Vrijdag 4 september, Leiden

 

We staan rond 8 uur op, pakken de spullen weer in, nemen ook nog wat vergeten spullen mee (verrekijker en vogelboekjes) en dan gaat Jos ook de tweede gasfles vullen en ik ga naar de monteur. En dat wat ik al dacht blijkt te kloppen en dat had ik natuurlijk heel simpel op kunnen lossen want als er ergens geen uitknop aan zit, zit er natuurlijk wel een stekker aan en die kun je er ook uittrekken. Ohhh wat voel ik me een stomme trut, zit je van alles te bedenken en vergeet de meest simpele oplossing. Maar goed het is dus iets heel simpels en het is opgelost dus we kunnen zonder problemen weer verder. De kop van de ruitenwisser krijgt ook nog weer eens een beurt en hopelijk doorstaat die ook de komende 14 dagen. Daarna kijken of dit mechanisme nog ergens te koop is. Vorig jaar in Noorwegen hoorden we al dat de fabriek voor dit type geen onderdelen meer maakt.

Maar we kunnen weer op pad! Joepie..... Ondertussen is het weer ook een stuk verbeterd. We besluiten via Oudewater naar Leiden te rijden. Oudewater omdat we daar al eerder rond wilden kijken maar of de camper of de gezondheid roet in het eten gooide. En aangezien we niet bijgelovig zijn, gaan we de goden opnieuw verzoeken en gaan we dit oude stadje eindelijk bekijken.

Het is ondertussen al 11 uur/half twaalf dus we rijden via de snelweg naar Oudewater. Geven de TomTom opdracht ons naar het centrum te brengen. Nou die dacht wil je naar het centrum dan zal je het weten ook. We worden tot midden in de stad geleid, smalle straatjes langs het water. Zo ongeveer over terrasjes en dan blijken ze ook nog aan het werk in de stad. Een bouwvakker loodst me langs busjes en palen. Dat lukt nog net maar dan blijkt er een niet te nemen obstakel een ophaalbruggetje met aan weerszijden een paal om te zorgen dat je de brug zelf niet ramt. 

Jos laat even zien hoe breed de brug is.......

De enige optie is achteruit via hetzelfde smalle straatje, keren op een volgend bruggetje en dan via wat zijstraten zo snel mogelijk naar een iets bredere weg en een parkeerplaats waar we wel kunnen parkeren. Deze proeve van bekwaamheid ook weer een keer met uitmuntend resultaat afgesloten....... 

Oudewater is een mooi stadje met heel veel oude panden en gezellige straatjes. We hebben de meeste straatjes al wel gezien vanuit de camper maar al lopend kan ik ze toch net wat ontspannender bekijken.

We lunchen heerlijk en lopen dan nog een tijdje rond.

 

Vlakbij de parkeerplaats, bij het stadskantoor staat deze beeldenpartij in het water. Erg mooi

 

 

 

Rond half 4 rijden we naar Leiden. Daar gaan we naar de CP middenin het centrum en op loopafstand van onze dochter Nina en haar vriend Richard. Nina is nog op de universiteit maar we spreken af dat we wel samen eten. Jos gaat pannenkoeken bakken. We hebben bijna alles bij ons want dat is één van onze voor-je-weet-maar-nooit-eten. Makkelijk om op voorraad te hebben en makkelijk om te maken.

 

Bij terugkomst op de cp zien we het dak van de Hortus volop in het licht.

((Als jullie het niet erg vinden dan komt de rest morgen. Het is ondertussen half 11 en mijn energie is wel op. Nog even een glaasje en dan duik ik er in!)

 

Zaterdag 5 september, Leiden

 

Heerlijk dat we al in Leiden zijn. We kunnen rustig aan wakker worden en ontbijten. Ik zet zelfs mijn knop om en ga op de parkeerplaats bij de camper mijn yoga-oefeningen doen. Het zonnetje schijnt dus de zonnegroet is heel toepasselijk.

 

Aan het eind van de ochtend lopen we naar Nina en Richard, helpen mee met voorbereiden van het avondeten en de hapjes voor op de boot. We gaan namelijk vanmiddag met een sloep door de grachten van Leiden varen. Tegen enen sluit onze zoon Leon zich ook aan. We lunchen en lopen dan naar de boot. We krijgen instructie over de vaarregels, die er op neer komen dat iedereen voorrang heeft behalve wij, de werking van de boot en dat we niet te dicht langs de kant moeten varen want daar willen nogal eens fietsen liggen en ook we beter niet de Kaag op kunnen gaan want het stormt er nogal vandaag. Dat laatste zijn we ook niet van plan, we willen rustig 'hobbelen' door de Leidse grachten. En dat doen we dan ook, 3 uur lang. Al varend zie je de al bekende panden toch op een andere manier en je ziet ook stukjes waar je lopend niet makkelijk kunt komen.

We meren een keer aan om koffie te halen bij een restaurantje en een plaspauze voor deze en gene en varen dan weer vrolijk verder. Ondertussen genieten we van een hapje en een drankje, zoals vele anderen die we ook al varend in een sloep tegenkomen.

Het zou droog blijven maar er ontwikkelen zich een paar erg donkere wolken. Gelukkig valt er niet veel uit. We schuilen even onder een brug maar dat is nauwelijks nodig. Na 3 uur hebben we alle grachten en grachtjes wel gehad en begint het ook wel fris te worden.

We eten bij Nina en Richard, snoepen nog even van een heerlijk stukje taart van maison Kelder en dan is mijn pijp wel leeg. Op naar de camper en de pootjes omhoog. Morgen kilometers maken richting zuidoost Duitsland.

 

((En jullie begrijpen natuurlijk wel dat de foto's ook nog komen........))

 

 

Zondag 6 september, Hofgeismar

 

We waren vanmorgen alletwee al vroeg wakker. Rustig aan opgestaan en al voor 9 uur reden we Leiden uit. We zetten Kassel in de TomTom dat zorgt er ook voor dat we via de noordkant van het Ruhrgebied naar oost Duitsland rijden. De bedoeling is dat we vanaf daar naar het zuiden afzakken. (We waren eerst van plan om naar Frankfurt te rijden maar dan rij je veel langer dwars door het Ruhrgebied en we denken dat we op deze manier een mooiere route hebben.)

Bij Utrecht staat op de borden dat de A12 vanaf Veenendaal is afgesloten, er wordt geadviseerd via Den Bosch naar Arnhem te rijden. Dat vinden we wat al te gortig, de tomtom stuurt ons ook gewoon via de A12 naar Arnhem dus er zal verderop nog wel een gaatje zijn. Bij Ede worden we door Rijkswaterstaat de E30 opgestuurd en dan via A1 en A50 naar Arnhem. Ik zeg tegen Jos dat het volgens mij ook via de Ginkelse hei moet kunnen en dat vindt de tomtom ook. We zijn het een keertje eens. We rijden via de noordkant om Ede heen en rijden zo de weg dwars door de Ginkelse heide op. Het kost wat extra tijd, op sommige stukken is het filerijden en alle parkeerplaatsen zijn ook al vol maar wat is het de moeite waard! Overal om ons heen de paarse gloed van de hei. Het laatste stuk naar Planken Wambuis rijden we door het bos, er hangen hier en daar nog witte wieven en de zon schijnt er schitterend doorheen. Met dank aan Rijkswaterstaat die dit weekend een heel stuk van de A12 onderhanden neemt, hebben wij een schitterende ochtendtocht gemaakt.

Bij Arnhem rijden we de A12 weer op, volle kracht vooruit, op naar de Autobahn.

Vlak voor Oberhausen, bij Hünxe, lunchen we in de raststätte. Geheel volgens Duits voorschrift mondkapjes op bij het betreden van het restaurant. Uiteraard mag je ze tijdens het eten wel even af doen.......

Daarna is het weer kilometers maken. Rond half 3 moeten we tanken en zie ik dat we dichtbij Hofgeismar zijn. Daar hebben we al eens gestaan en als ik de goede plek voor ogen hebt is dat een leuk plekje. We hebben namelijk besloten om een plek te zoeken waar we ook op een aangename manier een dagje kunnen blijven staan. Om te luieren maar ook om een wandeling te kunnen maken.

Het is een mooie cp vlak voor de stadspoort naar de oude binnenstad. Je kunt er gratis staan, zelfs het lozen en vullen met schoon water is gratis. Alleen moet je voor de elektriciteit betalen. Wat een service! We hebben zonnepanelen en die hebben vandaag alles weer opgeladen dus we hoeven geen plek bij de laadpaal.

Het is er redelijk vol maar zo ruim opgezet dat we prima kunnen staan. De zon schijnt weer volop dus gaan we gelijk heerlijk buiten zitten met een hapje en een drankje. We genieten van de bonbons die Leon gisteren had meegenomen uit Zwolle.

We hebben vanmorgen de lasagne al uit de diepvries gehaald, die warmen we op in een pan. Gaat prima, net een klein oventje, vooral omdat de deksel de pan goed afsluit. Binnenkort proberen of we op die manier ook afbakbroodjes kunnen bakken. Dat zou handiger zijn dan wanneer we 2 koekenpannen omgekeerd op elkaar zetten.

Al met al was het een prima dagje en is er zelfs energie om de website bij te werken.

 

Maandag 7 september, Hofgeismar

 

Vandaag nemen we een rustdagje. Van uitslapen komt niet zoveel want om 8 uur wordt er getoeterd. Grrr.... totdat ik bedenk dat er een broodjesservice is op deze cp. Dus snel in de kleren en op naar de bakker. Iedereen staat keurig in de rij op afstand van elkaar te wachten op zijn beurt. Hij heeft allerlei soorten brood, ik neem een heerlijk zwaar, stevig duits volkorenbrood met een tikje zuurdesem. En oh verleiding de bakker heeft uiteraard ook allerlei kuchen. Omdat Nina vandaag echt jarig is, neem ik een käsetorte met bosbessen mee voor bij de koffie.

Jos is ondertussen ook wakker en we gaan gelijk ontbijten, genieten van het heerlijke brood.

Jos kijkt ondertussen naar de kaart om een wandelroute uit te stippelen. Dat lukt vrij gemakkelijk want je kunt met een paar lussen een rondje rond het dorp lopen.

Als Jos gaat lopen, ga ik voor de camper mijn yoga-oefeningen doen. Vind dat wel een dingetje om dat te doen in het zicht van al die naar buiten kijkende camperaars.

Knop om en net doen alsof je alleen op de wereld bent. Mijn lijf vindt het in ieder geval aangenaam om alle spieren te activeren en weer soepel te krijgen. De zon schijnt heerlijk.

 

Tegen de tijd dat Jos terug is, ben ik ook klaar en drinken we koffie met käsetorte. Hij smaakt lekker en er zitten tenminste echte bosbessen op en niet van die nep blauwe bessen met weinig smaak.

Jos gaat zijn stapel foto's bewerken en op de website zetten. Ik ga een wandeling door het stadje maken.

Herken de aanloopstraat wel maar van de stad eigenlijk niets, op een ijswinkel na die de vorige keer dat we hier waren tijdens onze avondwandeling al dicht was. Ik herinner me nog dat er toen helemaal niets meer open was om een kopje koffie te drinken.

Nu is het wat levendiger in de stad. De winkels zijn open. Opvallend genoeg ook geen leegstand. Terwijl je dat in Nederland in elk dorp en stad wel hebt. Eens op letten hoe dat de rest van onze reis is.

Het marktplein wordt op dit moment opgeknapt, krijgt een hele nieuwe bestrating. De meeste huizen en ook het stadhuis zijn al dan niet recent al gerenoveerd.

 

Op één pand na, dat staat volledig in de steigers. En om het werk onder alle weersomstandigheden door te kunnen laten gaan is er boven de dakspanten een tijdelijk dak gebouwd.

Het lijkt nu een huis in een huis. Aan het marktplein kun je door de steigers heen zien dat het ook een vakwerkhuis is, net als de meeste andere panden.

Ik weet nu ook weer wanneer we de vorige keer in dit stadje hebben gestaan, ik herken een beeldengroep.

Het moet een sprookje van de gebroeders Grimm voorstellen. Wij hebben jaren geleden de sprookjesroute gereden langs allerlei dorpjes en stadjes die of iets met de gebr. Grimm te maken hadden of het gewoon leuk vonden om sprookjes in hun stad uit te beelden.

De terugweg valt zwaar, dan pas merk ik dat ik de heenweg naar beneden ben gelopen en terug vals plat omhoog moet.

We eten tussen de middag weer van het heerlijke brood. In de loop van de middag gaan we samen de stad in.

Als je dwars door het centrum loopt komt je bij de Aldi. Er is ook een Lidl maar die is wat verder lopen. Voor mij nu iets te ver. En op rustdagen moet je natuurlijk niet en yoga-oefeningen doen en 2x gaan lopen. Iets teveel van het goede. Na de wandeling ga ik plat. Het is wel even mooi geweest.

Als ik op bed ligt, komt er een vrouw langs die sokken verkoopt, grappig maar we hebben niets nodig.

We eten vanavond makkelijk, door de Aldi gemaakte kartoffelsalat en gebakken garnalen. Het is niet overweldigend maar het smaakt redelijk goed. Na het bakken gaan de deur en de ramen dicht want het koelt snel af. Maar we hebben weer een heerlijk zonnige dag gehad.

 

Dinsdag 8 september, Mosbach

 

Vanaf donderdag hebben we 996 km gereden. Ik realiseerde me vandaag onder het rijden dat ik helemaal vergeten ben om de dagstand bij te houden.

 

Gisteravond een beetje de route voor vandaag bekeken. We willen naar Eisenach maar (liever) niet via Kassel. En vanaf nu rijden we zoveel mogelijk niet meer over de snelwegen. We gaan weer hobbelen over 's Heeren wegen ;) De Tomtom geeft uit zichzelf al een route aan die Kassel ontwijkt. We rijden er via de noordoostkant omheen. Het is dan ongeveer 160 km rijden.

Voordat we wegrijden maken we de wc leeg, laten het vuile water er uit lopen en tanken schoon water. En dat alles voor niks, wat een service. Er is alleen een klein, lachwekkend probleem. Ik doe het schone water maar de aansluiting is niet goed. Helaas kan ik niet en de slang goed vasthouden en de kraan weer sluiten dus spuit ik vrolijk in het rond. Achter ons staat een camper op zijn beurt te wachten. De vrouw kan hartelijk lachen, de man is stik chagrijnig en kijkt stug voor zich uit. We hebben gelukkig ook een aansluiting die wel past en met de extra hand van Jos is alles zonder verdere waterverspilling geregeld.

 

We rijden eerst een stuk richting Kassel, het landschap wordt steeds mooier. Steeds glooiender, heuvelachtig. Alleen heeft tomtom in zijn wijsheid onderweg besloten dat het toch sneller is om via Kassel te gaan. We rijden dwars door de stad, van stoplicht naar stoplicht. Niets moois aan en volgens mij gaat de omweg sneller dan al dat geneuzel in de stad. Op een nogal druk kruispunt, waar we niet in één keer groenlicht halen, zien en horen we vanaf een afstandje een opstootje tussen een wat oudere vrouw en een jongere man. Van verschillende kanten springen mensen er tussen en net als het een beetje gesust lijkt, zegt de oudere vrouw iets waardoor de man als een gebeten hond reageert. Hij vliegt weer op haar af. Dan wordt ons licht groen en rijden we weer verder.

Wat we trouwens nu al 2x hebben meegemaakt is dat we over een Hollandischestrasse rijden. We vragen ons af vanuit welke tijd dit stamt en of het echt de route van oost naar Holland was.

 

Door wat omleidingen en omdat we niet over de snelweg gaan, wordt de route onderweg weer wat langer. Maar dat is helemaal niet erg want we rijden nu door een natuurpark in Thuringen. En we krijgen te maken met echte bergen, zelfs met hellingen van 16%. Wat is het dan heerlijk om in deze playmobiel te rijden en niet in de oude mercedes. En ik denk dat de rij achter ons het daar wel mee eens zal zijn. We kunnen gewoon met een redelijke snelheid omhoog.

We lunchen in Eschwege en besluiten om Eisenach links te laten liggen en te koersen op een camperplek middenin de natuur, bij Waldbad Mosbach. We kopen onderweg eten voor 2 dagen zodat we, als het bevalt, er morgen ook nog kunnen blijven staan.

En net nu je de camperapp echt nodig hebt, krijg ik de al vorige week aangekondigde update. Eentje die zo groots is dat er opnieuw moet worden ingelogd etc etc. Wat een gehannes dan ook nog eens met een wankele internetverbinding. Als alles klaar is, moet ik volgens de app de kaarten opnieuw downloaden. Grrrr. Gelukkig heeft Jos nog niets met de app gedaan en kunnen we daar het adres van de de cp wel op vinden.

We rijden om Eisenach heen, zien de Wartburg boven op de berg liggen en slingeren weer vrolijk verder door het mooie Thüringse land. Vlakbij de cp wordt de weg opgeknapt, de omleidingsroute is zo smal dat je elkaar niet kunt passeren en dus moeten we voor een stoplicht wachten op tegenliggers. Dat kan wel 6 minuten duren. Daarna is het gewoon de weg afrijden en slingeren we door het landschap tot we bij de cp komen. Een schitterende plek met officieel plaats voor 2 campers. Er is nog niemand, we rijden wat heen en weer om zo recht mogelijk te staan en vanuit de voorruit uitzicht te houden op de weides voor ons, achter ons is het bos.

We installeren ons in het zonnetje met een hapje en een drankje. Na een tijdje ga ik onder de appelboom zitten, ik vind het te heet in de palle zon. Er liggen al heel wat appels onder de boom maar er hangen er genoeg in om er morgen appelmoes van te maken. Zonde om ze allemaal te laten rotten op de grond.

Na enige tijd komen er nog een paar campers bij en aangezien er verder helemaal niet geparkeerd wordt voor het zwembad kan iedereen een mooi plekje uitzoeken.

 

Jos maakt een pastasalade. Die eten we binnen op want tegen de tijd dat we willen eten is de zon achter de bomen en dan koelt het gelijk snel af.

We gaan voorin zitten met de verrekijker in de aanslag, op jacht naar herten of ander moois. Pas als het echt schemert zien we in de verte twee herten.

Het is al bijna te donker om ze goed op de foto te krijgen. Als het echt donker is lopen ze op korte afstand voor de camper langs maar het lukt niet meer om daar een foto van te maken. Met het blote oog zie je nog een tijdje een paar schimmen. Ondertussen vliegen de vleermuizen en lustig op los. Vandaag hebben we trouwens vanuit de camper ook nog een rode wouw zien vliegen, wat een kanjer. Al met al een mooie tocht vandaag.

 

Oh er is hier alleen één klein probleem, we hebben alleen bij vlagen internet. Dat is weer even wennen, want het is alweer een tijd geleden dat we speciaal bij de McDonalds koffie gingen drinken om te kunnen internetten. Maar het is de natuur vergeven dat ze geen masten hebben gebouwd dus we doen het er maar mee.

 

Woensdag 9 september, Mosbach

 

We blijven nog een dagje hier staan. Jos wil een wandeling maken. Heeft op de kaart gekeken en een route uitgestippeld. Achteraf veel korter dan gedacht dus hij is al redelijk snel weer terug. We drinken buiten in het zonnetje koffie en genieten van een paar roofvogels die vlakbij op de telefoonpalen en draden gaan zitten. Af en toe duiken ze het bouwland in om een hapje te vangen.

 

 

Ik ben vanmorgen vroeg naar het zwembad gelopen, ziet er goed uit. Op het bord staat dat ze om 11 uur open gaan.

We besluiten om na de koffie te gaan zwemmen. Maar helaas zijn ze vergeten er bij te zetten tot wanneer ze open zijn. Het zwembad was afgelopen weekend voor het laatst open. Jammer want het is er echt weer voor.

 

Bij het teruglopen kijken we op een bord waar een wandelroute opstaat. In totaal is deze 11 km maar je kunt hem ook afsnijden. We trekken de stoute schoenen aan en gaan het er op wagen. Het begint gelijk met een forse klim, dan wat dalen en weer klimmen. Na 2,5 km komen we bij een uitzichtpunt.

 

 

Hier staat een grote, 300 jaar oude lindeboom. De plek is ongeveer halverwege Mosbach en Eisenach. Hier pauzeerden in vroegere tijden vrouwen die lopend op weg waren naar de markt in Eisenach om daar hun spullen te verkopen. Het bospad wordt dan ook wel Marktstrasse genoemd. Er staat een boshut dus wij pauzeren hier ook.

We besluiten om dezelfde route terug te lopen. Ik zit eigenlijk wel aan mijn limiet en alle andere routes zijn langer. Nu is afdalen misschien minder zwaar dan stijgen maar het is niet makkelijker. Ondanks dat ik constant voor mijn voeten kijk of ik ze recht kan neer zetten, wordt het een tocht van vallen en opstaan, dubbelklappende enkels en zwiebelende voeten en benen. Dat laatste heb ik altijd als ik moe word en is niet handig om te hebben als je een bospad vol kleine en grote kiezels moet aflopen. Het drukt mijn neus weer eens op de feiten en ik baal als een stekker. Maar opgeven is geen optie, ik zal toch naar de camper terug moeten. Ik ben weer eens een grens tegen gekomen. We zijn 2,5 onderweg geweest en hebben zo'n 5 km gelopen en een half uurtje gepauzeerd. Ik probeer mijn trotse gevoel van boven op de berg weer terug te vinden want voor mijn doen is dit een hele prestatie.

Na wat drinken ga ik op bed liggen, bijkomen en uitrusten.

We waren van plan om vanavond in het restaurant bij het zwembad te gaan eten. Maar gezien mijn conditie is dat een te grote uitdaging. Het zou zonde zijn als ik er niet van kan genieten. We eten heerlijke gebakken krieltjes, mais en haloumi. Zelfs het glaasje wijn valt goed. Dus toch een goede afsluiting!

Tijdens de schemering betrekt de lucht en is het veel sneller donker dan gisteravond. We hebben dan ook geen herten gezien.

 

Donderdag, 10 september, Coburg 128 km

Mijn enkel is nog wel gevoelig van het zwikken gisteren maar met de hoge wandelschoenen aan is er goed mee te lopen. Ik heb ook nog wat smeerseltjes bij me en die gaan er ook op. Al met al lijkt het mee te vallen. Nog even over het bos waar we gisteren in hebben gewandeld. Dat maakt deel uit van het Thüringer Wald. Dit staat ook wel bekend als het groene hart van Duitsland en is het grootste aaneengesloten natuurgebied van het land. Het is een bebost middelgebergte van zo'n 120 km lang en 35 km breed. De bergketen begint bij Eisenach in het noordwestelijk deel en loopt in zuidoostelijke richting tot vlakbij de Tsjechische grens. Het Thüringer Wald was ook de grens tussen Oost- en West Duitsland.

 

We vertrekken tegen tienen richting Coburg. De Tomtom heeft ons weer eens goed bedacht en wil de omleiding in het dorp omzeilen. Dat is blijkbaar nog niet zo makkelijk want hij stuurt ons bij de begraafplaats aan het begin van het dorp een veredeld bospad op. Het is verhard maar daar is dan ook alles mee gezegd, het gaat steil de berg op. We vinden dit voor de vroege morgen wat al te gortig en keren met wat moeite en rijden terug naar de doorgaande weg en houden ons aan de voorgeschreven omleiding.

Als we eenmaal op de weg in de richting Coburg rijden kom ik een afslag tegen naar een sportcentrum die ook aan bij het bospad werd genoemd. Was dus een mooie afsnijding geweest, dwars de berg over.

 

We rijden weer een mooie route, slingerend door de bergen. Het eerste stuk zijn de wegen redelijk smal, zijn er haarspeldbochten en rijden we door de bossen. Later wordt de weg breder en is er ook een weidser uitzicht. Met enige regelmaat zien we weer grote roofvogels vliegen, onder andere de rode wouw.

Het valt ons op een gegeven moment op dat er nogal wat ambulances rijden, zou er een ziekenhuis in de buurt zijn? We hebben het nog niet hardop uitgesproken of we zien de reden van al die ziekenauto's. De weg is afgesloten en in de verte zien we verkreukelde auto's. Ik krijg daar altijd weer de rillingen van. We rijden nu op goed geluk achter een aantal andere auto's aan in de hoop dat zij weten hoe je weer op de goede weg uitkomt. Uiteraard lukt dat.

 

We willen ergens onderweg stoppen voor koffie en ook voor een camperplaats waar we de wc kunnen legen. In Coburg staan we op een mix-parking en in Mosbach waren geen voorzieningen.

In het stadje Themar is een mooie camperplek bij de stadsmuur. Alle voorzieningen zijn aanwezig en alleen schoon water en elektriciteit moet je betalen. Voor overnachten vragen ze een vrijwillige bijdrage.

We legen de wc en de vuilwatertank, schoon water hebben we nog genoeg. We lopen het stadje in maar dat is volledig uitgestorven. Alleen een slager en een bakker zijn open. We halen een brood en lunchen in de camper. Daarna rijden we naar Coburg, via nog een umleiting rijden we heel gemakkelijk naar de parkeerplaats waar we mogen overnachten. De officiële camperplekken zijn bezet maar er is nog genoeg plaats op de plekken voor de bussen. Er is nog niet zoveel toerisme, dus we gokken het er op dat we daar wel kunnen blijven staan. Voor 3 euro staan we middenin de stad.

We staan nu in Beieren en in elke Duitse deelstaat zijn de coronamaatregelen anders maar bij de parkeerautomaat spreekt een stel ons al aan met de vraag of we mondkapjes bij ons hebben want die zijn hier verplicht. Die hebben we standaard in de tas dus dat is geen probleem. In Thüringen, waar we net vandaan komen hoefden we ze eigenlijk alleen in de winkel voor, hier moeten ze ook op het terras (zolang je niet zit) en ook binnen in een café of restaurant.

We lopen naar de stad, en gaan op het Raadhuisplein op een terras zitten. Het is trouwens een mooi plein. De panden die er omheen staan zijn allemaal beschilderd in pasteltinten.

Jos neemt een heerlijk beiers biertje en ik een ijsje. Maar die komt veel te hard binnen en ik knap helemaal af. Blijkbaar toch nog iets te moe van gisteren. Ik geeft mijn ijsje aan de wespen die er toch al van probeerden te eten en ga terug naar de camper. Jos maakt nog een wandeling door de stad. Op zoek naar sporen van de europese koningshuizen. Er stammen er nogal wat af van de Sachsen-Coburgs. Tegen de avond ben ik wel weer opgeknapt en we besluiten om een hapje te gaan eten in de stad. We gaan tegen zessen zodat we nog buiten kunnen eten. Maar het terras is al vol na wat heen en weer gepraat wil ze wel een tafel vrijhouden. Jos gaat terug naar de camper voor wat extra kleding en ik wacht bij het restaurant. Met een half uurtje is er buiten plek. Prima.

Ik neem een stukje gebraden eend met 2 knoedels en rode kool. De eend is heerlijk, de knoedels zijn smakeloos en gummi-achtig. Maar ik heb genoeg aan de eend en aan een paar hapjes rode kool. Jos heeft een soort noedels en varkensvlees in een paddestoelenroomsaus. Dit smaakte prima.

Het is ondertussen donker en behoorlijk fris, dus we lopen naar de camper en gaan er vroeg in.

 

Vrijdag 11 september, Riedenburg 206 km

 

Vroeg naar bed is ook weer vroeg wakker. We zijn er al om 7 uur uit. Het plan is om vandaag naar Neurenberg te gaan en dan met name naar het voormalige Reichsparteitagsgelände. Dit gedeelte van de stad werd vanaf 1927 geclaimd door de nazi's voor publieke betogingen. In 1934 kreeg architect Albrecht Speer de opdracht om een gebied van 11 km2 te voorzien van verschillende plekken voor bijeenkomsten. Zo moest er een congreshal komen, een plek waar Zeppelins zouden kunnen landen en een arena.

 

We rijden zoveel mogelijk over de snelweg om een redelijke tijd in Neurenberg te zijn. Alles verloopt zo voorspoedig dat we al om kwart voor 10 voor de deur parkeren. Er hangt een briefje bij de deur dat er een wachttijd is van een uur. Niet dat er een rij staat..... Dus Jos gaat de trap op naar de centrale hal en informeert hoe het zit. We kunnen gewoon naar binnen.

We zijn bij de congreshal daar is een documentatiecentrum en een expositieruimte.

Eigenlijk komen we 'gewoon' voor het gebouw, de geschiedenis van een schreeuwende Hitler die zijn volk toespreekt kennen we wel. De enige manier om het gebouw te zien is de expositieroute te volgen. In verband met corona kun je niet zomaar alle kanten op lopen.

Waar ik nog wel stil van werd was de manier waarop werd getoond dat Joden, Roma en Sinti zijn afgevoerd naar de vernietigingskampen. Op rails liggen hun naamkaartjes. Koude rillingen....

 

We lopen door de verschillende ruimtes en komen uiteindelijk bij de plek waar je via een pier hoog de arena kunt bekijken.

Het is een nogal rommelig geheel, of dat nu komt omdat ze er mee bezig zijn of dat het er al tijden zo verslond bij ligt is onduidelijk. De Arena had nog eens zo hoog moeten worden met ook nog een dak er bovenop. Dat is niet gelukt in de tijdsspanne die de nazi's gegeven was.

Als we de pier weer teruglopen kunnen we van achter het glas een blik werpen op een aantal zuilen van de zuilengalerij.

 

 

 

Dat waren dan de meest zichtbare markeringsplekken. Een beetje een afknapper. We hebben niet de behoefte om ook nog het buitenterrein te bekijken, alleen al niet vanwege de afstanden.

 

 

 

Het is pas 11 uur en aangezien we ook niet door een grote, drukke stad willen lopen gaan we op weg richting Regensburg niet meer over de snelweg maar binnendoor. Onderweg kopen we en zoeken een plek om te lunchen. Dat doen we uiteindelijk op een camperplek in Neumarkt in der Oberpfalz. Niet een plek om te blijven staan. We zijn op zoek naar een betere plek waar we morgen ook kunnen/willen blijven en waar we de stoeltjes buiten neer mogen zetten. Dat wordt uiteindelijk Riedenburg. Het stadje ligt aan het Main-Donau kanaal. We hebben er op weg hiernaar toe ook al af en toe langs gereden. Tegen de tijd dat we er bijna zijn krijgen we nog maar weer eens ein umleiting. Gelukkig hoeven we daarvoor maar zo'n 5 km extra te rijden. En ach, het uitzicht is mooi.

De camperplek is groot, erg groot. Het ligt zo goed als aan het water, je kunt er alleen niet op kijken want er zitten bomen en struiken voor en er loopt een fietspad langs.

Na wat rondrijden vinden we een redelijk plekje, het is druk dus we staan gezellig met z'n allen in rijen opgesteld. Even wennen weer maar knop om, stoeltjes buiten en genieten van het mooie weer. We willen hier morgen ook nog blijven. Daarna zijn we van plan om nog naar Regensburg te gaan en van daaruit weer naar het noorden via voormalig Oost Duitsland. Hoe precies gaan we nog uitzoeken.

 

Vanavond is het tijd om de websites bij te werken. We hebben eindelijk weer een goede internetverbinding dus Jos kan ook bezig zijn foto's. Dat lukte in Mosbach niet. Mijn teksten lukte met heel veel geduld.

Mijn foto's komen morgen. Jullie zullen het even alleen met de tekst moeten doen.

 

Zaterdag 12 september, Riedenburg

 

Vandaag een echte rustdag. Het duurde even voordat de zon op gang kwam. Er hing een dichte nevel in de bergen om ons heen. Maar uiteindelijk won de zon. En hoe, het was een heerlijke dag met op het toppunt zo'n 30 graden.

Het lukte in eerste instantie nog om in de schaduw te zitten van een paar bomen maar toen de zon er eenmaal bovenuit kwam bakte die er vrolijk op los. Gelukkig hebben we een luifel. We hebben hem zelf nog nooit nodig gehad maar nu is het een uitkomst en met behulp van een paar fleecedekens hebben we de voorkant ook nog dichtgemaakt.

 

Jos is een wandeling gaan maken door het stadje en langs het kanaal ook dit keer niet zolang omdat een brug was afgesloten en hij zo geen grotere lus kon maken. Ik heb in die tijd mijn yoga-oefeningen gedaan. Blijf het altijd even een dingetje vinden om dat zo buiten voor de camper te doen maar knop om en namasté. Het was heerlijk in de buitenlucht.

We hebben daarna rustig aan gedaan. Lekker geluncht met gebakken eieren en duits brood. En daarna ben ik met de pfifferlinge bezig gegaan. Ik vind dat zo'n mooi woord voor cantharellen dat ik hem in Nederland ook vaak gebruik. Het is even een klusje om ze zoveel mogelijk zonder water schoon te krijgen want deze groeien nog echt op zand en tussen de takjes en blaadjes op de grond. Daarna de saus gemaakt zodat dat klaar is voor het avondeten.

Het plan is om aan het eind van de middag als het iets minder heet is nog even te wandelen door het stadje en mocht dat tegenvallen dan is in ieder geval het meeste werk voor het eten gedaan.

 

Er loopt langs het kanaal een fiets- wandelpad, niet alleen in dit stadje maar het is een echte lange afstandsroute.

 

We lopen over het pad tot aan de brug en gaan dan even de altstadt in, stel je er niet veel van voor want het is alleen maar een pleintje en een paar panden langs de hoofdstraat. Ze zijn wel allemaal opgeknapt en staan strak in de verf, ook hier pasteltinten.

Het is ontzettend druk bij de paar horecagelegenheden. Zo druk hebben we nog niet meegemaakt. Blijkbaar is de straat onderdeel van een doorgaande route want de motoren en auto's rijden af en aan.

We lopen nog even de brug over om te kijken hoe de rest van het stadje er uit ziet. Dat is niets bijzonders. We gaan weer terug naar de camper, we hoeven niet zo nodig in die drukte op een terras te zitten.

Ik heb gisteren in een gekke bui advocaat gekocht, zag het staan en het leek me heerlijk om een advocaatje met slagroom te eten.

Heb er tenslotte tegenwoordig de leeftijd voor. Het smaakte heerlijk maar of ik de fles leeg zal maken? Misschien maak ik er thuis wel ijs van, binnenkort wordt de ijsmachine van kitchenaid geleverd, dus dat wordt nog veel experimenteren.

Het is heerlijk om nog even buiten te zitten maar tegen de tijd dat we willen gaan eten vinden wij het te fris om zo buiten te zitten. En we hebben geen zin om met vest etc buiten te eten. Het begint ook al donker te worden. Dus we verhuizen naar binnen en eten heerlijke cantharellensaus met gebakken bradertjes. Toe hebben we nog een stukje apfelstrudel van gisteren.

Ons plan voor morgen is vroeg op en rond 9 uur vertrekken naar Regensburg, in de hoop dat het dan nog een beetje rustig is in de stad en we er een tijdje kunnen rondlopen. Afhankelijk van de tijd en de zin kijken we daarna waar we een camperplek gaan zoeken.

 

Zondag 13 september, Schönsee, 163 km

 

Het was de bedoeling om vanmorgen de cassette van de wc te legen maar gisteravond toen het we naar bed wilden, brandde het rode lampje. Het kreng wilde niet wachten en dus is Jos in het pikkedonker de boel gaan verschonen. Lichtpuntje, het hoefde vanmorgen niet meer. Wel vuil water geloosd en schoon water getapt. Dat laatste net teveel, toen we in Regensburg aankwamen was de vloer nat. De tank had gelekt. We hebben er niet meer zo gauw aan gedacht dat de nieuwe pakkingring van de dop bovenop de watertank niet zo goed afsluit als de oude. Vorig tankten we nooit helemaal vol, dan kon het er niet uit klotsen. Tja door schade en schande weten we nu weer dat we tot driekwart vol moeten tanken. In Regensburg er eerst water uit laten lopen tot ik bedacht dat ik mijn bh's nog wilde wassen, op de parkeerplaats voor een internetwinkel een wasje gedaan. Twee vliegen in één klap, bh's schoon en tank wat leger.

We staan al voor tienen in de stad, zo vroeg zelfs dat er nog geen koffie te koop was.

We hebben rondom de Dom, het Rathaus en langs de Donau gelopen. Regensburg is één van de weinige steden die niet gebombardeerd is in WOII. Dus alle oude huizen die je ziet zijn ook daadwerkelijk oud. De stad en de panden zijn heel goed onderhouden en net als gisteren zijn ook hier de huizen bepleisterd en in pasteltinten geschilderd. Het is allemaal niet zo zoet als in Riedenburg.

In de buurt van het Rathaus was restaurant open, veel mensen zaten buiten heerlijk te ontbijten, van een simpel broodje tot een ware brunch. Die ontbijtcultuur kent Nederland veel minder terwijl je in Duitsland overal kunt ontbijten. (Alleen op zondag blijkbaar wat later dan doordeweeks.) We hebben heerlijk koffie gedronken.

 

Toen we aankwamen in de stad was het echt rustig, al zittende op het terras zag je het drukker worden. Niet echt prettig.

Vanaf het terras zijn we naar de Donau gelopen, daar ligt een voetpad onderlangs en heb je een mooi zicht op de rivier en de Steinerne Brücke (rond 1100 begonnen met de bouw).

 

Die laatste is wereldberoemd en toen we er aankwamen vonden we het echt zo druk dat we de mondkapjes op hebben gedaan. Voelt iets prettiger.

Vanaf de brug zijn we weer via de Dom naar de parkeerplaats gelopen en hebben besloten dat we tot vlak voor de Tsjechische grens wilden rijden en dan weer richting noorden. Dat wil dan ook zeggen dat Regensburg onze zuidelijkste punt is voor deze reis.

We prikken als doel het stadje Cham. Er is even wat verwarring of dit niet in Tsjechië ligt, onderweg op de borden staat er steevast CZ achter de naam. Maar het is een kreishoofdstad in Beieren dus moet het toch echt Duits zijn. Vreemd.

We parkeren de camper aan de rand van de binnenstad, alleen de brug over de Regen (daarom dus ook Regensburg, dat ligt niet alleen aan de Donau maar ook aan de Regen) over en we lopen de stad in.

Het is maar een klein stadje met een pleintje, we willen iets eten maar er is niet veel bijzonders. Uiteindelijk komen we bij een Italiaan, daar hebben we al jaren niet meer gegeten. We nemen zelfs een pizza en oh verrassing het smaakt nog goed ook.

Er is een camperplek in dit stadje bij de kanovereniging, op papier lijkt het mooi aan het water te liggen. Als we er gaan kijken, blijkt het heel klein, de 8 campers die er staan, staan zo ongeveer tegen elkaar aan. En door de bomen en struiken zie je ook niets van het water. Dit wordt hem niet. We kijken op de camperapp en zullen jullie niet vervelen met alle problemen die de vernieuwde app heeft, in ieder geval kloppen de gegevens niet van een door ons uitgekozen plekje. Met behulp van de oude versie die nog op Jos zijn mobiel staat, lukt het om de goeie plek te vinden. Het is niet onaardig maar ik ben er niet happy mee. Pfff, op naar de volgende plek, een eindje verderop. Is ook niet alles maar goed genoeg voor de nacht. Het is een grote parkeerplaats aan de rand van een moerassig gebied en vlakbij het dorp. Er staat nog één camper en een aantal bussen. Maar ook een mooie Mercedes met een soort, opgeknapte bouwkeet erachter. Schitterende combi.

We hadden eerst de camper op de plek met een mooi uitzicht neergezet maar realiseerden ons toen dat het daar moerassig is en er dus waarschijnlijk veel muggen zullen zijn. We gaan dus maar aan de veilige kant staan. Als we buiten zitten hebben we toch nog last van wat volgens ons knutten zijn. Kleine steekbeestjes die je niet ziet maar wel voelt.

Ook hier koelt het snel af en we gaan rond 6 uur naar binnen en eten vanavond pannenkoeken.

 

Maandag 14 september, Thierstein 98 km

 

We willen vandaag gaan slingeren door het land, om niet bij elke kruising te kijken of we de 'goede' richting opgaan, hebben we op google maps gekeken langs welke plaatsen we het beste kunnen rijden om niet op de grote weg terecht te komen. Vervolgens bleek dat Tomtom het wel met ons eens was toen we het voorlopig einddoel invoerden en dat het ook allemaal verharde wegen zijn. Dus rijden we m.b.v. Tomtom al slingerend over 's Heeren wegen.

We gaan berg op en berg af, dal in en dal uit. Soms door het bos en soms een weids uitzicht. En steeds zien we in de verte, soms maar 5 km van ons vandaan Tsjechië liggen. We willen daar niet heen om geen gedoe te krijgen met het opnieuw Duitsland of Nederland inrijden. Veronderstel dat de kleurcode i.v.m. Corona verandert...... Maar er blijven steeds wegen vlak langs de grens.

Eén keer wil de Tomtom ons verkeerd sturen, een weggetje waar wij niet op passen, we zijn te hoog. Gelukkig zien we het op tijd en hoeven we niet ergens ingewikkeld te keren. En zelfs dan lukt het om een omweg te maken zonder de grens over te gaan of toch op een autoweg uit te komen.

 

Vlak voor Flossenbürg komen we een bord tegen dat er een Concentratiekamp moet zijn. Ik kan het nog steeds niet over mijn hart verkrijgen om, als we er zo vlak langs komen, er gewoon langs te rijden. Dus wordt het geen koffiestop op een mooi plekje maar, ondanks de hoge temperaturen, kille wandeling over het voormalig KZ Flossenbürg.

 

Het kamp heeft bestaan van 1938 tot 1945 en is oorspronkelijk gebouwd door de SS die hier haar gevangenen in de granietgroeves liet werken. Er was grote vraag naar graniet vanwege alle nieuwe nazi-bouwwerken. Vanaf 1943 was er ook een fabriek voor onderdelen van de Messerschmitt gevestigd. De vraag naar graniet nam af. In totaal hebben er zo'n 100000 gevangenen gewerkt waarvan er minstens 30.000 zijn overleden.

 

De overledenen werden in het begin nog begraven maar later kwam er een crematorium en werd de as op een hoop gegooid op het terrein.

Na 1945 zijn op een deel van het KZ-terrein huizen gebouwd en werden diverse panden gebruikt door verschillende ondernemingen. Pas in 2015 is het een herdenkingsplaats geworden en zijn een aantal panden gerestaureerd en is het terrein opgeknapt en als museum ingericht.

 

Het is altijd weer aangrijpend om door een concentratiekamp te lopen. Er hangt wat mij betreft nog steeds een lugubere sfeer en op sommige plaatsen lijkt het wel alsof de aarde haar verdriet laat voelen. Niet voor niets sprak de schilder Armando van een Schuldig Landschap.

 

 

Wat ik hier onbegrijpbaar vind, is dat er na de oorlog huizen zijn gebouwd en dat mensen nu zo ongeveer op de herdenkingsplaats wonen.

Er loopt een weg over het terrein naar de woningen die staan op de plek waar eerder de barakken voor de gevangenen waren neergezet. Mensen kijken nu uit over het kamp waar dagelijks bezoekers komen om te zien wat de nazi's hebben aangericht.

Daarnaast vind ik het nogal cynisch om in de voormalige kantine c.q. casino van de SS het museumcafé te vestigen. Zelfs met een terras dat gezellig uitkijkt over het KZ-terrein. Ik vond het te gênant om daar koffie te gaan drinken.

 

In de tentoonstellingsruimte hingen onder andere een aantal tekeningen die gevangenen hebben gemaakt en op één of andere manier het terrein hebben afgesmokkeld.

De eerste is gemaakt door Milos Volf, hij tekent hier zichzelf en verbeeldt de machtsverhouding tussen de gevangen en de SS. Hij reduceert de SS echter tot een laars. 

De tweede is getekend door Hugo Walleitner en laat de brutale mishandelingen zien van een Russische gevangene waar hij ooggetuige van was.

De derde tekening is van Bruno Furch en laat een vorm van mishandelen zien die ook in Dachau werd gebruikt. 

 

We hebben het wel even gehad en gaan eerst weer een stuk rijden, bijkomen, verwerken en langzaamaan weer genieten van de mooie natuur. 

Het  is nog maar een paar jaar geleden dat we vol overtuiging 'Nie Wieder!' riepen. En ook echt dachten dat we dat tegen zouden kunnen houden. Als je nu ziet hoeveel haat er is naar mensen van een andere kleur, geloof, ras of andersdenkend, hoe het geweld toeneemt en hoe sluipend verwrongen ideeën ook weer de politieke partijen binnensluipt dan houd ik mijn hart vast en durf niet meer met zo'n stelligheid Nie Wieder te roepen. We staan erbij, kijken ernaar, ageren, protesteren maar het helpt niet. Wat tot voor kort ongezegd moest blijven en niet gedaan mocht worden, wordt steeds luider en steeds geaccepteerder.

 

Onze koffiestop werd gelijk onze lunchpauze en onder het eten hebben we een nieuwe route uitgestippeld. Nu één met als eindpunt een camperplaats, en er was er één in de buurt met een heerlijk uitzicht. We hebben voor 2 dagen boodschappen gekocht onderweg en toen weer door het mooie landschap gereden.

Na aankomst pootjes omhoog, zelfs even gestrekt op bed, en genieten van het uitzicht. De rovers in de lucht wilden niet poseren voor de camera maar de bij op de bloem vond het geen probleem.

Het is de eerste keer dat we tot laat in de avond de ramen open kunnen houden. Tot nu toe koelde het als het eenmaal donker was snel af maar het lijkt er op dat we een plakkerige nacht krijgen. En wie wil dat niet in september.

 

Dinsdag 15 september, Thierstein

 

Rustdag...... Alleen al om half 6 wakker en daarna nauwelijks meer geslapen en als het al lukte dan droomde ik de hele wereld aan elkaar. Om kwart voor 7 opgestaan, tegelijk met de zon. En het was zo mooi buiten dat ik me heb aangekleed en een wandeling heb gemaakt. Met uiteraard de blik op de zon. Schitterend.

 

 

Daarna heel zachtjes gedaan maar Jos werd toch wakker van het gerommel en zo zaten wij op onze rustdag al om 8 uur lekker buiten te ontbijten en iets over negenen al aan de koffie.

Jos is daarna zijn wandeling gaan maken, deze keer echt een rondje van bijna 6 km en ik heb een hoekje op het gras opgezocht om mijn yoga-oefeningen te doen. Voor de camper was niet prettig, er is asfalt gestort maar het is niet glad er steken stenen bovenuit en zodra de zon er op schijnt komt er een teerwalm omhoog. Dat laatste is niet storend als je op een stoeltje zit maar liggend op een matje zit je er met de neus bovenop. Dus dan maar in het zicht van iedereen die het wil zien.

Als ik klaar ben en buiten zit uit te puffen komt de buurman langs..... Of ik lekker heb geoefend. Maar het ging allervriendelijkst en we hebben een babbeltje gemaakt. Hij vond ons dappere Hollanders omdat wij helemaal naar Beieren op vakantie zijn. Ik snapte eerst niet hoe hij dat bedoelde maar dat had natuurlijk met corona te maken. Dus uitgelegd dat we heel voorzichtig zijn. Hij ook, hij zei het heel mooi; Je kunt beter wat luider praten dan te dicht op elkaar staan.

Uiteraard wilde hij ook weten waar wij uit Nederland vandaan kwamen. Hij was in 1943 in Nederland geweest, vlak onder Groningen in Roden. Pas later bedacht ik mij dat hij dan of nog kind moet zijn geweest of nu boven de 90 is. Dus als ik hem nog spreek wil ik dat toch nog vragen.

 

Als de hut is opgeruimd, de koffie staat te pruttelen en ik mijn zweet heb afgewassen, komt Jos ook terug van de wandeling. Hij heeft een mooie route kunnen lopen.

 

Het is vandaag vogeltjesdag. Eerst zitten er een stel putters (distelvinken) en een verdwaalde spreeuw(?) in de berkenboom en later verschijnt de zwarte roodstaart weer dichtbij de camper. Als mijn determinatie tenminste klopt dan is dit het vrouwtje want die is helemaal niet zwart maar grijs/bruin. Deze laatsten maken er gedurende de dag een hele show van dus zien jullie hieronder wat vogelspam.

 

 

 

 

 

 

 

En zo trutten wij de dag door. Door al die vogels zijn er heel wat foto's te bekijken en uit te zoeken. Is er tijd voor een dutje voor Jos en wordt er wat gelezen en genoten van de lekkere dingen uit Duitsland. Leven als Gott in Beieren.

 

Aan het eind van de middag maken we een wandelingetje door het dorp. Het is heel klein maar heeft wel een dorfsladen, een apotheek, en kerk en een pleintje. Op het mededelingenbord staan tekeningen van een pand op het plein dat hoog nodig opgeknapt moet worden, dat gebeurt blijkbaar ook.

Tegenover de kerk staat een enorm pand met aan de voorkant muurschilderingen. Aan de straatkant is het een lange rij ramen met overal plastic bloemen en poppen. Als we er op de terugweg weer langs komen kijken we bij de grote toegangsdeur naar binnen, het lijkt ons namelijk een bejaardenhuis oid. Er zit een zeer oude vrouw met een jonge vrouw in de hal, ik vraag of het een bejaardenhuis is. Nee hoor het hele pand is van de oude vrouw en ze woont er alleen. De jonge vrouw (haar hulp?) kijkt er net zo verbaasd bij als wij, ook zij vindt het erg groot.

Daarna gaan we nog even kijken wat het dorpswinkeltje te koop heeft. Ze heeft een aantal soorten biologische streekkazen en handmatig gemaakte roomboter. We nemen een oude en een jonge kaas en een stukje boter. Bij het weggaan krijgen we er twee pretzils bij. Je moet tenslotte de boter wel op Duitse manier opeten.

 

We lopen terug naar de camper en gaan genieten van het lekkers. Het smaakt prima en gezien de tijd maken we er gelijk maar ons avondeten van.

Rond half 8 wordt het te fris om zo bloot buiten te zitten, we ruimen de stoelen op want morgen gaan we weer rijden, en gaan naar binnen. Daar moet voorlopig alles open blijven staan want uit de wind is het nog steeds warm.

 

Woensdag 16 september, Colditz 198 km

 

We gaan weer rijden. We willen/moeten a.s. zondag weer thuis zijn, moeders roept......

Om de laatste 2 dagen niet heel veel kilometers te moeten rijden, gaan we nu langzaam aan richting Nederland. We rijden vandaag via de oostkant om Leipzig heen. In betere, niet corona, tijden zouden we daar graag weer naar toe gaan maar nu zoeken we de drukte van de grote stad niet op.

Met Google maps weer een globale route uitgezocht, zodat we niet linea recta via de grote wegen worden gestuurd maar meer over wat wij provinciale wegen zouden noemen.

Het eerste stuk tot aan Trogen (vlakbij Hof) doen we tikkertje met de snelweg, altijd is ie wel ergens in de buurt maar wij rijden een stuk rustiger.

We hadden het idee om in Plauen koffie te gaan drinken maar deze stad was veel groter dan we hadden gedacht en voor alleen een klein ommetje zou dat veel tijd kosten. We rijden door naar Greiz, er gaat geen enkel belletje rinkelen totdat we parkeren op het marktplein en we een aha-erlebnis krijgen. Hier zijn we eerder geweest. Als we aan de koffie zitten, kijk ik de reisverslagen na en zie dat dat tijdens onze reis in het najaar van 2018 was. Nu kan ik nog zeggen dat ik het vergeten ben (ik kreeg die reis een plotseling, tijdelijk geheugenverlies, TGA, waardoor we de reis hebben afgebroken) maar Jos had het zich toch wel mogen herinneren ;) .

We lopen weer even door de kleine binnenstad.

 

Door een aantal omleidingen en mijn onduidelijke handschrift welke dorpen we zouden moeten aantikken, zijn we even de weg kwijt. Als we ergens langs de weg stoppen, komt er een knul aan die ons gelijk wil helpen en ons een mooie camping wijst. Allerliefst maar we willen niet naar een camping, leg dat maar eens uit.

Ik tik de goede plaatsnaam in de Tomtom en daar gaat ie weer. Onderweg lunchen we op een grote parkeerplaats midden in een bos bij één van de vele meren die er in dit gebied zijn. Het staat vol met auto's van mensen die gaan zwemmen in het meer. Daarna rijden we via allerlei binnenwegen naar Colditz. We houden Leipzig steeds links van ons. Het lukt om de drukte die bij de ommelanden van een grote stad hoort te vermijden. De CP in Colditz is niets bijzonders een terrein aan de rand van de stad waar ook bussen mogen parkeren. Het is gratis en heeft geen enkele voorziening.

Het is benauwd weer, langzaam aan komt de voorspelde weersverandering. De temperatuur is nog wel hoog maar er is ook al bewolking. We gooien alle ramen en luiken open en gaan buiten zitten. Hopelijk komt er een zuchtje wind zodat het binnen ook wat afkoelt.

Het was weer een mooie rit vandaag, alleen hebben we veel meer kilometers gemaakt dan ik had gedacht, 200. Ik ga even plat en Jos gaat richting kasteel. Dat kasteel heeft de stad na de oorlog en eigenlijk pas na de tv-serie wereldberoemd gemaakt. Hier werden tijdens de oorlog krijgsgevangenen opgesloten die al een mooie staat van poging tot ontsnappen achter de rug hadden. Ontsnappen uit dit kasteel zou onmogelijk zijn. Dat bleek het niet en daar is een spannende, geromantiseerde serie over gemaakt.

Jos loopt naar het kasteel en het stadje dat is allemaal prima te doen alleen blijkt dat het de terugweg een klim is om weer bij de camper te komen. Te zwaar voor mij om dat 's avonds samen te doen. Dus we blijven bij de camper.

 

Het is geen mooi uitzicht vanaf de camper maar het zonnetje doet 's avonds wel zijn best om de lucht mooi te kleuren.....

Het is nu bijna 10 uur en alle ramen en deuren staan nog steeds wagenwijd open. Het is op dit moment nog niet voor te stellen dat het morgen 'maar' 20 graden is.

Onze plannen voor morgen zijn dat we bovenlangs Leipzig richting het westen rijden, we rijden dan richting de Harz. Hoever zien we morgen wel weer.

 

Donderdag 17 september, Quedlinburg 197 km

 

Gisteravond was er nog wat gerommel rond de camper. We hoorden iemand lopen maar zagen niets. Het bleef bij die ene keer, niet echt prettig maar er gelukkig niet slecht om geslapen.

Vanmorgen rond 9 uur vertrokken.

Weer zoveel mogelijk binnendoor gereden en Leipzig ontweken. Dat lukte goed. Later wilden we ook Halle ontwijken dat was moeilijker. De stad zelf lukte wel maar in de wijde omtrek van Halle is veel (chemische) industrie. We hadden ons rondje om beide steden al groter gemaakt maar nog groter dan hadden we weer last gekregen van andere steden. Dus was het vandaag veel meer rijden over drukkere wegen, met veel vrachtverkeer. Gelukkig hebben we ook nog genoeg mooie stukken gereden.

We wilden koffie drinken in Bad Düben, daar was niets open. We hebben bij de bakker vers brood gekocht. Na een aantal kilometers kwamen we bij een parkeerplaats aan een meer, de Muldestausee. Het zag er allemaal wat rommelig uit maar er werd veel gefietst en gewandeld.

Vlakbij was een uitkijktoren, zeg maar torentje want we konden niet echt over de bomen en verwilderde struiken heen kijken. Maar door de bomen was het meer wel te zien. Hoog boven ons vlogen twee roofvogels. Te hoog om ze goed op de foto te krijgen maar het blijft een mooi schouwspel om naar te kijken. Na een korte wandeling zijn we weer verder gereden. We reden langs een paar grote parkeerterreinen, in eerste instantie vreemd maar na nog iets doorrijden zagen we nog een paar meren. Een waterrijk gebied dus. Vanaf daar lukte het ook aardig om de autoweg te ontwijken en weer op wat smallere wegen te rijden. Op die manier rij je tenminste ook weer door de dorpjes en stadjes.

Onderweg boodschappen gedaan bij een behoorlijk grote Edeka en daarna naar Quedlinburg gereden.

We zijn er ooit al eens geweest, kunnen het ons alleen niet meer goed herinneren. Ik dacht eerst dat we er toen ook overnacht hebben maar dat is niet zo. We zijn er alleen doorheen gewandeld.

Nu staan we op zo'n 100 meter voor het autovrije deel van de binnenstad op een mix-parking waar ook de touringcars parkeren. Die rijden trouwens af en aan. Gelukkig is het al laat in de middag dus het wordt al rustiger in de stad. Het is een mooie Altstad maar het is echt toeristisch. Dat stond me niet meer zo bij.

We lopen een rondje, drinken een glaasje en eten uiteindelijk bij de italiaan rumpsteak met cantharellen. Het smaakt heerlijk, alleen voor mij veel te veel.

En dan heeft de dag voor mij lang genoeg geduurd en gaan we terug naar de camper. We worden uitgeleide gedaan door een straatmuzikant die Norwegian wood van The Beatles speelt.

 

Vrijdag 18 september, Wernigerode 131 km

 

We zijn vanmorgen al voor 7 uur wakker. Het is stervenskoud, 2 graden. Doe snel de boiler aan en duik nog weer even onder het dekbed. Als de boiler is opgewarmd doen we ook de kachel aan. Dan er uit, wassen, aankleden en ontbijten.

We hebben vandaag grofweg een route uitgestippeld die dwars door de Harz gaat. We zijn nu aan de noordkant van het gebergte, rijden vandaag met wat bochtenwerk naar de zuidkant en dan weer naar het noorden terug.

De eerste stop is al voor 10 uur in Harzgerode. Een klein stadje, niet echt bijzonder maar leuk om even door heen te wandelen en de benen te strekken.

 

 

We rijden vandaag door echte bergen, veel haarspeldbochten, veel klimmen en dalen. Wat is het dan heerlijk om tegenwoordig een camper te hebben die dat zonder problemen kan. Uiteraard gaan we niet met 100 km per uur de berg op (wat wel zou mogen) maar ik heb geen enkel moment het idee dat ik even moet helpen duwen. En dat was bij onze oude camper wel anders. Dan mocht je blij zijn dat je de top haalde.

De Harz is zeer bosrijk maar gelukkig komen we ook nu weer genoeg stukken tegen met een weids uitzicht. Onderweg rijden we regelmatig over treinoverwegen. In de Harz zijn drie spoorlijnen die tezamen een gesloten netwerk van smalspoorwegen vormen. Op deze lijnen worden gedurende het hele jaar diensten gedraaid met stoomtreinen. Het netwerk is ongeveer 150 km lang. Eén lijn gaat ook naar de top van de hoogste berg in de Harz, de Brocken. Die wil ik graag een keer doen. Maar vandaag werd wel duidelijk dat het erg druk is in de Harz. Zowel de camperplekken als de steden/stadjes/dorpen zijn overvol. Dus ik ga maar even niet met de trein.

 

Vanuit Harzgerode rijden we naar Kelbra de meest zuidelijke punt voor vandaag. Van daaruit gaan we naar het westen, naar Nordhausen. Het kost wat moeite om een plek voor de camper te vinden maar uiteindelijk kunnen we vlakbij de Altstad parkeren. Het is stedebouwkundig gezien een beetje vreemde stad want al lopend komen we er achter dat de Altstad niet het middelpunt van de stad is, zelfs een beetje doods. We hebben wel zin in een terrasje en lopen naar het oude Rathaus, hier staat een intrigrerend beeld.

 

We komen langs het nieuwe stadskantoor, de bieb en een theater maar ook hier is er niet echt vertier. Er is een klein marktje waar ik een potje bijzondere honing voor mijn moeder koop. That's it. Het echte bruisende centrum hebben we niet gevonden. We lopen weer terug naar de Altstad en gaan bij een italiaan, die we op de heenweg al hadden gezien, op het terras zitten en eten een hap(je).

Daarna beklimmen we de trappen weer naar de camper en gaan noordwaarts weer dwars door de bergen met als uiteindelijke bestemming Wernigerode. Ik heb in mijn hoofd dat we hier al eerder hebben gestaan en op een zondagmiddag een theatervoorstelling over de baron van Munchhausen hebben gezien. Als we de stad inrijden komt me dat allemaal niet bekend voor, de cp's lijken niet op dat wat ik in mijn hoofd heb. We rijden naar de cp die het dichtst bij de stad ligt, het is een afgesloten deel van een gewone parkeerplaats. De gewone parkeerplaats staat al vol met campers. Jos kijkt nog even naar de officiële plek maar die is uiteraard ook vol. We gaan ook maar op de gewone parkeerplaats staan en gaan er vanuit dat dit zal worden getolereerd. Het is ondertussen al 4 uur dus we hebben er een aardige dag rijden opzitten.

We lopen met behulp van wat zoek- en vraagwerk naar het centrum. En als ik eenmaal het plein voor het rathuis zie, weet ik het.

Hier ben ik met mijn moeder geweest. Tot een paar jaar geleden lukte het nog om met haar een weekje op vakantie te gaan. We zijn ook een keer naar de Harz geweest en dus ook naar dit stadje. We hebben op het plein lekkere cantharellensoep gegeten en zijn met een toeristentreintje naar de burcht bovenop de berg geweest.

Dat was toen nog zo'n afknapper want als je de burcht echt wilde zien moest je nog een stukje klimmen..... Mijn moeder liep toen al slecht (ik eigenlijk ook) dus we konden linea recta weer met het treintje mee terug.

 

Maar met Jos ben ik hier dus nog nooit geweest. Onder het genot van een drankje hebben we wel uitgezocht waar de Baron van Munchhausen (die echt heeft bestaan) dan wel geboren is, dat was in Bodenwerder en dat ligt in Nedersaksen.

Ook in deze stad is het hartstikke druk, er zijn nog heel veel toeristen op de been. Ik vind het zo druk dat ik ook onder het lopen mijn mondkapje ophoud, want afstand houden is er niet bij en ook nauwelijks mogelijk.

Na een ommetje door de Altstad lopen we weer naar de camper. Ik wil wel met de pootjes omhoog en even rust hebben. Was weer een mooie maar ook intensieve dag.

Oh en by the way, morgen is ons doel Bodenwerder, ligt op de route naar huis en met wat slingers weer een mooie rit. Zondag willen we de laatste ruk rijden.