Tsjechië 2013

Donderdag 11 juli

 

Na donderdag=moederdag ‘s avonds nog vertrokken. Altijd een fijn gevoel om al onderweg te zijn. We willen proberen Soest (Duitsland) te halen. Mooi punt omdat we dan het Ruhrgebied achter ons hebben gelaten.

Door allerlei omstandigheden ben ik moe, hartstikke moe. Zelfs zo moe dat ik niet wil rijden. En dat wil wat zeggen want ik vind rijden normaal gesproken pure ontspanning. Nu niet en dus mag Jos aan de bak, lang geleden dat hij zoveel achter elkaar aan het stuur zat. Hij krijgt er zelfs zere handen van.

We gaan vanaf Zutphen via Winterswijk Duitsland in. Ons plan is om niet via de snelwegen te rijden. Naast wat ontspannender rijden blijkt het nog een voordeel te hebben; je merkt niet of nauwelijks dat je vlak langs het Ruhrgebied rijdt. Slechts één keer komen we langs een giga energiecentrale. Verder alleen dorpjes, bos, bouwland en weilanden. We zijn weer in keuterland. Het genieten is er nog niet echt maar ik moet mezelf maar even de tijd geven wat te ontspannen en afstand te nemen.

We zijn rond half 11 in Soest en rijden naar een camperplek bij een motel, mooi aangelegd met alle voorzieningen (6 euro). Alleen dendert  er af en toe een trein door de camper.

 

Vrijdag 12 juli

 

We willen de 2de dag Tsjechië halen. Maar dat plan moeten we al snel laten varen of alsnog de snelweg nemen. We besluiten rustig aan te doen en rijden in de richting van Eisenach (net voormalig Oost-Duitsland).

reclameblokje

We hebben sinds kort een Garmin (de tomtom was sterk verouderd en haperde regelmatig) en de Garmin is ook geschikt voor campers, heeft als voordeel dat de kaarten ‘levenslang’ worden geüpdatet en dat er rekening wordt gehouden met stremmingen en files.

Het is een heerlijk apparaat, fijn te bedienen en duidelijk scherm. En toen we hem afgelopen weekend uit probeerden naar Leiden hebben we ook al gemerkt dat het echt werkt met het omzeilen van de files. Alleen vandaag zat er 1 stremming niet in z’n systeem. Althans Garmin dacht dat we er met veel vertraging wel langs zouden kunnen rijden. Maar de weg was volledig afgesloten dus moesten we toch nog een omleiding volgen. Maar Garmin zou Garmin niet zijn als hij op die omleiding ook nog een eigen omleiding maakt. Gelijk een therapiemomentje voor mij want na vorig jaar waarin de remmen het niet deden toen we bergaf moesten in de Sachsische Schweiz,  had ik me voorgenomen even geen steile, smalle bergwegen meer te rijden. Geheel onverwacht zaten we er toch op en uiteraard zijn we heelhuids beneden gekomen. Met als voordeel een schitterende tocht door de natuur van …..

einde reclameblokje

 

We staan nu in Eisenach op een mix-parking.

Geen voorzieningen maar voor mij wel als voordeel dat het op loopafstand is van het centrum. En oh ja, ook weer treinen. Met een beetje mazzel rijden ze niet door de camper vannacht want er zitten een paar bomen tussen.

’s Avonds een wandelingetje door de stad gemaakt. Leuk om even te zien maar niet bijzonder.

 

Zaterdag 13 juli

 

Vanmorgen besloten om alsnog een stuk over de snelweg te gaan.  Doen we dat niet dan blijven we nog een dag ‘hangen’ Oost Duitsland, niets mis mee maar we willen graag een keer Tsjechië bekijken.  Dus fahren, fahren, fahren auf die deutsche autobahn! En dat schiet lekker op. Zelfs met een stop in het stadje Hof.

 

Even lekker over een klein marktje gelopen en tijdens het theedrinken het terrasgebeuren (brr) sociologisch hineininterpretiert. Of te wel lekker roddelen over de verhoudingen tussen de plaatselijke bevolking die haar zaterdagse lunch nuttigt bij de plaatselijke italiaan.

We zijn nu zo snel dat we doorrijden naar Karlovy Vary (Karlsbad). Een oud kuuroord dat nog steeds als zodanig dienst doet. Op een één of andere manier associeer ik dat soort steden altijd met suikergoed en taarten. Roze en bombastisch maar ook met een rijke uitstraling.

 

Aan het eind van de middag/ begin van de avond hebben we ons ondergedompeld in het kuurgebeuren en hebben heerlijk langs de oever van de Tepla (dat heet betekent in het Tsjechisch) geslenterd. Langs die oever liggen de grote hotels met eigen kuurcentrum met daar tussenin allerlei winkels en winkeltjes, van goedkope souvenirs dure bondmantels.

 

Want wat gelijk opvalt is dat ze vooral op Russen gericht zijn. Alles staat eerst in het Russisch aangegeven. Iets anders dat opvalt is dat er heel veel mensen rondlopen met een soort kopje met een theetuitje er aan.

 

Daar nemen ze af en toe een klein slokje uit. Het blijkt een onderdeel van de kuur te zijn, bronwater drinken. Dit gaat soms zover dat ze een lijstje krijgen met hoeveel water ze uit welke bron in de stad moeten drinken. Bij gebrek aan zo’n ‘mooi’ kopje doe ik het met een waterflesje uit Nederland.

 

 

 

 

Wel even oppassen want het water uit de bron is echt gloeiend heet (Tepla), vandaar dus dat iedereen kleine slokjes neemt. Het smaakt niet lekker maar schijnt goed te zijn voor de spijsvertering en aangezien die van mij niet je van het is, ga ik dus ook maar aan het kuren. Morgen willen we ons ook nat onderdompelen; we gaan zwemmen in een bad met bronwater!

We staan trouwens op een simpele camperplek wel met elektriciteit en wifi (wat wil een reiziger nog meer). De beheerder is een zeer vriendelijk en behulpzaam mannetje. Tussen ons en de stad ligt, als rode draad tijdens deze reis, een spoorbaan. Deze keer aangevuld met een snelweg die als racebaan voor motoren wordt gebruikt en de rivier de Eger.

 

Zondag 14 juli

 

Vol goede moed vertrekken we met de camper naar hotel Thermen om te gaan zwemmen in het bronnenbad met uitzicht over de stad! We willen parkeren op de parkeerplaats van het hotel. Maar dat mag niet, die is alleen voor hotelgasten. We mogen in de parkeergarage, maar ja daar kan de camper weer niet in haha…. Als ik al mijn vrouwelijke charmes inzet, is de parkeerwachter te vermurwen. We mogen blijven staan. Gelukkig maar anders zouden we een rot end moeten lopen.

 

 

 

 

 

 Dan op naar de lift die ons bovenop de berg zal brengen. Een bijzondere lift want hij gaat deels door de berg en deels langs de berg omhoog. Maar helaas wij mogen niet in de lift, die is alleen voor hotelgasten en hier helpen mijn vrouwelijke charmes niet. Niet-gasten moeten te voet de berg beklimmen. Jammer maar helaas maar om nou ter ontspanning eerst een stuk te moeten klimmen en na afloop datzelfde stuk moeten afdalen, is wat teveel van het goede. Dus we vertrekken maar weer. Door al dat gedoe schiet het er bij in om de parkeerwachter tip te geven. Zo lijken we weer echte zunige Hollanders.

We rijden nu langs/door het Ertsgebergte, het eerste stuk is nog mooi. Maar in de buurt van Chomutov komen we in dat deel van het Ertsgebergte waar de bruinkool wordt gewonnen. Afgravingen die het hele landschap op z’n kop zet, worden afgewisseld met mooie stukken natuur en grote energiecentrales, de bruinkool wordt direct verwerkt. Er hangt een vies weeïg luchtje.

We stoppen in Chomutov om een wandelingetje door het stadje te maken, niet spectaculair maar de benen zijn gestrekt.

Grand old lady mag trouwens lekker aan de bak. Het gebied is bergachtig met soms steile klimmen en dalen. Het ‘trauma’ ligt al weer ver achter mij. Remmen doen het prima en in z’n 2 gaat langzaam maar we gaan wel omhoog.

De volgende stop is Teplice, ook een oud kuuroord. We parkeren langs een pleintje en gaan op het eerste het beste terras zitten.

 

Ze hebben goeie koffie en thee en, niet onbelangrijk, ‘kus’, heerlijke taartjes. Ook hier valt de plaatselijke bevolking te bewonderen. Dat geeft toch altijd een andere sfeer dan wanneer er alleen toeristen komen.

En wat ook nog wel even gezegd mag worden is dat na een vervelende ervaring met snauwerig, onbeschoft personeel, bij de grens we over het algemeen alleen nog maar vriendelijk personeel tegenkomen. Ook hier, vrolijke meiden die met een paar woordjes Duits ons prima helpen.

Jos gaat na de koffie op verkenning door het stadje, ik blijf lekker op het terras. Ik heb het wel gehad en blijf genieten van de mensen om me heen en de gratis wifi.

We waren van plan op een camperplek in dit stadje te gaan staan, ik was de coördinaten tegengekomen in een reisverslag. Maar er klopt iets niet, de garmin wijst ons  de weg naar een plek 235 km verderop. Een paar dagen later komen we er achter dat er nog een stadje met de naam Teplice bestaat, dus coördinaten klopten wel, wij zaten op de foute plek.

We hebben geen zin om de plek te gaan zoeken en rijden zo’n 40 km verder naar Litomerice. Na nog wat stevige klimmen dalen we af naar het stroomgebied van de Elbe. Daar ligt aan de rand van de stad, aan de Elbe, een kleine camping.

 

Maandag 15 juli

Rustdag voor de camper. Voor ons ook een beetje maar we willen wel naar Litomerice lopen. Het weer is eerst nog een beetje bewolkt maar als we eenmaal in de stad zijn gaat de zon volop schijnen. Het is een mooi stadje, met een groot plein en daar omheen leuke smalle straatjes met zowel toeristenwinkel  als winkels voor de plaatselijke bevolking. Er hangt een prettige sfeer.


 

Als we weer op de camping zijn proberen we te genieten van de online geneugten, lukt niet echt, de verbinding is slecht. Maar Jos kan foto’s kwijt op Panoramio en ik werk de website weer wat bij. Foto’s er op zetten duurt te lang!

 

 

 

 

 

 

 

(Naast de tabak zit de begrafenisondernemer, wel zo makkelijk!)

Al met al een lekker keuterdagje… En nu we toch stroom hebben kunnen we aan een nieuwe serie beginnen; Code 37. Het lijkt wel vakantie!


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 16 juli

 

Vandaag staat in het teken van de Tweede Wereldoorlog. We zijn van plan om naar Theresiënstadt (Terezin) en Lidice te gaan. Twee verschillende plekken waar twee  verschillende gruwelijkheden hebben plaatsgevonden. Theresiënstadt heeft dienst gedaan als model-concentratiekamp en Lidice is i.k.v.  vergelding met de grond gelijk gemaakt.

 

Theresiënstadt bestaat uit twee delen, een grote en een kleine vesting. De grote vesting was altijd al een stad. Aan het begin van de oorlog moesten alle oorspronkelijke bewoners de stad verlaten en werd het door de Duitsers gebruikt als een Joods getto. Een complete stad, lekker makkelijk af te sluiten omdat het ommuurd was. Het getto, dat eigenlijk als doorvoerkamp bedoeld was, werd ook als een modelkamp gebruikt om aan buitenstaanders te laten zien hoe goed de Joden werden behandeld.  In totaal zijn er rond de 150.000  Joden tijdelijk in het kamp geweest, 50.000 stierven er ter plaatse, 70.000 stierven er uiteindelijk in een ander kamp. Slechts 30.000 overleefden de oorlog.

 

De kleine vesting werd in de 18de eeuw gebouwd voor het leger maar vanaf het begin heeft het dienst gedaan als gevangenis. Ook door de Duitsers. Allerlei soorten werden er door hun gevangen gehouden; verzetsmensen, communisten, misdadigers etc.

 

De kleine vesting is nu ingericht als monument, museum, ter nagedachtenis aan alles dat in Theresiënstadt is gebeurd in WOII.

 

Als je daar rondloopt gieren allerlei emoties door je lijf; beklemming, verdriet, ontroering, pijn, ongeloof en woede. Wat blijft het bizar dat deze genocide ooit op die schaal heeft kunnen gebeuren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat bij mij ook altijd weer dubbele gevoelens oproept is dat gruwelijkheden zulke mooie kunst voortbrengt. Op dit moment is er een tentoonstelling van de Tsjechische Kamila Zenata. Zij geeft daarin haar interpretatie van vrouwen in gevangenschap. Hoe huiveringwekkend ook, het was zo mooi, zo integer neergezet.

 

         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze werkt voornamelijk met opstellingen al dan niet begeleidt door muziek en/of stemmen.  

 

 

Tot tranen toe geroerd.

 

 

Het hoge water heeft zich ook hier laten gelden. In de kleine vesting zijn jonge vrijwilligers druk bezig om de getroffen barakken schoon te maken en opnieuw te schilderen.

 

Het Crematorium, dat buiten de stad ligt, en dat we later op de dag ook bezoeken heeft ook onder water gestaan. Aan de buitenmuren en de bomen is te zien dat het water wel tot 2 meter hoog heeft gestaan.

Hier is nog niets schoongemaakt en we kunnen er dan ook alleen omheen lopen en het strooiveld en de begraafplaats bekijken. Maar ook hier overvalt je een beklemt gevoel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 De grote vesting is tegenwoordig weer een ‘gewone’ stad, Terezin.

Na de oorlog hebben de Tsjechen de stad, al dan niet vrijwillig, weer ingenomen. En als je er doorheen rijdt en loopt, lijkt het alsof er nooit iets gebeurd is.

 

Onze volgende stop is Lidice. Maar gelukkig rijden we tussendoor over kleine weggetjes langs boomgaarden, weilanden, graanvelden en door kleine dorpjes. Om ook weer de schoonheid van het land te zien.

Lidice is in 1942 uit vergelding om de moord op Heydrich met de grond gelijk gemaakt. De mannen zijn gefusilleerd,  de vrouwen zijn naar Ravensbruck gedeporteerd. De kinderen werden ter heropvoeding in Duitse gezinnen geplaatst (althans de ‘geschikte’ kinderen de anderen werden alsnog vermoord). Slechts enkele vrouwen en kinderen hebben het overleefd.

 

Het dorp is volledig van de aardbodem weggevaagd, zelfs vijvers zijn volgestort met rotzooi. Niets mocht herinneren aan wat daar gebeurd is.

Maar dat is niet gelukt. Het stadje bestaat niet meer op die plek, maar allerlei steden over de hele wereld zijn zich uit protest Lidice gaan noemen. En vele steden hebben op enigerlei wijze geholpen met de opbouw van de nieuwe stad en het instant houden van de oude plek als monument. 

 

 

 

 

 Daarvoor zijn ook van over de hele wereld rozen geschonken, deze struiken staan in een grote rozentuin tussen de oude, verwoeste stad en de nieuwe stad. 

 

Op het terrein van de verwoeste stad staan verschillende monumenten. Een van die monumenten is ter nagedachtenis aan de steden waar ook uit vergelding de (mannelijke) bevolking is uitgemoord. Zoals in ons land in Putten is gebeurd.

 

We lopen rond langs de monumenten over het terrein waar ooit een stadje heeft gelegen. Het lijkt nu een vredig park met aan de rand een grote rozentuin. Rozen in allerlei soorten en maten die je al van verre ruikt. Het lijkt nu zo vredig.

 

 

 

 Als ik vanaf het plateau over het parkachtige terrein kijk, daar waar eens een stadje was vol mannen, vrouwen en kinderen, moet ik aan Armando denken; ook dit is een “Schuldig Landschap”. Dat wreedheden zo verstopt kunnen worden in zo’n mooie natuur…..

 Vol van emoties over menselijke gruweldaden, rijden we naar Praag. Er is daar een camperplaats op een schiereilandje in de Moldau. Vanaf daar steek je met een veerbootje over naar de tram en dan ben je in 10 minuten in de stad. Hoe mooi wil je het hebben?

Om alle indrukken van de afgelopen dag een beetje van ons af te schudden, gaan we aan het begin van de avond nog even met het pontje naar de overkant.

Even over het water varen, uitwaaien en door een stad lopen. Het wordt maar een heel kleine wandeling maar genoeg om een beetje bij te komen van de dag. We komen een klein supermarktje tegen en kopen daar wat te eten voor de avond. De gehaktballetjes blijken meer meel dan vlees te bevatten maar dat mag de pret niet drukken. Soms is junkfood heerlijk om weg te werken.

En oh ja, onze rode draad, de spoorbaan is er ook weer, de trein dendert nu over een brug over de Moldau. Maar ach we zijn er zo langzamerhand aan gewend en slapen er niet slechter om.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 17 juli

 

 

Een dagje statten in Praag. Eerst met het pontje en daarna met de tram. Gaat prima, zelfs zonder kaartje want die moet je bij een automaat kopen en zoveel klein geld hebben we niet.

Als we in de stad aankomen blijkt het ontzettend druk te zijn. Massa’s mensen op de been om openluchtmuseum Praag te bewonderen. Het is zo druk en het is zo heet en de monumentale panden rollen zo over elkaar heen dat de stad mij niet echt inspireert en kan bekoren. Het is allemaal wat veel van het goede. Iets minder van dat alles zou wel mogen.

We wandelen door de oude stad, drinken wat, lopen wat, eten wat, Jos wandelt in z’n eentje wat, we drinken nog weer eens wat en gaan we weer samen verder. Drinken nog weer eens wat en gaan weer op weg naar het pontje. Al met al toch van 12 tot 17 in de stad geweest.

 

We vinden het mooi geweest en besluiten om morgen weg te gaan. We willen nog wel een keer naar Praag maar dan moet het ietwat rustiger zijn en niet zo heet. Dus meer iets voor het voor- of najaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het eten wachten we vergeefs op de bakker, gisteravond kwam hij langs met lekkere koekjes/taartjes. Blijkbaar is het niet elke dag feest.

 

Vrijdag 19 juli

 

 

Gisteren zijn we vanuit Praag naar het noorden gereden, naar Liberec. Zodra Praag echt achter ons lag zijn we de autoweg afgegaan en hebben we de kleinere binnenwegen opgezocht. We voelden wel mee met ‘onze’ jongens op de Alpe d’Huez; wij kwamen af en toe een Alpe du Czeck tegen. Onze dame heeft weer behoorlijk moeten klimmen en klauteren en afdalen. Maar alles ging naar wens. Behalve voor sommige volgers, die moesten enig geduld betrachten!

Door dat klimmen en klauteren en kronkelen duurde de rit behoorlijk lang en hebben we alleen wat boodschappen bij Albert (ook AH) gedaan en hebben toen de camping opgezocht. Het was een mooie maar vermoeiende rit.

Vanmorgen zijn we naar de stad, Liberec, gereden. Een leuk centrum met mooie oude panden en gezellige straatjes.

 

 

Na de koffie met lekkere maar erg machtige Sachertorte, zijn we richting het Reuzengebergte gereden. Gelukkig slaat dat reuzen niet op de hoogte maar op de reuzen die er geleefd hebben.

De bergen waren wel weer hoog en stijl genoeg, af en toe maar eens aan de kant gegaan om de trouwe volgers er langs te laten. Het was een schitterende tocht, al slingerend door de bergen en door stadjes en dorpjes. Soms mooie vergezichten maar soms ook alleen maar donker naaldbos.

We staan nu in Harrachov, een erg toeristisch stadje maar de camping is klein en rustig.

 

Morgen schijnt er een groot bierfeest te zijn op het terrein van de brouwerij, pal achter onze camper. Dus dat wordt of meedoen of je ergeren aan stomdronken Tsjechen.

 

 


 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 20 juli

 

Het bierfeest wordt gehouden op het terrein van de bierbrouwerij annex  glasblazerij, pal achter onze camper. We worden al om 8 uur opgeschrikt door een vrolijk gezang; het geluid moet worden getest. En vooralsnog belooft dat niet veel goeds voor de rest van de dag. Maar gelukkig blijkt dat uiteindelijk reuze mee te vallen. De hele dag treden er bandjes op en er is voor elk wat wils. Van blaasmuziek en hoempabands, tot bluegrass en rockmuziek.

Al met al klinkt het gezellig en het is ook gezellig als we later op de ochtend er naar toe gaan. Het gaat natuurlijk om de nieuwe lichting bier dat moet worden geproefd en gekeurd maar daarnaast is er van alles te doen, ook voor de kinderen. Het bier wordt in glazen geschonken die in de glasblazerij zijn gemaakt, voor 1,50 heb je een glas gevuld met bier.

In één van de gebouwen kun je kijken hoe het glas wordt geblazen. Het gebeurt wel met de hand maar wel op een fabrieksmatige manier. Rond acht ovens staan mannen en vrouwen opgesteld die allemaal hun eigen taak hebben in het proces. Het is een schitterend gezicht om te zien hoe ze op elkaar vertrouwen en op elkaar zijn ingespeeld want het gesmolten glas gaat snel en behendig, maar ook rakelings, langs collega’s om het door te geven voor een volgende handeling. Soms lijkt het wel een vorm van dansen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En een waar dorpsfeest waardig wordt er ook een Tombola gehouden en, wat een feest, Jos heeft een prijs; een groot bierglas met het logo van de brouwerij er op.

’s Avonds gaan we nog weer terug; er speelt dan een tributeband. Ze geven een fantastische vertoning van Queen, inclusief Freddy Mercury. Ontzettend leuk, oude tijden herleven.

Het bier is zo verleidelijk dat Jos er ook eentje neemt.

Ik weet na 1 slok weer dat ik bier niet lekker vind en ga op zoek naar een wijntje. Dat wordt al in net zulke grote glazen getapt als het bier….. Ondanks alle  alcohol en al het glaswerk blijft het tot ’s avonds laat gewoon gezellig en gemoedelijk.

Op deze manier hebben we trouwens onze souvenirs voor deze reis weer bij elkaar gescoord; 2 bierglazen. Jammer genoeg hebben we geen oude meuk meegenomen want we komen in het dorp een winkeltje tegen waar je dat kunt ruilen…… 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 21 juli

 

We rijden langs de rafels van het Reuzengebergte. Ik ben al weer helemaal gewend om te klimmen en te dalen (het echte werk doet de Lady uiteraard maar de stuurmanskunst en de bediening van de pedalen is mijn pakkie an). Soms is er ruimte om wat volgers langszij te laten maar die Tsjechen zijn zo traag dat ik niet altijd zin om er zelf voor te moeten stoppen. Volgens mij hebben ze nog nooit gehoord dat je bij het inhalen even wat extra gas moet geven…. Gaat de doorstroming wat sneller! Maar goed wij hobbelen vrolijk door bergen en dalen, stadjes en langs watertjes waarvan er één de oorsprong van de Elbe is. Leuk want daar hebben we nu het begin en het eind en grote stukken daar tussen gezien.

Onderweg stoppen we nog in twee stadjes (Vrchlabi en Broumov), leuk om even doorheen te wandelen en een kopje koffie te drinken.


We zijn hier trouwens in een deel van Tsjechië waar veel Nederlanders komen maar campers zijn nog steeds een zeldzaamheid. We rijden hele stukken zonder er een te zien maar ondanks dat is groeten hier not done. We blijven nog even stug volhouden.

Aan het eind van de middag zoeken we een plek om te overnachten. Het wordt Bozanov. Hier is een kleine camping (25 plaatsen), gerund door Nederlanders. Heerlijk rustig en een wijds uitzicht; kortom we zijn bij toeval aangekomen in een klein paradijsje!

We waren eigenlijk van plan morgen weer verder te gaan maar deze plek is zo aangenaam dat we een dagje blijven.


Maandag  22 juli

 

Ze hebben op de camping een heel grappige ontbijtservice. Bij het inchecken zijn de telefoonnummers uitgewisseld en wij hoeven nu alleen maar een keer de telefoon te laten overgaan en 10 minuten later staat de eigenaar met heerlijk warme, knapperige broodjes aan de deur, wat een service.

Na dat lekkere ontbijtje gaan we eindelijk eens een wandeling in de natuur maken. Rob, de eigenaar van de camping, heeft een route uitgestippeld die voor ons behapbaar is. Een soort rondje om de camping maar wel met een beklimming van de heuvels zodat je een schitterend uitzicht hebt over het dal waar het dorp, Bozanov, in ligt. Wat een mooie vergezichten komen we onderweg tegen, wat een stilte en wat een rust. En van dichtbij zien we een gezinnetje roofvogel waarvan het jong jaagles krijgt. Je hoort de ouders aanwijzingen geven. We lopen via het kleine dorpje terug, drinken daar wat en gaan dan naar de camper; de pootjes omhoog.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 27 juli

 

Na  ’s morgens nog genoten te hebben van het mooie uitzicht gaan we dinsdag weer verder Tsjechië verkennen. We rijden eerst, via allerlei gedwongen omwegen, Hradec Kralove.

Een aardige stad om even door heen te wandelen. We komen de Elbe weer tegen en eten aan de oever een broodje. Het is al met al al aan de late kant maar we willen toch proberen een camping in het noordoosten te halen. Achteraf doen we er behoorlijk lang over, vooral door de staat van de wegen. Maar dat ligt ook aan de Garmin die leuke binnendoor weggetjes heeft uitgezocht, wel korter maar vooral niet sneller. Ooit waren die wegen verhard maar nu resten alleen nog hobbels en bobbels. En dat niet alleen, er zitten een paar flinke klimmen in. Zo erg dat ik in z’n 1 naar boven moet en dat kost zelfs nog moeite. Pfff dat is zweten en niet echt leuk als je er al zo’n rit op hebt zitten. Maar we halen de camping.

Woensdag is het eenzelfde soort rit, pittige klimmen en steile afdalingen. We stoppen een keer voor koffie in Sumperk

en rijden daarna door naar Olomouc.

Een vrij grote stad met wederom een mooi plein.

En zoals in zoveel stadjes zie je schitterend geschilderde panden in kleur variërend van mintgroen tot hardroze en hemelsblauw. Alles naast elkaar en door elkaar en toch zo dat het één geheel Het blijft leuk om er naar te kijken.

Maar ik merk wel dat als je te weinig aantekeningen maakt  het moeilijk wordt de ene stad van de andere te onderscheiden. Maar dat geldt voor mij soms ook voor de natuur; er zijn bergen en dalen, bossen en vlaktes en bouwland en weiland. Elkaar al dan niet snel afwisselend, over het algemeen niet spectaculair, veel variatie maar eigenlijk ook veel van hetzelfde. Geen wow-land. Maar laat ik duidelijk zijn, ik geniet wel hoor; hobbelend over ’s Heren wegen.

En wat betreft de rode draad van de trein; heel even gemist op de paradijselijke camping in Bozanov maar nu weer alomtegenwoordig.

Donderdag zijn we naar Brno geweest, een echte grote stad.

Na heel veel zoeken en rondrijden, vinden we eindelijk een parkeerplaats voor de camper die ook nog op mijn loopafstand van het centrum ligt. Als we door de stad lopen, herkennen we de straatjes, daar hebben we al gereden met de camper. Ik vind het haast gênant als ik zie hoe smal en kruipdoor – sluipdoor dat is. We lunchen op de groentemarkt, ook daar heb ik al gereden, langs de kramen. Gegeneerd maar ook wel trots dat me dat toch maar weer mooi gelukt is met die grote bak zonder stuurbekrachtiging.

 


Deze krant van 5 april 1939 hangt in een restaurant in Brno, leuk feitje op de voorpagina is dat de Nederlandse neutraliteit door Engeland gewaarborgd zal worden.

Brno is een echte, grote drukke stad maar als je er eenmaal rondloopt voelt het aangenaam en rustig.


Onze volgende stop is een kleine camping in een smal dal aan een riviertje. Op papier klinkt het goed. Maar de praktijk leert anders. Allereerst kost het zelfs met de Garmin moeite om het te vinden. Er blijkt ergens één bord te staan (achter een boom). Zonder te weten of we op de goeie weg zitten rijden we het laatste stuk over een weggetje waar we maar niet op passen. Gelukkig komen we geen tegenligger tegen….  De camping oogt verlaten maar na een tijdje wachten verschijnt er eerst iemand die geen sjoege geeft, vervolgens komt er een vrouw die ook Nederlands spreekt. Een Nederlander getrouwd met een Tsjechische, runnen een pension annex restaurant annex camping. Er zijn twee gasten in het pension, verder geen klant. Maar Jos z’n opmerking dat ze moeilijk te vinden zijn, wordt ontkent. Tja… ’s Avonds komt de Nederlandse eigenaar nog even langs maar die is vooral geïnteresseerd in zijn eigen verhaal over de verkoop van stukjes land in Nederland en het met verlies verkopen van zijn huis. Ze hebben geen geld meer om de zaak verder te ontwikkelen en proberen nu via crowdfunding aan geld te komen. Want de banken komen ook al niet met geld over de brug. De indruk die hij bij ons achterlaat is die van een gesjeesde makelaar die nog steeds dollartekens in zijn ogen heeft en denkt dat hij, zonder sociaal te investeren in z’n bedrijf de klanten vanzelf op hem afkomen. Naast de, voor Tsjechië,  hoge campingprijs moet ook apart betaald worden voor het douchen. En als klap op de vuurpijl verkopen ze ’s morgens geen losse broodjes, nee je moet er ontbijten en anders krijg je geen brood. Wat een service en wat een kater houden we aan die plek over. Op de vorige camping hebben we nog gratis brood gehad omdat ze niet konden wisselen.

Vrijdag rijden we eerst naar Telc, een half uurtje rijden.

Het oude stadje moet een erg mooi plein hebben. En aangezien we nog niet genoeg pleinen hebben gezien, gaan we deze ook bekijken. Maar er is niets teveel gezegd, het is echt een schitterend plein. Mooie panden, mooie kleuren en een fijne sfeer. Als we aankomen is het nog redelijk rustig, maar bij vertrek is het echt toeristisch druk. Er wordt zelfs een bus met Japanners losgelaten. Ondanks al dat toerisme wordt er ook gewoon geleefd in de stad, tussen de souvenirwinkels zit de bakker, de slager en de groenteboer.

Vanuit Telc gaan we naar Jindrichuv Hradec. Daar vlakbij ligt een camping die in campercontact wordt aangeprezen vanwege de vriendelijke eigenaar en vanwege het zwemwater. Aangezien het langzaamaan behoorlijk heet is (35 graden) is dat laatste ook wel erg aantrekkelijk. Zodra we aankomen komt de eigenaar (een Tsjech die behoorlijk goed Duits spreekt) al naar ons toe en laat ons vol trots zijn camping zien. En trots mag hij zijn, een heerlijke, rustige, kleine camping voorzien van alle gemakken. En hij heeft een broodjesservice!

 

Het zwemwater is 400 meter lopen, niet niks met die hitte, maar meer dan de moeite waard. Wat een goddelijk plekje.

Na lekker gedobberd te hebben en wat te zijn afgekoeld zoeken we de camper weer op en gaan heerlijk in de schaduw genieten van de rust.

Vandaag, zaterdag, zijn we, met de camper, naar de stad Jindrichuv Hradec geweest met zoals overal een mooi pleintje.

De stad viert vandaag haar 730-jarig bestaan. Er wordt muziek gemaakt op het plein en later ook bij het kasteel. En verder is er een middeleeuwse optocht. Leuk om even gezien te hebben maar daarna weer snel naar de camping en een plekje in de schaduw zoeken. Het is ondertussen 38 graden.

 

 

Maandag 29 juli

 

 

Sinds Brno zijn we feitelijk op de terugweg, we rijden weer richting westen. We hebben nog wel even de tijd maar moeten al wel nadenken  over wanneer we weer thuis willen zijn en welke route we grofweg willen rijden. Op de route ligt, niet ver van Passau (Oostenrijk) een naturistencamping met eigen zwemmeertje. Wat is er heerlijker dan met dit hete weer daar naar toe te gaan. We zetten koers richting Zdikov. Onderweg stoppen we nog in Trebin (een klein vestingplaatsje) en Ceske Budejovice; de stad waar Budweiser (Budvar) wordt gebrouwen.

 

Tijdens de koffie speelde het carillon de negende van Beethoven

Het is 38 graden dus veel lopen is er niet bij. Ik nestel mij in beide steden op een terras, uiteraard aan een plein, en Jos gaat na de koffie op fotosafari.

 

We zijn rond vier uur op de camping. Het is niet groot, lekker rustig en zwemwater binnen handbereik. Mooi uitzicht vanuit onze stoeltjes.

 

De koelkast heeft kuren, ten eerste doet ie het niet meer op gas, de …. Is verschoven en het lukt niet om die weer op zijn plek te krijgen. Maar nu doet ie het af en toe ook niet meer op de stroom (12 en 220 volt). Wel vervelend want we hadden extra eten ingeslagen om op de camping te kunnen blijven. Dat kan de tweede dag dus in de prullenbak. Later bedenken we ons dat het wel eens het extreem warme weer kan zijn en dat de koelkast dat gewoon niet kan trekken. Hadden we ooit ook in Las Vegas, daar smolten de ijsblokjes ook toen het buiten 55 graden was.

 

We gaan dus de 2de avond in het ‘restaurant’ van de camping eten, allemaal zeer verantwoord eten natuurlijk want de naturist van tegenwoordig is zeer eko-bewust, al is het maar in z’n vrije tijd. Dat is ook precies het punt dat ons tegenstaat aan deze camping. Het gaat hier niet om lekker in je blootje lopen maar om een geheel verantwoorde levensstijl, liefst met opgeheven vingertje.

 

Maar goed de plek zelf wordt er niet minder om, dus we duiken af en toe heerlijk in het water en genieten van het uitzicht.

 

Vandaag (maandag) is het voor het eerst zwaar bewolkt, vanmiddag zelfs met onweer. Later klaart het wel weer op maar het blijft fris. Wel jammer natuurlijk want daarvoor ben je niet op een naturistencamping.

 

Het eten mag dan zeer verantwoord zijn (er wordt zelfs luid en duidelijk gevraagd wie diegene is die GEEN salade er bij wil; ik dus) en het lamsvlees mag dan lekker zacht zijn, smaak zit er weinig aan. Blijkbaar zijn de bio-kruiden op en zout is sowieso onverantwoord, dus….

 

 

 

Dinsdag 30 juli

 

 

Nu is het echt aftellen geblazen, nog één tussenstop in Tsjechië en dan is het weer tijd om door Duitsland naar huis te rijden.

 

Je ziet ook langzaamaan de natuur en ook de stadjes veranderen. De steden worden minder sfeervol. Je zou denken dat de industriesteden welvarender zijn dan het achterland maar niets is minder waar. De huizen zien er slechter uit, zitten slecht in de verf en het pleisterwerk bladdert af. Het kan natuurlijk ook dat de oude industrie op zijn gat ligt. Maar het krijgt een beetje het aangezicht van het oude oost europa.

 

Vandaag is onze eerste stop in het stadje Susice.

Uiteraard heeft het een pleintje en vandaag is er ook nog markt, altijd leuk.

Daarna rijden we naar Plzen, een echte stad met grauwe industrie en grauwe woonwijken. De binnenstad is klein maar heeft wel een aardig plein met kerk, stadhuis

 

en vooral drie mooie fonteinen.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rond zes uur stoppen we bij een camping in Marianske Lazne. Een Tsjechische camping vol met Nederlanders, de camping staat in de charmegids van de ANWB, vandaar.

 

Het stadje is een kuuroord, kleiner dan Karlovy Vary maar moet wel net zo mooi zijn. Dus morgen gaan we daar eerst naartoe en dan via Cheb, op naar de grens.


 

Vrijdag 1 augustus

 

 

Woensdagmorgen zijn we eerst naar Marianske Laske (Marienbad) gereden. Een leuk stadje maar als je Karlovy Vary hebt gezien dan valt het tegen. Qua gebouwen lijkt het heel veel op elkaar maar in Karlovy Vary kun je heerlijk langs de rivier over de autovrije boulevard wandelen.

Hier loop je langs een drukke weg, of je moet een park opzoeken, voor een kuurgast misschien wel aangenaam maar wij zijn niet zo van de parken.


Dus we gaan weer vrolijk verder. Ik heb de Garmin helemaal binnenste buiten gekeerd maar nergens een knopje kunnen vinden die aan dan wel uit moet om niet over smalle, steile bergweggetjes te worden gestuurd. Dus als toetje krijgen we op de laatste dag weer een mooie rit door de bergen. Gelukkig met af en toe een verbreding zodat de tegemoetkomende bus er langs kan. Maar ik klaag niet hoor want het zijn natuurlijk wel de mooiste wegen om over te rijden (niet qua verharding maar qua uitzicht!)

 

Cheb (Eger) is een echte grensplaats, kinderen die op parkeerplaatsen bedelen bij toeristen, heel veel wisselkantoortjes.

Maar ook een mooi binnenstadje met leuk straatmeubilair dat zich door de hele stad herhaalt.


Op ons laatste Tsjechische pleintje eten we onze laatste Tsjechische lunch

en wandelen we nog even rond. Daarna op de valreep onze belofte aan Leon ingelost, Urquell Pilsner gekocht en op naar de grens. Voorlopig blijven we de autobahn nog even mijden en rijden binnendoor richting Leipzig.

 

We overnachten in Schleiz op een camperplek bij een gaststatte. Dat hebben we wel gemist die camperplekken en voelt toch wel weer heel anders dan een camping. We staan aan de rand van een natuurgebied en hebben een schitterend uitzicht.

De gaststatte heeft beperkt wifi, dwz één tafel in een hoekje heeft een beetje bereik. We zijn zo verwend in Tsjechië dat je er eigenlijk vanuit gaat dat dat overal goed geregeld is.

 

Donderdag rijden we via de autobahn naar Leipzig. We zijn er al eens geweest maar het is een stad die zeker het vaker bezoeken waard is. Leipzig heeft een mooie binnenstad en er hangt een gemoedelijke, ontspannen sfeer.

We hebben er een paar uur heerlijk rondgewandeld en lekker op terrasjes gezeten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We wilden eigenlijk ook naar het museum voor beeldende kunst maar er was op dit moment geen tentoonstelling die ons aansprak. Maar de entree zelf is al mooi genoeg om even van te genieten.


 

 

 

In de loop van de middag verder koers gezet naar huis. Als we hadden gewild (en welkom waren geweest ;) ) hadden we ’s nachts al thuis kunnen zijn. Maar uiteindelijk zijn we in de buurt van Hameln (Lauenau) bij een gaststatte gaan staan en hebben daar onze laatste avond gevierd met een heerlijk Duits maal.