuurd (bezet) door Marokko, slechts eenvijfde is in handen van Polisario, die het de 'vrije zone' noemt. Om het bezette gebied veilig te stellen heeft Marokko naast een grote militaire troepenmacht, het gedwongen verhuizen van Marokkanen naar dit gebied, ook een 'Berm' aangelegd. Deze bestaat uit een aarden wal van zo'n 2700 km lang en met een maximale hoogte van 6 meter, bunkers, prikkeldraadversperringen en mijnenvelden. Daarnaast is het uitgerust met een elektronisch systeem en zijn er om de 5 km observatieposten. En mocht je er dan toch nog overheen willen klimmen dan staat er artillerie opgesteld en staan er mobiele legerbrigades klaar.

Sinds de uitspraak van het Internationaal Hof probeert de Verenigde Naties tot vergelijk te komen tussen Marokko en Polisario. Tot nu toe zonder resultaat, Marokko verwerpt elke oplossing en Polisario heeft langzaamaan het tij tegen. Bevrijdingsbewegingen zijn uit de mode, dus ze krijgt nog maar weinig steun van buitenaf. En wat natuurlijk ook meespeelt, het Westen heeft er belang bij dat dit gebied in handen blijft van een bevriende mogendheid. Want het gaat natuurlijk niet om zomaar een stukje grond, het is één van de drie grootste vindplaatsen van fosfaat. Daarnaast liggen er binnen de terrioriale wateren rijke visgebieden. Het deel dat Polisario in handen heeft, een strook langs de Algerijnse grens, heeft geen enkele economische waarde.

En zo rijden wij dus door een gebied dat ondertussen in alle boeken 'gewoon' bij Marokko hoort en kopen wij al lang geen agenda's meer van Polisario. Het enige verschil dat je al reizend nog merkt tussen de Westelijke Sahara en Marokko is dat er hier nog meer militairen aanwezig zijn met dito controles. En dat je hier nog steeds een andere bevolkingsgroep herkent, de Sahrawi. Met name bij mannen valt het verschil in kleding op. Zij dragen lange gewaden met sjaals om hun hoofd. Vrouwen zijn hier, over het algemeen, net zo gesluierd als in Marokko. Daar is in ieder geval voor ons geen verschil te zien tussen de oorspronkelijke bewoners en de hier naartoe verhuisde Marokkanen.

Toen ik van de week aan het googlelen was over Westelijke Sahara kwam ik de documentaire van Menno Bentveld tegen die hij gemaakt heeft in het kader van zijn serie over Muren als afscheiding tussen landen/bevolkingen. Wat mij daar het meest in trof was dat er nog steeds mensen in vluchtelingenkampen wonen, deels in het gebied dat bestuurd wordt door Polisario en deels in Algerije. Ze kunnen nog steeds niet terug naar het door Marokko bezette gebied. Hele families leven gescheiden van elkaar. Een vergeten groep. Slechts één keer per jaar vindt er nog een demonstratie plaats en als ludieke actie wordt er een marathon gehouden.

 

Zaterdag 13 februari, Foum El Oued (Laayoune Plage)

 

20160213_093002.jpg

Vanmorgen stormde het nog steeds en het was zwaar bewolkt. Niet echt lekker weer dus.... De camperplek is vlakbij een haventje waarvandaan kleine vissersbootjes de lagune opvaren, al dan niet met toeristen aan boord.

20160213_093127.jpg

 

De weg ziet er ongeveer hetzelfde uit als gisteren, aan de ene kant de oceaan, aan de andere kant de steppe, rotsachtig, kaal en dor met hier en daar begroeiing. Sinds een paar dagen zien we af en toe een waarschuwingsbord met een kameel er op. Als dat net zoiets is als waarschuwen tegen elanden die je nooit ziet, belooft dat weinig moois. Maar vandaag zien we voor het eerst kamelen in het 'wild'. Wild niet echt want ze leven hier niet in het wild maar horen bij een kudde. Maar ze lopen wel vrij rond en niet aan een touwtje om er een circusact mee te doen.

Af en toe rijden we langs zandduinen die zich door de wind ook verplaatsen op/over de weg. Oppassen geblazen dus, want als je te hard die zandhopen oprijdt, maakt de camper een behoorlijke zwieper. Gisteren kwamen we nog regelmatig militaire konvooien tegen, vandaag niet meer. Op het camperforum las ik dat de Koning deze week in de Westelijk Sahara was. En daar gaat ie niet alleen naar toe, wat wij dus tegen zijn gekomen was zijn entourage.

We rijden naar Laayoune de door Marokko tot hoofdstad van de Westelijke Sahara gebombardeerde provinciestadje. Sindsdien is er veel bijgebouwd en een heus nieuw stadscentrum ontstaan. Het is een echte militaire garnizoensstad, we passeren heel wat kazernes. Daarnaast is het ook het hoofdkwartier van de onderhandelingsdelegatie van de Verenigde Naties. Dus het wemelt ook van de wel bekende witte Toyota's met een UN-sticker op de zijkant. De luxe hotels zitten dan ook vooral vol met medewerkers van de UN. 

Voordat we in Laayoune zijn, rijden we door een kilometerslang windmolenpark. De één vindt het horizonvervuiling, ik vind het wel wat hebben; in de desolate omgeving van die giga molens.

Na veel zoeken vinden we er een parkeerplaats en lopen even het centrum door. Het is niet echt wat dus kopen we een broodje, wat overheerlijke koekjes en taartjes en rijden dan naar de camperplek zo'n 20 kilometer verderop Foum El Oued, het strand van Laayoune.

20160213_163657.jpg

Aan het eind van de middag lopen we naar het dorp, zo'n 3 km langs de boulevard. Onderweg keert een auto, stappen 2 meiden uit en die vragen of ik met ze op de foto wil.

DSC000911.jpg

Wel grappig, wij proberen Marokkanen op de foto te krijgen, zij Europeanen. We zien ook nog een VN-medewerker trainen met het slaan van golfballetjes, middenin het zand, komisch gezicht. Als we later teruglopen is ie nog steeds aan het oefenen.

20160213_165608.jpg

In de zomer moet het druk zijn in dit dorp, nu is het stil en uitgestorven.

20160213_171029.jpg

Er is een enkel cafeetje open en een klein winkeltje. We drinken er een sapje / koffie, kopen wat brood en lopen, met fikse tegenwind, terug naar de camper.

20160213_174726.jpg

 

Met een beetje verrekijker en goed helder weer zou je misschien wel één van de Canarische eilanden kunnen zien,die liggen hiervandaan zo'n 100 km uit de kust. Er gaat vanuit de haven ook een veerboot naar de eilanden.

 

Zondag 14 februari, Es Smara

 

We hebben gisteravond besloten niet verder naar het zuiden te gaan. We vinden het wel mooi geweest al die storm langs de kust. Dus wat ons betreft is dit dan ook voorlopig de laatste dag aan de Atlantische oceaan. We willen vandaag in ieder geval naar Es Smara, dat ligt zo'n 250 km ten oosten van Laayoune. Dat betekent dat we voor deze reis het meest zuidelijke punt hebben bereikt. Vanaf nu gaat het naar het noorden en nog een deel naar het oosten. 

We kunnen niet veel anders dan naar Es Smara rijden, want als we daar niet willen of kunnen staan moeten we helemaal doorrijden naar Tan-Tan. Tussendoor is er geen officiële plek waar je mag stoppen. En van een Engelsman in Tiznit begrepen dat de politie en/of militairen het ook niet zo waarderen als je hier wild gaat staan. Hij is onder begeleiding naar het het plein voor het politiebureau in Es Smara gebracht om daar veilig te overnachten. Van Jan en Simonne op het camperforum begrepen dat de camping bij Es Smara ook geen optie is. Helemaal vervallen en met een om alcohol zeurende bewaker. Dus we zien wel waar wij stranden.

 

Als we Laayoune uitrijden krijgen we gelijk de eerste controlepost. We moeten aan de kant, wat vragen beantwoorden en paspoorten inleveren. Na ruim een kwartier komt de agent terug en mogen we verder. Nog geen kilometer verder worden we alweer aangehouden. De volgende controlepost maar dan van een ander soort politie, de koninklijke gendarmerie. En weer alles inleveren en geduldig wachten tot ze weer terugkomen. Ook hier duurt dat ruim een kwartier. En dan mogen we weer verder, de Sahara in.

20160214_113544.jpg

Het is een schitterende tocht vandaag. Wat is de steppe/woestijn hier mooi. Je moet er van houden maar wij vinden het overweldigend dat kale, desolate constant hetzelfde maar toch de hele anders uitziende vergezicht.

2016-02-15170848.jpg

Ik vind dit een echt landschap om mijn timelaps-app uit te proberen. Dus voor het eerst in Marokko kruipt Jos achter het stuur. En ga ik spelen met de camera. Het resultaat is nog niet je van het..... vooral niet omdat de camper geen stabiele wegligging heeft. Gewoon blijven oefenen of het nog wat beter kan worden. Na een tijdje wisselen we weer, Jos krijgt pijn in z'n handen en ik vind het nu eenmaal fijn om achter het stuur te zitten. Ondertussen genieten van het uitzicht. Op Maps-me staat een dorpje aangegeven, wie weet hebben ze daar koffie. In ieder geval willen we daar even stoppen. Na kilometers rijden doemt eindelijk het dorp op, het heeft zowaar een ventweg. Ik draai de ventweg op en zie daarbij de controlepost op de doorgaande weg over het hoofd. Althans ik rij er niet langs omdat we het dorp in willen. Maar dat is niet de bedoeling. Ik had gewoon ook op de ventweg moeten stoppen. Daar komen we snel achter want er komt een agent achter ons aan. Of ik de controlepost niet heb gezien en dat ik altijd moet stoppen. Dus ik in m'n beste Frans uitleggen dat we hier wilden stoppen voor een kopje koffie. Hij kijkt me niets begrijpend aan, en dat snap ik wel als Jos terug komt. Het enige dat te koop is is zakjes chips en koekjes en eventueel zakjes oploskoffie. Nou dan maar liever onze eigen koffie. Maar ik moet eerst mee naar het 'kantoor' van de gendarmerie. Een piepklein huisje met daarvoor een afdakje waaronder hij kantoor houdt, met een heuse laptop die vooral dienstdoet als muziekspeler. In het huis lopen nog 2 mannen rond, de één is aan het koken en de ander heeft evene vrij. En dan zie ik ook waarom het zo lang duurt als je je paspoort moet afgeven. Alle gegevens moeten worden overgeschreven in een groot dik boek. En aangezien ze niet snappen wat ze wel en niet moeten opschrijven, schrijven ze alles helemaal over. En dat duurt wel even. En ik me ondertussen maar afvragen of ik ook nog een bekeuring krijg voor het doorrijden...... Maar tenslotte geeft hij alles terug met nog als tip om de gegevens zelf al op een fiche te schrijven, hoeven zij het niet allemaal over te schrijven. En na een ferme handdruk mag ik gaan. Pfff, mazzel gehad. Jos heeft ondertussen koffiegezet en kunnen we lunchen. En dan gaat het weer verder met veel van hetzelfde dat constant verandert. We zien ook nog een stel kamelen, redelijk dichtbij de weg en op een plek waar we ook nog kunnen stoppen. dus eindelijk een fotoshoot.....

20160214_121920.jpg

 

DSC001111.jpg

Vlak voor Es Smara worden we nog een keer aangehouden, ook deze agent geeft als tip om alles al van te voren op een fiche te schrijven. Dus dat wordt voor vanavond huiswerk maken.

In de stad parkeren we eerst in de hoofdstraat om een kopje koffie en een jusje te drinken. Daarna op zoek naar het politiebureau waar je voor de deur mag parkeren. En aangezien zoeken niet ons sterkste punt is en de Garmin niet weet wat we bedoelen is het dus heerlijk rondjes rijden door het centrum van de stad. Na verschillende keren vragen bij onder andere een politiebureautje en een kazerne-achtig iets komen we bij het goede politiebureau. De agent voor de deur wijst gelijk de parkeerplaats waar wij mogen staan.

20160214_200051.jpg

Es Smara is trouwens de eerste stad waar groepjes kinderen op ons afkomen en vragen om geld. Tot nu toe is dat slechs door een enkel kind een keer gebeurd. Hier blijven ze rond de camper zwerven.

's Avonds lopen we de stad in om een hapje te eten. Het is er gezellig druk. Alle winkeltjes, die vanmiddag nog gesloten waren, zijn nu open. En dan blijkt dat het een heel levendige stad is, zelfs met autovrije straten. We slenteren er op ons dooie gemakje doorheen, op de voet gevolgd door een meisje. Dat blijft ze volhouden totdat wij weggaan bij het restaurantje waar we een hapje eten. Het is niet onze meest succesvolle keus, gaargestoomd vlees.

20160214_192605.jpg

Zolang het heet is is het nog lekker maar zodra het is afgekoeld smaakt het vooral vet. Daarbij krijgen we een glaasje aluinthee. Ook niet echt ons ding. In de camper wachten ons in ieder geval nog overheerlijke amandelkoekjes uit Laayoune.

Op Twitter, en later ook op het camperforum lezen we dat het koud wordt in grote delen van Marokko. Thole en Everdien zijn van plan om naar de kust onder Agadir te reizen. Daar gaat ons idee om voorlopig niet meer aan de kust te staan. Want storm is niet leuk maar kou, en zelfs sneeuw, is helemaal niet leuk. Wilden we morgen eerst nog proberen Guelmim te halen nu besluiten we om naar Tan-Tan plage te rijden. Naar de camping waar we al eerder hebben gestaan en die ons prima is bevallen. Daar maar eens rustig de weerkaart en de de wegenkaart bestuderen en dan zien hoe we verder zullen gaan.

 

Maandag 15 februari, El Ouatia (Tan-Tan Plage)

 

Vandaag was het een verschrikkelijke dag. Vanmorgen niets vermoedend vroeg opgestaan omdat we de mogelijkheid wilden openhouden om toch nog door te rijden naar Guelmim. Zodra we Es Smara verlaten komen we de eerste controlepost tegen. En ja hoor, het helpt onze vooraf ingevulde papieren. Met een paar minuten is de agent terug en kunnen we doorrijden. Het waait al behoorlijk, nou nu stormt het echt. En storm met een camper is al niet leuk. De wegligging heeft er echt onder te lijden maar storm in een woestijn is dus een ramp. We moeten zo'n 240 km rijden en die rijden we bijna de hele tijd in een zandstorm, slechts af en toe kunnen we iets van ons af kijken. Dus de woestijn zal hier ook wel mooi zijn maar ik heb er niets van gezien. Ik ben al blij als ik de witte streep in het midden van de weg zie.

DSC001491.jpg

Mijn hemel wat een inspanning, mijn spierballen en concentratievermogen zijn wel weer even getraind. Jos heeft geprobeerd de zandstorm op de foto te zetten. Nou geloof me in het echt was het nog veel erger.......

Eén voordeel heeft het bij de controleposten mogen we zonder de papieren te laten zien doorrijden. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen.

We rijden regelrecht door naar de camping in El Ouatia. Met deze wind is het wel zo prettig om tussen de muren te kunnen staan. We worden hartelijk ontvangen. En ze beamen dat het slecht weer is, vrienden hebben zelfs de reis voor vandaag afgezegd. Volgens hun wordt het vanaf woensdag weer wat beter. Laten we het hopen want ik kan voorlopig geen zandstorm meer zien.

We installeren ons en doen verder niets meer. Even bijkomen van de inspanning.

 

 

16 februari, El Ouatia (Tan-Tan Plage)

 

Vanmorgen koffiegedronken bij Jan en Simonne. Namen die ik al regelmatig heb langs zien komen op het camperforum. Nu konden we elkaar in levende lijve zien. Zij zijn gisteren aangekomen vanuit Laayoune en hebben de hele weg langs de kust storm gehad. Ook geen pretje.

We hebben onder het genot van koffie met zelfgebakken cake gezellig bijgepraat over het camperen in Marokko. Morgen vertrekken ze naar Guelmim en dan verder oostwaarts. Wij blijven nog een dagje hier staan.

Voor de koffie heeft Jos nog een was in de machine gedaan. Maar het is maar een halfautomatische dus na elke stap moet je zelf zorgen dat ie weer verder gaat. Niet echt handig maar daar weten ze hier wat op. De jongen van de camping doet dat gewoon voor je, zelfs zo 'erg' dat hij ook de was ophangt en als het droog weer keurig in de plastic tas doet en zorgt dat het bij de camper komt. Je zou er lui van worden.

Vanmiddag de camper onder handen genomen. Alles zat onder het zand, er lagen heuse hoopjes zand voorin de cabine. Jos heeft naar het luchtfiter gekeken maar dat is geen type die je kunt doorblazen. Maar er zat wel zand in wat hij zo weg kon halen.

Daarna de ruiten gewassen, we kunnen weer naar buiten kijken. Maar een nadeel van zandstralen is dat dat ook op de ruiten gebeurd. Er zitten allemaal putjes in. Het lijken kleine vlekjes maar ze zijn niet weg te poetsen.

Aan het eind van de middag nog even het dorp in geweest en wat te eten gekocht. Veel is er niet in het dorp maar wel een winkel waar ze losse meel verkopen. Dus nu een kilo meel. Kunnen we weer een keer pannenkoeken bakken.

Vanavond linzensoep gemaakt met verschillende groente en met lamsvlees. Nog even en ik begin groente nog lekker te vinden......

 

Woensdag 17 februari, El Ouatia (Tan-Tan Plage)

 

Vanmorgen een beetje uitgeslapen. We zaten dan ook nog in de pyama toen Simonne en Jan er aan kwamen om afscheid te nemen. Zij vertrekken vandaag naar Guelmim. We hebben nog even gezellig samen koffiegedronken.

Daarna weer rustig aan verder gegaan met niets doen.

 

20160217_142216.jpg

Vanmiddag een wandeling langs het strand gemaakt. Ons doel was het havengedeelte van El Ouatia. Maar dat is niet gelukt vlak voor ons einddoel zat een strekdam en een betonnenwand ons in de weg.

20160217_145044.jpg

Er omheen lopen was weer zo'n stuk terug dat we maar weer terug zijn gelopen. Al met al toch nog een wandeling van 1,5 uur. En dat door soms zwaar zand en op de terugweg wind tegen. Bij terugkomst op de camping vroeg één van de eigenaren wat er met m'n voet aan de hand was. Was me zelf nog niet opgevallen maar hij zwiebelde behoorlijk. Blijkbaar had de wandeling meer kracht gevergd dan ik zelf door had. Was 's avonds ook nog goed te merken, ik lag al om 8 uur op de bank in te dutten.

Het stormt niet meer maar er staat nog steeds een harde wind. Dat blijft de komende dagen ook nog. Voor morgen wordt er regen voorspeld. Zoals ik hiervoor al een keer schreef, de boeren hebben het hard nodig. Wij moeten maar even door de zure appel heenbijten en het een weekje met wat minder weer doen.

Gisteravond al een mailtje gehad van Thole en Everdien met hun ruwe planning voor de komende week. Het is voor het eerst dat we zo dicht bij elkaar zitten dus na wat heen en weer mailen afgesproken dat wij morgen naar Sidi Ifni rijden. Een stadje aan de kust, zo'n 50 km van Guelmim. Daar gaan we samen op een camping staan. Welke dat bekijken zij morgen, want ze zijn al in de buurt. Voor ons is het 210 km rijden. Dus wij zullen er in de loop van de middag zijn. Maar leuk dat het toch lukt elkaar ook in Marokko te zien.

Om morgen een beetje vlote weg te kunnen, hebben we vanavond de 'grote schoonmaak' gehouden. Vuil water weggegooid, wc leeggemaakt en schoon water getankt.

Vanavond nog wat afleveringen van 'per seconde wijzer' gekeken. Althans het stond aan en af en toe hoorde ik er wat van......

 

18 februari, Sidi Ifni

 

Vanmorgen lukte het op gang komen weer niet zo goed dus gingen we niet zo vroeg op pad als de bedoeling was. Eerst afrekenen bij Rachid die ook zijn emailadres gaf omdat hij het wel leuk vindt om ons te blijven volgen. Dus daar gaat vanavond een mailtje naar toe met het webadres.

De route van Tan-Tan naar Guelmim is één lange weg met twee keer onderweg een dorpje. In het ene dorp waart duidelijk een handelsgeest, naast een paar restaurantjes wordt hier ook diesel en benzine verkocht. De brandstof zit in alle mogelijke flessen. Maar we hebben de tank weer vol kunnen gooien in Tan-Tan dus we hebben niets nodig. Door die zandstorm had de camper trouwens wel even wat meer verbruikt. Rijdt ie normaal 1 op 7 (soms op 1 op 6) tijdens de storm was het maar 1 op 5. Gelukkig was de diesel zo goedkoop (nog geen 40ct de liter) dus dat compenseert weer wat.

Maar ook al hebben we deze weg al een keer in de omgekeerde volgorde gereden, hij blijft schitterend. Mooie vergezichten naar de bergen en doorkijkjes naar de dalen. Het is weer echt een geniet dagje. We komen langs een grote kudde kamelen waar we ook nog in de buurt kunnen stoppen.

20160218_121047.jpg

Verderop staan ze zelfs vlak langs de weg maar daar is geen stopmogelijkheid. Maar het blijft toch wel bijzonder om ze zo vlakbij te zien grazen. (misschien vinden we het aan het eind van de reis wel heel normaal en kijken er niet meer van op maar nu vinden we het nog heel leuk). Het is vandaag ook de dag van de overstekende woestijnratjes (althans daar lijken ze wat ons betreft op). Sommigen rennen als een kip zonder kop de straat over, anderen blijven stokstijf midden op straat staan in de hoop dat je ze niet omver rijdt. Welke taktiek het slechts werkt weten we niet maar we komen nogal wat platte ratjes tegen. Die hebben de overkant in ieder geval niet gehaald.

 

20160218_121131.jpg

 

Ik heb ook wel weer wat meer vertrouwen in de Lady gekregen. Tenslotte heeft ze de zandstorm goed doorstaan. Dus dat geeft vertrouwen in de toekomst. Wat de zandstorm wat minder heeft doorstaan is de voorruit, die is gezandstraald en heeft nu allemaal putjes. Eerst leek het alsof het vuil was maar het zit er gewoon ingegroefd. Dat is dus niet zo leuk, gelukkig is het zicht, zelfs met de zon tegen nog wel goed.

In Guelmim doen we nog even boodschappen bij de Manjare en rijden daarna naar Sidi Ifni. Een stadje aan de kust. Voorlopig komen we nog niet van die kust af...... Ook dit is een schitterende route, dwars door de bergen, waarvan een groot deel bedekt is met cactussen. Het ziet er naar uit dat ze hier speciaal zijn aangeplant. Ze staan keurig in rijen opgesteld. En moedertje natuur is wel geordend maar zo geordend nou ook weer niet. Waarschijnlijk is het een kwekerij voor cactusvruchten. De arganboom is ook weer terug. Je ziet al van verre de vruchten zitten, die beginnen nu al gelig te worden dus veel herkenbaarder dan de groene die we twee weken geleden zagen.

Na 1,5 uur (50 km) klimmen en klauteren zijn we bij de camping waar Thole en Everdien heerlijk in het zonnetje zitten. Jammer genoeg verdwijnt de zon zo ongeveer direct als wij aankomen. De wind trekt ook aan en vanavond zal het ook gaan regenen. Dus het is niet meer lekker genoeg om de stoeltjes nog buiten te zetten. En ik ben ook wel moe en dan vind ik het het fijnst om even lekker in de camper op de bank te gaan liggen. Even bijkomen van de rit.

De camping ligt trouwens schitterend, tussen ons en het strand is slechts een muurtje van een meter hoog. A room with a view......

 

20160220_103950.jpg

Tegen vijven gaan we buurten met een hapje en een drankje. We hebben bij de Manjare zoveel eten gehaald dat we ook samen kunnen eten. Dus Jos trekt zich na een tijdje terug en gaat koken. Ondertussen een lief mailtje van John en Ginie die ons vieren veel plezier wenst samen, ze hadden er stiekem heel graag bij willen zijn. Wij hadden ze er ook heel graag bij gehad. Denken de afgelopen weken veel aan ze en blijven duimen dat we ze in goede gezondheid in april weer terug zullen zien! We maken even een vrolijke selfie van ons vieren en sturen die terug. Het was de bedoeling van Thole om vroeg naar bed te gaan, want hij heeft de afgelopen dagen slecht geslapen maar dat is niet helemaal gelukt. Het werd een beetje laat maar misschien heeft hij daardoor juist wel goed geslapen......

 

19 februari, Sidi Ifni

 

Ik was vanmorgen al vroeg wakker, maar het lukte gelukkig om nog lekker te blijven liggen. Buiten waaide het hard en er kwamen flinke buien over. Het was voorspeld en voor de boeren in Marokko komt het als manna uit de hemel vallen. Eindelijk regen! Hopelijk nog op tijd om de oogst te redden. Zoniet dan is het én voor de boeren balen én voor ons. Wij gaan het slechte weer een paar dagen proberen uit te zingen. Het is overal in Marokko slecht de komende dagen dus daarvoor hoeven we niet te rijden. We blijven in ieder geval vandaag nog in Sidi Ifni. We willen graag de stad bekijken maar dan moet het wel wat droger worden.

Jos had gisteren heerlijk gekookt maar was ook zo slim geweest om wat vet uit de koekenpan in de wasbak te laten weglopen. Dus de eerste klus vanmorgen is de afvoer ontstoppen. Eerst geprobeerd de afvoer los te koppelen om er beter bij te kunnen maar die zit zo vast dat het door het losdraaien waarschijnlijk wordt kapot gedraaid. Uiteindelijk is het ontstoppen gelukt door biotex in de afvoer te gooien en het een tijdje te laten trekken en daarna doorspoelen met heet water.

Na wassen en ontbijt bezig gegaan met verbinding zoeken met internet. Op mijn telefoon met mijn Maroc-kaartje wel verbinding maar met het Inwi-kaartje in de dongel lukt het niet. Ook niet als we de dongel buiten aan een lange stok hangen. Ter controle mijn kaartje in de dongel gestopt en dan doet alles het wel, wel traag maar het doet het. Dus als we vanmiddag nog de stad ingaan misschien ook maar een Maroc-kaartje voor de dongel kopen. Dan kunnen we de laptops ook gebruiken. (Als jullie dit al vandaag of morgen lezen is dat dus gelukt, haha).

Het blijft de hele middag regenen en er komt niets van een stadswandeling. Alle weerapp's die we raadplegen geven aan dat het droog zou moeten zijn maar wat heb je daar aan als het met bakken uit de hemel komt.

Aan het eind van de middag drinken we een kopje koffie met Thole en Everdien. Daarna waagt Jos zich toch naar de stad. Hij vertrekt nog net droog maar daar is ook alles mee gezegd.

Jos heeft in de souk eten gehaald en is daarna naar de barbier geweest om zich te laten scheren, weer helemaal het mannetje.....

 

20 februari, Sidi Ifni

 

Vanmorgen schijnt al vroeg de zon. Door de hoge bergwand waar wij onder staan niet gelijk in de camper maar even na tienen piept ie over de rand van de rots. Het is gelijk heerlijk weer. De wind is ook een stuk minder. Jos heeft gisteravond in de stad een bordje gezien van een pedicure dus daar gaan we vanmorgen eerst heen. Dat is al een klus op zich want die bergwand waar de zon overheen moet komen daar moeten wij nu eerst tegenop klimmen. Sidi Ifni is bovenop een rots gebouwd, dat zul je weten ook. Maar eenmaal boven heb je een schitterend uitzicht over de camping en het strand.

20160220_143210.jpg

 

De pedicure heeft gelijk tijd. Jos installeert zich bij een cafeetje en ik laat mijn voeten verwennen. Het gaat allemaal wat anders dan in Zutphen maar het is heerlijk met aan het eind een stevige voetmassage. Daarna gelijk ook maar even mijn gezicht laten harsen.

Sidi Ifni was heel lang een Spaanse enclave en dat is nog goed te zien aan de architectuur en de brede straten.

2016-02-21151900.jpg

Het is niet zo groot maar wel leuk om doorheen te wandelen. Op een groot braakliggend terrein zijn ze al bezig met het opbouwen van de markt die er altijd op zondag is.

 

2016-02-21151550.jpg

De koopwaar wordt ook al verkocht dus daar kopen we wat groente en fruit. In de souk halen we vlees.

2016-02-21151500.jpg

 

We vragen welk soort vlees hij verkoopt maar als we wat beter uit onze ogen hadden gekeken hadden we dat ook wel zo kunnen zien. Er staat een speelgoed kameel op zijn toonbank en een kop van een net geslacht kameel ligt voor de kraam. Zo'n kop ligt er trouwens om te laten zien dat het vlees net geslacht is.

Daarna gaan we op zoek naar een simkaartje van Maroc-telecom. Want het is met de inwikaart niet gelukt om fatsoenlijk verbinding te krijgen. Hopelijk lukt het hier beter mee.

We willen ook nog even een hapje eten in de stad, maar dat hapje wordt een beetje groter dan wij in gedachten hadden. Het is een hele maaltijd die we voorgeschoteld krijgen. Zoveel dat ik mijn deel van de kip laat inpakken om mee te nemen.

 

20160220_130626.jpg

Bij terugkomst ga ik eerst het kaartje uitproberen maar het lukt niet goed. Ik krijg wel verbinding maar kan geen pagina openen. Thole er bij gehaald maar alles lijkt goed geïnstalleerd. Het kaartje in zijn dongel gestopt en dan werkt ie prima. Zou het dan daar aan liggen? Na heel veel gedoe doet ie het ook opeens in onze dongel. Voordat we een andere dongel kopen in ieder geval op een andere plek uitproberen of er dan wel een goeie verbinding is want hier hebben we sowieso last van de hoge rots.

De rest van de middag lekker in het zonnetje gezeten en geborreld met Thole en Everdien. Zij gaan morgen een eindje verderop staan. Wij blijven misschien nog hier om te wassen (want Jos kwam er vanmiddag achter dat dat alleen 's ochtends kan). Maar als het morgen regent, zoals ze voorspellen, wordt er niet gewassen want dan krijgen we het niet droog.

's Avonds besluiten we dat we morgen ook vertrekken om op een andere plek het internet uit te proberen. Blijft het slecht en gehannes dan gaan we maandag in Guelmim een telewinkel opzoeken om te kijken wat we er aan kunnen doen.

 

21 februari, Abaynou

 

Vanmorgen komen Thole en Everdien nog even langs om gedag te zeggen. Maar uitzwaaien hoeft niet want we zien elkaar al weer in Abaynou. Een dorp zo'n 60 km hiervandaan, richting Guelmim. Zij waren sowieso van plan om daar een dagje te gaan staan en wij willen kijken of we daar wel internet hebben. Zoniet dan kunnen we in ieder geval nog checken of Thole en Everdien wel verbinding hebben. Mocht dat wel het geval zijn dan moeten we op zoek naar een andere dongel.

We willen een beetje op tijd vertrekken want vanaf een uur of 12 wordt er onweer verwacht en die voorspelling geldt voor de rest van de middag.

 

We rijden weer het mooie stuk door de bergen terug tot vlak voor Guelmim. Nu ik fris aan de rit begin is het uiteraard minder vermoeiend om zo door de bergen te slingeren. Het is een mooie tocht en hier en daar zien we het resultaat van de harde regenbuien. Er stroomt water in de rivierbeddingen. In Marokko hebben ze niet altijd een brug over een rivier. Is ook ondoenlijk want soms is de rivier tijden een droge bedding en soms is het een brede woeste stroom. Dus in tijden van water loopt de rivier over de straat heen. Het wordt wel aangegeven dat je een bedding nadert en er is ook een markering langs de kant van de weg. Vanmorgen moesten we voor het eerst door het water rijden. Niet veel, maar voor de mensen die afhankelijk zijn van water een prettig idee dat er weer water door de rivier stroomt.

Het is licht bewolkt maar af en toe zien we boven de bergen dreigende donderwolken. Gelukkig blijven ze daar en rijden we er de hele tijd omheen.

Na ruim een uur zijn we al in Abaynou. Een dorp met een heilzame bron (speciaal voor rheumatische aandoeningen). Om te kunnen genieten van de bron zijn er twee badhuizen, één voor vrouwen en één voor mannen. Bij deze laatste is een hotelletje waar je ook met de camper op het terrein kunt staan.

We staan voor de ingang van het badhuis en het is een komen en gaan van mannen, al dan niet met kinderen, en groepjes jongens. Het is zondag dus is het extra druk. Af en toe komen er jongentjes langs die wat vervelend doen, al dan niet zeuren om geld of snoep, maar over het algemeen heerst een ontspannen sfeertje.

Het eerste dat ik ga doen als we er zijn is de internetverbinding uit proberen. En hij doet het geweldig. Dus het was toch vooral de hoge rotswand die het signaal tegenhield. En waarschijnlijk heeft de dongel van Thole een betere ontvangst maar die van ons doet het in ieder geval en er is niets mis met de instellingen. Dus geen reden om een nieuwe dongel te kopen waarvan je ook niet weet of die een betere ontvangst heeft. Met daarbij dat wij er nu één hebben waar meerdere apparaten tegelijk op kunnen.

 

Na de koffie, met Thole en Everdien, en even wat relaxen in het zonnetje maken we een wandeling door de oase. Tussen de palmbomen zijn allemaal kavels 'aangelegd' waar verschillende gewassen op groeien. Of waar ze bezig zijn de grond weer klaar te maken voor het nieuwe jaar. Er loopt een irrigatiekanaal door het hele gebied met aftakkingen naar de verschillende veldjes. Hier en daar zijn mensen aan het werk. Verder hoor je alleen vogels kwetteren.

2016-02-21163556.jpg

We merken nu ook wat het voordeel is van zo'n kort ritje. We hebben al van alles gedaan en dan is het nog pas 3 uur. Jos heeft Panoramio al helemaal bijgewerkt en ik ga ook bezig met de website. Wordt wel weer tijd want er moet voor 3 dagen ingevoerd worden. Ondertussen schijnt nog steeds het zonnetje er is alleen een koud windje bijgekomen. Als de zon af en toe achter de wolken verdwijnt vind ik het te fris om nog buiten te zitten. Jos zit al binnen want die is z'n foto's aan het bewerken. De stoelen worden nu af en toe door badgasten gebruikt of om even bij te praten of (zoals bij een paar meiden) om op te zitten en dan een foto te laten maken met de camper als achtergrond.

Vanavond eten we het kamelengehakt met zelfgemaakte frietjes. Zo bewonder je een kameel in het open veld en zo ligt ie op je bord.

2016-02-21202315.jpg

 

Morgen trekt onze karavaan weer verder. Eerst naar Guelmim om wat boodschappen te doen en dan naar Amtoudi. Vandaaruit is een mooie wandeling naar een agadir te maken (Berbers voor een bijzonder soort Kasba, ommuurde stad). Ons uiteindelijke doel is om eind van de week, als de temperaturen in het binnenland weer wat hoger zijn naar Tafraoute te gaan. Eén van de plaatsen in Marokko waar vele camperaars jaarlijks naar toe gaan omdat het schitterend ligt. Je schijnt het niet te moeten missen. Dus dat willen wij ook niet. Wat we wel missen is het jaarlijkse amandelfeest want dat is pas begin maart. Dan zijn wij, volgens planning, alweer een stuk oostelijker.

 

22 februari, Amtoudi

 

Nog helemaal niet vertelt maar sinds we met Thole en Everdien op dezelfde camping staan hebben we elke morgen een vers broodje. Door Thole bij de bakker gehaald. Vanmorgen zelfs zo vers dat ie nog warm was. Heerlijk.... zullen we missen!

Als we bij de Marjane in Guelmim aankomen zijn Thole en Everdien daar ook nog. Kunnen ze hun tips op vlees(waren)gebied gelijk aanwijzen. Daarna scheiden onze wegen. Zij gaan naar een oase in de buurt van Guelmim wij naar Amtoudi, al wat meer op de route naar Tafraoute. Daar zullen we elkaar als het goed is weer zien.

We moeten eerst weer een stuk op de N1 richting Tiznit, maar dat is geen straf. Het is en blijft schitterend wat we allemaal onderweg zien aan natuurschoon. Bij Bouizakarne gaan we eindelijk de weg naar het oosten op. We rijden dan door de zuidelijke uitlopers van de Anti-Atlas. Wat een schoonheid. Om in de lijn van 50 tinten grijs te blijven, hier kom je vijftig tinten groen, bruin, rood en alles wat daartussen ligt tegen. Bij sommige bergen is goed te zien dat er koper in de grond zit, je ziet de groene oxidatie (roest), dezelfde kleur groen als de gevel van het stadhuis in Zutphen. Ook kom je nu golvende bergen tegen, alsof het water is. De wegen worden wel steeds smaller maar omdat het ook veel rustiger is kunnen we nu eindelijk af en toe stoppen om een foto te maken. Maar die laten toch niet de pracht zien die de ogen wel waarnemen. Het blijft behelpen.

 20160222_130630.jpg

De garmin heeft weer eens een binnendoor weg gevonden. Alleen is ie zelf op een gegeven moment de weg, letterlijk, kwijt en kunnen wij niet ontdekken hoe we verder moeten. Dus rijden we weer terug naar de doorgaande weg en nemen alsnog de afslag die we zelf op de kaart hadden gezien. Maar daardoor kwamen we er al wel achter hoe we naar Tafraoute moeten rijden vanaf Amtoudi.

20160222_130950.jpg

De camping, annex hotel, ligt aan de voet van een berg waar een agadir opgebouwd is. Volgens Everdien moet ik die kunnen beklimmen. Nou ik heb er een hard hoofd in maar morgen zullen we in ieder geval een poging wagen want de beloning moet grandioos zijn. Een wijds uitzicht over de bergen en dalen in de omgeving.

20160222_161937.jpg

Wij zijn na de rit eerst lekker in het zonnetje gaan zitten. Zoveel mogelijk uit de wind want die is ijskoud. Zonder wind is het gelijk heel heet maar vanwege die wind heb ik toch maar een vest aan getrokken. Er komt nog een gids langs of wij om half vier naar boven willen klimmen maar vandaag in ieder geval niet. We gaan nog wel een wandelingetje naar en door het dorp maken. Is ook al heel mooi.

20160222_164038.jpg

Tussen de rivier en het dorp ligt een vruchtbaar gebied met palmbomen en net zoals gisteren allemaal kleine akkertjes. De weg door het dorp ligt wat hoger dus je kunt er mooi op kijken.

20160222_165736.jpg

We lopen tot het einde van het dorp. Op de camping komen we een Nederlands stel tegen en volgens hun moet je na het dorp nog schitterend door kunnen wandelen. Het is een tocht van zo'n 1,5 uur en je kunt terug via de rivierbedding. Want ook hier staat ie droog.

Wanneer we terugkomen is het te koud om nog buiten te zitten. Omdat we tussen de bergen zitten hebben we geen internet. Dus ook geen website bijwerken.

We krijgen nog even een, doofstomme, bewaker aan de deur, of we een blikje bier voor hem hebben. Zou Jos wel willen want dat zou betekenen dat we er nog wat hadden. Maar die zijn allemaal al lang op. Nog even en de rest van de alcohol ook.....

Het is vanavond helemaal helder en ook nog eens volle maan, en in de verte horen we kinderen koranteksten zingen. Een heel bijzonder sfeertje. En ach zolang je niet weet wat ze precies zingen, klinkt het mooi.

 

23 februari, Amtoudi

 

Kun je wel allemaal wilde plannen hebben en bergen willen beklimmen om te genieten van een mooi uitzicht. Maar ik doe vandaag niet mee. Vannacht begonnen mijn maag en darmen op te spelen. Waarvan, Joost mag het weten, want we hebben gisteren niets bijzonders gegeten of gedronken. Maar blijkbaar ben je er in deze streken toch wat sneller gevoelig voor.

Vannacht was het trouwens ook stervenskoud, in de camper net 5 graden, dus buiten zal het wel onder nul zijn geweest.

Maar goed, Jos gaat nu dapper alleen de berg beklimmen. Het is vanaf de camping even laveren door een veld met hoge stenen maar dan kom je op een pad dat al kronkelend naar de top gaat.

20160223_103806.jpg

Jos loopt net rechts van de 2de telefoonpaal

 

Ik ga met de verrekijker voorin zitten en kan Jos zo redelijk volgen. Af en toe is ie uit zicht omdat hij dan aan de andere kant van de berg loopt. En ik raak hem af en toe kwijt als ik moet rennen naar de wc. Maar uiteindelijk zie ik hem zelfs als hij bovenop bij de agadir is. De agadir zelf is wat Jos betreft wel leuk maar vooral het uitzicht is magnifiek.

2016-02-25225430.jpg

Ik probeer hem nog te zwaaien door de deur heen en weer te zwaaien maar als ik later de foto's zie, snap ik dat dat helemaal niet te zien is.

DSC003181.jpg

Iets links van het midden ligt de camping, zie je me zwaaien?

Er lopen heel wat mensen de berg op en af, en tussendoor zie je Jos hoppen van de ene naar de andere groep. Maar goed ook dat er nog meer mensen zijn want bovenop de berg moet er betaald worden en Jos vond het niet nodig om geld mee te nemen. Gelukkig zijn er altijd mensen die die 20 dirham wel willen lenen. Het zou toch sneu zijn om uiteindelijk niet naar de top te mogen. Na zo'n 1,5 uur is Jos weer beneden. Moe maar voldaan. Maar volgens hem is de berg op sommige stukken veel te steil voor mij en los daarvan sowieso een klim die ik niet zal halen. Misschien gaan we morgen een stukje proberen, dan zien we wel hoe ver ik kom.

 DSC002971.jpg

De rest van de dag is het liggen en bijkomen, af en toe wat drinken en later een stukje geroosterd brood eten.

We zijn gisteren met een nieuwe serie begonnen; acquitted. Een Noorse serie over de overname van een fabriek door chinezen. Het is ietwat traag maar we zetten door.

 

24 februari, Amtoudi

 

Voelde ik me gisteravond wat beter, na een nacht slecht slapen ben ik nu geradbraakt. Dus dat wordt zelfs geen ommetje. We blijven alletwee bij de camper, liggen, luieren, slapen, lezen en tussendoor een spelletje op de mobiel. Soms heb ik trouwens internet, heel traag maar af en toe is er opeens een mailtje. Maar dat is dan ook alles want zodra je wat meer probeert is de verbinding al weer weg.

Wat raakt een mens toch snel gewend aan internet. Hier is het dus gedwongen afkicken.

We hebben op 'ons' erf een amandelboompje staan, volop in bloei en ik ontdek zelfs al de eerste beginselen van de amandel zelf.

2016-02-25231717.jpg

We zijn van plan om morgen naar Tafraoute te gaan. Daar zijn binnenkort de amandelfeesten, hopelijk zien we daar nog veel meer bomen in bloei staan.

 

Vannacht was het wat minder koud, er staat vandaag ook minder wind. Het is gelijk heet. Althans wij vinden dat al heet. Jos zit nog wel af en toe in de zon, ik zoek de schaduw op. Vanavond is de ijskoude wind weer terug. Vanaf een uur of vijf is het al niet meer aangenaam om buiten te zitten.

 

25 februari, Tafraoute

 

Ja, en dan kom je op de plek waar je ooit verliefd bent geworden op Marokko. Wat een uitzicht, daar word je stil en ontroerd van. Al die magische kleuren die constant veranderen. Laat staan als de zon ondergaat. Zo mooi. Dit is het 'omrijden' meer dan waard. Omrijden omdat we eigenlijk naar het oosten willen, en Tafraoute een afslag naar het noorden is. Maar ook van daaruit gaan er weer wegen die uiteindelijk leiden naar het zuidoosten. En we hebben nog steeds de tijd......

Maar voordat we in Tafraoute zijn hebben we ook al een schitterende tocht dwars door de bergen van de anti-atlas achter de rug. En dwars door de bergen is wat meer dan tot nu toe want dat was nog op goede tweebaanswegen. Nu is het een eenbaansweg met aan weerszijden rafelende randen met diepe putten. En aangezien het een verbindingsweg tussen 2 hoofdwegen is, komen we regelmatig tegenliggers tegen. Gelukkig gaan de meesten, net als wij, een beetje in de berm. Maar je hebt er ook bij die vinden dat wij helemaal de berm in moeten, zij verdommen het om ook maar iets aan de kant te gaan. Maar ondanks die tegenliggers, de smalle weg, de slechte weg met heel veel gaten en hobbels, met zomaar overstekende geiten en schapen, met haarspeldbochten en vervelende klimmen, ondanks dat alles lukt het ook nog om te genieten van de omgeving. Soms zitten we ingeklemd tussen de bergen maar soms zijn er doorkijkjes naar schitterende vergezichten. Vergezichten die al een tipje van de sluier oplichten van wat ons te wachten staat. De kale granieten brokken die verkleuren met naar gelang de zon aan de hemel staat.

20160225_162508.jpg

We zijn iets na enen in Tafraoute, rijden zowaar gelijk naar de goede camperplek. Er zijn in Tafraoute verschillende campings en camperplekken. Vooral de laatsten hebben een vrij uitzicht op de bergen. Alle plekken zijn druk bezet, en dat wil wat zeggen want de twee grootste camperplekken bieden tezamen aan zo'n 350 campers plaats. Maar er is zoveel ruimte dat dat niet storend is. 's Avonds komt er een bewaker langs om geld te innen voor voor het bewaken van de camperplek (10 dirham)) en zien dat Thole en Everdien er al zijn.

20160225_172212.jpg

Als we ons geïnstalleerd hebben drinken we daar een kop koffie. Daarna gaan we voor het eerst in ons camperbestaan de luifel opzetten. Tot nu toe zijn we nog nergens geweest waar dat nodig was. Nu staan we op een open vlakte en kunnen wel wat schaduw gebruiken. Bij het opzetten komen we er achter dat we nog haringen hadden moeten kopen in Nederland, maar die zijn hier niet echt nodig. De grond is keihard en met een paar grote stenen kunnen we de scheerlijnen prima vastzetten.

20160225_172327.jpg

Daarna is het op de plaats rust en genieten. Af en toe een klein ommetje om te zien hoe daar het uitzicht is maar meer is niet nodig. Want wat zijn die bergen indrukwekkend en wat is het fascinerend om naar de verandering in kleur te kijken.

20160225_172338.jpg

Tegen vijven verdwijnt de zon achter een berg en krijg je nog even een mooi strijklicht over de tegenoverliggende berg. Morgen gaan we er gewoon weer voor zitten. Meer is even niet nodig.

20160225_181109.jpg

 

20160225_182751.jpg

We hebben ook weer internet, alleen niet genoeg voor Jos om foto's op Panoramio te zetten. Mij lukt het wel de website te openen en met een beetje geduld ook om foto's te plaatsen. Tijdens het pruttelen van de tajine een leuk klusje om te doen. Er is voorspeld dat het een koude nacht wordt dus de ramen en deuren gaan vroeg dicht om de warmte binnen te houden. 

Als ik later op de avond nog een keer naar buiten kijk, staat de maan mooi boven Tafraoute, de foto is niet echt geweldig. Maar dat de bewaker zijn werk doet blijkt wel want als ik nog maar net buiten sta, staat hij er ook met de vraag of alles goed is. Er wordt vannacht goed gewaakt over ons....

 

26 februari, Tafraoute

 

Vanmorgen gewekt door het vogelfluitje van de bakker. Wat een service toch weer. Zo'n mannetje die 's morgens langs alle campers komt met heerlijk vers brood. Wat dat betreft staan we nu toch in een soort dorp speciaal ingericht voor pensionado's met een camper. Er zijn zelfs gymnastiekclubjes. Naast de bakker komen er allerlei verkopers langs de deur. Schilders die mooie woestijntaferelen op de camper willen schilderen, automonteurs, arganolieverkopers en koekjesverkopers. Noem maar op. Je kunt zelfs je maaltijd bestellen bij een mevrouw die ook de was voor je kan doen. Daarnaast komen ook af en toe mensen langs die bedelen om geld of snoepjes.

Vanmiddag kwam er een bedrijf langs dat zonnepanelen verkoopt en aansluit. We hebben er al eens vaker over nagedacht en nu de knoop doorgehakt. Hier wordt het voor een spotprijs aangelegd, voor iets meer dan 200 euro zijn we helemaal klaar en hebben een paneel van 120 watt op het dak liggen. Nu hoeven we (als het goed is) nergens meer aan de stroom en hoeven we als we vrij staan ons geen zorgen over de accuvoorraad te maken.

Vanmorgen zijn we naar het stadje geweest. Het is niet zo groot maar heeft wel een echt centrum.

20160226_105057.jpg

Er komen hier naast de vele camperaars ook nog veel andere toeristen. Vooral voor het mooie Keteldal. Er zijn dan ook nogal wat toeristische winkeltjes in de stad. Er is een souk met alleen maar babouches, Marokkaanse sloffen waar de schoenmakers allemaal hun eigen werkplaats met winkeltje hebben. Een fleurig gezicht om doorheen te lopen.

20160226_105130.jpg

Tafraoute schijnt hier zelfs bekend om te zijn. Daarnaast zie je hier ook weer veel winkels die arganolie verkopen. Ook is er een vrouwencoöperatie met arganproducten. Vanmorgen zijn ze amandelen aan het roosteren voor de amlou, een mengsel van amandelen, arganolie en honing. Een soort alternatieve pindakaas en het smaakt heerlijk.

20160226_130054.jpg

Maar we komen na een beetje doorlopen en zoeken ook een souk tegen met de gewone dagelijkse levensbehoeften zoals groente, fruit en vlees. Daar halen we te eten voor vanavond. Onderweg nemen we bij een patisserie koffie, sapje en taartje. En een niet onbelangrijk voordeel, ze hebben internet. Kunnen alle apps worden bijgewerkt. Na een hele periode van geen internet moeten er heel wat app's bijgewerkt worden.

Er staat vandaag al aanzienlijk meer wind dan gisteren. Je voelt het ook gelijk aan de temperatuur. Voor het weekend wordt er nog meer wind verwacht en daalt de temperatuur tot onder de 10 graden. Er was eerst ook neerslag (zelfs sneeuw) voorspeld maar dat is (gelukkig voor ons) niet meer aan de orde.

Aan het eind van de middag drinken we een glas bij Thole en Everdien, er komen nog meer Nederlanders. Als je vaker in Marokko overwintert krijg je bijna vanzelf een redelijk grote kennissenkring. En Tafraoute is wat dat betreft helemaal een ontmoetingsplek, hier komen de meesten jaarlijks terug.

 

20160227_111428.jpg27 februari, Tafroute

 

We hebben een heerlijke wandeling door het dal naar het stadje gemaakt.

20160227_105817.jpg

Zover mogelijk naar de rotsen gelopen en toen richting dorp.

20160227_113137.jpg

 

Vlak voor het dorp moeten we een pad door de rivierbedding zoeken. Die staat uiteraard droog maar heeft op sommige plaatsen wel een steile wand. Want als er water doorheen stroomt gaat dat met zoveel kracht dat het op den duur rotsen weg slijpt. Als we door de bedding lopen is nog goed te zien hoe de overstroming van een paar jaar geleden heeft huisgehouden.

20160227_115511.jpg

In iets wat wij voor de rivierbedding houden staan restanten van muren. Daar hebben dus huizen of andere gebouwen gestaan. Ook is nog te herkennen dat in het palmenbos akkertjes lagen. Nu is alles verwaarloosd. De rivierbedding zelf zijn ze in de stad aan het opknappen, er komt een met stenen verstevigde kant. Hopelijk zo stevig dat die bij een volgende watervloed stand houdt.

 20160227_115623.jpg

 

We lopen de stad weer in en komen langs een school (lyceum) die net uitgaat. Honderden pubers stromen naar buiten. Het is blijkbaar een regionale school want er staan ook een stel schoolbussen klaar. En net zoals overal zie je hier ook giebelende meiden en stoerdoende jongens die om elkaar heendraaien.

Als we doorlopen komen we weer op dezelfde straat als waar de koffietent van gisteren zit. Dus daar nemen we weer een koffie en een sapje. Gisteren was de wifi goed maar het lukt nu niet om de Volkskrant te downloaden. Lukte ook al niet in de camper. Maroc heeft ook hier geen stabiel signaal. Jammer, dan maar zonder krant.

Na nog een wandelingetje door de stad gaan we weer terug naar de camper. Dat wordt de rest van de dag binnen zitten want er staat een harde, koude wind bij een temperatuur van zo'n 10 – 15 graden.

Jos gaat nog bezig met de bevestiging van de dongel (voor internet). Voor een betere ontvangst hebben we een stok mee genomen die, uitgeschoven, boven de camper uitkomt. Maar die moet elke keer met tiewraps worden vastgezet. Beetje zonde van de tiewraps want die kun je maar een keer gebruiken. Dus nu heeft hij een buisje gekocht waar de stok inpast en die kan blijven zitten aan de buitenspiegel. Hoeven we de stok alleen maar in te schuiven. Het gemak dient de mens. Maar voorlopig hoeft de stok niet naar buiten want er is helemaal geen verbinding, ook niet met mijn telefoon. Als we Thole spreken blijkt hij ook geen verbinding te hebben. Wie weet vanavond of morgen.

 

28 februari, Tafraoute

 

Van Thole en Everdien hadden we begrepen dat je ook een mooie wandeling naar het dorpje Tazka kunt maken. Dus dat is ons doel voor vandaag. Vanaf de camperplaats loop je naar het palmenbos waar ook veel campers staan. Vandaaruit zie je het dorp al liggen. Het oude, zo goed als vergane deel, ligt bovenop een heuvel, het nieuwe ligt meer in het dal.

20160228_115131.jpg

We lopen eerst de heuvel op naar het oude deel. Als je er doorheen loopt zie je dat er nog steeds in gewoond wordt. Eén van de huizen is nu een museum van een authentiek berberhuis. We lopen er heen maar het is gesloten. Jammer.... Vanaf de heuvel heb je een mooi uitzicht over het nieuwere dorp.

20160228_115440.jpg

Naast de huizen in de smallere straten is er ook een brede weg waaraan grote villa's liggen. Van Thole horen we later het verhaaal hierachter. In Marokko heb je verschillende Berberstammen. Indeze omgeving wonen de …. Een ondernemend volk dat al van oudsher overal in Marokko kruidenierswinkeltjes opende. Daar zijn een aantal families heel rijk meegeworden en die bouwen nu onder andere een huis in Tazka. Wat we ervan kunnen zien, zijn het schitterende huizen. Ze doen een beetje Mexicaans aan, qua bouw, qua kleur en qua versiering. Het zal waarschijnlijk de Spaanse invloed in beide landen zijn die hier voor gezorgd heeft.

Als we het dorp uitlopen, loop je vanzelf Tafraoute in. Daar drinken we wat en lopen dan weer richting camper.

Het is de bedoeling dat we morgen vertrekken, dus gaan we aan het eind van de middag een afscheidsborrel bij Thole en Everdien drinken. Het is zo gezellig en onder het genot van een hapje en een drankje hebben we nog weer zoveel bij te praten dat het een latertje wordt. Als we rond 12 uur terug lopen naar onze camper is er een prachtige sterrenhemel. Het is alleen veel te koud om er, in ons t-shirt, lang van te genieten. Er hangt vorst in de lucht. De wind is ondertussen wel een stuk minder. Dat moet ook want met die storm van de afgelopen dagen gaan we niet over smalle wegen door de bergen. Daarvoor heeft de camper veel te snel last van zijwind.

 

29 februari, Tafraoute

 

Het heeft vannacht gevroren. Maar als vanmorgen het zonnetje er door komt voel je de camper al gelijk opwarmen.

We willen vandaag naar Tata. De gebruikelijke route (via Igherm) is op dit moment niet handig om te doen. De weg heeft zoveel te lijden gehad van de overstromingen van vorig jaar dat we beter een andere route kunnen kiezen. Deze hebben Thole en Everdien al eens gereden en ze hebben op het forum de coördinaten aangegeven van de afslag die we moeten nemen als we op de weg naar Igherm zitten. Gisteren kwamen we er achter dat de Garmin die coördinaten niet kan vinden. Vreemd, maar als we er later met Thole naar kijken, blijkt dat je verschillende schrijfwijzes hebt. Met een converter kunnen we ze omzetten en dan blijkt dat het precies dezelfde coördinaten zijn als die ik al via Me.Maps had gevonden. Gelijk een app gedownload want dit was dus al eerder ons probleem en die zullen we nog weleens tegenkomen.

Als we op weg gaan wil de versnelling weer niet zomaar in z'n vier. G@*#@&*. We rijden nog wel een stuk in de goede richting om te kijken wat ie doet maar het gaat weer moeizaam. Waarschijnlijk weer een voorbode van de ellende die we nu al twee keer hebben gehad dus keren we weerom. We rijden regelrecht naar de garage van Mohammed, de man die ook dagelijks komt klussen op de camperplek. Daar staan al zo'n 12 campers waar allerlei klussen aan gedaan worden. We overleggen met Mohammed en hij haalt er een monteur bij die samen met mij een stuk gaat rijden. Ik moet hem eerst nog wel even duidelijk maken hoe een semi-automaat werkt maar ook hij komt er al snel achter dat het niet soepel loopt van de 3 naar de 4.

20160229_130508.jpg

Na een tijdje wachten en zoeken naar Mohammed en ondertussen maar wat lunchen, komen Thole en Everdien er aan. Zij hebben al met Mohammed gesproken. Tja soms gaat de communicatie via omwegen. Jos gaat samen met Thole naar Mohammed en krijgt te horen dat hij het ook wel vreemd vindt dat het nu al de derde keer is dat we hetzelfde probleem hebben. Hij laat de oude versnellingsbak uit Tiznit komen en ze gaan zoeken naar het onderliggende probleem. Maar dat gebeurt pas morgen dus besluiten we om weer terug te gaan naar de camperplaats. Daar kunnen we veel fijner staan, en hebben we in ieder geval een mooier uitzicht.

Het is heerlijk weer dus we kunnen weer buiten zitten. Rond 4 uur gaan we nog een wandeling maken naar een uitzichtpunt over de Vallée des Ammeln, de Ketelvallei.

20160229_161258.jpg

 

20160229_161452.jpg

De vallei waar de Ammeln oorspronkelijk vandaan komen. Het laatste stuk is klimmen en klauteren en proberen een zo goed mogelijk pad naar de top te vinden. Met de stok en af en toe een extra hand van Jos kom ik boven.

20160229_163524.jpg

Het uitzicht is fantastisch, onder ons ligt de vallei en zien we aan de overkant dorpjes tegen de bergwand geplakt. Al met al de moeite van het klauteren waard.

20160229_164136.jpg

We zijn nog net terug voor dat de zon achter de berg verdwijnt. Na even buiten uitpuffen koelt het weer zo snel af dat we naar binnen moeten. Ramen en deuren sluiten om de warmte zolang mogelijk binnen te houden. Maar de kachel zal wel weer aan moeten vanavond want het is helemaal helder.

 

1 maart, Tafroute

 

Vanmorgen stonden we om 9 uur op de stoep bij de garage van Mohammed. Niet dat hij er dan al is. Maar dat is wel gebruikelijk hier. Als ik hem zie aankomen, ga ik er gelijk op af. Hij heeft de mecanicien al gebeld dus daar is het wachten op. Wachten op........

In de loop van de morgen komen Thole en Everdien langs, Thole informeert gelijk nog een keer waar het wachten op is. Nu blijkt dat de monteur door de politie is opgeroepen te assisteren bij een ongeluk. Tja, als ze dat nou even zeggen....

Het kan wel 2 uur worden voordat ie terug is. Dus spreken we met Mohammed af dat we wel even weggaan. Rondje door het dorp. Even het hoofd leegmaken. Vooral Jos heeft het moeilijk met dat ongewisse wachten.

Op woensdag is het markt in Tafroute, nou beginnen ze maandagmiddag al met het eerste opbouwwerk en op dinsdag beginnen de marktkooplui hun kramen al in te richten. Dus nog even en het is de hele week markt. Maar wij hebben er mazzel bij want we kunnen nu al even lekker over de markt lopen.

20160301_115954.jpg

En net zoals we al op andere markten hebben gezien, er is van alles te koop, van auto-onderdelen tot groente, vis en kruiden. Het is een gezellige, niet opdringerige markt. Zoals trouwens ook geldt voor de rest van Tafroute. Af en toe word je wel benaderd door verkopers van toeristische spulletjes maar als je zegt dat jegeen belangstelling hebt, is het ook goed.

20160301_120611.jpg

We lopen heerlijk over de markt, het zonnetje schijnt, er is nauwelijks wind. Dus dat is genieten. Voor het eerst kom ik het Marokkaanse kruidenmengsel Ras El Hanout tegen. Gelijk gekocht voor mijn voorraadje kruiden en specerijen. Hij heeft twee soorten en ik ben zo stom om maar één soort te kopen. Ach morgen is er weer een dag en is de markt nog groter.....

20160301_121636.jpg

Er wordt ook volop gefrituurde vis verkocht, één kraam verkoopt het bij een klein restaurantje. Wel zo handig, kunnen we er bij zitten.

20160301_122405.jpg

Jos heeft verschillende vis uitgezocht en het smaakt heerlijk. Na nog een rondje door het stadje en een kopje koffie gaan we weer richting camper. En zowaar om iets over 2 is de monteur er. Hij kijkt eens onder de camper, voelt eens aan de versnelling, vraagt nog eens wat er aan de hand is en dan is het weer wachten....... Maar dan komt Mohammed en zegt dat we met 30 minuten bij een andere garage moeten zijn, zo'n 200 meter verderop. Daar is een werkput en kunnen ze er beter onder kijken. Dus alles wordt weer rijvast gezet en op naar de garage. Na even wachten komt er een monteur (weer een ander) en die wil ook een ritje maken. Dus een rondje gereden en dan op naar de put. Met hangen en wurgen krijg ik de camper in de 'garage'. Kan net..... Er wordt weer onder de auto gekeken en hij concludeert al snel dat de versnellingsbak kapot is. En voor een ander moeten we naar Agadir, zo'n 150 km dwars door de bergen.

Ik zie dat eigenlijk niet zitten, want als de camper hetzelfde euvel heeft als de vorige keer dan kan ie er zomaar mee ophouden. Na wat heen en weer praten met Thole en Everdien en Jos(ke) gaan we terug naar de camperplaats om eens goed na te denken wat we gaan doen.

We zijn nog niet terug of Mohammed komt al aangereden. Hij zorgt dat er morgen een monteur uit Agadir komt en dat die eerst nog eens kijkt want ook hij gelooft er niet in dat er alleen maar wat met de versnellingsbak aan de hand is. Dat geeft ons weer wat moed. Morgen rond 10 uur zal ie er zijn.

We eten onze laatste noodvoorraad uit Spanje op. We dachten dat het een soort ham was, maar het is allerlei restvlees met een paar stukjes ham er in. Het zal best lekker zijn als het homemade is maar zo uit blik is het eigenlijk niet te pruimen. Maar we hebben de maag gevuld.

 

2 maart, Ait Meloul (vlakbij Agadir)

 

Als je denkt dat het wel een Marokkaanse afspraak zal zijn, word je natuurlijk gelijk geloochenstraft. Iets over negen staat Mohammed met de monteur uit Agadir al op de stoep. Die kijkt ook nog eens even, informeert wat er aan de hand is en dan gaan we naar de garage van Mohammed. Nog in de veronderstelling dat hij daar wat uitvoeriger zal kijken. Maar nee, de plannen zijn nu dat we via Tiznit rijden, daar de oude versnellingsbak ophalen en dan naar Agadir gaan. Eenmaal bij de garage is dat plan ook al weer bijgesteld. We rijden rechtstreeks naar Agadir en de bak wordt met een taxi naar Agadir gebracht. Tja....

Jos gaat op een campingstoel achter mij en de monteur zitten. (Achterin de camper zitten is niet handig want dan kun je nauwelijks naar voren kijken en zit je dwars op de rijrichting.)

En dan kunnen we nog weer een keer genieten van een schitterende bergrit. Misschien wel onze laatste.....

Ondanks het balen en ondanks het gehannes met de versnelling lukt het me om van me af te kijken en te genieten. We rijden niet helemaal de gebruikelijke weg want volgens de monteur is die weg heel slecht, en dus gaan we over een andere pas. Die weg is nog niet zo lang geleden helemaal opgeknapt en is prima te berijden. De bergen zijn zo steil dat ik weer heel wat haarspeldbochten moet nemen. Maar wat een adembenemend uitzicht!

Na zo'n drie uur rijden zijn we in een voorstad van Agadir, Ait Meloul. Daar is een buurt met alleen maar kleine garages. Het ziet er niet uit en de moed zakt ons bij het zien van die ellende wel weer een beetje in de schoenen.

20160302_155442.jpg

Uiteindelijk komen we er achter dat het wachten is op de versnellingsbak uit Tiznit en dat de monteur eerst gaat eten. Wij gaan naar een Marjane in de buurt om wat inkopen te doen. En wat wel even gezegd mag worden, Jos doet met behulp van Me.Maps op de mobiel de navigatie. En het gaat fantastisch, zonder misverstanden en onvertogen woorden word ik door de drukke stad geleid. We rijden zo op de Marjane af en daarna vinden we ook zonder problemen de garage terug in één van de smalle straatjes.

Na nog een tijdje wachten komt Hassan, hij wil zien wat wij zelf nog uit Tiznit hebben meegenomen van de versnellingsbak. Maar volgens hem past dat niet. ????? Dan wil hij nog een ritje maken. Alsof we nog niet lang genoeg hebben gereden. Maar het blijkt dat er nog weer een andere monteur meegaat. Die wil zelf rijden. Wel zo handig kun je tenminste voelen wat er gebeurt. En eigenlijk weet hij al gelijk wat er aan de hand is, volgens hem zit er te weinig olie in de versnellingsbak. We hebben de afgelopen dagen zowel aan Mohammed als aan de andere monteurs gevraagd of dat niet het geval kan zijn omdat dat ook zo was toen we, na de reparatie in Tiznit, een proefrit gingen maken en de camper ook niet wilde vertrekken. Maar allemaal keken ze ons aan van wat een onzin. Te weinig olie.....

Nou dachten wij, je gooit er wat olie in en gaat het nog een keer proberen en dan weten we of het goed is. Maar dat is fout gedacht. We moeten wachten tot morgenmiddag zodat de olie weer gezakt is en ze beter kunnen meten of er te weinig in zit. Het zal, dan nog maar weer wachten. Jos heeft via de Whatsapp nog even contact met onze eigen monteur, hij zegt juist dat de motor warm moet zijn en dan die moet draaien als je er olie bij gooit. We zullen zien morgen.

We zetten de camper op een stoep in de buurt en hopen dat we een beetje rust krijgen. Morgen weer een dag.

 

3 maart, Agadir

 

Toen ik vanmiddag deze tekst schreef voelde ik me k, k, en nog eens k. Maar nu gaat het weer wat beter. Dus.....

De versnellingsbak schijnt weer kapot te zijn, na de hoop van gisteren dat het misschien alleen de olie is, deed hij het vanmorgen na het vullen alleen nog maar slechter. Na nog weer kijken, overleggen, heen en weer bellen etc. etc. etc. komt de monteur tot de conclusie dat hij niets meer voor ons kan betekenen. Daar sta je dan. Dat wordt de anwb bellen om te overleggen over het vervolg. Maar eerst willen we weg en naar een plek waar we wat meer lucht krijgen. We willen wel in Agadir blijven omdat we hier een prima telefoon- en internetverbinding hebben. En dat zal nodig zijn omdat er veel opgezocht, bekeken en gebeld zal moeten worden. Voor we wegrijden gaat het hulpje van de monteur nog even met mij naar de souk om de telefoon op te waarderen. Want al dat bellen zal heel wat minuten kosten.

Na afgerekend te hebben met de monteur vertrekken we naar de grote Marjane in Agadir. Met een gangetje van max 40 km in z'n 3 hobbelen we door de stad. We gaan daar op de parkeerplaats staan omdat dat goed uit te leggen is waar we staan en een bekende plek zal zijn.

Als we daar aankomen gaan we eerst een beetje bijkomen, daarna zoek ik de benodigde spullen en gegevens bij elkaar en dan is het de anwb bellen.

Maar dan komt de volgende klap. Er is met het veranderen van de wegenwachtservice iets fout gegaan. Ik heb telefonisch geïnformeerd welke service ik nodig heb, en die heb ik later zelf via internet geregeld. Wie of wat er fout is gegaan weet ik niet, is ook niet meer te achterhalen, in ieder geval hebben we geen service voor Marokko. Wat krijgen we nou weer...... kan er nog wel bij.

De mevrouw van de anwb gaat overleggen met de ledenadministratie en zal daarna terugbellen. Dat bellen mislukt en ze spreekt een voicemail in. Jammer is alleen dat ik de instellingen daarvoor niet op mijn maroc-kaartje heb geregeld dus lukt het me niet om het bericht te openen. Opnieuw bellen met de anwb, krijg uiteraard een andere medewerker aan de telefoon. Die valt tijdens het bellen al weg. (De hele tijd een goeie verbinding en nu het belangrijk is, is ie slecht).

Dus weer bellen, weer een ander aan de lijn, weer heel begripvol. Hij belt ook met de ledenadministratie maar die kunnen niets voor ons betekenen, want in het buitenland is de upgrade niet te regelen. Ik wil nog vragen of we vanaf Spanje wel gerepatrieerd kunnen worden maar ook dan is de verbinding weg. Dus....... nog een keer bellen. Weer een ander aan de lijn. Die vindt het ook op z'n zachts gezegd heel vervelend wat er gebeurd is en belt ook met de ledenadministratie, krijgt nul op z'n request maar belt terug met de mededeling dat hij wil overleggen met zijn chef. En al dat gebel en uitleggen heeft tot gevolg dat we alsnog geholpen worden! Wat een service!!!!! Ik kan hem wel om de hals vliegen. Ondertussen trouwens al wel de tip van één van de anderen verder uitgezocht dat we de auto- en reisverzekering in kunnen schakelen. Maar nu de anwbhet oppakt wachten we daar nog even mee. Als morgen iets meer duidelijk is zullen we ze in ieder geval bellen om ze alvast in te lichten en eventueel te overleggen wat zij kunnen regelen.

Dan is het wachten op de contactpersoon van de zusterorganisatie van de anwb in Agadir (UMA). Die belt met een halfuurtje en gaat een sleepauto regelen. We mogen niet meer zelf rijden want we zouden de boel eens verder kapot kunnen maken. Na wat heen en weer gebel en, met behulp van een toevallig langskomende Marokkaan, een betere omschrijving van waar we staan, komt na een uurtje de sleepauto. Die sleept niet op z'n Marokkaans maar gaat heel gedegen te werk.

20160303_171944.jpg20160303_172129.jpg

En zo kan de camper zonder problemen getakeld worden en afgezet worden bij de Mercedesgarage in Agadir. Daar staan we nu, op de stoep voor de deur, met nog een Franse camper met kapotte remmen.

De druk is weer wat van de ketel. Morgen zien we weer verder. De bedoeling is dat ze een diagnose stellen aan de hand waarvan wij en de anwb kunnen besluiten wat er verder gaat gebeuren.

 

Agadir

 

Afgelopen maandag stond er op Facebook en Twitter een verwijzing naar een blog van Thijs Kolster met als titel “Begrafenis van Agadir”.

 

Een aangrijpend verhaal over de aardbeving in Agadir op 29 februari 1960, die ook een klein Nederlands randje heeft. Omdat we nu al een paar dagen in Agadir staan, wil ik er toch wat over schrijven.

 

Vlak voor middernacht op 29 februari 1960 werd Agadir, toen nog een stad met 50.000 inwoners, getroffen door een aardbeving (5.8). Niet zo zwaar maar vooral het oude, arabische, deel van de stad was in zodanige staat dat het geheel verwoest werd. Er kwamen 15.000 mensen om, 90% van de stad werd vernietigd.

Op het moment van de aardbeving was een deel van de Nederlandse vloot net klaar met een oefening op de Middelandse zee. En in plaats van dat ze bij Gibraltar naar Nederland voeren gingen ze op weg naar Agadir om hulp te verlenen.

De toenmalige kroonprins van Marokko had de leiding over de hulpverlening en wees Nederland de wijk Founti toe. Toevallig de wijk waar nu veel (Nederlandse) camperaars naar toe gaan als ze in Agadir zijn, want daar staat een grote Marjane (supermarkt).

In totaal helpen ruim 500 Nederlandse militairen (marine) met vooral het bergen van lijken. Meer viel er niet te doen. Maar na 2 dagen werd deze hulpverlening al stopgezet. De geborgen lichamen werden in massagraven begraven maar eigenlijk was het hele gebied één groot massagraf. Vanwege het grote gevaar voor de volksgezondheid is toen door het Amerikaanse leger besloten het hele gebied af te dekken met ongebluste kalk. Een massagraf met 15.000 lijken.

Een deel van de voormalige Nederlandse militairen, die toen tussen de 16 en de 20 jaar waren, hebben nog steeds last van wat zij toen hebben meegemaakt. Nazorg is nu nog minimaal in het leger, toen werd er helemaal niet aan gedaan.

 

De stad werd uiteindelijk zo'n 3 km zuidelijker weer opgebouwd en geldt nu als de modernste stad van Marokko. Jaaarlijks komen daarom heel veel toeristen (zowel Marokkaans als niet-Marokkaans) naar deze stad. Wij wilden om die reden juist niet naar Agadir, we willen tijdens deze reis vooral genieten van de kleine meer authentieke steden en dorpen en van de overweldigende natuur. Maar al met al zijn we er tijdens deze reis al 3x geweest. Misschien lukt het ons om ook nog het moderne centrum te gaan bekijken. Er moet ook een monument zijn voor de slachtoffers van de aardbeving maar die heb ik nog niet kunnen traceren.

 Klik hier   voor het artikel van Thijs Kolster

 

4 maart, Agadir

 

Eén ding dat je wel leert in Marokko is wachten, wachten zonder dat je weet waar je aan toe bent. Het is blijkbaar hier volstrekt normaal om niet even aan te geven wat de planning is, wat de bedoeling is, wat ze wel of niet gaan doen. Je moet het er allemaal uit zien te trekken en dan nog is het al veranderd als ze het hebben gezegd.

We hoefden vanmorgen niet op de monteur te wachten, die was er al vroeg bij, rond half negen. En ook die voelde eens aan de pook, keek eens in het rond, vroeg nog eens wat en wist het toen wel; de versnellingsbak is kapot. Tja dat wisten we zelf ook wel, alleen willen we zo graag weten wat de oorzaak is van het telkens kapotgaan. Af en toe komt er nog eens een mannetje langs die weer wat uitzoekt of foto's maakt van het type motor en wat er zoal verder onder de kap zit. Ook controleren zo nog een keer de olie, maar die is goed.

 

En dan begint het lange wachten weer. Na de siësta gaan we maar eens vragen wat er nu precies gebeurt. Het wachten is op een offerte voor een tweedehands versnellingsbak. En ja die komt vandaag nog binnen (die offerte). Dus maar weer wachten. Jos gaat nog even terug om te zeggen dat we even een ommetje gaan maken. Even naar buiten en kijken in welke buurt we eigenlijk zijn beland. Een gewone woonwijk met winkeltjes en eettentjes. Ziet er niet onaardig uit. Maar we krijgen even een domper te verwerken want er komt een mailtje van de reisverzekering dat we geen recht hebben op vervangend vervoer, de camper is te oud. Shit, vooral Jos was er eigenlijk al vanuit gegaan dat dat wel zou gebeuren.

Aan het eind van de middag gaan we maar weer zelf naar de garage met de vraag of ze al wat weten. Ja natuurlijk, de offerte is al opgestuurd naar de vertegenwoordiger van de ANWB in Agadir. Dat wij ook op z'n zachts gezegd nieuwsgierig zijn, komt niet helemaal over geloof ik. Maar goed als we even meelopen krijgen we de offerte ook te zien. Dat gaat wel in 10 stappen want we moeten met hem langs alle bureaus die ze hebben. De één voor een stempeltje zus en de ander voor een stempeltje zo en dan krijgen we eindelijk te zien wat ze voor ons in petto hebben. Voor 2000,- euro zetten ze er voor ons een tweedehands versnellingsbak in. Net zoals de vorige 2 keer alleen wat duurder maar nog steeds garantie tot de hoek. Dus we zijn behoorlijk teleurgesteld en zeggen dat we met de ANWB willen overleggen over het vervolg.

Dat overleg eindigt uiteindelijk in de conclusie dat de camper naar Nederland wordt gebracht naar onze eigen monteur. Daar hebben we in ieder geval vertrouwen in.

Dat betekent dus ook dat onze reis door Marokko hier eindigt, in Agadir. De stad die ons niet trekt, heeft wel aan ons getrokken. We gaan de komende dagen, die we toch moeten overbruggen voordat we kunnen vliegen, de stad maar eens echt bekijken. Wie weet vinden we ook hier juweeltjes.

Voordat wij zonder camper het land uit kunnen moet er nog een bureaucratische berg worden verzet. Want de camper staat in ons paspoort geschreven en dat moet er weer uit. Want eigenlijk moet je volgens de Marokkaanse wet met hetzelfde voertuig het land uit als waarmee je binnen bent gekomen. Maar gelukkig doet dat een vertegenwoordiger van een zusterorganisatie van de ANWB. Die neemt nog contact met ons op en dan kunnen we ook echt plannen wanneer we waarvandaan vliegen naar Nederland.

 

De reis eindigt met een domper in Agadir maar het was fantastisch. We hebben genoten van het land en zijn bevolking en de heimwee voelde ik al toen we van Tafraoute hier naar toe reden. Weg mooie, kale rotsen en bergen wat zal ik ze missen. Maar wat hebben ze ook veel schoonheid gebracht. Ondanks de tegenslagen met de camper hebben we zo ontzettend genoten. En Inshallah, wie weet komen we nog een keer terug!

 

5 maart, Agadir

 

Vanmorgen belt de man van de UMA (zusterorganisatie van de ANWB). Hij vraagt wanneer wij vertrekken uit Marokko. Ik zeg dat dat afhangt van wanneer de papieren klaar zijn. En dat het eerstvolgende vliegtuig van Ryanair naar Weeze (Dusseldorf) a.s. donderdag vertrekt. Hij zegt dat ik die wel kan boeken want dat hij voor die tijd de papieren wel rond heeft. Hij wil van ons een aantal kopieën van documenten hebben. Ik kan er foto's van maken en via Whatsapp versturen. Wat handig toch hè die moderne techniek.

Het vliegtuig kan geboekt en dan kunnen de foto's opgestuurd. Moet alleen eerst wel aan een print van de tickets zien te komen want die heb ik zowel nodig om in te kunnen checken als om een foto van te maken. Om de hoek van de straat waar we bij de garage staan is een zeer goed geoutilleerd internetcafé annex printer-, fotokopieerhop. Bij de garage zelf hoeven we er niet om te vragen want de chauffeur van de sleepwagen moest van de week de kopieën ook daar laten maken.

Maar hier gaat het gemakkelijk, even de telefoon er in prikken, bestanden opzoeken en printen maar.

Na dit papierwerk kunnen we de stad in. We nemen een taxi naar de grote souk. We moeten sowieso op zoek naar koffers maar ik heb gelezen dat ze daar ook heel veel specerijen verkopen. En aangezien ik daar nog wel wat van wil hebben is dat ons eerste doel.

Het klopt dat ze dat daar hebben, evenals allerlei spullen op basis van arganolie. Maar het is ook veel toeristischer dan we tot nu toe gewend zijn. Elke verkoper klampt je minstens één keer aan. Sleurt je bijna naar zijn kraam en begint een heel verhaal over wat ie wel niet allemaal verkoopt. Het zorgt er alleen maar voor dat we helemaal geen zin hebben om wat te kopen maar dat dringt niet echt tot ze door.

20160305_135920.jpg

Na een beetje wennen en wat meer naar het binnenste van de markt lopen, wordt het iets minder opdringerig. Daar gaan we ook maar eens naar de eerste koffers kijken en informeren naar prijzen. Pas aan het eind van de middag, als we bij verschillende kramen hebben geïnformeerd en we wat meer in stemming zijn om af te dingen, kopen we er twee. Jos wordt nog eens een volleerd afdinger, houdt weer voet bij stuk wat z'n maximum prijs is en daar krijgen we ze voor. Waarschijnlijk nog steeds te duur maar wel voor iets minder dan de helft die ze wilden hebben....

 

20160305_161245.jpg

Ondertussen hebben we een middagje heerlijk rondgelopen over de souk waar naast groente, fruit, kruiden, arganolie en vlees ook kleding, sierraden en meubilair te koop is. Zowel nieuw als tweedehands. Er lopen voornamelijk Marokkanen rond, af en toe zie je een toerist.

20160305_144800.jpg

Bij een aantal verschillende kramen koop ik Ras El Hanout (een Marokkaans specerijenmengsel). Het leuke is dat ze het hier ter plekke samenstellen en laten proeven.

20160305_145006.jpg

In de loop van de middag krijg ik een berichtje van de uma-man maar omdat ik niet of nauwelijks verbinding heb, en zodoende ook hun telefoontjes heb gemist, gaan we de souk uit en proberen buiten contact te krijgen. Het blijkt dat ze al de officiële toestemming rond hebben en dat zowel wij als de camper het land uit mogen. Wat een snelle service. Weer een hobbel minder. De afspraak is nu dat de camper woensdag vertrekt en wij donderdag. Zijn we er niet alleen bij als ie opgeladen wordt, we krijgen dan van de chauffeur ook nog een kopie van de toestemming. Die heb ik ondertussen ook via de Whatsapp en laat die later in de middag uitprinten in de copyshop.

Als we de spullen naar de camper hebben gebracht gaan we nog een rondje door de wijk lopen. We zitten op de route naar het stadion, dat merkten we al toen we weggingen maar nu loopt ie leeg en hele hordes jongens en mannen al dan niet in rood-wit lopen ons voorbij. Als we op een plein een sapje gaan drinken zien we dat ook hier de politie de fans begeleidt, zowel lopend als per motor of auto. Later zien we ook nog een soort ME-busjes maar het lijkt er op dat die niet nodig zijn.

We hebben sinds we in Agadir zijn al niet meer zelf gekookt. We hebben er even geen zin in. Nou had ik de afgelopen 2 avonden ook geen trek (ter geruststelling; ik heb wel gegeten hoor) vanavond wel zin in een lekker maaltje. We gaan in de buurt op zoek naar een restaurantje, die zijn er wel maar we hebben geen zin om in een veredelde snackbar op gammele stoeltjes even snel een tajine weg te werken. Het zal vast wel smaken maar we willen iets gezelliger zitten. Ons doorzoeken wordt beloond want we komen uiteindelijk bij een goeduitziend visrestaurant. De kaart ziet er ook goed uit. Als we naar binnen lopen worden we in het Nederlands aangesproken door een echtpaar dat daar samen met hun 2 zonen zit te eten. Volgens hen is het eten hier heerlijk, en niet duur (altijd belangrijk voor ons Nederlanders......) Ze vragen of we op vakantie zijn en we leggen uit dat het onze laatste dagen in Marokko zijn en dat we problemen met de camper hebben. Zij zijn niet op vakantie want de man werkt in Agadir en de vrouw en de 2 zonen wonen in Nederland en vliegen regelmatig naar Agadir om bij elkaar te kunnen zijn. Wat zijn wij Nederlanders toch een honkvast volkje, als wij al een halfuur moeten reizen voor ons werk, beginnen de meesten al te klagen. Er zijn hele volksstammen die huis en haard verlaten om maar te zorgen dat ze een (goede) baan kunnen krijgen.

Jos bestelt gebakken Merlijn en ik een pastille fruit de mer. De ober komt nog eens uitleggen dat dit kleine pastilles zijn anders duurt het veel te lang voordat ze klaar zijn. Prima, we laten ons verrassen. En verrast worden we. Want we krijgen eerst brood met verschillende dipsauzen en olijven en een tomatensalsa.

20160305_211703.jpg

Als we daar nog niet mee klaar zijn krijgen we een overheerlijke vissoep. Mijn hemel ik kan helemaal niet zoveel eten en dan moet mijn bestelde gerecht nog komen.

Gelukkig is dat geen grote overdaad maar de pastille smaakt echt heerlijk. Die Nederlanders hebben echt niets teveel gezegd. Ook Jos z'n vis smaakt prima. De ober komt nog langs of we niet ook nog een kopje thee willen. Mijn hemel waar zou ik dat moeten laten? Hij zegt er voor de duidelijkheid nog wel even bij dat dat gratis is. Haha, hij kent zijn pappenheimers.... maar gratis of niet ik krijg het er niet bij in.

Als we nog wat na zitten te buiken komt de ober met twee glazen gevuld met fruitsalade. In plaats van de thee...... Tja alsof dat er nog wel in gaat. Het lukt Jos nog wel om zijn zo goed als leeg te eten. Ik heb het echt gehad na een aardbei en wat peer. Het spijt me echt en ik probeer ook uit te leggen dat het niet aan de kwaliteit ligt, het smaakt echt allemaal heerlijk, maar dat ik niet meer naar binnen krijg. En dan krijgen we de rekening..... 135 dirham! Daar kom je in Nederland niet eens mee weg in een patattent.

De taartjes die we vanmiddag bij een patisserie hebben gekocht moeten maar tot morgen wachten.

 

6 maart, Agadir

 

Na wat huishoudelijke beslommeringen nemen we een taxi naar een ruïne van een kashba bovenop een berg. De kashba zelf is niet bijzonder maar de plek wel. Vanaf daar heb je een schitterend uitzicht over de stad.

20160306_140936.jpg

20160306_150919.jpg

Het is alleen wel een mooie val waarin je terecht komt, want lopen naar beneden is geen optie dus de taxichauffeurs passen gelijk hun tarieven aan. Als dan ook nog iemand tijdens ons onderhandelen gewoon instapt en de chauffeur opdracht geeft om te gaan rijden, hebben we het wel even gehad. Maar dan is Jos zo slim om aan mensen in een vertrekkende auto te vragen of we mee mogen rijden. En dat mag..... We worden midden in de stad afgezet.

 

Maar op zondag is het centrum een dooie boel. Dus op naar het strand en z'n promenade. Het is wel Zandvoort in het kwadraat. Eén en al grote hotels langs het strand, en op het strand door de hotels geclaimde ruimte voor hun strandstoelen. Maar niet zoals in El Jadida of Asilah leuke cafeetjes met uitzicht op zee. Uiteindelijk bij een pleintje is er nog iets dat er op lijkt maar daar lacht je de McDonalds en de Pizzahut tegemoet. Het wil niet echt vlotten vandaag tussen ons en Agadir. We besluiten een taxi te nemen naar de grote Souk waar we gisteren ook zijn geweest. Ik wil nog wat arganolie kopen en sowieso is het daar qua sfeer een stuk beter.

Taxichauffeurs weten ook wel raad met toeristen die hier instappen, de prijzen liggen gelijk een stuk hoger. Na enig onderhandelen gaat er weer wat af. Wat een ritueel elke keer, soms heb je er gewoon geen zin in.

In de Souk worden we gelijk weer besprongen door jongens/mannen die ons lekkere zeepjes, kruiden en olie willen verkopen. Ik maak duidelijk dat we eerst wat willen drinken en eten. Prompt begeleidt hij ons naar een café. Blijkt dezelfde te zijn als waar we gisteren geluncht hebben. Maar dat is toen prima bevallen dus gaan we er maar weer zitten.

 20160306_170155.jpg20160306_171003.jpg

Daarna dompelen we ons weer onder in Marokkaanse sferen. Lopen weer tegen dezelfde jongen aan. Hij wijst ons nu de weg naar een ander winkeltje en vertelt dat hij dat voor zijn broer en neef doet. Eigenlijk een soort runners dus. We kopen wat olie, honing, lekkere bladerdeegachtige hapjes en aan het eind ook nog fruit, aardappels en lamsribbetjes. Vanavond maar weer eens bij de 'tent' eten. Tegen zessen gaan we, met een taxi, weer naar de camper. Vanavond nog maar een kijken wat er nog meer te doen valt in Agadir want we moeten ons nog tot donderdag zien te vermaken.

 

7 maart, Agadir

 

Vanochtend alle spullen die met het vliegtuig mee moeten naar Nederland ingepakt. Maar twee koffers met de toegestane afmetingen zijn te weinig. Dus halen we er ook nog 2 rugzakken bij. We met winterkleren uit Nederland vertrokken en die moeten, jammer genoeg, ook weer mee terug. Daarnaast nemen de laptops ook al heel veel ruimte in en die willen we wel gelijk meenemen. Maar na heel veel passen en meten, lukt het om alles wat we mee willen nemen mee te krijgen.

20160307_143716.jpg

Hopelijk is het qua gewicht binnen de maximale 20 kg per persoon waarvoor we extra hebben betaald. Anders moeten we, in de warmte, de winterjassen met eventueel een trui aantrekken voordat het door de weging gaat. We zien wel.....

Ik had in een reisgids gelezen dat de wijk Talborjt wel leuk moet zijn. Is wat ouder dan het centrum en al helemaal dan de hotelwijk aan het strand.

Het valt ons allemaal wat tegen. Er zijn wel wat aardige restaurantjes maar het is toch vooral heel erg toeristisch. Weinig bijzonders. Dus na een tijdje rondlopen en een hapje eten hebben we het wel gezien. Jos wil al een paar dagen met een stadsbus naar de camper terug. Maar tot nu toe geen goede informatieborden gezien. Toevallig komen we bij een halte waar lijn 3 ook stopt, en volgens ons komt die lijn ook langs de camper. Het is ondertussen wel spits, dus de bus is stampvol, maar dat mag de pret niet drukken.

 20160307_173028.jpg

We slingeren door allerlei woonwijken, van arm tot rijk, en zien zo het gewone Marokkaanse leven aan ons voorbij gaan. Het leven dat we tijdens het rondrijden al veel vaker hebben gezien maar in deze grote, toeristische stad wat moeizamer te ontdekken is. We zien he uiteraard wel in de buurt van de garage. Maar het blijft leuk om zo de stad te zien.

Als we bij de camper zijn, lopen we de wijk nog even in. We hebben nog geen zin om al binnen te gaan zitten dus zoeken we een terrasje op en drinken nog een kopje koffie. De lunch pakte weer zo groot uit dat we voor het avondeten alleen maar een stokbroodje met wat kaas kopen. Wijntje en filmpje erbij en we zijn weer helemaal tevreden.

 

8 maart, Agadir

 

Vanmiddag nog maar een keer naar de grote souk. We willen nog wat arganolie kopen en dat gaat daar het best. In andere stadjes zouden we dit waarschijnlijk helemaal geen fijne souk vinden maar voor Agadir is het één van de beste plekken om te vertoeven. We gaan er weer met een taxi naar toe en worden bij een willekeurige poort afgezet. Maar het is wel weer de poort waar de runner, die we de afgelopen dagen al vaker hebben gezien en gesproken, staat. We zeggen hem dat we nog weer terug komen maar dat we even zo willen rondlopen.

20160308_132344.jpg

We hebben al snel genoeg van al dat getouwtrek aan onze denkbeeldige jas dus we gaan naar Ahmed terug en zeggen hem dat we nog weer arganolie willen hebben. Brede lach en daar 'rennen' we achter hem aan de souk door naar de winkel van zijn broer. Die is uiteraard ook blij ons weer te zien. Met een paar flessen olie, en als aardigheidje (voor het teveel betalen.......) een puimsteen voor het eelt en tandenstokers gaan we de souk weer uit. We lopen er een stuk omheen omdat we bij het wegrijden weleens hebben gezien dat er heel veel leven rondom de souk is. Daar is het blijkbaar nu nog te vroeg voor. We drinken een kopje koffie en gaan dan lopend naar het centrum, kijken of we nog iets leuks onderweg tegenkomen. Dat is niet het geval en omdat het centrum zelf ook niets voorstelt lopen we naar de wijk waar we gisteren ook zijn geweest, op zoek naar een restaurantje. Uiteindelijk pakken we de bus richting camper en stappen onderweg ergens uit waar we veel kraampjes en winkeltjes zien. We eten wat bij een soort shoarmatent maar in plaats van vlees is het broodje gevuld met vis. Het smaakt prima. Het zitten is wat minder want we zitten op een kratje, gezellig op een rijtje met nog meer eters.

20160308_170041.jpg

We lopen nog wat rond en gaan dan met de bus weer verder naar de camper. Voorlopig genoeg gewandeld. De pootjes willen wel even omhoog.

Het is de laatste avond in de camper in Marokko en wie weet misschien wel helemaal de laatste avond in de camper. Niet iets om te vieren maar wel om bij stil te staan. We hebben nog een fles lekkere bubbels die we voor een gedenkwaardige dag wilden bewaren. Nou gedenkwaardiger dan dit wordt het niet dus die gaat vanavond open. In de buurt is een heerlijke patisserie, dus daar haal ik taartjes en nog wat brood.

20160308_193253.jpg

Het wordt een simpel avondmaal met een knallende afsluiting.

 

9 maart, Agadir

 

Gisteren hadden we een berichtje van de UMA gehad dat de camper rond half 10 wordt opgehaald. Dus vanmorgen om 7 uur opgestaan. Na het ontbijt de laatste spullen opgeruimd en ingepakt. En dan is het wachten op de sleepdienst. Gelukkig zijn ze redelijk op tijd. Ik wil nu wel dat het achter de rug is.

De sleepwagen van afgelopen week komt ook nog. Die chauffeur doet het papierwerk. Zowel de binnen- als de buitenkant wordt op alle mogelijke manieren op de foto gezet. Hij wil allerlei onderdelen van de camper zien zoals de reserveband, de krik etc. Zelfs de inhoud van de gereedschapskist wordt gefotografeerd. Als hij de trommel met snoep (van Ine!) ziet, vraagt hij of hij een bonbon mag. Nou hij mag een hele zak. Helemaal blij......

Als alles op de foto staat en alle papieren zijn ingevuld, wordt de camper op de vrachtwagen geladen. Weer een kunst op zich want het moet met beleid om te zorgen dat de achterkant niet over de grond sleept. Gelukkig is die chauffeur van van de week er bij want die doet het met heel veel zorg. Hij blijft de andere chauffeur corrigeren dat die het zorgvuldiger moet doen. Het is denk ik maar goed dat we niet zien hoe het verder onderweg gaat. De camper gaat nu eerst naar Marrakesh, verzamelpunt van de UMA, en van daaruit naar de veerboot in Tanger. In Algeciras wordt het overgenomen door een sleepdienst van de ANWB.

2016-03-09185549.jpg

 

Ondertussen is er een Nederlandse camper naast ons komen staan. We krijgen een kopje koffie aangeboden en wisselen wat wetenswaardigheden uit. Hun camper heeft bij deze garage een onderhoudsbeurt gehad maar vertoont nu spookachtige trekjes; hij start zomaar uit zichzelf. Niet echt een fijn idee. Nu maar hopen dat iets kunnen vinden want hij doet het niet altijd.

Als The Grand Old Lady wegrijdt is het wel even slikken. Het is nu wel heel definitief dat de reis voorbij is.

Daarna pakken we onze bagage en lopen naar het hotel. Het is maar een simpel hotelletje maar wel in een leuk buurtje en dat is al heel wat in deze stad. Na het even bijkomen gaan we ons heerlijk douchen, dat is al weer een tijdje geleden. Daarna is het lunchtijd en koffietijd en wandeltijd..... Aan het eind van de middag gaan we terug, ik ga bezig met de website en Jos gaat naar de barbier.

We willen vanavond gaan eten bij het visrestaurant waar we al eerder deze week hebben gegeten. Die is ons zo goed bevallen dat we geen zin hebben om nog wat anders uit te proberen.

Vandaag ook nog een mailtje van Ryanair, of we wat vroeger willen komen want er is in verband met dreigingen een verscherpte controle op het vliegveld. Daar had ik van de week op twitter al wat over gelezen. Er zijn weer een aantal van terrorisme verdachte personen opgepakt in Esmara. Ze waren onder andere bezig met het maken van een bom met behulp van een snelkookpan (net zoals in Boston is gebruikt). Sinds we in Marokko zijn is dit al de derde keer dat ze verdachte personen hiervoor arresteren. De dreiging lijkt hier dus vrij reëel.

Al met al wordt het dus morgenochtend een vroegertje, het vliegtuig vertrekt om 10.10 en we moeten nu zo'n 3 uur van tevoren aanwezig zijn.

En dan is het nog tijd voor wat mijmeringen, bijvoorbeeld over de dooddoener van een bekende voetballende filosoof dat elk nadeel z'n voordeel heeft; ik hoef nu niet in de schaduw van een boom de belasting'papieren' in te vullen, we kunnen nu naar de verjaardag van onze schoonzoon, we kunnen meedoen met het referendum, we maken nog een staartje van de Nederlandse winter mee en kunnen nog genieten van de Nederlandse lente..... nog een mooie; we hoeven het hele stuk naar huis niet te rijden. Voordelen, voordelen, voordelen, ik had ze graag ingeruild voor nog 6 weken door Marokko trekken, de zandduinen zien en al het andere moois.

 

10 maart, Zutphen

 

Vanmorgen om 6 uur ging de wekker, nog even onder de lekker warme douche, aankleden, inpakken en wegwezen. Als we beneden komen is er niemand bij de receptie. Alles is donker, geen rekening voor de hotelkamer, geen taxi besteld. Ik had het al wel gedacht maar vervelend is het wel. Gelukkig zit er een sleutel in de buitendeur en kunnen we in ieder geval weg.

Op straat houden we een petit-taxi aan. Hij kan ons niet naar het vliegveld brengen maar weet wel een grande-taxi die dat wel mag. Dus in de vroege ochtend scheuren door de straten van Agadir naar het station. Daar maakt hij de chauffeur van de taxi wakker en levert ons af. De taxichauffeur moet even z'n bedje opruimen, de motor een paar minuten warm laten draaien (het lijkt onze Grand Old Lady wel) en dan is het op naar het vliegveld. Daar is het ook nog rustig, bij het inchecken kunnen we de koffers en één rugzak afgeven. In de andere zitten wat spulletjes voor onderweg. Daarna na de douane, alles loopt op rolletjes totdat we bij de paspoortcontrole komen en ik er niet door mag. Ik moet naar de douane-inspecteur om mijn papieren voor het reizen zonder camper te laten goedkeuren en zorgen dat ik een stempel op mijn uitreisfiche krijg. Als Jos wil mag hij met mij mee. Gelukkig maar want het blijkt dat we helemaal naar de aankomsthal moeten en daar viavia bij de inspecteur kunnen komen. En dan gebeurt waar we al die tijd al bang voor waren. De papieren zijn niet goed genoeg! Ik heb via Whatsapp een foto van het goedkeuringsdocument gekregen van de man van de Uma met het verzoek hier een printje van te laten maken. Maar de inspecteur wil het orgineel. Tja, die ligt ergens in Casablanca. Na heel veel heen en weer gepraat zegt hij dat hij wil overleggen met zijn chef die rond half negen begint. Ik bel ondertussen met dde uma-man en geef de telefoon door aan de inspecteur. In rap /marokkaans wordt er heen en weer gepraat en heel veel nee gezegd, ook een fax is geen orgineel. De uma-man verzekert mij dat het wel goed komt. Tja, dat kennen we zo langzamerhand. Na een tijdje komt er een andere man bij (de chef?). Hij legt nogmaals uit wat het probleem is, laat het ook nog eens uitleggen door een vrouw, suggereert dat we naar Marrakesh moeten want daar is tenslotte de camper ook naar toe. En zo wordt er heel wat heen en weer gepraat, gebeld en in de zenuwen gezeten want ondertussen tikt de klok. Het is maar goed dat er een terreurdreiging was, hebben we in ieder geval een uur extra om uit de problemen te komen.

Uiteindelijk, uit het niets, strijkt er iemand met zijn hand over het hart, laat mij een nieuw formulier invullen, wil het kopietje van de sleepdienst (geeft mij daar weer een kopie van) en met heel veel lachen, handenschudden en bedanken, krijg ik een stempel op mijn uitreisfiche en mogen we weer terug naar de vertrekhal. Mijn hemel wat een afscheid van Marokko. Bij de douane staat ondertussen een rij maar we zijn nog op tijd er door heen om een broodje met koffie te kopen, dan direct in de rij voor Ryanair en kunnen we met voorrang het vliegtuig in. Dat loopt verder allemaal soepel. Zelfs de bagage in Weeze komt soepeltjes van de band en we mogen ook nog zo doorlopen.

wheeze.jpg

En dan staat Margot ons met een brede grijns, met camera op te wachten. Op naar huis.

Nu is het wachten op een bericht van de ANWB dat onze Grand Old Lady in Nederland is, dat kan wel 3 weken duren. En dan zien wat de monteur er nog mee kan.

 

4 april, Zutphen

 

Donderdag 24 maart kregen we een appje van onze monteur dat er een vrachtwagen met de Grand Old Lady voor de deur stond. Dat is dus mooi snel gegaan, met 14 dagen over van Agadir naar Zutphen.

Ik ben zelf niet in de buurt maar Jos gaat naar Hanzestadcampers in Vierakker om te kijken hoe alles er uit ziet.

De camper heeft een kleine beschadiging aan de achterkant, de houten balk heeft over de grond gesleept bij het laden of lossen. Het valt allemaal reuze mee maar het is wel precies de plek waar ik al bang voor was. De chauffeur die het papierwerk heeft gedaan in Agadir (en ons al eerder had geholpen) was heel voorzichtig maar de chauffeur die de camper naar Marrakesh zou rijden een stuk minder. Bij het er op rijden moeten er stukje voor stukje blokken ondergezet worden om te zorgen dat de achterkant van de grond blijft. Tja en daar moet je wel zin aan hebben, kost tijd en moeite.

Maar goed het valt mee en verder is er geen schade aan de camper. Alle spullen liggen nog net zo in de camper als wij ze hebben achtergelaten. Op één ding na, de snoeppot. Die is zo goed als leeggehaald. We hadden één chauffeur een zak snoep gegeven maar de volgende chauffeurs (of douane) lusten blijkbaar ook wel een bonbon..... Het hoort niet maar zolang ze de rest van spullen laten liggen mogen ze van mij het snoep opeten. We hadden er zelf aan moeten denken om het voorin te zetten, hadden ze het zo kunnen pakken.

 

 

20160326_122424.jpg

 

In de 14 dagen dat wij thuis zijn, hebben we besloten dat we willen stoppen met de Lady. Ze heeft ons in 6 jaar tijd 60.000 km rondgereden van de Noordkaap tot Marokko en van Bretagne tot Estland. We hebben al die jaren intens genoten maar het is mooi geweest. Nu nog weer (veel) geld uitgeven om eerst te zoeken naar een eventueel, achterliggend euvel, en dan weer repareren of alsnog te besluiten dat dat niet kan, is wat ons betreft een te groot financieel risico. Daarbij willen we nog weer naar Marokko, en we zijn er wel achter dat we dan een camper met een sterkere motor moeten hebben om de bergen in Spanje en Marokko met wat meer gemak te kunnen berijden.

De camper gaat in de verkoop, een knutselaar kan hem eventueel zelf goedkoop repareren of een liefhebber van oude Mercedesbusjes kan hem kopen voor de onderdelen. Want de afgelopen jaren zijn die er genoeg in gekomen.

 

Ons afscheid in Agadir van de Lady met een fles bubbels was dus wel op z'n plaats. Het was de laatste keer dat we in deze camper hebben geslapen.

 

Wij gaan op zoek naar een andere camper.