Zo'n 6 km ten noorden van Rovaniemi ligt de poolcirkel. Toch altijd weer bijzonder om overheen te gaan. Nu zijn we echt in het Noorden. Hier hebben ze er gelijk de woonplaats van de kerstman bij gemaakt. Het is dus nogal een kermis hier.

Er is zelfs een Sancta Claus pretpark. Wij stoppen er wel en sturen vanaf hier een kaartje naar mijn moeder..... Met de groeten van de kerstman. Je kunt er zelfs voor kiezen om hem pas met de kerst te laten bezorgen.

Vervolgens steken we de poolcirkel over.... op het terrein is deze breedtegraad in het wegdek aangegeven.

En net zoals wij in 2008 bij Mo i Rana, samen met onze kinderen, voor het eerst de poolcirkel overstaken en daar foto's van maakten, zo maken nu ook heel veel mensen foto's van zichzelf.

Een dochtertje zet haar ouders op de foto (daar maak ik dan weer een foto van).

Ik zet (met de telefoon van de dochter) een moeder met haar dochter en 2 kleinkinderen op de foto.

We kijken nog even bij wat winkeltjes binnen. Zo is er een outlet van Iittala en van Marimekko. Maar zoals wel vaker bij outlet, de beloofde dumpprijzen zijn hoger dan de reguliere prijzen in Nederland.

We willen niet veel verder meer rijden, zouden zelfs op dit feestterrein kunnen overnachten maar dat vinden we teveel van het goede. We rijden nog zo'n 10 km naar een picknickplaats aan een meertje. Er zijn zelfs speciale houten tipi's gebouwd waar je een vuur kunt aanleggen.

Dat laatste doen we niet, we zijn niet zo van het vuurtje stoken. Het enige nadeel van de plek is dat het vlakbij de weg ligt. Maar het uitzicht is weer schitterend.

De vlekjes op de foto's zijn regendruppels, want na 2 heel mooie zonnige dagen was het vandaag weer wat minder

Onze camper, een Knaus, is gebouwd op een onderstel van een Fiat Ducato. Dat geldt voor heel veel campers. Het probleem hiermee is dat je de vijfde versnelling niet moet gebruiken voor optrekken / snel inhalen en als je moet klimmen.

Met onze oude camper, automaat en geen cruisecontrol, leek het alsof je makkelijk met dezelfde snelheid over de Zweedse wegen kunt rijden. Het leek mij dan ook hartstikke fijn dat we nu een cruisecontrol hebben. Nu blijkt dat er toch meer klimwerk en bochten zijn op deze trajecten. Dat merk ik nu, nu ik moet terugschakelen. Dan slaat uiteraard de cruisecontrol af. Het is op sommige trajecten dan ook makkelijker/rustiger rijden zonder de vijfde versnelling te gebruiken. Verstook je alleen wel iets meer diesel.

2 juli, Saariselkä, Kaunispään 247 km

Gisteren was het een miezerige dag maar vanaf vanmorgen heeeeel vroeg scheen de zon al volop. Jammer genoeg zag ik dat, lang wakker gelegen omdat mijn voeten maar niet warm wilden worden.

Daarna startte mijn ochtend maar langzaam op. Maar eenmaal onderweg ging het weer prima.

De natuur verandert langzaam, steeds minder naaldbomen en als er al bomen zijn, steeds meer berken. En we zijn nog steeds in het land van de 1000 meren, dus ook nog steeds meertjes en meren. Maar het wordt steeds kaler, moerassiger, het begin van de toendra. Mijn omgeving, de rauwe natuur.

Het jammere van al die meren is wel dat er ook muggen rondvliegen. Er zijn hoekjes en gaatjes in de camper waar ze makkelijk doorheen kunnen. Je hoort ze haast niet, ziet ze nog minder maar aan het eind van de nacht zit ik onder de bulten.

Het is weer een weg om kilometers te kunnen maken. Het is wat vlakker en nog minder gehuchten onderweg, dus nu kan de cruisecontrol met gemak op 90km en in z'n 5. We stoppen onderweg eerst bij een benzinepomp en lozen daar gelijk water en tappen drinkwater. Er is ook een winkeltje maar die heeft echt niets voor het avondeten. Ik heb gezien dat er zo'n 50 km verderop een stadje (Sodankylä) is met een heuse supermarkt. Het is er niet één maar het zijn een heleboel supermarkten. We nemen de eerste die we tegenkomen. Deze is van alles voorzien. We halen in ieder geval eten voor 2 dagen en nog wat houdbare spullen om weer voorraad te hebben.

Het stadje zelf is niet veel bijzonders, veel leegstand en erg troosteloos.

We gaan wel lunchen in een klein restaurantje, als we al besteld hebben komen we er achter dat ze ook een lunchbuffet hebben.

Dat ziet er prima uit. Eenvoudig maar wel goed. Helaas, iets om de volgende keer op te letten.

Er is hier ook een camping waar we de toilet kunnen legen. Het kost wel 4 euro maar hij moet toch echt leeg.

Daarna weer on the road..... Jos maakt af en toe foto's onderweg, suft eens wat en ik vreet kilometers.

We komen langs het meer bij Petkula, daar hebben we onze vorige reis naar het Noorden een Engels echtpaar voor het eerst ontmoet. We zouden hen daarna nog regelmatig tegenkomen en spreken.

We stoppen in Saariselkä om te kijken waar we zullen overnachten. Het is een echt toeristencentrum. Hotels, winkeltjes, barretjes en zelfs een welnesscentrum. Vlakbij het stadje, bovenop een berg is een camperplek, Kaunispään. Je kunt daar op de mix-parking bij een restaurant overnachten. Daar rijden we heen. Het is weer een room with a view.... Een schitterend uitzicht.

Naast campers is het een komen en gaan van auto's. Iedereen wil even genieten van het uitzicht.

Rond 7 uur, half 8 daalt de rust neer over het parkeerterrein.

Het is de hele dag mooi weer geweest maar onderweg zagen we al heel donkere wolken in de verte. Als we bovenop de berg staan, komen ze steeds dichterbij. De lucht betrekt en we krijgen af en toe een buitje. Het lijkt er op dat de zware buien ergens anders vallen.

Er staat een niet al te hoge uitkijktoren bovenop de berg. Het is een monument ter herinnering aan de Triangulatie die hier vroeger plaatsvond. Triangulatie was de basis waarop kaarten werden gemaakt. Overal in Finland stonden torens die samen een netwerk vormden en zo, zo precies mogelijk, het land in kaart brachten. Dit heeft tientallen jaren zo gefunctioneerd maar tegenwoordig zijn er betere, preciezere technieken, satellieten die gebruik maken van GPS.

3 juli, Grense Jakobselv 332 km

Gisteravond wilde ik nog een foto maken van de daken van het hotel/appartementencomplex dat tegen de flanken van deze berg ligt. Een deel van het dak is namelijk van (plexi-?)glas. Voor in de zomer misschien niet zo nodig maar voor de wintergasten des te mooier. Zo kun je vanuit je bed het Noorderlicht zien. Hoe romantisch wil je het hebben.

Voor de kinderen had ik al een foto met de mobiel gemaakt, krijg als reactie van Leon terug dat het dan niet zo bewolkt moet zijn want dan zie je mooi geen kleurenpracht aan de hemel. Toen viel ook pas op dat het heel snel aan het dichttrekken was. Eerst dachten we dat het mist was, maar het is laaghangende bewolking. Die laatste wordt niet door de, inmiddels harde, wind weggeblazen.

Dus ook jullie moeten het doen met een simpel fotootje, genomen door het raam.

Vanmorgen zat het helemaal dicht. Geen berg en geen dal te bekennen. Pas als we naar beneden rijden, klaart het op. Geen zon maar we kunnen weer gewoon van ons af kijken. Helaas gaat het onderweg wel regenen. We rijden verder noordwaarts, Kirkenes staat op de Tomtom maar dat is nog een heel eind dus we zien wel of we dat halen.

De eerste stop is in Inura, de laatste 'grote' plaats voor de Noorse grens. Hier tanken we de tank vol, want we komen voorlopig niets meer tegen. Inura is sowieso een plek met herinneringen. Tijdens onze vorige reis naar het Noorden hebben we hier in een hotel-restaurant tegenover de benzinepomp de hele middag gezeten om telefoons en laptops op te laden en om de websites bij te werken. Mochten in een aparte ruimte waar een stroomvoorziening was en we heerlijk rustig konden zitten.

De benzinepomp is ondertussen verplaatst en vergroot. Het hotel is nog steeds op de oude plek alleen wel opgeknapt en uitgebreid. Want dat is wel een opvallend verschil met 8 jaar geleden, er is veel meer reuring hier in het noorden van Finland.

Zij hebben de toerist gevonden en de toerist dit gebied. Er wordt vooral gemikt op wintersporters. Skiën, met sledehonden of met sneeuwscooters rijden, zijn de trekkers. En met een beetje mazzel zie je ook nog het Noorderlicht.

Na Inaru slaan wij rechtsaf, de weg naar Kirkenes. Dit is geen drukke route, als er van hieruit al mensen naar het noorden gaan dan slaan de linksaf en rij je richting de Noordkaap. Maar wij willen eerst naar het uiterste noordoostelijke puntje van Noorwegen, tegen de Russische grens aan. Daar is in een baai van de Barentszzee een camperplek.

Het is rustig onderweg, af en toe een camper of een local. Want na Inaru kom je niet echt veel dorpjes meer tegen maar er zijn overal verspreid wel nederzettingen van Sami. In het dal is hun winterverblijf en zijn er grote kralen waar de rendieren 's winters bij elkaar worden gedreven. Zomers gaan ze met de dieren de bergen in. De kuddes worden tegenwoordig met een gps in de gaten gehouden. Dwalen ze teveel af dan komen de drijvers in actie, verder gaan de rendieren hun eigen gang. En kom je ze dus ook op de weg tegen.....

Het landschap wordt steeds mooier, kaler, ruiger, moerassiger. We stoppen een keer voor de lunch en een wandelingetje maar de muggen hebben het, zoals vanouds, weer op mij begrepen. Zelfs als ik me helemaal onder spuit met deet, vinden ze me lekker genoeg om bloed te tappen.

Slechts één voetdruk verwijderd van een ontmoeting met een eland..... Voorlopig as close as it gets

Het rijden gaat voorspoedig, rustige brede, glooiende wegen. De cruisecontrol kan op 80km. Zo'n 80 km na Inaru passeren we de Noorse grens. De vorige keer stelde het helemaal niets voor, nu moet je langzaam rijden en is er een heuse bemensde douanepost. Maar ook hier mogen we met onze drankvoorraad doorrijden. Zou toch lullig zijn dat we die bij het voor de tweede keer passeren van de Noorse grens zouden moeten inleveren.

Wanneer we de grens over zijn, krijgen we gelijk weer Noorse wegen, dwz hobbel de bobbel en veel smaller dan in Finland of Zweden. Zou dat de maken hebben met de Europese unie?

We rijden naar Kirkenes. De grootste stad in het noordoosten. Niet dat dat veel zegt. Maar het is ook de laatste halte van de Hurtigruten. Dat wat ooit alleen een postboot was waar je ook op mee kon varen en tegenwoordig een luxe cruisemaatschappij. Zij varen vanaf zuid Noorwegen naar Kikenes en doen onderweg heel veel havens en haventjes aan. In de meeste havens zijn speciaal op de opvarenden gerichte activiteiten. Je kunt zelfs in de ene haven afstappen, met een sightseeing toer mee en in de volgende haven weer opstappen. Tijdens onze vorige reis naar het noorden hebben we bij een Sami-familie gestaan. Zij kregen in de zomermaanden bijna elke avond zo'n groep op visite. De groep kreeg dan te zien hoe Sami leven en hoe rendieren worden gehouden. Aan het eind was er dan een verkoop van handgemaakte producten. De familie woonde in de zomer in een huis waar alles zo ongeveer in de kamer gebeurde, wonen, slapen, tv-kijken, produceren van souvenirs en de receptie voor de huurders van de huisjes.

Kirkenes poogt de cruisegasten te behagen maar is vooral vergane glorie.

In de stad is een soort Chinese poort gemaakt naar de winkelstraat.

Er is nog één winkel met mooie, design spullen. Verder is er leegstand en winkels met onduidelijke waar in de aanbieding. Maar cruisegasten zie je niet. Later lees ik dat in ieder geval het ijshotel sinds dit jaar ook in de zomer open is, en zij verzorgen allerlei trips en excursies. Toeristen kunnen aan boord al hun ticket kopen en worden dan op de kade opgewacht door een bus. Zo loop je als binnenstad dus mooi je klanten mis.

Wij gaan naar het centrale plein, waar we de vorige keer mazzel hadden dat er de jaarlijkse Russische markt was. Nu is het kaal en stil. We drinken koffie en besluiten dat we vandaag al naar Grense Jakobselv gaan. We komen wel laat aan dan maar gokken er op dat er nog plek is.

We lozen in de haven, op de kade van de Hurtigruten, bij een sanistation en halen in de supermarkt eten voor minimaal 2 dagen.

Dan kunnen we er even tegen.

De weg naar Grense Jacobselv is zo'n 60 km. Probleem is dat het echt een slechte weg is, eerst nog wel geasfalteerd maar later alleen steenslag. Beide delen zijn vol kuilen, gaten en hobbels. Dus het schiet niet op.

Onderweg komen we eerst langs de grensovergang met Rusland. Vanaf hier is het …. naar Moermansk. Opvallend is dat het een redelijk simpele grenspost is, geen grote hekken en zware bewaking (zoals in Estland) maar zo één die je eerder ook had tussen Nederland en Duitsland.

Voor de grensovergang slaan we linksaf en rijden hobbelend en bobbelend naar de cp. Onderweg passeren we een aantal keren waarschuwingsborden. De grens met Rusland loopt hier vlak naast de weg, soms door de rivier. En we mogen hem echt niet oversteken.

We proberen het maar niet uit. We zien wel geen bewaking maar waarschijnlijk zijn ze sneller bij je dan dat wij onze voeten in het water hebben staan.

Bij Grense Jakobselv is nog plaats met uitzicht op de Barentszzee, Joepie... Mooie plek, redelijk vlak en uitzicht.

Naast ons staat een militaire jeep met twee meiden er in. Zij genieten ook even van het mooie uitzicht, zijn op patrouille. We maken een praatje, leuke meiden en zoals de meeste jonge Noren spreken ze prima Engels.

Ondertussen is het al over zevenen. Jos gaat met het eten bezig. Tegen de tijd dat hij bijna klaar is wordt er aangeklopt.

Een visser, of we belangstelling hebben voor zalm of Kingcrab. Ik loop met hem mee, hij heeft 2 plastic tassen vol met crab. Per tas 15o Nkr. Dat is echt spotgoedkoop.

We wilden naar Bugoynes rijden om daar weer (hartstikke dure) Kingcrab te eten. Maar als het zo ook kan. Ik koop een tas vol, net als onze Duitse buurman. Het is nog kakelvers en niet zoals wanneer het gevangen wordt door een grote vissersboot al gekookt.

Na het eten en een wandelingetje ga ik het toch maar koken. Schaaldieren een dag ongekookt laten liggen is niet zo slim. Dat wordt heel wat porties koken in de pan die we bij ons hebben.

Na het afkoelen zetten we het eerst in de berging tot Jos zich realiseert dat het daar ook niet koud is, daar loopt de verwarmingsbuis doorheen. Dus dan de koelkast zo inruimen en leegmaken dat daar de teil met vis in kan. Dat wordt morgen een feestmaal! Op Twitter vraag ik nog aan een bevriende kookgek wat ik er mee zou kunnen doen. Hij houdt het altijd simpel. Gekookte, daarna afgekoelde crab met een zelfgemaakte citroenmayonaise. Tja dat is simpel te maken in de camper, die mayonaise.

4 juli, Grense Jakobselv

Nog even over de plek waar we nu staan. Hij stond al op ons lijstje om opnieuw te bezoeken alleen zou het dan de laatste plek aan de Barentszzee zijn. Het is nu door onze doorsteek door Zweden en Finland de eerste plek aan de Barentszzee geworden. Het is ook onze eerste rustdag sinds we uit Noorwegen zijn vertrokken.

Zijn we wel aan toe, een dag niet rijden, geen kilometers vreten en gewoon doen waar we zin in hebben. Behalve in de zon zitten want dat is er ook hier niet bij.

Het regent gelukkig niet en aan het eind van de ochtend gaan we wandelen. Er is niet zo heel veel keus, je kunt wat klimmen en klauteren op de rotsen of de weg die we gekomen zijn (een stuk(je)) teruglopen.

We lopen samen op met een Finse mevrouw en raken aan de praat. Het is een vroedvrouw die 4 keer per jaar 2 weken in het ziekenhuis van Kirkenes werkt als vroedvrouw. Er is een groot tekort aan gediplomeerd personeel in dit deel Noorwegen en voor Finse begrippen zijn de salarissen uitzonderlijk hoog. Zij verdient het dubbele van wat ze in Finland verdient. En daarmee is het de moeite waard om vanuit zuid Finland hier heen te reizen. Ze is hier nu met het gezin van haar dochter om hen dit bijzondere plekje te laten zien en in de hoop dat er beluga's te zien zouden zijn. Maar helaas voor hen en ook voor ons, de zee is voorlopig te wild. Ze vertelt nog dat er tot voor kort een Nederlandse gynaecoloog werkte. Deze vrouw, nu met pensioen, is getrouwd met een man uit de regio. Ze hebben nog niet zo lang geleden hun zoon verloren. Hij ligt begraven op het kerkhof bij het kerkje.

Dit kerkje, de Koning Oskar II kapel, ligt zo'n 1km van de camperplek en ligt op een rots.

Deze kerk heeft een bijzondere geschiedenis. In 1826 is vastgelegd dat de rivier en de monding van de Jakobselv de grens vormt tussen Noorwegen en Rusland. Maar de lokale Russische vissers trokken zich hier niets van aan. De autoriteiten bedachten toen een originele oplossing, aan de monding van de rivier werd op een rots een kerkje gebouwd. Deze was vanaf zee zichtbaar en diende daarmee als afbakening van de grens. Het kerkje werd in 1869 gebouwd en op 4 juli 1873 officieel geopend door Koning Oskar II.

We hebben mazzel, het is vandaag 4 juli en de kerk is daarom geopend. Het wordt slechts incidenteel gebruikt, bij hoogtijdagen en op verzoek bij een trouw- of begrafenisdienst.

Het is van binnen een stijlvol, sober kerkje met een paar mooie accenten, het doopvont, de lampen en het glas in lood.

Vanaf de rots waarop de kerk gebouwd is, heb je een mooi uitzicht over de monding van de rivier en over de Barentszzee.

Door de verbondenheid met het Noorse koningshuis, komen bij speciale herdenkingen altijd leden van het koningshuis. Op 23 oktober, de bevrijdingsdag van dit deel van Noorwegen door de Russen, komt de huidige koning naar Kirkenes en bezoekt dan ook weer het kerkje in Grense Jakobselv. In ieder geval zal daarbij de Russische minister van Buitenlandse Zaken aanwezig zijn. Maar men heeft de stille hoop dat deze keer Poetin ook komt omdat de Koning er ook bij zal zijn.

We wandelen naar de monding van de Jakobselv, het is eb dus het ligt grotendeels droog.

En ook hier geldt, als je lef hebt loop je zo naar Rusland. Maar sinds ze geen kerken meer bouwen als baken maar allerlei satellieten en andere bewakingsmiddelen hebben om te zien of er mensen stiekem de grens over gaan, is het ook hier niet verstandig het uit te proberen. Hoog op de bergen om ons heen zijn aan de ene kant Noorse en aan de andere Russische bewakingssystemen zichtbaar.

In de loop van de middag gaan we de krab ontleden. We halen het pantser van de poten door het of in de lengte door te knippen met een schaar of door het vlees er voorzichtig uit te trekken. Alleen de scharnieren moeten wat grover worden aangepakt. Uiteindelijk levert een boodschappentas vol krabpoten (van één Kingcrab) twee grote borden met vlees op.

We laten de krab rustig op temperatuur komen. Maken ondertussen citroenmayonaisse, verse aardappelsalade en een simpele tomatensla. Samen met een glas bubbels levert de Kingcrab een koningsmaal op.

PS in het reisverslag van onze reis in 2011 naar het noorden staat beschreven waarom de krab voor mij een speciale betekenis heeft en waarom we ook dit jaar weer genieten van het eten ervan.

We hebben trouwens zoveel krab dat we dat nooit in één keer op kunnen maken. We vriezen daarom 2 porties is.

's Middags hadden  we ook nog een tijd, samen met onze Australische buren, voor de camper gezeten en het water afgetuurd naar eventuele beluga's of andere voor ons bijzondere dieren. Helaas niets kunnen ontdekken. Het is wel een mooie oefening met de nieuwe camera.

                                                                                                                                                                                                                                                                             (de kleine jager)

Na het eten gaan we in het kader van het uitbuiken nog een wandelingetje maken. We klimmen de rotsen rondom de camperplek op en genieten van het uitzicht. Helaas genieten ook de muggen mee.

Als toetje komt aan het eind van de avond  de zon er ook nog zo goed als door. Het blijft een vreemde gewaarwording, de zon die niet onder gaat maar boven de horizon van west via noord uiteindelijk de volgende morgen in oost weer opkomt.

5 juli, Neiden 106 km

Vanuit Grense Jakobselv moet je eerst weer naar Kirkenes om op de E6 te komen. Leuk weetje is trouwens nog dat die E6 in Kirkenes eindigt op de kade van de Hurtigruten.

Ons plan was om onderweg een wandeling te maken maar als we bij de parkeerplaats komen waar we makkelijk kunnen parkeren begint het net te regenen. Dan maar gelijk door naar Kirkenes hier willen we eerst naar het sanistation en naar de supermarkt en dan naar hetzelfde restaurant als waar we van de week hebben gezeten. Daar hebben ze goeie wifi en zoals de trouwe meelezers al wel gemerkt hebben, de afgelopen dagen hadden we een zeer slechte verbinding. Zelfs bellen ging soms moeizaam.

We lopen nu zo achter dat we ergens willen zitten waar we zowel de laptops ondertussen kunnen opladen en ook geen eigen mb's hoeven te gebruiken. Die vliegen er namelijk nogal doorheen.

In het restaurant gaat net iemand weg die van het stopcontact gebruik maakte. Dus dat is mooi, alles aan het stroom. Onder het genot van koffie, koffie, water en eten maken we zoveel mogelijk de websites up to date.

We rijden daarna naar een camperplek in Neiden. Dit is een mix-parking bij de Neidenelva die ontspringt bij het Inarimeer in Finland en hier via een aantal stroomversnellingen en watervallen het Varangerfjord instroomt. Er zit hier heel veel zalm die als je mazzel hebt boven het water uit ziet springen. Zowel 8 jaar geleden als nu zien we ze niet. Het is een zeer gewilde visplek. En op een aanplakbiljet lezen we dat morgen de jaarlijkse viswedstrijd is.

Behalve de wilde rivier is hier niets te zien, we lopen nog een bospad in maar behalve muggen brengt ons dat ook niets. De plek zelf is prima om te overnachten en morgen weer een stuk westwaarts te gaan.

6 juli, Vardo 244 km

Vannacht was het rustig op de cp maar vanmorgen werd het druk met vissers en kijkers naar de watervallen, zelfs een bus vol toeristen werd hier uitgeladen.

Ons eerste doel voor vandaag is Burgoynes. Het dorpje waar we 8 jaar geleden King Crab hebben gegeten. Waren we weer van plan maar aangezien we er al volop van hebben genoten in Grense Jakobselv hoeft dat niet meer. Maar het is een mooie route om naar toe te rijden en ik ben ook wel benieuwd of het hier ook toeristischer is geworden. Er wordt volop geadverteerd dat je van hieruit met een boot de zee op kunt om zelf King Crab te vangen en om het vervolgens samen op te eten. Daarnaast kwam ik ook tegen dat er tegenwoordig een sauna is. Dus wie weet is het hier ook wel onherkenbaar veranderd.

De route er naar toe is niet veranderd. Al op de E6 is het genieten, we rijden door een toendra-achtig gebied. Schitterend. En ja, ook hier elke keer weer waarschuwingsborden voor elanden. Maar helaas, we zien wel hier en daar plukjes rendieren. De meesten zullen nog wel hoger in de bergen zijn, daar is nu volop voedsel voor ze te vinden.

Zo'n 30 km voor Burgoynes draaien we een zijweg op. Links de zee, rechts bergachtig gebied en toendra. Het blijft genieten.

Burgoynes is nog niets veranderd, hoogstens ligt het er wat vervallener bij. Het restaurant waar we ooit gegeten hebben is totaal verwaarloosd, de sauna is zelfbediening en de 'camping' is nog steeds een strookje langs het strand, zonder voorzieningen. Wel heeft de camping stadse prijzen ingesteld.

We lopen door het stadje en ik verbaas me er over dat je als gemeenschap zoveel potentieel hebt maar dat blijkbaar niet waar kunt maken. Ook zij zouden toch schitterende arrangementen voor Hurtigruten-gasten kunnen organiseren?

Na wat zoeken komen we toch nog een restaurantje tegen. Het is tevens het postkantoor en de bank en je kunt er ook kamers/huisjes boeken. Als we er eenmaal zitten, wordt het zelfs druk. Vooral met locals maar er druppelen ook toeristen binnen. Ze hebben een goeie kaart en hebben verschillende gerechten met King Crab op het menu staan. Dus toch nog iets positiefs.

We rijden weer dezelfde weg terug naar de E6, andere mogelijkheid is er niet. Dat zullen we wel vaker meemaken als we de verschillende schiereilanden op gaan. Het is er geen rondjes rijden, alleen maar heen en terug. Gelukkig zijn de routes heel mooi, dus dan geniet je er van twee kanten van.

We rijden om de botn/ de punt van het Varangerfjord heen en gaan dan weer noordwaarts. Het Varangerfjord maakt deel uit van de Barentszzee en Grense Jakobselv ligt in aan het begin van het fjord aan de oostkant. Vandaar zagen wij, al kijkende over het fjord het Varangerschiereiland liggen. De sneeuw die ik met de telelens in de verte zag, moeten we nu beter kunnen zien.

We willen op dit schiereiland een paar dingen doen. We willen naar het eilandje Ekkeroy en we willen weer naar Hamningberg.

Op Ekkeroy is een kolonie drieteenmeeuwen. De vorige keer dat we er waren was het weer niet denderend (hahaha) we hopen er nu meer te zien.

Hamningberg ligt aan het einde van de weg, is zelf niet veel bijzonders maar de route er naar toe des te meer.

Als we gaan lunchen onderweg is het ondertussen al half 3.

We besluiten niet nog vandaag naar het vogeleiland te gaan, voordat we er zijn is het al zo laat. Dus willen we naar Hamningberg rijden. Maar tegen de tijd dat we in Vardo zijn is het al 5 uur, en het laatste stuk was in dichte mist. Niet echt geschikt om dan nog een stuk langs de zee te rijden. In ieder geval wordt dat dan geen genieten. In Vardo is ook een (gratis) camperplek en daar gaan we naar toe. Het is een stuk braakliggend terrein aan het water. Niets bijzonders, geen voorzieningen maar wel weer een schitterend uitzicht.

In de loop van de avond gaat het steeds harder waaien en zien we de golven stuk slaan tegen de rotsen.

We kijken morgen eerst hoe het weer is. Dan besluiten we of we nog doorrijden naar Hamningberg of dat we naar het vogeleiland gaan. In ieder geval willen we even Vadso in.

En nog maar een keer..... Om foto's te bekijken van onderweg, tijdens het rijden, moeten jullie op de site van Jos zijn. Ik rij, Jos fotografeert ondertussen! 

Dus klik hier en je ziet wat ik onderweg ook met een scheef oog heb gezien ;)

7 juli, Hamningberg 44 km

Vannacht de zon betrapt, die piepte stiekem tussen de wolken door. Helaas was hij vanmorgen al weer weg, maar het is droog! En we zullen het hier mee moeten doen. Dus knop om en er niet teveel van balen.

We hebben vanmorgen een wandeling door Vardo gemaakt. Het is één van de oudste stadjes in noord Noorwegen, het is van oudsher een vissersplaats. Het dateert van rond 1300 en Willem Barentsz deed het stadje aan op zijn expeditie naar de noordoostpassage in 1594.

Vardo heeft al sinds de 14e eeuw een vesting, Vardohus. De huidige vorm stamt uit de 18e eeuw. De vesting is nooit aangevallen en heeft tegenwoordig alleen nog maar een symbolische waarde; de Noorse vlaggenpost naar het Oosten.

Dat dit trouwens Vardo is en niet bijvoorbeeld Kirkenes dat veel dichter bij de Russische grens ligt heeft een reden. Tot 1826 had het noordoostelijk deel van Noorwegen, een deel van het aangrenzende gebied in Rusland en een deel van het aangrenzende gebied in Finland een speciale status, een soort niemandsland. Dit zal vooral te maken hebben gehad met de Sami die hier leven en met hun rendierkuddes, of vissersboten, geen grenzen kenden. Het is zelfs nu nog zo dat Russen uit het grensgebied vrij mogen reizen tot voorbij Neiden.

We wandelen door een deel van de vesting en komen er dan achter dat het ook een museum is. Er staat halverwege opeens een bord dat je entree moet betalen.

Met ons zijn er meer toeristen in verwarring en keren om. Het is leuk om de vesting even te zien maar 5 euro betalen om de kanonnen van dichterbij te zien, vonden we niet nodig.

We lopen via de andere uitgang weer het stadje in. We willen naar Steilneset Memorial. Dit is een monument ter nagedachtenis aan de executie van 91 mensen in 1621 voor hekserij. Het monument is in 2011 geopend.

Net als in de rest van Europa waren er in de 17e eeuw ook in Noorwegen vele heksenverbrandingen, daarvan nam dit deel van Noorwegen, de Finnmark, het grootste deel voor zijn rekening. De reden hiervoor heb ik niet gelezen maar het zou me niet verbazen als dit te maken heeft met de hier levende Sami die zich iets van grenzen, laat staan van God noch gebod iets aantrokken.

Een belangrijke reden dat in de 21ste eeuw een monument is opgericht heeft te maken met de ontwikkeling van toeristische routes in Noorwegen. Om deze aantrekkelijk te maken zijn er in de nabijheid van die routes monumenten en andere kunstwerken geplaatst. We zijn op andere plekken in Noorwegen ook al kunstwerken in dit kader tegen gekomen.

Maar los van het achterliggende verhaal, er is een schitterend monument opgericht aan de rand van Vardo. Het bestaat uit twee gebouwen.

In de geheugenzaal wordt op plaquettes van alle slachtoffers een korte levensbeschrijving gegeven en brand er voor elk afzonderlijk een lampje.

Het tweede gebouw is van glas, er staat in het midden van een rond muurtje een brandende stoel. Een soort eeuwige vlam zoals je ook ziet bij een graf van de onbekende soldaat, maar dan wat confronterender. Aan het plafond hangen een soort grote spiegels die de vlam weerkaatsen.

De Amerikaanse kunstenaar Louise Bourgeois, de Zwitserse architect en professor geschiedenis Liv Helene Willumsen hebben er een indrukwekkend monument van gemaakt.

We lopen weer terug naar het stadje om nog een gebouw te bekijken waar we gisteren langsreden. Het leek ons een theater maar als we het van dichterbij bekijken blijkt het een bibliotheek, een zwembad en het stadhuis te huisvesten.

We drinken een kopje koffie in het plaatselijke hotel dat voor zover wij hebben kunnen constateren ook het enige restaurant is. De koffie is buitengewoon goed, in plaats van de gebruikelijke, meestal, slappe koffie hebben ze hier een professioneel Nespresso-apparaat en wanen wij ons even George Clooney.

We besluiten om naar Hamningberg te rijden. Het dorp zelf is niet veel maar de weg er naar toe is des te mooier.

Vardo ligt op een eiland en je kunt er met de auto alleen op of af via een bijna 3km lange tunnel die 88 meter onder de zeespiegel ligt.

Net na de tunnel slaan we rechtsaf en je voelt je gelijk weer thuis in Noorwegen. Smalle weg met veel hobbels, bobbels en gaten. In het begin is de berm nog zo dat je voor een tegenligger gemakkelijk aan de kant kunt maar verderop is het zo smal dat je de weg goed in de gaten moet houden of er iemand aankomt en wie dan het eerst bij een uitwijkhaventje is. Ik kan nog net op tijd zo'n haventje induiken als we een grote touringcar tegenkomen.

Maar het landschap is weer fantastisch.... In de ban van de ring had hier gemakkelijk opgenomen kunnen worden. Het ene moment waan je je in de lieflijke omgeving van een Hobbit-dorp, het volgende moment reis je door het onherbergzame gebied rond Mordor.

Steeds heb je zicht op de Barentszzee. En helemaal aan het einde van de weg ligt Hamningberg.

Hamningberg hoort bij een gemeente die voor de rest aan de andere kant van de bergketen, op hetzelfde schiereiland ligt. Maar als ze even naar het gemeentehuis moeten, is dat wel meer dan een dagtrip.

Er is aan de rand van het dorpje een mix-parking waar je met de camper mag overnachten. Er staat op de hoek ook een droogtoilet. Hier staat uitdrukkelijk bij vermeld dat je je toiletcassette hier niet in mag legen. Wel vervelend want na 2 dagen is die van ons zo goed als vol. Morgen komen we op de terugweg een camping tegen waar we kunnen lozen.

We lunchen in de camper en gaan dan een wandeling door het dorp maken richting de zee. Al zo'n 5000 jaar wonen er mensen op deze plek. In de 16e eeuw was het een belangrijke vissershaven waar stokvis werd geproduceerd.

Rond 1900 groeide het dorp door handel met de Russen. Tegenwoordig is het voornamelijk een zomernederzetting. Er staan nog enkele oude panden van eind 19e eeuw. En ook Hamningberg had de mazzel dat de Duitsers haast hadden bij het terugtrekken in 1944, het bleef daardoor gespaard.

Bij mijn weten was er de vorige keer dat we hier waren een cafeetje, en volgens een website zou er nog steeds iets moeten zijn maar wij hebben niets van dat gezien. Maar het was een heerlijke wandeling.

Eerst door het dorpje, waar ook de rendieren vrij spel hebben en daarna naar de zee waar de golven hoog tegen de rotsen slaan.

Daarna terug naar de hut voor een glaasje lekkers, een knabbeltje en ondertussen luisteren naar de radio voor het verslag van de finale WK voetbal dames.

Behalve dat de dames verloren was het een heerlijk dagje. Veel kunnen wandelen, mooie autorit en vanavond komt zelfs het zonnetje er een beetje door.

8 juli, Vadso 112 km

Gisteravond laat kwam de zon er schuchter door. Vanuit de camper alleen te zien aan de verlichting in de lucht. De zon zelf zat voor ons achter een berg. Maar vanmorgen scheen hij nog steeds, en deed dat ook de rest van de dag! Heerlijk.

We moeten vandaag weg uit Hamningberg. De wc zit echt vol en hij kan hier niet geleegd worden. Heel jammer. Het is zelfs zo erg dat we voor het wassen en ontbijten al op een parkeerplek bij het openbaar toilet gaan staan. Hoeven we niet eerst een stuk te lopen als we 'moeten'.

We rijden na het ontbijt in het zonnetje door het schitterende maanlandschap en Jos kan nu naar hartenlust nog een keer foto's maken.

Op de camperapp staat aangegeven dat de dichtstbijzijnde loosplek een camping voorbij Vadso is. Dus dat wordt ons eerste doel vandaag.

Als we bij Vadso zijn, wil ik wel even naar een wc. Dus draaien we de rotonde op naar een tankstation. Op de rotonde zie ik nog net een bord dat er een sanistation in het dorp is. Dit blijkt bij een hotel te zijn. Die staat nu wel weer in de app. Je mag volgens de app gratis lozen maar moet betalen voor de overnachting. Na het lozen rijden we naar de een parkeerplek bij de bibliotheek en gaan het stadje in.

Het is niet veel bijzonders maar het is mooi weer dus heerlijk om buiten te lopen. We drinken koffie, halen boodschappen bij de plaatselijke super. Onderweg komen we langs de toeristeninformatie. Binnen is het meer een opvangkamer voor jonge moeders. Kinderwagens binnen en buiten en de tienermoeders aan de koffie. De functie van het gebouw is ons wat onduidelijk maar we krijgen wel informatie over Vadso en met name over het eiland dat aan de andere kant van de brug ligt. De kant waar wij vanmorgen hebben geloosd. Het blijkt een vogeleiland te zijn maar ook cultureel erfgoed. Er is een wandelroute uitgestippeld. Gezien het weer willen we die wel gaan lopen. Volgens de folder is de parkeerplek bij het hotel ook de parkeerplaats voor het natuurgebied. We rijden terug, zetten de camper neer en gaan op zoek naar het pad waar de wandeling begint. Is allemaal wat onduidelijk, maar na wat omwegen blijkt het pad op het terrein van het hotel te beginnen.

Het eerste deel van de wandeling gaat over een redelijk goed begaanbaar pad. Het belangrijkste cultureel erfgoed is de 'aanlegtoren' voor luchtschepen.

De aanlegtoren is in Italië gebouwd en in onderdelen naar Vadso gebracht. Het is speciaal gebouwd voor de expedities van Amundsen, Ellsworth en Nobile. Met de Norge vertrokken zij vanuit Spitsbergen voor de grote oversteek naar de Noordpool. Zij worden officieel erkend als de eerste reizigers die op de Noordpool zijn geweest. Met het tweede luchtschip, de Italia, is Nobile uiteindelijk verongelukt op de Noordpool.

Het eiland is weer een goeie oefening in het maken van foto's met de voor mij nieuwe camera en voor Jos de nieuwe lens. Bepakt en bezakt met de telelens, statief en rugzak lopen we over het eiland.

Na de toren komen we bij een meertje. Hier zijn ook een oma, dochter en 2 kleinzoontjes zich aan het vermaken. Er is bij het meertje een vuurplaats en een beschutte zitplek. Hebben we nu niet nodig.

We maken een rondje over het eiland, later terugkijkend in de folder, hebben wij met behulp van wat olifantenpaadjes het rondje wat groter gemaakt dan op papier staat. Maar zo goed als de folder er uit ziet, zo slecht staat de wandeling in het echt aangegeven. Maar het was heerlijk en mooi. We hebben weer heel wat meeuwen, bonte kraaien, eenden en andere (voor ons onbekende) vogels gezien. Ze wilden nog niet allemaal even goed op de foto. Dus nog geen bewijs van alle soorten.

Leuk grapje van de architect? Vanaf dit punt lijkt de kerktoren op een oude Noorse schuur

Als we terug zijn bij de camper gaat Jos in het hotel vragen of het een betaalde plek is (á 200nkr) zo ja dan gaan we ergens anders staan. Want om nou halverwege de avond opeens gedwongen te moeten verkassen, daar hebben we geen zin in. Het terrein blijkt echter helemaal niet bij het hotel te horen. We kunnen gewoon blijven staan. Het is nog zo lekker buiten dat we de stoelen buiten zetten en lekker in de zon gaan zitten.

In de loop van de avond klopt er nog een Nederlander aan de deur met de vraag of wij een multimeter hebben. Hij vermoedt dat de zekering tussen de zonnepanelen en de accu kapot is. We hebben er geen, Jos kijkt ook nog eens naar de zekering en constateert dat er een breuk in zit. Dat wordt dus zoeken naar een bedrijf waar ze die dingen verkopen.

Bij ons doen de zonnepanelen het trouwens prima.... Vanmorgen waren de accu's door de middernachtelijke zon helemaal opgeladen. Vandaag zal dat niet anders zijn. Van ons mag het zo blijven.

9 juli, Slettnes Fyr 283km

De hele nacht heeft de zon geschenen en ook als we opstaan is het nog steeds zonnig. Niet meer zo onbewolkt als gisteren maar het blijft heerlijk.

We doen rustig aan. Vertrekken rond 10 uur. We gaan eerst weer naar Varangerbotn daar komen we weer op de E6 maar in plaats van linksaf naar Kirkenes nu rechtsaf naar (de richting van) Alta. Onze eerste stop is in Tana Bru, daar willen we nog wat boodschappen doen en eigenlijk ook even rondkijken. Maar dat rondkijken heb je in één oogopslag gedaan.

Het is nog steeds een dorp van niets. Alleen de supermarkten (het zijn er twee) zijn iets groter geworden. Dat is het meest opvallende verschil met 8 jaar geleden, zoveel meer keus in de winkels in het noorden. Toen eigenlijk nauwelijks vers brood, nu volop verschillend brood en broodjes. Toen maar beperkt groente en fruit en ook dat is er nu volop. We eten nu nog maar weinig vlees maar 8 jaar geleden was dat alleen in grootverpakkingen te koop. En ook dat is nu volop aanwezig. Zowel voor de bewoners als voor de toerist een hele vooruitgang.

Tana Bru, en eigenlijk de Tanaelva (rivier) scheidt twee schiereilanden van elkaar. Het Varangerschiereiland, (waar we nu vandaan komen) en het Nordkinnschiereiland waar we heen gaan.

Tana Bru is een winternederzetting voor de Sami die in de zomermaanden naar de hoger gelegen streken op beide schiereilanden trekken. Daar trekken ze met hun kuddes rendieren rond en zorgen dat de dieren voldoende vet opbouwen om de koude winters in het dal, waar dan ook weinig voedsel is, te kunnen overleven.

We rijden langs de Tanaelva weer noordwaarts.

Ons doel is Slettnes Fyr, de meest noordelijke punt van het Noorse vasteland. Dat is nog een aardig stuk rijden dus we zijn van plan om het in tweeën te doen.

Vonden we de wegen tot nu toe Noors slecht, in dit deel van Noorwegen is wel heel veel gedaan aan het onderhoud. Er zijn zelfs hele stukken nieuwe weg, breder dan de E6, glooiend de bergen op en af. Wat een luxe. Het is duidelijk nog lang niet klaar want de goeie stukken worden afgewisseld door hele slechte wegen. Daar wordt duidelijk niets meer aan onderhoud gedaan, er wordt gewacht tot ook daar een nieuwe weg wordt aangelegd.

Als we bij de plek komen waar we in eerste instantie wilden overnachten vinden we het nog te vroeg om al te stoppen. Het is pas 3 uur en er is ook geen mogelijkheid om te wandelen. Het ligt aan een nieuw aangelegd stuk weg en daar rijden zelfs de vrachtwagens met 80 de bergen op. Niet leuk om langs te lopen.

We prikken een volgende stopplaats. Deze blijkt zo krap en ondertussen zijn we al relatief dichtbij Mehamn. Daar is een camping met wasgelegenheid. Als we er dan toch een rijdag van maken dan kunnen we net zo goed nog even doorrijden en dan (over)morgen schoon aankomen in Slettnes Fyr.

We zijn tegen half 6 in Mehamn. En gelukkig vragen we voor het inchecken of ze een wasmachine hebben. Helaas..... informatie klopt niet. Als een nieuw gebouw klaar is wordt daar een wasmachine in geplaatst. We vragen nog of ze misschien een adres weer waar we zouden kunnen (laten) wassen. Maar het is hier geen Marokko, dus aan thuiswassers doen ze hier niet.

Ze is verbaasd dat we dan ook niet op de camping komen staan, maar los van het wassen, hebben we geen camping nodig.

En nu we er toch bijna zijn..... We rijden door naar Slettnes Fyr. Hopelijk lukt het nog om rond 6 uur/half 7 een plekje te krijgen.

Er is gelukkig nog plek op de parkeerstrook met uitzicht over zee. Wat is het hier toch mooi. Je waant je echt aan het eind van de wereld. Boven ons is alleen maar zee, Spitsbergen en dan de Noordpool.

Na ons komen er nog een paar campers, voor één is er nog plek. De rest moet omdraaien en ergens anders een plekje zoeken.

Oh en nog even over onderweg, los van de staat van de wegen. We hebben weer schitterende vergezichten gezien, over fjorden, meren maar ook op grote hoogte over de dalen. Vooral waar de nieuwe wegen zijn aangelegd is er ook een veel weidser uitzicht. We wisten nog wel dat we dit schiereiland zo mooi vonden maar konden ons niet meer herinneren dat het zo mooi was. Gelukkig kunnen we er nog een keer van genieten want ook op dit schiereiland geldt dat je weer een heel stuk over dezelfde weg terug moet. We zijn van plan dan ook wat vaker te stoppen zodat ik er ook wat meer van zie en niet de hele tijd op de weg hoef te letten.

En waar we onderweg ook nog naar op zoek zijn geweest is de camping van de Sami waar we 8 jaar geleden hebben gestaan. Niet meer te vinden. We hadden beiden hetzelfde kruispunt in gedachten waar het zou moeten zijn. Daar sluiten nu 2 hele nieuw aangelegde wegen op elkaar aan. Waarschijnlijk heeft daar eea voor moeten wijken. Misschien dat we op de terugweg nog beter kunnen rondkijken. Jammer want anders waren we daar naar toe gegaan voor de was en de sauna.

10 juli Slettnes Fyr

Nog even over het Nordkinn-schiereiland. Meteorologisch wordt het er nooit zomer. Daarvoor moet de temperatuur gemiddeld in een maand boven de 10 graden uitkomen. Hier blijft het steken op 9,6 graden. De vorige keer dat we hier waren scheen de zon. En dat zorgt ervoor dat het gelijk veel aangenamer aanvoelt. Ook al blijft de temperatuur laag.

En nog een aanvulling op gisteren. Ik ben aan het googelen geweest om de sami-camping te vinden. En die blijkt er nog wel te zijn. Alleen een kruising verder dan wij dachten. We hadden iets om moeten rijden. Misschien dat we er nog op de terugweg langs gaan.

In de vuurtoren zit tegenwoordig ook een café. Dat wil in Noorwegen zeggen dat je er koffie kunt kopen. We staan ongeveer 2 km er van af, dus is het een mooie wandeling om daar koffie te gaan drinken.

Er blijkt een Nederlandse vrouw te werken. Zij doet dit net als het andere personeel tijdelijk. Voor het personeel is woonruimte in één van de bijgebouwen gecreëerd. In het gebouw waar het café zit zijn 2 hotelkamers.

De Nederlandse is ook half Canadees en heeft al over de hele wereld tijdelijk gewerkt. Maar het liefst zou ze toch wel een keer gewoon huisje, boompje, beestje willen hebben. Oftewel man en kind. Zoals ze zelf zegt, ze blijft de wereld afzoeken naar de ware Jacob.

Voor het eerst deze reis eet ik een echte Noorse wafel, vers gebakken en op elk kwart ander beleg. Drie met huisgemaakte jam en zure room en één met noorse gerookte kaas.

een andere jam. Mijn toetje voor vandaag wel weer gehad.

In het café is wifi en het lijkt van redelijk goeie kwaliteit te zijn. Jos gaat 's middags gewapend met de laptop terug om de website bij te werken. Want op de plek waar we staan hebben we maar af en toe verbinding. Zelfs telefonisch zijn we slecht bereikbaar.

Hij is alweer redelijk snel terug, wat op de mobiel nog wat voorstelde stelt bij het foto's plaatsen op de laptop niets voor.

Grappig is nog wel om te zeggen dat het evenals in Amerika in de Scandinavische landen heel normaal is om je koffiekopje opnieuw te vullen. Nu vragen ze er in Noorwegen tegenwoordig meestal wel wat voor maar hier in het café is de refill gratis, zelfs als je 's middags terugkomt mag je gewoon weer vullen.

Aan het eind van de middag gaan we nog een stukje lopen door het natuurgebied naar de punt die hoog boven het water uitkomt. Het is mooi en de zon probeert er af en toe een beetje doorheen te komen maar er zijn geen walvissen of zeehonden te zien. Er vliegen hier wel veel jagers, die kunnen we vanuit de camper ook heel mooi volgen.

Aan het eind van de avond wordt het steeds lichter en is er een mooie 'ondergaande' zon. Ondergaand tussen aanhalingstekens want hij gaat niet echt onder. Hij schuift boven de horizon langs van het westen, via het noorden naar het oosten. Van daaruit gaat hij morgen weer omhoog.

Nu het weer wat beter is gaan we nog een stukje wandelen naar de waterkant. Er lopen daar al meer mensen. Iedereen tuurt het water af en hoopt wat te kunnen spotten. Als we er zijn is het eerst genieten van de mooie luchten.

Maar dan zien we iemand wijzen en blijken er in het baaitje zeeleeuwen te zwemmen. Ze spelen met de golven en laten zich dan weer afdrijven de zee op en dan weer zijn ze vlakbij het strand. Wat een feest. Krijg ze zelfs goed in beeld met de camera.

Maar ook zonder camera is het genieten. Na een half uur gaan ze weer wat verder de zee op. De voorstelling is afgelopen. We lopen terug naar de camper. Het begint, ondanks de zon en de dikke kleding, stervens koud te worden. Om 12 uur ga ik nog even naar buiten om een foto van de middernachtzon te maken.

In de loop van de nacht komt de zon er echt door, hij schijnt door het dakluik recht in mijn gezicht.

11 juli, Lakselv 248 km

De dag begint met stralend weer. De zon! Het ziet er gelijk heel anders uit. Heerlijk.

Als we alles aan het inpakken zijn mist Jos de laptophoes. Nergens te vinden, en zelfs in een camper kun je dan nog aardig zoeken. Die moet nog in het café liggen, kan niet anders. Maar het café gaat pas om 11 uur open, dus we kunnen rustig aan doen. De hoes blijkt er nog te liggen.

We moeten tot aan Ifjord weer dezelfde route terugrijden. Daarna buigen we af naar het zuiden, richting Lakselv.

We willen vandaag echt naar een camping om te wassen. Het stapelt zich aardig op en het bed moet ook nodig verschoond. Op het deel tussen Ifjord en Lakselv is een camping met was- en droogmogelijkheid. Daarnaast moeten we zo langzamerhand ook uitkijken naar een gasvulstation. Die liggen in Noorwegen niet voor het oprapen. Meestal is het alleen mogelijk om Noorse flessen om te wisselen. In Alta moet, volgens internet, een dergelijk station zijn. Daarvoor willen we onze route gaan aanpassen zodat we daar kunnen vullen. Want we hebben al één fles leeg en we zijn nog niet op de helft van de reis. Met daarbij dat we nu in het noorden in verhouding al meer gas hebben gebruikt omdat we de kachel vaker hebben aangehad.

Maar goed de camping waar we heen rijden heeft een gasservice en we hopen stiekem dat we wat makkelijker aan een volle tank kunnen komen.

We wilden op de terugweg naar Ifjord wat vaker fotomomenten inlassen. Dus proberen we op tijd te ontdekken waar een parkeerplaats is en waar ook een mooi uitzicht is. Want dat gaat niet altijd samen en soms wordt de P pas aangegeven als je er al bent. En om dan met een camper even snel het stuur om te gooien, is ook niet echt handig. Tenslotte rijden we in de bergen en is de afgrond af en toe best diep

Maar het lukt regelmatig om te stoppen en stilstaand te genieten van het schitterende uitzicht. Want wat is het hier weer mooi. Bergen, fjorden, meren, sneeuw..... En de zon!

In de loop van de middag zijn we bij de camping. En ja we kunnen er wassen maar drogen moet in de wind. En dat is vandaag met die zon niet zo erg maar aangezien het weer in Noorwegen net zo wisselvallig is als de mens, gokken we het er niet op. Zo dadelijk zitten we met een camper vol nat wasgoed.

En die gasservice is inderdaad alleen omruilen van flessen. Niet op de camping, zoals in de app staat maar bij de plaatselijke winkel.

Dus dat wordt hem niet. In Lakselv is ook een camping met wasservice. Op naar Lakselv, nog even wat extra kilometers maken. Wel jammer want ik had vanmiddag graag voor de camper in het zonnetje willen zitten.

We zijn rond 5 uur bij de camping en ja ze hebben zowel een wasmachine als een droger. We worden alleen nog even door de eigenaresse gewaarschuwd. Er is een rockfestival aan de gang. Vanaf de camping te zien en te horen. Nou wil het toeval dat we 8 jaar geleden ook tijdens het rockfestival in Lakselv waren. En aangezien we niet snel last hebben van lawaai tijdens het slapen, gokken we het er maar op dat we ook hier doorheen zullen slapen.

We zoeken een plekje en de zon staat nog zo hoog dat we nog lekker buiten kunnen zitten. Ondertussen vullen we de eerste wasmachine......

In de loop van de avond lopen we nog een rondje over de camping naar het water, het Porsangerfjord, en genieten van een schitterende zonsondergang. De echte diehards zitten dan nog steeds buiten. Zoveel mogelijk zon mee pikken, of natuurlijk te genieten van het rockfestival.... Maar wel met een dekentje om.

12 juli, Lakselv

We blijven vandaag ook nog op de camping. We hebben in totaal 3 wasmachines vol dus dat kost al wat tijd en de droger is niet de snelste. Maar los van dat, het is weer heerlijk weer dus een dagje rust en genieten van het zonnetje is ook niets mis mee.

De douches zijn ook hier hartstikke goed, prima af te stellen van heel heet naar heel koud. Heb ik gelijk ook weer een keer een koude douche gehad. Van zwemmen in de Barentszzee is niets gekomen, het water was veel te wild, dan maar op deze manier aan mijn koude douche komen.

Na het ontbijt, koffie en lunch en lekker buiten zitten, lopen we naar Lakselv. Het is net iets meer dan een kilometer lopen. Op google maps staat dat er een shoppingcenter moet zijn. Er is zelfs aan het begin van het dorp een bordje met sentrum erop. Dus dat wekt toch wel heel wat verwachtingen.

Tja..... We herkennen het pompstation waar we 8 jaar geleden de halve dag hebben geïnternet.

Verder is er een redelijk grote Coöp en staan er vooral lege winkel/bedijfspanden. Er zijn twee restaurantjes. We drinken koffie bij het restaurant waar het terras aan de weg ligt.... een beetje reuring na de stilte van Slettnes is nooit weg.

Ook nu zijn er weer festivalbezoekers die komen eten in het dorp. De menu- en drankkaart is er zelfs speciaal op aangepast. Extra cocktails en goed vullend fastfood.

Na de koffie gaan we nog even wat boodschappen doen bij de Coöp en dan weer naar de camping. Als we bij de camper komen brengt iemand van het personeel net de laatste tas met droog wasgoed. Het is een Noord-Ierse, getrouwd met een Noor en ze wonen in Spanje. Eén keer per jaar gaan ze 2 maanden naar deze camping. Hij gaat vissen en zij helpt een vriendin in het hotel met de kamers schoonmaken. En, nog een bijzonderheid, ze heeft heel verre Nederlandse roots. Haar voorouders hoorden bij de Protestanten die ooit naar Ierland zijn geëmigreerd. Wat is de wereld toch klein ;) .

Na een uur in het zonnetje begint er meer wind te komen en vind ik het niet meer echt aangenaam om buiten te zitten. Jos is dan al binnen de website bijwerken. Ik loop ook giga achter dus ga dat ook maar eens doen.

We maken later op de avond nog een wandelingetje langs het fjord. Erg ver kun je niet komen. Het strand houdt op en het gras blijkt moeras. Maar we hebben zo redelijk zicht op de het rockfestival.

Vanmiddag speelde er een band á la Rammstein vanavond is er een soort meezing reggae. Het klinkt heel vrolijk en we lopen als een bejaard stel te dansen over het strand.

Het wordt weer hoog tijd voor een nieuwe pagina. Het verlaten van het echte hoge noorden is een mooie aanleiding om met deel 4 te beginnen. Dus klik hier voor het vervolg!